#ميدان_بى_رحم_مين...! 🌷تمام بدنش می لرزید، قدرت هیچ حرکتی را نداشت. طوری به زمین چسبیده بود که انگار می خواهد دوباره به خاک برگردد. صدای مهیب انفجاری که همزمان با فریاد درد آلود یا حسین(ع) بود، او را به خود آورد. 🌷بیش از یک ساعت بود که سه همرزم وی به ترتیب برای معبر زدن وارد میدان مین شده بودند و پس از دقایقی پیکر غرق خون آنان را به پشت خاکریز منتقل کرده بودند. 🌷در بدو شروع معبر زدن، علی که روحیه بهتری داشت، با اصرار خود به عنوان نفر اول پا در میدان بی رحم مین گذاشت. هنوز چند دقیقه ای نگذشته بود که انفجار مین فسفری او را مجروح کرد. نفر دوم محسن بود که به محض آنکه فرمانده خبر مجروحیت علی را داد، خودش را به معبری رساند که علی اولین شخم آن را زده بود. معبر به نیمه نرسیده بود که پیکر غرق خون محسن را هم به عقب منتقل کردند. 🌷مجید که انگار از حال و احوال او متوجه شده بود، بدون هیچ حرفی خود را به معبر رساند و ادامه معبر زدن و خنثى سازى مین ها را بر عهده گرفت. دقایق به کندی می گذشت و شلیک منور و صدای گلوله لحظه ای قطع نمی شد. ظاهراً معبر به نیمه رسیده بود، ولی باز هم انفجاری دیگر و صدای یا ابوالفضل(ع) مجید در صحرا طنین انداز شد. 🌷دیگر او سر صف بود و باید راه همرزمانش را ادامه می داد. تمام اندام او می لرزید و با این لرزش، دستان او نمی توانست حتی مین های ضد تانک را خنثى کند، چه رسد به مین های حساس ضد نفر! 🌷فرمانده بالای سر او بود، ولی او توان بلند شدن از روی خاک را نداشت. فرمانده وقتی حال او را این چنین دید، زیر بغلش را گرفت و نیم خیز او را به سمت معبر کشاند و به آرامی در گوشش گفت: مهم نیست! من هم بار اول مثل تو تمام وجودم می لرزید . تا اینجا هم که آمده ای لطف خدا بوده. گذشتن از خود برای خدا مراحل مختلفی دارد که اولین گام را تا اینجا درست برداشته ای. 🌷این فقط یک مانور است، هیچ کدام از مین ها چاشنی ندارند. سینه خیز برو داخل معبر، حاجی آنجاست، هر وقت بهت اشاره کرد، نقش مجروح را خوب بازی کن! #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

🌷خدا رحمت کند شهید اکبر جمهوری را، قبل از عملیات از او پرسیدم: در این لحظات آخر راستش را بگو چه آرزویی داری و از خدا چه می خواهی؟ پسر فوق العاده بذله گویی بود. گفت: با اخلاص بگویم؟ گفتم: با اخلاص. 🌷گفت: از خدا دوازده فرزند پسر می خواهم تا از آنها یک دسته عملیاتی درست کنم خودم فرمانده دسته شان باشم. شب عملیات آنها را ببرم در میدان مین ها رها کنم بعد که همه یکی پس از دیگری شهید شدند بیایم پشت سیمهای خاردار خط، دستم را بگیرم کمرم و بگویم: آخ کمرم شکست! 🌹خاطره اى به ياد شهيد اكبر جمهورى 📚 کتاب فرهنگ جبهه جلد سوم (شوخ طبعی ها) نوشته سید مهدی فهیمی #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#خشم_شب_جانانه!! 🌷با سر و صدای محمود از خواب پریدم. محمود در حالیکه هرهر می خندید رو به عباس گفت: «عباس پاشو که دخلت درآمده. فک و فامیلات آمده اند دیدنت!» عباس چشمانش را مالید و گفت: «سر به سرم نگذار. لرستان کجا، این جا کجا؟» _خودت بیا ببین. چه خوش تیپ هم هستند. واست کادو هم آورده اند! 🌷همگی از چادر زدیم بیرون. سه پیرمرد لر با شلوار پاچه گشاد و چاروق و کلاه نمدی به سر در حالیکه یکی از آنها بره سفیدی زیر بغل زده بود، می آمدند. عباس دو دستى زد به سرش و نالید: «خانه خراب شدم!» 🌷به زور جلوی خنده مان را گرفتیم. پیرمردها رسیده نرسیده شروع کردند به قربان صدقه رفتن و همه را از دم با ریش زبر و سوزن سوزنی شان گرفتند به بوسیدن. عباس شرمزده یک نگاه به آنها داشت یک نگاه به ما. به رو نیاوردیم و آوردیمشان تو چادر. محمود و دو، سه نفر دیگر رفتند سراغ دم کردن چایی. 🌷عباس آن سه را معرفی کرد: پدر، آقا بزرگ و خان دایی، پدرزن آینده اش. پیرمردها با لهجه شیرین لری حرف می زدند و چپق می کشیدند و ما سرفه می کردیم و هر چند لحظه می زدیم بیرون و دراز به دراز روی شکم مان را می گرفتیم و ریسه می رفتیم. 🌷خان دایی یا به قول عباس، خالو جان بره را داد بغل عباس و گفت: «بیا خالو جان، پروارش کن و با دوستانت بخور.» اول کار بره نازنازی لباس عباس آقا را معطر کرد و ما دوباره زدیم بیرون. ولخرجی کردیم و چند بار به چادر تدارکات پاتک زدیم و با کمپوت سیب و گیلاس از مهمان های ناخوانده پذیرایی کردیم. 🌷پدرزن عباس مثل اژدها دود بیرون داد و گفت: «وضعتان که خیلی خوبه. پس چی هی می گویند به جبهه ها کمک کنید و رزمنده ها محتاج غذا و لباس و پتویند؟» عباس سرخ شد و گفت:«نه کربلایی شما مهمانید و بچه ها سنگ تمام گذاشته اند.» اما این بار پدر و آقا بزرگ هم، یاور خان دایی شدند و متفق القول شدند که ما بخور و بخواب کارمان است والله نگهدارمان! 🌷کم کم داشتیم کم می آوریم و به بهانه های الکی کرکر می کردیم و آسمان و صحرا را نشان می دادیم که مثلا به ابری سه گوش در آسمان می خندیدیم! شب هم پتوهایمان را انداختیم زیرشان و آنها تخت خوابیدند. 🌷از شانس بد آن شب فرمانده گردان برای این که آمادگی ما را بسنجد، یک خشم شب جانانه راه انداخت. با اولین شلیک، خان دایی و آقا بزرگ و پدر یا مش بابا مثل عقرب زده ها پریدند و شروع به داد و هوار کشیدن و یا حسین و یا ابوالفضل به دادمان برس، کردن. 🌷لابه لای بچه ها ضجه می زدند و سینه خیز می رفتند و امام حسین را به کمک می طلبیدند. این وسط بره نازنازی یکی از فرمانده هان را اشتباه گرفته بود و پشت سرش می دوید و بع بع می کرد. دیگر مرده بودیم از خنده. فرمانده فریاد زد: «از جلو نظام!» سه پیرمرد بلند فریاد زدند: «حاضر!» و بره گفت: «بع! بع!» گردان ترکید. فرمانده که از دست بره مستأصل شده بود دق دلش را سر ما خالی کرد: بشین، پاشو، بخیز! 🌷با هزار مکافات به پیرمرد حالی کردیم که این تمرین است و نباید حرف بزنند تا تنبیه نشویم. اما مگر می شد به بره نازنازی حرف حالی کرد. کم کم فرمانده هم متوجه موضوع شد. زودتر از موعد مقرر ما را مرخص کرد. بره داشت با فرمانده به چادر مسئولین گردان می رفت که عباس با خجالت و ناراحتی بغلش کرد و آورد. پیرمرد ها ترسیده و رمیده شروع کردند به حرف زدن که: «بابا شما چقدر بدبختید. نه خواب دارید و نه آسایش. این وسط ما چکاره ایم، خودمان نمی دانیم!» 🌷صبح وقتی از مراسم صبحگاه برگشتیم، دیدیم که عباس بره اش را بغل کرده و نگاه مان می کند. فهمیدیم که سه پیرمرد فلنگ را بسته اند و بره را گذاشته اند برای عباس. محمود گفت: «غصه نخور، خان دایی پیرمرد خوبی است. حتماً دخترش را بهت می دهد!» عباس تا آمد حرف بزند بره صدایی کرد و لباس عباس معطر شد! 📚 رفاقت به سبک تانک، صفحه ٤٧ #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#طنابی_از_زیرپوش...! 🌷در عمليات عاشورا، در منطقه ميمک معبر مى‌زديم که طناب معبر کم آورديم قرار بود تانکرها و کاميونهاى حامل تجهيزات عبور کنند. بايد راه هر چه زودتر مشخص مى‌شد تا وارد ميدان مين نشوند. 🌷به همين خاطر تمام بچه‌هاى گردان رزمى، زيرپوشهايشان را درآوردند و با پاره کردن و بستن آنها به هم طناب بلندى بوجود آمد که در دو طرف معبر قرار گرفت. به اين ترتيب تجهيزات به بچه‌هايى که در خط از ساعتى پيش حمله را شروع کرده بودند؛ رسيد. #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#جرعه_اى_از_آب_فكه 🌷یکى از سربازهایى که در تفحص کار مى کرد، آمد پهلویم و با حالت ناراحتى گفت: «مادرم مریض است...» گفتم: «خب برو مرخصى ان شاء الله که زودتر خوب مى شود. برو که ببریش دکتر و درمان...». گفت: «نه! به این حرف ها نیست. مى دونم چطور درمانش کنم و چه دوایى دارد!» 🌷آن روز شهیدى پیدا کردیم که قمقمه اش پر بود از آبى زلال و گوارا. با اینکه بیش از ده سال از شهادت او گذشته بود، قمقمه همچنان آبى شفاف و خوش طعم داشت. ده سال پیش در فکه، زیر خروارها خاک، و حالا کجا. بچه ها هر کدام جرعه اى از آب به نیت تبرّک و تیمّن خوردند و صلوات فرستادند. 🌷آن سرباز، رفت به مرخصى و چند روز بعد شادمان برگشت. از چهره اش فهمیدم که باید حال مادرش خوب شده باشد. گفتم: «الحمدلله مثل اینکه حال مادرت خوب شده و دوا و درمان موثر واقع شده...». جا خورد. نگاهى انداخت و گفت: «نه آقا سید. دوا و درمان موثر نبود. راه اصلى اش را پیدا کردم.» 🌷تعجب کردم. نکند اتفاقى افتاده باشد. گفتم: «پس چى؟» گفت: چند جرعه از آب قمقمه آن شهید که چند روز پیش پیدا کردیم بردم تهران و دادم مادرم خورد، به امید خدا خیلى زود حالش خوب شد. اصلاً نیتم این بود که براى شفاى او جرعه اى از آب فکه ببرم... #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#رزمنده_اى_كه_خونش_را_به_خودش_اهدا_كرد! 🌷در سال ١٣٦٣ که من دستیار سال سوم تخصص بیهوشی بودم، رزمنده مجروحی را برای عمل جراحی اورژانس به اتاق عمل آوردند. پس از بیهوش کردن وی، هنگام عمل، خونریزی بیمار زیاد بود و من درخواست خون کردم. 🌷طبق روال باید خون گیرنده و خون دهنده را مطابقت می دادیم که متوجه شدم دهنده با گیرنده یک نفر است. با بررسی متوجه شدم این جوان، پنج روز پیش از شروع عملیات، با مراجعه به بانک خون، خون خود را اهدا کرده است و نمی دانسته که چند روز دیگر خودش مجروح خواهد شد و به صورت عجیبی خون خودش را دریافت خواهد کرد. راوى: دكتر نوذر نساجيان #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

🌷روزی كه شهيد مى خواهد به آخرين ماموريت خود برود، همسر و فرزندان خود را به اسلام آباد نزد خانواده اش می آورد. همان روز فرزند خردسالش علی كه فقط چهار ماه داشت، سرما خورده بود كه همسر ايشان به شهيد می گويد: برای علی از بيمارستان دارو تهيه كند. زيرا اسلام آباد از سكنه خالی بود و بايد بچه ها به روستا می رفتند. 🌷شهيد می گويد: بايد برايش دارو بخرم، من نمی توانم از بيمارستانی كه در اختيار مردم است و امكانات آن بيت المال است، برای خودم استفاده كنم. (دارو فقط يک شربت سرفه كودكان بود.) راوى: پدر شهيد دكتر محمدرضا فتاحى ❌ حق الناس ❌ مسئول #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#واكسن_ضد_عزادارى_در_اسارت! 🌷با شروع ماه محرم، اردوگاه حال و هواى خاصی به خود می گرفت، تا آنجایی که عراقی ها هم این مسأله را درک می کردند و طبعاً تدابیری هم برای مقابله با این مسأله در نظر می گرفتند. از جمله این تدابیر تزریق واکسن به بچه ها بود. واکسنی که هیچگاه متوجه نشديم برای مقابله با چه بیماری بود و از آنجا که هر ساله، یك روز قبل از تاسوعای حسینی بلا استثناء به همه اسرا تزریق می شد، بچه ها به آن واکسن ضد عزاداری می گفتند! چرا که این واکسن دو سه روز همه را از پا در می آورد و در تب و لرز شدیدی فرو می برد. 🌷 البته بچه ها دست بردار نبودند و قضاى عزاداری را در روزهای بعد به جا می آوردند! با اینکه با شروع ماه محرم هر آسایشگاه مراسم سینه زنی و نوحه خوانی را هر شب برپا می کرد؛ ولی هر چه به تاسوعا و عاشورا نزدیکتر می شدیم وعده های عزاداری و زمان آن بیشتر می شد. 🌷مسائل امنیتی را هم باید رعایت می کردیم و با به كار گماردن چند تا از بچه ها در پشت پنجره های آسایشگاه، مواظب بودیم که سربازهای عراقی به ما شبیخون نزنند، با این حال یک شب که بچه ها گرم عزاداری و سينه زنی بودند، فرمانده اردوگاه با تعداد زیادی از سربازهایش به یکباره در آسایشگاه را باز کردند و به داخل هجوم آوردند. 🌷بچه ها برای چند ثانیه در حالیکه جاخورده بودند دست از سینه زنی برداشتند، ولى ناگهان يك «یاحسین» از میان جمعیت شنیده شد و همگى به «یا حسین» گفتند و سر و سينه زدند. فرمانده عراقی هم هرچه فریاد زد که ساکت باشید، بچه ها توجهی نکردند و همچنان ادامه دادند. 🌷راستش خودمان هم باورمان نمی شد که اینطور جلو عراقی ها ایستاده و عزادارى می کنیم. فرمانده عراقی هم که درمانده شده بود، آمد جلو یکی از بچه ها و شروع کرد به استهزاء او، این برادر عزیزمان هم با صداى بلند فریاد زد:«يا ابوالفضل» بطوریکه با شنیدن این فریاد و اسم مبارک حضرت ابوالفضل (ع) عراقی ها دچار ترس شده خیلی سریع آسایشگاه را ترک کردند. #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#عبای_پتویی 🌷در حسينيه گردان تخريب لشگر ٢٧ حضرت رسول اکرم (ص) با پتو، عباهايی درست کرده بودند و در حسينيه آويخته بودند که در آن هوای گرم می شد حدس زد اين پتوها راست کار نماز شب خوان هاست! تا شب هنگام در آن هوای خنک کويری وقتی فانوس به دست به گوشه‌ای می روند از شر سرمای شبانه در امان باشند. #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#دروازه_جهنم_از_مجلس! 🌷روزی که قرار بود مجلس چهارم شورای اسلامی افتتاح شود، به اتفاق حاج‌ آقا راه افتادیم تا به مراسم افتتاحیه برسد. نزدیک ساختمان مجلس که رسیدیم گفت: «نگه ‌دار!» با حالت خاصی به در ورودی مجلس نگاه می‌ کرد.... 🌷....گفتم: «عجله کنید، الآن مراسم شروع می‌ شود و شما نمی‌ رسید.» گفت: «این در را ببین. اگر ما به وظیفۀ خود در قبال رأی مردم عمل نکنیم این در، برای ما دروازه جهنم خواهد بود.» 🌹خاطره ای از آزاده سرافراز مرحوم سید علی اکبر ابوترابی در دورانی که نماینده ی مجلس بودند. ❌ رفتار مسئولانه #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات #انتخابات

#لبخند_دلنشين.... 🌷بعد از اتمام عمليات بدر، يك گروه شناسايي ٩ نفره تشكيل داديـم و رفتيم برای شناسايی منطقه. بولدوزری از عراقيها جا مانده بود. بولدوزر خراب بود و بچه ها نمى توانستند آن را راه بيندازند. 🌷من كه در تعميركاری كمی سررشته داشتم، خيلی سريع عيب آن را تـشخيص دادم و درسـتش كردم. لحظه اى كه مى خواستم بولدوزر را روشن كنم، يكی از نيروها آمد كنارم و گفت: اجازه مى دهى كنارت بنـشينم، مى خواهم ببينم ماشـين غنيمتی سوار شدن چه لذتی دارد! گفتم: نه، بفرماييد با بقيه برويد! 🌷ناراحت شد و مى خواست برگردد كه صدايش زدم و گفتم: اى بابا! چرا اين قدر زود باوريد، بيا بالا كه وقت تنگ است! با خوشحالی سوار بولدوزر شد و من راه افتادم. 🌷هنوز فاصله زيـادی طی نكرده بوديم كه عراقيها خمپاره زدند. من به سختی مجروح شدم و آن عزيز مشهدی به شهادت رسيد. تا مدتها لبخند دلنشين او از خاطرم دور نمى شد. مرا به يكی از بيمارستانهای تهران اعزام كردند. راوى: رزمنده دلاور عباس كمالى پور #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#پاى_راست_يا_چپ...؟! 🌷يک روز كه برای تحويل تعدادی از شهدا به عقب رفته بودم، ديدم يكی از رزمندگان به سوي من مى دود. وقتی به من رسيد، پرسيدم: چـه خبر شده؟ چرا هراسانی؟ در حالی كه نفس نفس مى زد، گفت: من يک پا پيدا كردم، ولـی نمى دونم پای راستِ يا پای چپ؟! 🌷با اينكه شهيد زياد ديده بـودم، نمى دانم چرا من هم با ديدن يک پا هول كـردم! قدرت تشخيصم را از دست داده بودم. اصلاً نمى توانستم در آن شرايط به چيزی فكر كنم. ناخودآگاه گفتم: پوتين را از پا در بياور و بگذار جلوی پای خودت، ببين مال پای راستِ، يا چپ! بعد از مدتی تصميم گرفتيم پا را همان جا دفن كنيم. گودالی كَنديم و پای پيچيده در چفيه را دفن كرديم. راوى: رزمنده دلاور حسين محمدحسينى #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#طعمه_انسانى.... 🌷در جزيره مجنون من راننده بيل مكانيكى بودم و يكى از دوستانم راننده كاميون بنز بود. من بايد به جاده سيد جلال مى رفتم براى شكافتن جاده، و دوستم براى جاى ديگرى مأموريت داشت. روز بعد كه او را ديدم، گفتم: ديروز تمام مدت نگران تو بودم، كجا بودى؟ چرا دير آمدى؟ گفت: من كمى بعد از جدا شدن از تو احساس كردم از ماشين صداى ناهنجارى مى آيد. رفتم پايين ببينم چه شده، ديدم.... 🌷....ديدم قايقى كنارم توقف كرد. به گمان اينكه بچه هاى سپاهى هستند به طرفشان رفتم، اما ديدم نيروهاى عراقى هستند. راه برگشتى نداشتم، ناچار تسليم شدم. يكى از آنها با فارسى دست و پا شكسته اى گفت: اگر به نيروهاى ايرانى رسيديم، بگو ما ايرانى هستيم تا مزاحممان نشوند! چند دقيقه اى كه گذشت، گشت ايرانى رسيد و پرسيد: شما كى هستيد، اينجا چه مى كنيد؟ 🌷من هم با صداى بلند گفتم: ما ايرانى هـستم! من را مى برند، من را مى برند! نيروهاى گشت كه متوجه قضيه شدند، با شگرد خاصى قايق را محاصره كرده و من را آزاد كردند. دوستم از اينكه توانسته بود باعث اسارت ۶_۵ عراقى شود، خيلى خوشحال بود و گفت: مى توانيد از اين به بعد از من به عنوان طعمه! استفاده كنيد و عراقيها را به دام بيندازيد.😊 راوى: رزمنده دلاور عباس طبرسى نژاد #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#نگاه_شماتت_بار_پرستارها! 🌷در یکی از عملیات ها که گردان رزمندگان هرمزگانی شرکت داشت زخمی شدم. فک و صورتم جراحت برداشته بود و قادر به صحبت کردن نبودم. از طرفی چون پوست سبزه و هیکل درشتی داشتم؛ پرسنل بیمارستان صحرایی تصور می کردند اسیر عراقی هستم و درست و حسابی تحویلم نمی گرفتند! 🌷بعضی از پرستارها چنان نگاه شماتت باری به من می کردند که نفس در سینه ام حبس می شد. خلاصه از این وضع به تنگ آمده بودم دست آخر با اشاره زیاد قلم و کاغذی برایم آوردند با عجله نوشتم؛ به پیر به پیغمبر من ایرانی ام اهل استان هرمزگان و جمعی فلان گردان هستم !! راوی: رزمنده عبدالوهاب خرمی #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

🌷....يک روز براى تحويل گرفتن ماشين، راهى بستان شده بودم. در حين رد شدن از سوسنگرد، متوجه شدم عراقيها شهر را بمباران كـرده اند و مردم شتابان و وحشت زده به اين طرف و آن طرف مى دوند. صداى گريه يک بچه مرا به سوى خانه اى كشاند كه تقريباً نيمى از آن فرو ريخته بود. 🌷جسد بى سرِ زنى كف اتاق افتاده بود. جلوتر رفتم ديدم سر زن و دست راستش از بدن جدا شده و چند متر آن طرفتر افتاده اند. با اين وجود، بچه كوچكى روى سينه ى زن خوابيده و شير مى خورد. 🌷....ديدن اين صحنه منقلبم كرد. مى خواستم بچه را از مادر جدا كنم، اما او گرسنه بود و محكم مادرش را چسبيده بود. به زور كودک را از جسد مادر جدا كردم و به قرارگاه بردم. اين صحنه بـه قدرى در من تأثير گذاشته بود كه مدتها به نقطه اى خيره مى شدم و حرف نمى زدم...!! راوى: رزمنده دلاور قنبرعلى يوسفى #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#گنجشکی_که_نشانی_از_شهدا_آورد... شهید علیرضا خاکپور؛ در دفترچه خاطراتش آورده است: منطقه ای چند بار بین ما و عراقی ها، توی شلمچه دست به دست شد نشسته بودم جلوی سنگر که گنجشکی آمد، چند متری ام روی تل خاکی نشست برُّ و بر نگاهم می کرد به یکی از بچه ها که کنارم نشسته بود، گفتم این گنجشک گرسنه است بلند شدم چند دانه نان خشک شده را بردم یک متری اش ریختم و برگشتم نخورد یکی از بچه ها سنگی به طرفش پرتاب کرد که، گنجشکک من برو خمپاره می خوری ها، پرید چرخی زد و دوباره برگشت، همان نقطه نشست یکی دیگر از بچه ها سنگی دیگر برداشت، به طرفش پرتاب کرد پريد و رفت چندلحظه بعد،باز دوباره برگشت همان نقطه نشست پریدم داخل سنگر،گفتم:بچه ها سرنیزه یکی بیلچه آورد یکی باسرنیزه زدیم به زمین،چند لحظه بعد پوتینی پیدا شد بیشتر کندیم... بعثیهای ملعون، ۴۸ شهید مظلوم بسیجی را یک جا روی هم دفن کرده بودند. #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

🌷به حبیب گفتم وضع خط خوب نیست گردان را ببر جلو آهسته گفت: بچه ها به خاطر خوردن کنسرو فاسد همه مسموم شدند...! امکان برگرداندن آن‌ها به عقب نبود و بچه ها با همان حال خراب شش روز در حال دفاع بودند!! حبیب گفت: اگه می‌تونی یکی از بچه های مجروح را ببر. گفتم: صبر کن با بقیه بفرستشون عقب. حبیب اصرار کرد سابقه نداشت تا آن روز حبیب با من بحث کند. گفتم: باشه. 🌷دیدم با احترام زیاد نوجوانی را صدا زد. ترکشی به سینه اش اصابت کرده بود جای زخم را با دست فشار می‌داد. سوار شد تا حرکت کردم صدای اذان از رادیو ماشین بلند شد. تصمیم گرفتم کمی با این نوجوان حرف بزنم. گفتم: برادر اسمت چیه؟ جواب نداد. نگاهش کردم، دیدم رنگ به رو نداشت زیر لب چیزهای می‌گوید. فکر کردم لابد اولین بار جبهه آمده و زخمی شده کپ کرده! برا همین دیگه سئوال نکردم مدتی بعد مؤدب و شمرده خودش را کامل معرفی کرد. 🌷گفتم: چرا دفعه اول چیزی نگفتی؟ گفت: نماز می‌خواندم. نگاهش کردم از زخمش خون می‌زد بیرون. گفتم: ما که رو به قبله نیستیم! تازه پسرجون بدنت پاک نیست لباست هم که نجسه. گفت: حالا همین نماز را می‌خونیم تا بعد ببینیم چی می‌شه و ساکت شد. گفتم نماز عصر را هم خوندی؟ گفت: بله. گفتم: خب صبر می‌کردی زخمت را ببندند بعد لباست را عوض می‌کردی آن وقت نماز می‌خوندی. گفت: معلوم نیست چقدر دیگه تو این دنیا باشم، فعلاً همین نماز را خوندم رد و قبولش با خدا. 🌷گفتم: بابا جون تو چیزیت نیست. یک جراحت مختصره زود بر می‌گردی پیش دوستات. با خودم فکر کردم یک الف بچه احکام نماز را هم شاید درست بلد نیست و الا با بدن خونی و نجس تو ماشین که معلوم نیست قبله کدوم طرفه نماز نمی‌خونه! در اورژانس پیادش کردم و گفتم: باز همدیگر را ببینیم بچه محل؟! گفت: تا خدا چی بخواد. با برانکارد آمدند ببرنش گفتم: خودش می‌تونه بیاد زیاد زخمش جدی نیست فقط سریع بهش برسید…. بیست دقیقه ای آن‌جا بودم بعد خواستم بروم رفتم پست اورژانس پرسیدم: حال مجروح نوجوان چطوره؟ گفتند: شهید شد با آرامش خاصی چشم هایش را روی هم گذاشت و رفت…. تمام وجودم لرزید. 🌷بعدها نواری از شهید آیت الله دستغیب شنیدم که پاییز 60 در تجلیل از رزمندگان فرموده: آهای بسیجی خوب گوش کن چه می‌گویم من می‌خواهم به تو پیشنهاد یک معامله ای بدهم که در این معامله سرت کلاه برود!! من دستغیب حاضرم یک‌جا ثواب هفتاد سال نمازهای واجب و نوافل و روزه ها و تهجدها و شب زنده‌داری‌هایم را بدهم به تو، و در عوض ثواب آن دو رکعت نمازی را که تو در میدان جنگ بدون وضو پشت به قبله با لباس خونی و بدن نجس خوانده ای از تو بگیرم آیا تو حاضر به چنین معامله ای هستی؟! راوی: سردار شهید فرمانده حسین همدانی #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#مأموریت_سختی_که_هیچ_داوطلبی_نداشت! 🌷همه به زمین خیره شده بودند؛ به چشمان فرمانده نگاه نمی‌کردند، مبادا یکی از آن‌ها را برای آن مأموریت سخت انتخاب کند. همچون شاگردانی که خود را از تیررس نگاه معلم مخفی کنند، مبادا آن‌ها را پای تخته‌سیاه بخواهد. میان یک دسته ویژه شناسایی از نیروی داوطلب که غرق در تجهیزات بودند، یک نفر داوطلب برای انجام آن مأموریت نبود؛ فرمانده که با موفقیت، عملیاتِ شناسایی را انجام داده بود، وسط نخلستان و نزدیک خط دشمن، ستون گشتی شناسایی را نگه داشت، اما مستأصل، فقط وقت را از دست می‌داد؛ آخرین اشعه‌های نور مُنور از روی کلاه‌های آهنی محو و همه‌جا تاریک شد. 🌷دیگر آن اطاعتِ روزهای اول عملیات را در بچه‌ها نمی‌دید، هرکدام به بهانه‌ای از زیربار مأموریت شانه خالی می‌کردند، می‌خواستند دیگری داوطلب شود. فرمانده به ناچار برای آخرین بار با آن‌ها اتمام حُجت کرد و گفت: برادرها، نمی‌خوام خودم انتخاب کنم. یکی از شما باید داوطلب این مأموریت باشه. از سنگ صدا در می‌آمد، از آن‌ها نه. از آن همه بلبل‌زبانی، شوخی‌های گذشته خبری نبود، دسته‌جمعی با سرسختی در برابر فرمانده تَمرد می‌کردند. فرمانده همه را از نظر گذراند، چقدر همه را دوست داشت، حیف باید یکی را انتخاب می‌کرد. 🌷پیرمردی که سعی می‌کرد پشت دیگری مخفی شود را صدا زد و گفت: مش رحیم، شما بیا جلو برادر. مش رحیم روی برگرداند به خط دشمن خیره شد، دوباره گوش‌هایش سنگین شده بود. فرمانده جلو رفت، دست روی شانه‌اش گذاشت، فقط با سر اشاره کرد؛ مش رحیم چون اسپندی میان آتش، بالا و پایین می‌پرید و اعتراض می‌کرد که: برادر، آخه چرا من؟ این همه برادرهای جوان‌تر از من هستند که بهتر از پس این مأموریت برمیان. اما فرمانده تصمیم خود را گرفته بود؛ همه می‌دانستند حرف او چون یک کاسبِ کارکشته و قدیمی، یک‌کلام است. 🌷رزمنده‌ها با مش رحیم خداحافظی کردند؛ بعضی هم از او خجالت می‌کشیدند. سرشان را بالا نمی‌گرفتند تا با او چشم در چشم شوند، مبادا پیرمرد از آن‌ها بخواهد جای او به مأموریت بروند، مخصوصاً کوچک‌ترین رزمنده! فرمانده، نقشه را زیر لباس مش رحیم گذاشت، دکمه پیراهنش را بست. پلاک شناسایی خود را از زیر پیراهنش بیرون کشید و آن را از وسط نصف کرد. مش رحیم را در آغوش گرفت و بوسید و حلالیت گرفت، نیمه پلاک را کف دست او گذاشت و گفت: این مأموریت، تکلیفه. ما مجبور هستیم درگیر بشیم تا گردان‌های دیگه قیچی نشن. 🌷....بقیه هم مانند فرمانده با مش رحیم وداع کردند، نیمه پلاکشان را به رسم امانت به او سپردند، آخرین یادگار برای پدر و مادر خود. مش رحیم، گریان به طرف عقبه حرکت کرد. می‌رفت، می‌ایستاد، قد و بالای جوان‌ها را نگاه می‌کرد، سر تکان می‌داد و به حال خود، تأسف می‌خورد. فرمانده، ستون را به راه انداخت، به طرف سنگرهای کمین دشمن. مش رحیم ایستاد، نیمه پلاک سهم خود و همسرش را از بقیه جدا کرد و بوسید و به راه افتاد. نیمه پلاک کوچک‌ترین رزمنده، تنها پسرش را. راوی: رزمنده دلاور محمدحسن ابوحمزه #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#همراهانی_برای_رساندن.... داخل اتوبوس نشسته بودیم، از دوستم پرسیدم: شهید همت رو می‌شناسی؟ گفت: همون اتوبانه؟ _آره. _چند بار از اونجا رد شدم. گفتم: ازش چی می‌دونی؟ لبخندی زد و گفت: این‌که مسیر ما واسه رسیدن به خونه مادر بزرگمه. شهیده دیگه، اسماشونو رو همه اتوبانا وکوچه‌ها گذاشتن، همه می‌شناسن دیگه! سرمو پایین انداختم و ساکت شدم.... دلم سوخت. زیر لب گفتم: اونکه مردم می‌شناسن، مسیر خونه مادر بزرگه نه شهید همت و شهید همت‌ها.... شهید همت اسم یه راه نیست، جهت راهه! همت؛ زین الدین؛ باقری؛ چمران؛ باکری؛ کاظمی و…. اینها فقط اتوبانی برای رسیدن نیستند! بلکه همراهانی هستند؛ برای رساندن…. آن‌چنان راست قامت و استواری، که بر یاد مقدست هم می‌توان تکیه کرد؛ ای شهید. #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#قهرمان_لرستان #سیلی_سرباز_بر_صورت_فرمانده! 🌷در دفتر فرماندهی سر و صدا به حدی رسید که فرمانده سپاه منطقه هفت از اتاقش بیرون آمد و جویای قضیه شد. مسئول دفتر گفت: این سرباز تازه از مرخصی برگشته ولی دوباره تقاضای مرخصی داره. فرمانده گفت: خب! پسر جان تو تازه از مرخصی آمدی نمیشه دوباره بری. 🌷یک دفعه سرباز جلو آمد و سیلی محکمی نثار شهید بروجردی کرد. در کمال تعجب دیدم شهید بروجردی خندید و آن طرف صورتش را برد جلو و گفت: دست سنگینی داری پسر! یکی هم این طرف بزن تا میزان بشه. بعد هم او را برد داخل اتاق. صورتش را بوسید و گفت: ببخشید، نمی دانستم این قدر ضروری است. می گم سه روز برات مرخصی بنویسند. 🌷سرباز خشکش زده بود و وقتی مسئول دفتر خواست مرخصیش را با کارگزینی هماهنگ کند؛ گوشی را از دستش گرفت و گفت: برای کی می خوای مرخصی بنویسی؟ برای من؟ نمی خواد. من لیاقتش را ندارم. بعد هم با گریه بیرون رفت. 🌷بعدها شنیدم آن سرباز، راننده و محافظ شهید بروجردی شده. یازده ماه بعد هم به شهادت رسید. آخرش هم به مرخصی نرفت.... قهرمان لرستان، سردار سرلشکر پاسدار محمّد بروجردى🕊🌷 #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

🌷روز عید قربان بود! بعد از خواندن نماز عید، انجام دادن باقی اعمال با بچه ها تصمیم گرفتیم که یه سری به بهشت زهرا بزنیم! پشت موتورها نشستیم و هرکدوم دو ترك راهی شدیم! به اونجا که رسیدیم بعد زیارت قبور دوست و آشنا، کم کم راهی پاتوقمون یعنی گلزار شهدا شدیم. 🌷بچه ها داشتن جلو جلو می رفتن و من که یه خورده پام درد می كرد آروم آروم پشت اونها راه می رفتم. همینطور که از بين قبرها داشتم مى گذشتم یه دفعه صدای ناله ی عجیبی شنیدم! با اینکه مى دونستم صدای این نوع ناله ها توی گلزار شهدا عادیه ولی این گریه بدجوری فکرم رو مشغول کرده بود! 🌷از بين یادبود و تابلو و درخت و قبرها که رد شدم، دیدم یه پیرمرد با کت سورمه ای و یک کلاه نمدی به سرش، داشت با یه صدای عجیبی گریه مى كرد! طاقت نیاوردم و رفتم جلو گفتم: پدر جان! خوبیت نداره روز عیدی آدم اینطور گریه کنه! بخند مؤمن! بخند! یه خورده که از صحبتم گذشت، دیدم هیچ تغییری حاصل نشد که هیچ، تازه صدای ناله های پیرمرد بلندتر و جانسوزتر هم شد! 🌷رفتم و کنارش نشستم و گفتم: پدر جان! اولین باره میای گلزار شهدا؟ جوابی نداد و بعد من گفتم: من هم هر وقت میام همینطوری دلتنگ می شم! اما امروز فرق می كنه پدرم! امروز عید قربانه خوبیت نداره! صدای ناله مرد بیشتر شد انگار هر وقت من از واژه ی قربان استفاده مى كردم پیرمرد دلتنگتر مى شد! 🌷همینطور که نشسته بودم و نمى دونستم چطور آرومش کنم، چشمم به کارت بنیاد شهیدش افتاد که توی کیسه ی پلاستیکی کناره دستش بود! دقت کردم دیدم اسمش ابراهیمه! شصتم خبر دار شد که پدر شهیده! پیش خودم گفتم: حالا بهتر شد حداقل مى دونم پدر شهیده و راحتتر می تونم آرومش کنم! 🌷....برگشتم از روی سنگ قبر نگاه کنم ببینم که اسم شهیدش چیه که حداقل با صحبت کردن آرومش کنم! بعد همین که نگاهم به سنگ قبر افتاد خشکم زد! روی سنگ قبر نوشته بود: شهید اسماعیل قربانی، فرزندِ ابراهیم! پدر در سالروز شهادت پسرش به دیدنش اومده بود! تازه دوهزاریم افتاد که پدر چرا اینقدر بی تابی مى كرد....! ❌❌ هميشه اين ابراهيم ها بودن كه؛ اسماعيل هاشون رو براى قربانى به مسلخ عشق بردن. چقدر حواسمون به ابراهيم هاى زمانمون هست؟! #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

🌷زينب اولین نفر از خانواده ‌اش بود که با حجاب شد. اولین نفر بود که چادر رو انتخاب کرد. و همین چادرش باعث کینه ‌ی دشمن شد.... منافقین تو یه کوچه‌ بعد از نماز مغرب و عشا آنقدر گره‌ ی روسریش رو کشیدند تا به شهادت رسید. در حاليكه فقط ۱۴ سال سن داشت. 🌹شهیده زینب کمایى🕊🌹 ❌ كوچه ✅ چادر #حجاب #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#قسمت_اول (٢ / ١) #معجزه_در_اسارت.... 🌷هر وقت چشم بچه ‌ها به «داوود» می‌ افتاد، بغض گلویشان را می‌ گرفت و سر را به زیر می‌ انداختند. البته افراد دیگری هم بودند که زخم‌ های شدیدی داشتند و حالشان وخیم بود اما هیچ کدام حالشان بدتر از داوود نبود. گلوله کالبیر ٥٠، لگن خاصره او را در هم شکسته بود و او از کمر به پایین هیچ تحرکی نداشت؛ پزشکان و پزشکیاران بی‌ سواد و وحشی عراقی که به اردوگاه می‌ آمدند، حاضر نبودند کمترین کمکی به داوود بکنند. او را چند بار به بیمارستان شهر موصل بردند و عکس‌ های رادیولوژی از او گرفتند ولی جراح ـ که خود رئیس بیمارستان بود ـ گفته بود که؛ هیچ امیدی به بهبود او نیست؛ چهار نفر از بچه ‌ها کارهای داوود را انجام می‌ دادند، آنها هر روز او را روی یک برانکارد که بچه ‌ها از شاخه ‌های درخت و یک تکه پتوی سربازی درست کرده بودند، می‌ گذاشتند و برای هواخوری بیرون می‌ بردند، ولی داوود هر روز لاغرتر و رنگ پریده ‌تر از روز پیش می‌ شد؛ سرنوشت او را می‌ شد از حال نزارش پیش‌بینی كرد....!! یک روز صدای همهمه ‌ای از بیرون آسایشگاه توجهم را به خود جلب کرد؛ صبح بود و تازه درهای آسایشگاه را باز کرده بودند، یکی از دوستان که داشت بیرون را نگاه می‌ کرد به من گفت: «مهدی بیا نگاه کن! انگار جلوی آسایشگاه ١٠ خبری شده، خیلی شلوغ است.» بچه‌ ها با شتاب به سوی پنجره هجوم بردند، سپس همه به بیرون ریختند. من که فکر می‌ کردم درگیری پیش آمده، نیم ‌نگاهی به بیرون انداختم و دوباره سر جایم رفتم ولی صدای صلوات‌ های بلند، رشته افکارم را پاره کرد. پیش خود گفتم: «الحمدالله، بالاخره دعوا تمام شد.» ....ادامه صلوات ها حس کنجکاوی ‌ام را بر انگیخت. برخاستم و به بیرون رفتم. باور کردنی نبود.... #ادامه_دارد.... #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#قسمت_دوم (٢ / ٢) #معجزه_در_اسارت.... 🌷....ادامه صلوات ها حس کنجکاوی ‌ام را برانگیخت. برخاستم و به بیرون رفتم. باور کردنی نبود. داوود روی دست بچه ‌ها با پیراهن پاره پاره به هر سو رانده می‌ شد، در حالی که همه اشک می‌ ریختند. یکی از بچه‌ ها در حالی که تکه ‌ای از پیراهن او را در دست داشت، با چهره ‌ای آمیخته به اشک و لبخند گفت: «داوود شفا پیدا کرده. امام زمان (عج) دیشب او را شفا داده.» من تا آن روز فقط چیزهایی از معجزه و شفا شنیده بودم ولی این بار حقیقتاً آن را رو به روی خودم می‌ دیدم. داوود بعداً خودش این گونه تعریف کرد: «آن شب بعد از دعای توسل خیلی دلم گرفته بود. آخر شب هم بدون اینکه با کسی حرف بزنم خوابیدم. تا ساعت یک و نیم بامداد به ناچار، چند بار بچه ‌ها را برای آوردن آب و رفع حاجت و غیره بیدار کردم. حدود ساعت دو و نیم بود که باز بیدار شدم. درد شدیدی از کمر به پایین مرا آزار می‌ داد. خیلی عرق کرده بودم و توان حرکت نداشتم. از شدت درد، دندان‌ هایم قفل و ماهیچه‌ هایم منقبض شده بود. دیگر خجالت می‌ کشیدم تا بچه ‌ها را بیدار کنم. توانم از دست رفته بود. زیر لب امام زمان (عج) را صدا زدم. اضطرار تمام وجودم را گرفته بود؛ ناامیدانه اشک می‌ ریختم و آقا را صدا می‌ زدم، در همین حال، احساس کردم کسی دستم را گرفته و مرا بلند می‌ کند. با حیرت نگاه کردم. کسی را ندیدم، فقط احساس کردم که دارم از زمین بر می‌ خیزم. دستِ خودم نبود. آن دست نامرئی کم‌ کم مرا روی پاهایم بلند کرد. تا به خودم بیایم دیدم که روی پاهایم ایستاده‌ ام و هیچ دردی را احساس نمی‌ کنم. سرم گیج می‌ رفت. با دلهره ‌ای که وجودم را در بر گرفته بود، یکی از بچه ‌ها را بیدار کردم. او خواب‌ آلوده نگاهی به من انداخت و یکباره از وحشت و شگفتی فریادی کشید که همه بچه‌ ها بیدار شدند. دیگر چیزی نفهمیدم، همه به من حمله کردند؛ مرا می‌ بوسیدند، به لباس‌ هایم دست می‌ كشیدند یا آن را پاره مى ‌کردند.» همان روز داوود را پیش پزشکیار عراقی بردند. او هم با شگفتی به داوود نگاه می‌ کرد. با توضیحات بچه ‌ها سری تکان داد و با اینکه سنی بود، گفت: «به خدا قسم هیچ چیز و هیچ کس نمی‌ توانست او را درمان کند مگر امام زمان.» وقتی داوود را با عکس‌ هاى رادیولوژی ‌اش به بیمارستان موصل برده و به جراح معالج نشان دادند، او با عصبانیت داد زده بود که: «مگر دیوانه شده ‌اید؟ غیر ممکن است که این عکس‌ ها مربوط به داوود باشد!» ....این رخداد، شور و شادی را در اردوگاه منتشر کرد و بر یقین همه ما افزوده شد که «هیچ گاه تنها و بی‌ پناه نیستیم و همیشه یاوری داریم که از او کمک بخواهیم.» راوی: آزاده سرافراز مهدی فیض‌ خواه #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات

#همراهانی_برای_رساندن.... داخل اتوبوس نشسته بودیم، از دوستم پرسیدم: شهید همت رو می‌شناسی؟ گفت: همون اتوبانه؟ _آره. _چند بار از اونجا رد شدم. گفتم: ازش چی می‌دونی؟ لبخندی زد و گفت: این‌که مسیر ما واسه رسیدن به خونه مادر بزرگمه. شهیده دیگه، اسماشونو رو همه اتوبانا وکوچه‌ها گذاشتن، همه می‌شناسن دیگه! سرمو پایین انداختم و ساکت شدم.... دلم سوخت. زیر لب گفتم: اونکه مردم می‌شناسن، مسیر خونه مادر بزرگه نه شهید همت و شهید همت‌ها.... شهید همت اسم یه راه نیست، جهت راهه! همت؛ زین الدین؛ باقری؛ چمران؛ باکری؛ کاظمی و…. اینها فقط اتوبانی برای رسیدن نیستند! بلکه همراهانی هستند؛ برای رساندن…. آن‌چنان راست قامت و استواری، که بر یاد مقدست هم می‌توان تکیه کرد؛ ای شهید. #شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات