🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #سرّ_سر ✍نویسنده: نجمه طرماح ● #خاطرات_شهیدحاج_عبدالله_اسکندری #قسمت_بیست_و_هفتم بچه ها دمق شده بودند. عمو مسلم شان نبود که به احترامش برای او و بابا چای و میوه ببرند و ذوق کنند که مهمان برایشان آمده. تا چند هفته سراغ آقا مسلم را می گرفتم، آقا عبدالله می گفت بیمارستان مسلمین بستری شده. چهار هفته گذشت، بچه ها منتظر آمدن بابا بودند. شام کوکوی سبزی گذاشته بودم. آقا عبدالله که آمد علیرضا و دخترها بابایشان را دوره کردند:"عمو مسلم میاد؟ هنوز شیرازه؟" چشم های آقا عبدالله ورم کرده بود. لبخند که هیچ، بغض حالت چهره اش را هم در هم کشیده بود. فقط یک کلام :"آره بابا شیرازه" بچه ها هم بی حوصله برگشتند توی هال و جلوی تلوزیون نشستند. توی آشپزخانه ایستادم تا آقا عبدالله بیاید. لباس‌هایش را درآورد و آمد توی آشپزخانه. صبر نکردم، خودم پرسیدم:"چیزی شده؟ جلوی بچه ها نخواستم به روت بیارم." صورتش را با دست هایش پوشاند. دستش را کنار زدم. در چند ثانیه خیس شده بود از اشک :"مسلم شهید شد" کف آشپزخانه نشستم. "فکر میکردم جنگ تمام شده و خبر شهادت بچه ها را دیگر نمی شنوم. فردا میرم شیراز، از اون طرف هم کازرون. می خوام تشییع جنازه باشم. " بچه ها مدرسه داشتند نمی توانستم بروم اما آقا عبدالله دام را با خودش برد. روزها و شبها از داغ شهادتش غمگین و دل مرده بودم و در حضور بچه ها دم نمی زدم. می گذاشتم شب شود، آقا عبدالله از دانشکده بیاید، بعد برایش می گفتم که چقدر دلم برای این جوان مومن و بی ریا می سوزد. هرچند می دانستم آنها که در جنگ شهید نشدند و خودشان را جامانده می دانند چقدر دوست دارند به رفقای شهیدشان بپیوندند. همین ها را هر روز آقا عبدالله برایم تکرار می کرد که مگر آرزوی ما چیزی جز شهادت است؟ زندگی که نمی دانیم آخرش چطور ختم می شود، پس دعا کن با شهادت ختم شود. نمی دانم این حرفها دلداری بود یا مقدمه چینی، اما هرچه بود، حرفهایی نبود که بشود ساده از کنارشان گذشت. 💕 💕 💕 💕 از پشت بام خانه حیاط مدرسه پسرانه کاملا پیدا بود. علیرضا را صف صبحگاه که تمام می شد می فرستادم مدرسه. قبل از این با مدیرش صحبت کرده بودم و این اجازه را گرفته بودم. زهرا و فاطمه مدرسه شان اگرچه از خانه دور بود اما خیالم راحت بود. زهرا نوجوانی اش را می گذراند و برای خودش خانمی شده بود و علیرضا اولین سال تحصیلش را دیوار به دیوار خانه می رفت و می آمد. شروع مدرسه ها و پیدا کردن دوست های جدید دلتنگی برای خانواده عمو و زن عمو محبوبه از سرشان پریده بود پنج سال کنار مادربزرگ و عمو وابسته شان کرده بود. با کلی چک و چانه راضی شان کردیم که جمع کنیم بیاییم سبزوار. شیراز ماندن بدعادتشان کرده بود. محبوبه که هفته آخر اصلا طبقه بالا نمی آمد. می گفت دلم نمی آید ببینم داری وسایلت را جمع میکنی. نمی دانست خودم دلم لک زده برای مهاجرت و تجربه زندگی در یک شهر دیگر و همراهی عبدالله. " ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃 ว໐iภ ↬ @sangarshohada🕊🕊

🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #کدامین‌_گل ✍خاطرات شهید فرهاد شاهچراغی ‌● #قسمت_بیست_و_هفتم ●نویسنده :مجیدخادم پیک رسید و گفت عملیات یک ساعت افتاده عقب. بعضی محورها هنوز مستقر نشده‌اند .نیروهاشون دیر رسیدن. به گوش باشید تا دستور برسد .فرهاد رفت تا تاخیر را به فرمانده گروهان ها خبر دهد .ساعت ۱۲ شده بود و داشت برمیگشت پیش بیسیم‌چی، از دور صدای گلوله و هیاهو حمله و نور آتش و منوربلند شد.دوید  پای بیسیم _« آقا چی شده ؟سر و صدای چیه ؟» _«هیچ حرکتی نکنید فقط به گوش باشید» یکی از محورها انگار عملیات شروع شده بود .ولی چهار محور دیگر خبری نبود. صداهای مهیب شلیک و انفجار بلند بود.مقر فرماندهی عملیات هم درست نمی دانستند چه باید بکنند. انگار یکی از پیک ها نتوانسته بود خودش را برساند یکی از گردانها حمله کرده بود. نمی شد عملیات را زودتر شروع کرد. تمام برنامه‌ریزی‌ها به هم ریخت .باید تا آماده شدن تمام محورها صبر می کردند. ساعت یک شد. رمز «نصر من الله و فتح قریب» از بی‌سیم گفته شد .ناصر گروهان اول را حرکت داده بود .توی تاریکی و بی‌صدا به طرف خاکریزهای عراقی. جلوی گروه ،تخریبچی ارتشی و تخریبچی پاسدار و پشت سرشان بقیه. ناصر هر چه این طرف و آن طرف را دید زد معاون گردان را پیدا نمی‌کند.با بی‌سیم خبر می‌دهد فرمانده سریع خودش را به خاک می رساند. _آقای شاهچراغی کو معاون گردان؟ _چیزی نیست آقا ناصر خودت برو جلو کار را هدایت کن. _آخه باید اونم باشه _مجروح شده بردنش عقب. _هنوز که درگیری شروع نشده. توی همین لحظه عبدالرضا سجادیان مسئول تبلیغات محور که از دور داشت می دوید به این سمت رسید و ذوق‌زده پرید وسط حرف شان و گفت: _«منم میام ؛منم با شما میام» فرهاد شروع کرد به حرف زدن با او تو چرا اصلا اینجا هستی؟ تو باید به کار خودت برسی. ناصر هم بلاتکلیفی ایستاده بود. تمام گروهان ناصر به آن طرف خاکریز رفته بودند. فرصت زیادی نبود .سجادیان همینطور خودش را بالا می‌پراند و زمین می زد و اصرار می‌کرد و ول کن هم نبود. فرهاد باید سریع برمی‌گشت پای بیسیم ناصر گفت بابا بیا اینو وردار ببر دیوونم کردی دیگه وقت نداریم. _آقا فرهاد ایشون نیروی تدارکاتیه _فقط سریع برین گروهان بین دو ردیف خاکریز ایرانی و عراقی بود.دشت صاف و یکدستی که قبلاً زمین کشاورزی بود. نیروها از توی شیار های کوچک آبیاری زمینی که شخم زده شده بود حرکت کردند.شیار اول را که رد کردند آتش توپخانه خودی شروع شد. صدای انفجار و الله اکبر و شلیک های پراکنده که از همه طرف بلند شد عراقی‌ها تازه فهمیدند که از این محور هم حمله شده. منور عراقی ها که هوا رفتند و زمین روشن شد ،تیراندازی ها شدیدتر شدن همین وقت بود که از پشت سر نیروها ناگهان شعله‌های آتش زبانه کشید و به شکل خطی پهن مستقیم از آتش پر دود تمام طول محور را پشت‌سر نیروها در بر گرفت و دود غلیظی به هوا بلند شد .بچه‌ها شوک زده شده بودند. شعله آتش فراگیر ناگهانی و انفجارها و صدای بی امان تیربار ها فضا را پر از وحشت و حال کرده بود. ناصر داد میزد:« ووی نسین..برین... برین» از چند روز قبل کانال کانالی در طول تمام محورها کنده بودند و قبل از عملیات تویش را نفت سیاه و روغن سوخته دل کرده بودند که بعد از شروع عملیات آتش بزنند تا دود غلیظی که به هوا می رود جلوی نورمنور ها را بگیرد و داشت می گرفت. اولین خاکریز عراقی که رسیدند تقریباً هیچ کس نبود همه فرار کرده بودند نیروها به دو پیش روی می کردند پشت اولین خاکریز ناصر و بیسیم‌چی و سجادیان کنار هم می‌دویدند که سجادیان افتاد روی زمین و بلند نشد وقتی ناصر بالای سرش رفت دید نقطه سرخی روی پیشانیش نشسته. امدادگر های گروهان را صدا زد تا ببرندش عقب «خال هندی روی پیشونیش گذاشتن .خدا رحمتش کنه، برسونینش عقب سریع برگردین» این اصطلاح باب بود .توی سنگر فرهاد حرارت و هیجان کمتر از بیرون نبود فرمانده گروهان ها یکی یکی گزارش می‌دادند و کسب تکلیف می کردند. یکی از گروه‌ها به میدان مین خورده بود. فرهاد پشت بی‌سیم فریاد می‌زد ،صدای پشت بی‌سیم هم فریاد می زد _« نمیشه رفت جلو چه کار کنیم؟ بمونیم همه را می‌زنند. تخریبچی بفرستید ما یکی بیشتر نداریم.» _حاجی از چی می ترسیم پاتونو بزنیم روش خودش خنثی میشه .تخریبچی کجا بود؟ _شوخی می کنین؟ _اگه شما نمیرین تا خودم میام؟ تاصر توی بی سیم می گوید:« پشت یک سری سنگر زمین‌گیر شده اند و جناح چپ شان هنوز نرسیده. اگر سنگرهای آن طرف را پاکسازی نکنند قیچی شان می کنند. بچه ها سنگر به سنگر جلو می‌روند بیشتر عراقی‌ها انگار هنوز گیج از خواب پریده اند. توی هر سنگر نارنجک پرتاب می‌شود . انفجار پشت انفجار تکه پاره‌های سربازان عراقی را پخش پخش می‌کند این طرف و آن طرف. از سوی سنگر هایی هم دسته دسته فریادزنان دست روی سر بیرون می آیند و امان می‌خواهند. ادامه دارد..✒️ ว໐iภ ↬ @sangarshohada🕊

🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #برزخ_تکریت ✍ خاطرات آزاده : حکیمی مزرعه نو ‌● #قسمت_بیست_و_هفتم 💠اولین بازجویی جهت ادامه مسیر باید از کنار نیروهای عراقی که به خط گسیل می شدند می گذشتیم ، زیرا منطقه مین گذاری شده بود و رفت و آمد فقط از مسیری که پاکسازی شده و با نوار سفیدرنگی مشخص شده بود امکان پذیر بود. بالاجبار حدود صد متری را از کنار سربازان دشمن عبور داده شدیم. هر کدام به کرم و لطفشان ما را نوازش کردند. دستانمان بسته بود ولی چشممان باز بود یکی با قنداقه سلاح ، یکی با مشت و لگد ، دیگری سیلی و اکثرا آب دهان این یکی از همه زجرآور تر بود. اولین سنگر ، ما را تحویل گرفتند توقفی کوتاه و تحویل سرباز دیگری دادند. فکر کنم از اینجا به بعد با خودرو منتقل شدیم . رسیدیم سنگر فرماندهی میدانی اولین بازجویی ، درخواست مشخصات خود - تیپ و لشکر - گردان و گروهان و... اطلاعات محرمانه ای نبود از اینجای داستان چون هر کدام بصورت انفرادی بازجویی می شدیم لذا برخوردها و مشاهدات متفاوت است و آنچه در پی می آید. مشاهدات شخصی بنده می باشد و از منظر دوستان دیگر ، قطعا اتفاقات بصورتی دیگر رقم خورده است . مترجم که به زبان فارسی تسلط داشت در حین بازجویی گوشزد کرد که اگر دروغ بگوییم کشته خواهیم شد لذا قبل از خروج از سنگر چشمهایم که باز بود بسته و گفت : ما می دانیم که دروغ گفته ای و تو را خواهیم کشت. با سکوت و بی تفاوتی رساندم که بکشید مهم نیست. نه اینکه خیلی شجاعت نشان داده باشم. از نگاه خودم ما دیگر مرده بودیم ، فقط نفس می کشیدیم. می دانستیم لحظات بدی در انتظارمان است. احساس می کردیم این اتقاقات همه خواب و رویاست. ما 16-17 سال بیشتر نداشتیم. بازوهای مرا گرفت و بلند کرد گذاشت روی یک بلندی. لحظاتی سکوت کرد. منتظر شلیک توی سرم بودم . لحظه ها به کندی می گذشت. با دست روی سینه ام گذاشت و فشار داد افتادم داخل خودرو روی سر و کول بقیه بچه ها. بنا به نقل دوستان با همه به این شیوه برخورد کرده بودند . ماشین حرکت کرد. ادامه دارد..✒️ ⛔️کپی ونشر ممنوع..چون این خاطرات هنوز چاپ نشده نویسنده راضی به نشرش نیستند..فقط همینجا بخونید🌹 ว໐iภ ↬ @sangarshohada🕊🕊