«سید! جگرم سوخت» (دل‌نوشتۀ ابراهیم حاتمی‌کیا در پی شهادت سید حسن نصرالله‌) 🔹سید! این احوال دوگانه را چه کنم؟! مگر جامه‌ای جز رخت شهادت بر تو زیبنده بود. کاش سید، مقابلت نشسته بودم و متن سوگ‌نامه را با خودت تمرین می‌کردم. مطمئن هستم هر بار جمله‌ای در وصفت می‌نوشتم با آن گونه‌های سرخ و محجوب، می‌خندیدی و مرا خجالت‌زده می‌کردی.   🔹سید! جگرم سوخت. باورش سخت است که لبنان بدون تو را تصور کنم. سید! بارها در لبنان به عشق دیدارت به انتظار نشستم و سهم دیدارت نصیبم نشد. 🔹سید! ارابه فرعون را به بازی گرفته‌ام و فریاد می‌کشم صدا، دوربین، حرکت! ولی عالم مَجازِ من کجا، عالم حقیقی تو و یارانت کجا؟! من مشغول قهرمان‌بازی مجاز بودم که خبر آمد سیدحسن نصرالله رفت. 🔹صدا و دوربین خاموش، ولی حرکت تو تا بیت‌المقدس ادامه خواهد داشت. اکنون من مانده‌ام و چشمان گریان آسیه سلام‌الله که مقابل شکنجۀ فرعون برای دست‌کشیدن از حق منتظر است و او جز هم‌نشینی خدا چیزی نمی‌بیند.    🔹سید! این قوم فرعونی به گواه تاریخ رفتنی‌اند ولی راه تو و مرام و نگاه مقاومت هم‌چنان ماندنی خواهد بود. من که حاضر نیستم تصویر انگشت اشاره‌ات که به سمت اسرائیل نشانه می‌رفتی را، لحظه‌ای از نظرم پاک کنم و بر پیکر پاره‌پاره‌ات نظر کنم. سید زنده است. راه مقاومت زنده است. ✍🏻 #ابراهیم_حاتمی_کیا ▫️@qoqnoos2