دلم پرندۀ کوچکی است که پر زده به هوایت؟ 🪽 به امید اون روز سبزی که همه‌مون #منتظرش هستیم🌱 #عید_بیعت مبارک #والپیپر ╭┅───☆•°💙°•☆───┅╮ 🦋 @setaresho7 🦋 ╰┅───☆•°💙°•☆───┅╯‌

چند تا #نقاشی خلاقانه😍 ╭┅───☆•°💙°•☆───┅╮ 🦋 @setaresho7 🦋 ╰┅───☆•°💙°•☆───┅╯‌

میبندم عهدی تا قیامت با دلی که از عشقت پریشونه نوشتم مهدی روی قلبم تا بدونن صاحب داره این خونه 🎙 #حاج_محمود_کریمی #️⃣ #آغاز_امامت_امام_زمان_عج #️⃣ #صیقل_روح #️⃣#عید_بیعت ╭┅───☆•°💙°•☆───┅╮ 🦋 @setaresho7 🦋 ╰┅───☆•°💙°•☆───┅╯‌

پروانهٔ زندگی خودت باش، امید و شادی رو منتشر کن🦋 #انگیزشی #استوری ╭┅───☆•°💙°•☆───┅╮ 🦋 @setaresho7 🦋 ╰┅───☆•°💙°•☆───┅╯‌

#بازی #حوصلتون_سر_نره یه بازی ساده دستمال رو بنداز هوا وقبل از پایین افتادن همه رو برعکس کن 🍃🍃 افزایش سرعت عمل تقویت عضلات ╭┅───☆•°💙°•☆───┅╮ 🦋 @setaresho7 🦋 ╰┅───☆•°💙°•☆───┅╯‌

#بخندیم شما هم از این خواب ها میبینید ؟😵 😄😄😄😄 . . ╭┅───☆•°💙°•☆───┅╮ 🦋 @setaresho7 🦋 ╰┅───☆•°💙°•☆───┅╯‌

سلام رفقا اخرهفته تون بخیر باشه 🫶 حتے الآنم کہ گــــــــــࢪمہ برای دررفتن خســـــتگےمون یہ چاے مےچسبہ☕️ امࢪوز یہ روز قشنگ دیگہ اس یادت نࢪه از دوســـــتاے قدیمےت و از اونایی کہ بهت لطف داࢪن حال و احوالے بپرسیا 😌📞 هواے دڵ نزدیکانت رو داشتہ باش معرفت بہ خرج بده شیعہ باید با مومنین رفت و آمد کنہ تا روحش بزرگ بشه💪

﴿دهه‌دهــشتـادی‌ها‌هم‌طـعم‌ِ جا‌ماندن‌از‌قافله‌شهــدا‌را‌چـشیدند!'﴾ +شهیده‌ریحانه‌سادات‌با‌دوستش‌ عهدبسته‌بود‌با‌همدیگر‌شهید‌شوند🥺.. #رفیق_خدایی ╭┅───☆•°💙°•☆───┅╮ 🦋 @setaresho7 🦋 ╰┅───☆•°💙°•☆───┅╯‌

═━━━⊱✿⊰﷽ ⊱✿⊰━━━══ •¦[📙💠⃟❅]¦• 🔶گردان قاطرچی ها 🔹داوود امیریان ◾️قسمت75 ‌شلوغ‌کاری‌و‌نافرمانی‌ممنوع. ‌هرچی‌کربلایی‌گفت،‌گوش‌مي‌کنید. ‌کربلایی‌از‌طرف‌من‌فرمانده‌ي‌شماست. ‌وای‌به‌حالتون‌اگه‌بشنوم‌دست‌از‌پا‌خطا‌ کردید.‌بیش‌تر‌با‌شما‌دوتا‌هستم. ‌سیاوش،‌دانیال‌حواستون‌به‌منه‌یا‌جای‌دیگه‌مشغوله؟ دانیال‌به‌کمک‌کرامت‌بند‌های‌پالان‌ زیر‌شکم‌رخش‌را‌محکم‌میکرد،‌سر‌بلند‌کرد‌ و‌گفت:‌«چندبار‌یه‌حرف‌رو‌می‌زنی‌آقایوسف. ‌دیگه‌همه‌شوحفظ‌حفظ‌شدم». ‌اگه‌لازم‌باشه‌چهل‌بار‌دیگه‌ام‌میگم‌تا‌تو‌کله تون‌فرو‌بره.‌تو‌چی‌سیاوش؟سیاوش‌سم‌های‌کوسه‌ي‌جنوب‌را‌ بازدید‌می‌کرد،‌پای‌آن‌را‌رها‌کرد‌و‌گفت:‌ «چشم،‌هر‌چی‌شما‌بگید.‌خوب‌شد؟»‌ ‌پس‌قرار‌اینه.‌با‌ماشین‌تا‌دامنه‌ي‌ کوه‌ها‌می‌روید.‌بعد‌غذا‌و‌مهمات‌رو‌بار‌قاطرها‌می‌کنید‌به‌طرف‌بالا.‌نه‌شوخی‌داریم‌نه‌بازی‌و‌سر‌به‌سر‌گذاشتن‌ و‌دعوا،‌همین!‌ کرامت‌دست‌یوسف‌را‌کشید.‌رفتند‌آن‌طرف‌تربا‌ناراحتی‌گفت:‌«چرا‌کربلایی؟‌مگه‌من‌مُردم؟‌چرا‌من‌نروم؟»‌تو‌با‌من‌می‌مونی.‌دلیل‌داره.‌ ‌میخواهی‌از‌جلوی‌چشمات‌دور‌نمونم،‌درسته؟‌آقایوسف،‌قسم‌خوردم.‌چرا‌باورم‌ ‌نمیکنی؟‌ این‌قدر‌‌پرونده ام‌سیاهه‌که‌قسم‌و‌آیه‌ام‌رو‌قبول‌‌نمیکنی؟ ‌الان‌‌وقت‌گِلگِی‌نیست.‌میخواهم‌بچه ها‌روی‌پای‌خودشون‌وایستن.‌براشون‌خوبه.‌ناراحت‌نشو،‌نوبت‌تو‌هم‌می‌شه.‌حالا‌با‌اجازه.‌ علی‌ترس‌به‌دلش‌افتاده‌بود،‌گفت: ‌«عرض‌کنم‌که‌چرا‌آقا‌کرامت‌با‌ما‌‌نمیاد؟‌ اگه‌می‌اومد‌خیلی‌خوب‌ میشد». ‌تصمیم‌قبلاً‌گرفته‌شده.‌ حالا‌بریم‌که‌‌ماشینها‌منتظرن.‌ کاروان‌کوچکی‌از‌گردان‌برای‌مأموریت‌راهی‌ شد.‌فقط‌‌مش‌برزو‌و‌اکبر‌ماندند.‌ اکبر‌حسابی‌دلخور‌و‌برزخ‌شده‌بود.‌ قهر‌کرده‌و‌رفت‌و‌جلوی‌چشم‌نیامد.‌ حسین‌رنگ‌از‌صورتش‌پریده‌بود.‌از‌یک‌طرف‌ ‌میترسید‌بلایی‌سرش‌بیاید‌و‌از‌سوی‌دیگر‌شور‌و‌هیجان‌سیاوش‌و‌دانیال‌به‌او‌هم‌سرایت‌ کرده‌بود.‌ □ □□ سفر‌با‌آیفای‌نظامی‌کنار‌قاطرها‌که‌بدخلقی‌ میکردند،‌چند‌ساعت‌طول‌کشید.‌ لنگ‌ظهر‌پای‌دامنه‌ها‌رسیدند‌و‌به‌سختی‌ قاطرها‌را‌پیاده‌کردند.‌ یک‌رزمنده‌جوان‌به‌اسم‌مصطفی‌منتظرشان‌ بود.‌از‌بالای‌ارتفاعات‌پایین‌آمده‌بود‌تا‌ راهنمای‌شان‌شود.‌ ضعیف‌و‌رنگ‌پریده‌بود‌و‌دست‌هایش‌ رعشه‌داشت.‌کربلایی‌لقمه‌اي‌نان‌و‌پنیر‌ به‌او‌داد،‌در‌یک‌چشم‌به‌هم‌زدن‌آن‌را‌بلعید.‌ کمی‌رنگ‌به‌صورتش‌برگشت.‌ حسین‌هم‌از‌فلاسک‌یک‌لیوان‌چای‌شیرین‌ برایش‌ریخت‌که‌آن‌هم‌فوري‌ناپدید‌شد.‌ مصطفی‌نفس‌راحتی‌کشید.‌ رعشه‌دست‌هایش‌برطرف‌شد.‌ روی‌یک‌تخته‌سنگ‌نشست.‌در‌حالی‌که‌لیوان‌چایی‌دوم‌را‌مز‌ه‌مزه‌میکرد‌و‌لذت‌میبرد،‌گفت:‌ «الان‌یک‌هفته‌اس‌که‌گشنه‌و‌بی‌غذا‌تو‌سرمای‌اون‌بالا‌گرفتار‌شدیم.‌ قبلاً‌با‌هلیکوپتر‌برامون‌مهمات‌و‌آذوقه‌ می‌آوردند؛‌اما‌عراقیهای‌نامرد‌آ‌نقدر‌به‌طرفش‌ تیر‌در‌کردن‌که‌دیگه‌نیامد.‌ خدا‌خیرتان‌بده.‌ شماها‌فرشته‌نجات‌مایید.‌ امروز‌صبح‌آخرین‌ذره‌نان‌های‌بیات‌و‌کپک‌زده‌را‌به‌کمک‌آب‌خوردیم.‌ دیگه‌هیچی‌واسه‌خوردن‌نمونده.‌ میترسیدیم‌دیگه‌هیشکی‌سراغمون‌نیاد.‌ داشت‌به‌سرمون‌میزد‌نصف‌شب‌یک‌گروه‌ نفوذ‌کنند‌تو‌دل‌عراقیها‌و‌ازشون‌غذا‌غنیمت‌ بگیریم‌که‌خبر‌رسید‌شماها‌دارید‌میآیید.‌ حالا‌بریم‌که‌بچه ها‌اون‌بالا‌حسابی‌ چشم‌انتظارند.‌ دست‌و‌پای‌همه‌رعشه‌گرفته‌و‌چند‌تا‌از‌بچه‌ها‌فکر‌کنم‌زخم‌معده‌گرفتن.‌بریم‌دیگه».‌ کربلایی‌پرسید:‌«راه‌چطوریه؟» ‌بد‌نیست.‌باید‌تا‌اون‌بالا‌بریم.‌ از‌یک‌پل‌معلق‌رد‌بشیم‌تا‌برسیم‌ روی‌قله‌499‌و‌بکشیم‌بالاتر‌تا‌به‌سنگر‌ بچه‌ها‌برسیم.‌ از‌شانس‌شما‌بر‌فها‌آب‌شدند‌و‌راه‌بازه.‌ خیلی‌خطرناک‌نیست.‌من‌میگم‌از‌کجا‌بریم‌و‌چطوری‌بریم.‌ غذا‌و‌مهمات‌و‌حبوبات‌را‌بار‌قاطرها‌کردند‌ و‌در‌یک‌خط‌پشت‌سر‌مصطفی‌به‌راه‌افتادند.‌ همان‌شروع‌کار‌کربلایی‌برید‌و‌به‌هن‌هن‌افتاد.‌یوسف‌فکر‌این‌مسئله‌را‌کرده‌و‌چَپول،‌ قاطر‌یدکی‌کربلایی‌را‌بدون‌بار‌همراهشان‌ فرستاده‌بود.‌کربلایی‌سوار‌چپول‌شد.‌ مصطفی‌که‌جان‌تاز‌ه‌ای‌گرفته‌بود،‌ افسار‌چپول‌را‌گرفت‌و‌گفت:‌ «فقط‌به‌دره‌نگاه‌نکنید‌تا‌سرتون‌گیج‌نره.‌ باید‌از‌کنار‌ه‌ها‌حرکت‌کنیم.‌ آفتاب‌آخر‌زمستان‌در‌سینه‌ي‌آسمان‌آبی‌ و‌یک‌دست‌صاف‌و‌بی‌ابر‌می‌درخشید.‌ درختچه‌های‌وحشی‌که‌از‌درز‌دیواره‌ي‌سنگی‌ روئیده‌بودند،‌کم‌کم‌سبز‌می‌شدند.‌ چند‌نهر‌باریک‌از‌برف‌های‌آب‌شده،‌از‌لابه‌لای‌ تخته‌سنگ‌ها‌به‌طرف‌پایین‌سرریز‌می‌شد. ادامه دارد... #رمان #داستان ╭┅───☆•°💙°•☆───┅╮ 🦋 @setaresho7 🦋 ╰┅───☆•°💙°•☆───┅╯‌