خانه ات کجاست؟! نه...آن خانه که تو فکر میکنی منظور من نیست! پناه گاهت را میگویم؛ مأمنت !!... خانه ای که تمام دغدغه هایت ؛ مناجات هایت ؛ رفاقت ها و شکایت ها و فراغت هایت ختم به آنجاست... داری چنین مأمنی؟!.... ما اما داریم! از همان روز اول که درش قدم میگذاریم و مهرش به دل مان گره میخورد تا از صبح تا شب سه شنبه های هیئت هفتگی هیئت ثارالله؛ تا وقت های نماز ؛ تا تمام جشن ها و عزاداری های مان؛ تا زمان بین کلاس دوم و سوم هر روز ؛ تا فرجه ها و روز های امتحان ؛ تا قرار و مدار های دوستانهٔ مان ؛ و تا حتی وقت خواب مان! تنها یک خانه با آغوشی باز ، پذیرای حضور ماست... کودکی های مان را یادتان هست؟ مقصد تمام قول و قرار های مان ، خانهٔ پدربزرگ بود! حتی محل آشتی بعد قهر و دعوا های مان ! چرا که دیگر خانهٔ ما و خانهٔ شما نداشتیم.... آنجا انگار خانهٔ همهٔ مان بود.... این خانه نیز تمام سرّش در صاحب خانه است! آدمی که از آدمی به دل خرده میگیرد و خرده هایش را روی هم تلنبار میکند ، در کدامین خانه میتواند سر دل باز کند و سخن از دل بگوید؟ سخن از دل جز نزد صاحب اصلی اش میتوان گفت؟! و براستی که کجاست تجلی حضور این صاحبنا ؟... و حال که دل ، یافته نشانیِ خانهٔ صاحبش ؛ مگر دگر ممکن است دل کندن برایش؟ چه دیگر حامل غم باشد چه شادی ، چه خسته باشد و چه دریای امید! او تنها راه بلد یک خانه است! او فقط ، راه بلدِ «مسجد» است.... مسجد عزیز من مسجد امام خمینی،ملجا همیشگی دل های ما ،روزت مبارک خانهٔ امن🕌✨ #روز_گرامیداشت_مساجد #مسجد_امام‌خمینی #دلنوشته‌یک‌خادم ╭┅────────┅╮     @sarallahmui     ╰┅────────┅╯