بسم الله الرحمن الرحیم امروز شنبه‌ ۱۶ مهر ۱‌۴۰۱ ۱۱ ربیع‌الاول ۱۴۴۴ ۸ اکتبر ۲۰۲۲ ذکر روز شنبه: یا رَبَّ العَالَمِینَ پی‌دی‌اف صفحه اول #روزنامه_کیهان -------------- 🖋"سالن مطالعه محله زینبیه" با کلی رمان، داستان، مقاله و ... مفید و خواندنی @salonemotalee

پی‌دی‌اف صفحه آخر کیهان

پی‌دی‌اف صفحه دوم کیهان

#کودکانه 💠 #معرفی_بازی ۲۹ 🔰 تقدیم به مناسبت روز جهانی کودک ♦️ ویژه کودکان زیر ۶ سال 🔸 چون سر و کار تو با کـودک فتاد 🔹 پـس زبـان کـودکـی بـایـد گـشـاد -------------- 🖋"سالن مطالعه محله زینبیه" با کلی رمان، داستان، مقاله و ... مفید و خواندنی @salonemotalee

#تحلیل_تاریخی #دشمن_شناسی ✡ #قبیله_لعنت. ✡ 📖 تاریخ فرهنگی "قبیله لعنت" #بنی‌اسرائیل_و_پیامبری قسمت بیست و یکم ◀️ #بت‌پرستی_بنی‌اسرائیل ۲ 🔹«دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، می‌نویسد: این واژه [بَعل] که در تمامی شاخه‌های زبان‌های سامی و گویش‌های آن، دیده می‌شود، به‌معنای سرور و مالک است. در نظر اقوام سامی باستان، هر پدیدۀ طبیعی که در زندگی آنان مهم و مؤثر بود، تشخّص می‌پذیرفت و روح ساکن در آن، بعل یا مالک آن شمرده می‌شد و طبعاً حرمت و قداست می‌یافت. از این‌رو، به شمار پدیده‌های زمینی و آسمانی، بعل‌های متعددی وجود داشت. این بعل‌ها (بعلیم) جز در دین‌های بابلیان و آشوریان که در آنها، ظاهراً بعل مالک و سرور اشخاص تصوّر می‌شد، غالباً صاحبان اشیاء و اماکن به‌شمار می‌آمدند. 🔹اسطورۀ بعل در حقیقت، نمودار ارتباط او با کشاورزی است. غیبت بعل، مقارن با کم شدن بارندگی و تهدید زمین به خشکسالی از سوی موت است و حضور دوبارۀ او، نمودار شروع بارش‌های زمستانی و بهاری است که زمین را بار دیگر بارور می‌سازد و صدای بعل که از شکاف ابرها به گوش می‌رسد، غرّش رعد است. 🔹وجود نام‌هایی، چون آذربعل، اسد رو بعل، آلیان‌بعل، آنیت‌بعل و نیز بعل‌های خاص، نظیر ملکارت (خدای شهر) که بعل مخصوص شهر «صور» بود، از رواج بعل‌پرستی در شهرهای مختلف «فنیقیه» و توابع آن حکایت دارد. همچنین وجود اسامی متعدد، مرکب از واژۀ بعل در «کنعان»، همچون بعل صفوان (نام بعل شمال)، بعل روش (بعل کوه)، بعل سمیم (بعل آسمان) و نیز نام‌های خدایان کنعانی، مانند بعل بریث (ربّ عهد)… و مانند آن، حاکی از رواج بعل‌پرستی در «کنعان» است. 🔹بنابر باورهای ساکنان کنعان، هر قطعه زمین، تیول بعلی خاص و حاصل‌خیزی آن، مدیون حضور آن بعل بود. به تقلید از کنعانیان، عبرانیان که پس از آنها در سرزمین کنعان استقرار یافتند و به کشاورزی مشغول شدند، نیز برای موفقیت در کاشت و برداشت و افزایش محصول از خدایان و الهه‌های بومی آن سرزمین‌ها یاری می‌جستند و با حفظ ایمان به یهوه، خدای بنی‌اسرائیل، همچون کنعانیان در جشن‌های بهاره و پائیز شرکت می‌کردند و میوه‌های نوبر و گوسفندان نوزاد خود را در مزارع برای بعل و زوجۀ او قربانی می‌کردند و می‌سوزانیدند. 🔹کاهنان بعل نیز در این میان، مردم را می‌فریفتند و با نسبت‌دادن بارش باران و حاصل‌خیزی زمین به بعل، عبرانیان را از پرستش یهوه باز می‌داشتند. 🔹این احوال و نیز اجرای آئین‌های پرستش بعل -که گاه با اعمال خلاف اخلاق نیز توأم بود- موجب ظهور انبیای بنی‌اسرائیل و اصرار مداوم آنان بر اصلاحات دینی گشت. از میان این کوشش‌ها، مواعظ پرشور ایلیای نبی و سرانجام مبارزات او بر ضدّ انبیای دروغین بعل و سپس کشتار ۴۵۰ تن از آنان قابل توجه است. (۲) 🔹اگرچه با مواعظ، سخنان پرشور و مبارزات انبیای بنی‌اسرائیل، مردم موقتاً به پرستش یهوه روی آوردند، اما کیش بعل‌پرستی، چنان جاذبه‌ای داشت که از پس هر بار اصلاح دینی، مجدداً سر برمی‌آورد تا آن‌که سرانجام در شمال فلسطین، با از میان رفتن پادشاهی شمالی و در یهودیّه (جنوب) با سقوط پادشاهی جنوب، به‌تدریج رو به زوال نهاد. (۳) 🔹علاوه بر «عبرانیان»، بعل‌پرستی در میان کلدانیان، بابلی‌ها و آشوری‌ها و اقوام دیگر نیز رواج داشت. چنان‌که نزد آنان، واژۀ «بعل» به‌صورت «بِعل» یا «بِل» در یونان «فیلوس» و در روم به شکل «بیلوس» تلفّظ میشد و شهرت داشت. 🔹🔹استاد عبدالله شهبازی، در کتاب «زرسالاران یهودی و پارسی» در توضیح «بعل» می‌نویسد: بعل یک مفهوم کهن سامی، به‌معنای خداوند است که بت گوساله طلایی (۴) یکی از نمادهای آن بود. (۵) ثروت فنیقی‌ها و پیوند گستردۀ تجاری آنان با سراسر منطقۀ «مدیترانه» و شبه‌جزیره «عربستان» و«سوریه» و «بین‌النهرین» و «ایران» در شرق، طبعاً عاملی مهم در اشاعۀ آئین بعل‌پرستی بود. 🔹او همچنین می‌نویسد: توصیفی که از «معبد سلیمان» روایت شده است، آن را پرستشگاهی باشکوه می‌نمایاند؛ سرشار از آذین‌های طلایی که در محراب آن، دو کروبی (۶) عظیم از طلا نصب شده است. (۷) این کروبی چیزی نیست، جز گوساله طلایی بالدار، شبیه حیوانات بالداری که در تخت جمشید می‌یابیم. با نام‌هایی چون ملکم و ملکارت خوانده شده و نمونه‌های آن در کاوش‌های باستان‌شناسی به‌دست آمده است. این همان آیین «پرستش گوساله طلایی» می‌باشد که در روایات اسلامی، آن را گوساله سامری می‌نامند. (۸) 🔹گرچه در آثار تمدّن‌های مختلف، می‌توان گاو را مشاهده کرد؛ ولی آثاری که در «تخت جمشید» و دیگر باقی‌مانده‌های «هخامنشیان» یافت شده، از تبار همان گاوهایی‌است که در بین‌النهرین بوده و بعدها به تخت‌جمشید منتقل شده است و این گاو مقدّس چیزی، جز همان «گوساله سامری» نیست. ادامه دارد ... -------------- 🖋"سالن مطالعه محله زینبیه" با کلی رمان، داستان، مقاله و ... مفید و خواندنی @salonemotalee