نوزادی در گهواره خفته است که علمدار لشکر حسین (علیه‌السلام) خواهد بود. غیرت مجسم… قامتِ فتوت… چشم‌هایی که آب را شرمنده نجابت خود خواهدکرد… #ماه_شعبان @sh_hosein

اصلا تو آفریده شدی محض دلبری... #حضرت_ماه @sh_hosein

📜شرح برخی از فرازهای مناجات شعبانیه 📖فراز: وَاسمَع دُعایى اِذا دَعَوتُكَ وَاسمَع نِدائى اِذا نادَیتُكَ وَ اَقبِل عَلَىَّ اِذا ناجَیتُكَ؛ و بشنو دعایم را آن‌گاه كه تو را ميخوانم و بشنو ندایم را آن‌گاه كه تو را ندا ميکنم و رو به من بیاور آن‌گاه كه با تو مناجات ميکنم. این مناجات پس از ذكر صلوات، با سه جمله مشابه (دعا، ندا و نجوا) شروع میشود، در ضمن این دعا عرض مىکنیم: «خداوندا، وقتى تو را دعا مى‌كنم، دعاى مرا بشنو و وقتى كه تو را ندا و فریاد ميکنم، نداى من را بشنو و وقتى كه با تو مناجات ميکنم، به طرف من رو بیاور». حال این سؤال پیش مى‌آید، خداوندى كه به هر چیزى عالماست، هر صدایى را میشنود و هر چیزى را میبیند حتى قبل از آن كه معلوم و مسموع و مبصرى وجود داشته باشد. چگونه ممكن است صدایى را نشنود و ما از او درخواست شنیدن صدا و نداى خود را داشته باشیم؟ شایدمنظور از شنیدن، عنایت خاص باشد، همان‌طور كه ما با كسى حرف میزنیم و او علاوه بر آن كه صدا به گوش او میرسد، توجّه خاصى نیز مینماید، و این توجه خاص، غیر از فعل و انفعالات مادّى است. منظور از شنیدن درباره خداوند، به معناى عنایت و توجّه خاص او و یا به معناى اجابت و ترتیب اثرى است كه از او درخواست ميکنيم. یك انسانِ با معرفت، در آغاز درخواست میکند كه خداوند دعا و ندا و نجوایش را بشنود. اوّل باید مطمئن شد كه سخنش خریدار و شنونده دارد و سپس به سخن گفتن پرداخته درخواست‌هایش را مطرح كند، ولى اگر به او بگویند: «اخسَؤُا فِیها وَلا تُكَلِّمُون» و مشمول لا یُكَلِّمُهُمُ اللهُ و بدتر از آن وَلا یَنْظُرُ إِلَیْهِم گردد كه نه‌تنها با او سخن نمیگویند بلكه حتى گوشه چشمى نیز به او نمیکنند، جایى براى سخن گفتن، دعا، ندا و نجوا باقى نمیماند.  فرق بین دعا، ندا و نجوا: اهل لغت گفته‌اند: بین این سه واژه تفاوت‌هایى وجود دارد، به این شرح كه: «دعا داراى مفهومى عام و معنایى گسترده است، یعنى اگر كسى را با هر زبانى و به هر كیفیّتى، خواه از راه دور یا نزدیك و خواه بلند یا آهسته صدا بزنند و خواه آن فرد آشنا باشد و خواه بیگانه. به همه این صدا زدن‌ها دعا مى‌گویند ولى ندا به صدایى گفته میشود كه بلند و فریادگونه است و انسان از راه دور و یا حتّى از راه نزدیك، ولى نه به قصد رساندن صدا به گوش طرف مقابل، بلكه با انگیزه‌اى دیگر؛ مانند آرام شدن و تخلیه روانى، صداى خود را بلند میکند. و نجوا به معناى حرف زدن خصوصى با كسى است به گونه‌اى كه دیگرى نمیتواند آن را بشنود. پس نجوا سخنى بین الاثنین است كه شخص ثالث از شنیدن آن بى‌بهره است. البته گاهى انسان با خدا نجوا میکند و گاهى خداوند با انسان. چنان‌كه امیرمؤمنان على(علیه السلام) درباره برخى از افراد ميفرمايد: «ناجاهُم فی فِكرِهِم وَكَلَّمَهُم فی ذاتِ عُقُولِهِم». و نیز خداوند میفرماید: «وقتى كه بنده جز رضایت من هدفى نداشته باشد او را دوست میدارم و در شبهاى تاریك و خلوت‌هاى روز با او مناجات ميکنم »؛ یعنى بنده به گونه‌اى سخن میگوید كه مىفهمد خدا با او حرف میزند، ولى هیچ‌كس متوجّه چنین رابطه‌اى نمىگردد. این‌گونه ارتباط، مناجات خدا با بنده نامیده میشود. نكته قابل توجّه آن است كه در بخش سوّم دعا، واسمع نجواى و یا واسمع مناجاتى، مطرح نمیگردد، بلكه به گونه‌اى مغایر با دو قسمت پیشین میگوییم: «وأقبل علی اذا ناجیتك»، دلیل آن این است كه هنگام نجوا و سخن خصوصى نیاز است طرف مقابل به طور كامل توجّه كند و اگر توجه كامل ننماید غرض از نجوا حاصل نمیگردد و ميتوان گفت كه در نجوا تنها صحبت كردن به صورت خصوصى موضوعیّت دارد و محتوا اهمیت چندانى ندارد و به عبارت دیگر سخن گفتن با محبوب و انس گرفتن مهمّ است و اگر محبوب عنایت نكند و روى خود را برگرداند نقض غرض میشود. پس انسان چه بخواهد و چه نخواهد خدا حرف او را مى‌شنود، ولى آن‌چه مطلوب اوست، گوش دادن و عنایت است و اجابت درخواست‌هاى او از طرف خداوند در مرحله بعد قرار دارد، هم‌چنان كه در برخى از مناجات‌ها اصلا درخواستى وجود ندارد. به طور مثال وقتى كه انسان عرض مى‌كند: «خداوندا اگر مرا هزار بار به جهنم ببرى و بسوزانى محبّت تو از دل من خارج نمى‌شود»، به هیچ وجه درخواست و حاجتى مطرح نمى‌كند، بلكه تنها یك معاشقه است. بنابراین، شروع مناجات شعبانیه و سایر مناجات‌ها با این نحوه دعا، در حقیقت دستورالعملى به بندگان است كه چگونه آداب دعا را رعایت و خود را لایق گفتوگو و مناجات با خداوند كنند و از او بخواهند كه بر آن‌ها منّت گذارده و درخواست آن‌ها را مورد توجه و عنایت قرار دهد. چرا كه گناهان آبرویى براى آن‌ها نگذاشته و مانع ازتوجه الاهی گردیده است. اگر تصوّر انسان این باشد كه خدا به او اعتنا نكرده و به حرف او توجّه نمى‌كند، هیچ‌گاه باب گفت وگو و راز و نیاز باز نمیشود. به همین خاطر درخواست ميکنيم: خدایا سخنانم را بشنو و با عنایت خاصى به من توجّه کن. @sh_hosein

چند روزی که از به دنیا آمدن حضرت عباس علیه السلام گذشته بود، زینب کبری علیها السلام در حالیکه قنداقه ابالفضل العباس را در آغوش داشت، خدمت امیرالمومنین آمد و عرض کرد: از آن وقتی که این نوزاد به دنیا آمده، قلب خود را وابسته و متعلق او می‌بینم. امیرالمومنین علی علیه السلام فرمود: چون او کفیل (حافظ و نگهبان) توست. زینب کبری علیهاالسلام عرض کرد: کفیل من!؟ مولا فرمود: آری، اما تو از او جدا می‌شوی و او از تو نیز مفارقت می‌کند. عقیله بنی هاشم عرضه داشت: آیا او مرا رها می‌کند یا من از او جدا می‌شوم؟ مولا علی علیه السلام فرمودند: بلکه تو از او جدا می شوی اما نه در آن حال که او زنده باشد؛ بلکه در آن هنگام که برادرت اباالفضل روی زمین گرم و سوزان با دستهای جدا از بدن و فرق دو تا از ضرب عمود آهنین، افتاده باشد. در این لحظه زینب کبری سلام الله علیها با صدای بلند فریاد زد: «واعباساه» مولدالعباس بن علی ص۵١ چهره درخشان عقیله بنی هاشم حضرت زینب کبری علیها السلام ص۴۴ #میلاد_حضرت_عباس #ماه_شعبان @sh_hosein

امام علی علیه‌السلام خطاب به حضرت ابوالفضل علیه‌السلام فرمود: وَلَدی وَ سَتَقرُّ بکَ فی یوم القیامة. به زودی چشمم در قیامت به وسیله‌ وجود تو روشن می‌شود. 📚معالی السبطین مازندرانی، ج۱، ص۴۵۴ #میلاد_حضرت_عباس علیه‌السلام #ماه_شعبان @sh_hosein

هیچ‌کس باخبر نیست که در لحظه به لحظه زندگیت داری چه چیزی میگذرونی و با چه چیزایی رو به رویی [جز خودت]و[خدای خودت]. هوای خـودت رو داشته باش و با خدای عزیز صمیمی باش که تو فقط با توکل به خدا و تلاش ها و صبوریت میتونی از روزهای سـخت رد بشی❤️. @sh_hosein

سجاد شدی سجده کند عرش به پایت بُگذار به چشمان ملائک قدمت را... #میلاد_امام‌_سجاد #ماه_شعبان @sh_hosein

با صحیفه سجادیّه مأنوس شوید. کتاب بسیار عظیمی است. این که گفته‌اند زبور آل محمّد، واقعاً همین طور است؛ پُر از نغمه‌های معنوی است، دعا و درس است؛ هم درس اخلاق است، هم درس علم‌النّفس است، هم درس امور اجتماعی است. آن‌جا ملاحظه کنید: «الّلهم انی اعوذ بک من هیجان الحرص و سورة الغضب ... والحاح الشهوة». یعنی یکی‌یکی این خصوصیات معنوی و اخلاقی و این ریشه‌های فاسدی را که در نفس ما هست، در زبان دعا به ما معرفی میکند. شما باید علاج اینها را هم از خدا بخواهید. #میلاد_امام‌_سجاد #ماه_شعبان #مقام_معظم_رهبری @sh_hosein

ما مفتخریم که ادعیه حیات بخش (که قرآن صاعد خوانده) می‌شوند از ائمه معصومین ما هستند... صحیفه سجادیه این زبور آل محمد از ماست. امام خمینی، وصیت نامه سیاسی الهی، ص۱۲ #میلاد_امام‌_سجاد #ماه_شعبان @sh_hosein

● من کمتر از آنم که به پای تو بیفتم عالم شده سجاده و افتاده به پایت ● #میلاد_امام‌_سجاد علیه‌السلام #ماه_شعبان @sh_hosein

📝مخاطب این شعر صحیفه سجادیه است. 🌸میلاد حضرت سیدالساجدین علیه السلام مبارک باد #میلاد_امام‌_سجاد علیه‌السلام #ماه_شعبان @sh_hosein

📜شرح برخی از فرازهای مناجات شعبانیه 📖فراز: فَقَدْ هَرَبْتُ اِلَیْك؛ پس اى خداوند به سوى تو فرار كردم. گویا انسان دشمنانى دارد كه او را تهدید مى‌كنند و او مى‌خواهد از چنگ آنان فرار كرده و به نقطه‌اى در جهت عكس حركت دشمن به سرعتْ حركت كند. بى‌تردید خداوند جسم نیست تا در یك طرف قرار بگیرد و دشمن در طرف دیگر، بلکه این فرار روحى و قلبى و معنوى است. پس جهت مقابلِ خداوند، جهت نزولى و فرار از آن به معناى حركت صعودى است. عواملى وجود دارند كه مى‌خواهند ما را به‌طرف مخالفِ پروردگار جذب كرده و پایین بكشند. در مرحله نخست، با واجبات و محرماتى روبه‌رو هستیم كه در مرحله بعد تشخیص آن واجبات و محرّمات پیچیده مى‌گردد و در مراحل بعدى پیچیده‌تر مى‌شوند تا جایى كه ممكن است انسان بین واجب و حرام نتواند فرق بگذارد و یا تردید پیدا كند كه آیا فلان عمل واجب یا حرام است. ما دشمنانى زیاد با دام‌هاى رنگارنگ داریم و پیامبران علیهم السلام ما را متوجّه نموده‌اند و به ما گفته‌اند: «آخِرُ ما یَخْرُجُ مِنْ رُؤوُسِ الصِّدّیقینَ حُبُّ الرِّیاسَةِ؛ آخرین چیزى كه از فكر و اندیشه صدّیقان خارج مى‌شود حبّ ریاست است». چرا كه انسان دوست دارد مردم به او احترام گزارده و عناوین و القاب اجتماعى به او بدهند. پس باید از این جاذبه‌ها خود را رها كرده و از چنگ آن‌ها به سوى خداوند فرار كنیم، و این فرار و نیز شدّت و آهستگى آن بستگى به قدرت آن دشمنى دارد كه مى‌خواهد ما را به سمت خود بكشاند. 📝انواع دشمنان: در این مناجات با حضور قلب مى‌گوییم: اى خدا، من از دشمنى سرسخت و نیرومند فرار كردم و اگر فرار نكرده بودم دشمن بر من غالب مى‌شد و سعادت من از بین مى‌رفت. پیوسته در معرض دشمنان خطرناكى هستیم كه ما را رها نمى‌كنند و مى‌خواهند ما را از خدا دور كنند. این دشمنان عبارتند از: 🔹نفس: طبق روایتى از حضرت رسول(صلى الله علیه وآله) كه مى‌فرماید: اَعْدى عَدُوِّكَ نَفْسُكَ الَّتی بَیْنَ جَنْبَیْكَ؛ سرسخت‌ترین دشمنان، خواسته‌هاى شیطانى و شهوانى خود فرد است كه سرگرم شدن به آن‌ها موجب دورى از مقام قرب الاهى است. یعنى علاوه بر گناهان كبیره و اعمال حرام، حتّى خواسته‌هاى نفسانى حلال مانع كمال و دست كم موجب ایستایى انسان مى‌گردند. 🔹شیطان جنّى: بر اساس آیه شریفه‌اى كه از زبان شیطان نقل مى‌كند كه به خداوند عرض كرد: «فَبِعِزَّتِكَ لاَُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِین» شیطان دشمن قسم خورده ماست. 🔹شیطان‌زادگان: بر اساس آیه «إِنَّهُ یَراكُمْ هُوَ وَقَبِیلُه»، شیطان‌زادگان و اطرافیان او دار و دسته شیطان جنّى هستند و از دشمنان ما مى‌باشند كه سنگر گرفته و ما را از درون سنگر خود مى‌بینند، ولى ما آن‌ها را نمى‌بینیم و نمى‌فهمیم از كجا به سوى ما تیراندازى مى‌كنند تا خود را از تیررس آن‌ها دور كنیم و چاره‌اى اندیشیده و پاسخ مناسبى به آنان بدهیم. 🔹شیاطین انسى: بر اساس آیه «شَیاطِینَ الإِْنْسِ وَ الْجِن»، شیطان جنّى شاگردانى از آدمى‌زادگان تربیت كرده كه كم‌تر از او نبوده و گاهى قدرتمندتر از او به وسوسه آدمیان مى‌پردازند و به همین خاطر در سوره ناس دستور استعاذه از آن‌ها را چنین صادر فرموده است: «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النّاسِ... مِنَ الْجِنَّةِ وَ النّاس» به همین جهت عذاب بعضى از شیاطین انس از عذاب شیاطین جن بالاتر و بیش‌تر است. پس شیاطین جنّى و انسى و شیطان‌زادگان و نفس آدمى، دشمنان سرسختى هستند كه همواره از درون و بیرون ما را تعقیب، و به صورت‌ها و حیله‌هاى مختلف وسوسه مى‌نمایند. باید همواره توجّه داشت كه در تیررس آن‌هاییم. ⚠️بنابر این لازم است چند چیز را بدانیم: 🔸دشمنانى داریم كه همواره در تعقیب ما هستند و مى‌خواهند سرمایه‌هاى ایمان و معرفت ما را بدزدند. 🔸به تنهایى از عهده این دشمنان بر نمى‌آییم و به همین خاطر است كه امیرمؤمنان علیه السلام مى‌فرمایند: «اِلهی قَلْبى مَحْجُوبٌ وَ نَفْسی مَعْیُوبٌ وَ عَقْلی مَغْلوُبٌ وَ هَوائی غالِب؛ خداوندا، قلب من محجوب و نفس من معیوب و عقل من مغلوب و هواى نفس من غالب است». 🔸باید از چنگ این دشمنان به سوى كسى فرار كنیم كه ما را از شرّ نفس، شیطان‌هاى جنى و شیطان‌هاى انسى حفظ كند. 🔸این فرار به معناى دویدن دل و جدا شدن از هوس‌ها است، وگرنه نفس همیشه با ما است و فرار از آن بى‌معنى است و خدا هم همه جا هست و جاى مخصوصى ندارد؛ «فَأَیْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ الله». #مناجات_شبانه #مناجات_شعبانیه @sh_hosein

🏳 سرود هم عهدی - با کلام 👆 #امام_زمان #ماه_شعبان @sh_hosein

عزیزدلم! کاش من تمام کسانی که نگاهت می کنند بودم... #شب_جمعه #دلتنگی @sh_hosein

امام حسین علیه‌السلام قیام کردند تا دنیا را نجات دهند... اگر میخوایم کربلایی و عاشورایی باشیم باید برای نجات دنیا قدمی برداریم... اول هم از خودمون شروع کنیم. خودمون رو نجات بدیم... خودمون رو از دست نفْس نجات بدیم... خودمون رو از دست بدی‌ها و پلیدی‌ها نجات بدیم... #شب_جمعه #امام_حسین علیه‌السلام @sh_hosein

مشغول زیارت بود دلخوش که پناهی داشت... این بچه‌ای که کشتی آخه چه گناهی داشت... 🎙حاج سید رضا نریمانی #شب_جمعه #بر_در_کوفتن_های_شبانه @sh_hosein

● این دو سه قطره ی اشکی که فدایت کردم... سببی شد که شب جمعه صدایت کردم... مادرت آمده با چادر خاکی به حرم... که چنین من هوس کرب و بلایت کردم... ● #شب_جمعه @sh_hosein

اجعل كل شوق لدي ينتهي إليك کاری کن هر دلتنگی ای که دارم به تو ختم شود... @sh_hosein

خب الحمدلله ایتا درست شد😅

زبان می‌گشایی به تسبیح، و زمان، غرقِ دلدادگی‌ات می‌شود؛ سلام بر لحظه تهلیل و تکبیر تو! السَّلَامُ عَلَيْكَ حِينَ تُهَلِّلُ وَ تُكَبِّرُ #امام_زمان @sh_hosein

هر کس باید سعی کند یک رابطه شخصی میان خود و میان ولی الله الاعظم ارواحنافداه، به وجود آورد... باتوجه، با توسّل، با سخن گفتن با اظهار ارادت کردن، خود را آماده نگه دارد. #امام_زمان #مقام_معظم_رهبری @sh_hosein

📜شرح برخی از فرازهای مناجات شعبانیه 📖فراز: وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْكَ مُسْتَكیناً لَكَ مُتَضَرِّعاً اِلَیْكَ راجیاً لِما ثَوابى لَدَیْك؛ و ایستاده‌ام روبه‌روى تو در حالى كه مسكین تو و متضرع به سوى تو و امیدوار به ثوابى كه نزد تو است مى‌باشم. 📝بین یدیك تعبیرى است عربى و ریشه در روابط انسانى دارد. انسان ممكن است به چند گونه در حضور كسى بایستد: 👈اوّل: در سمت راست او قرار گیرد. 👈دوّم: در سمت چپ او قرار گیرد. 👈سوّم: كاملا روبه‌روى او قرار گیرد. تنها در صورت سوّم است كه كاملا با او مواجه شده است. از این حالت مواجهه در عربى تعبیر به بین یدیه مى‌گردد. پس وقتى كاملا با خداوند مواجه مى‌شویم، باید تمام توجّه به او باشد تا بتوانیم در مناجات خود حال و سوز و گدازى داشته باشیم. این حالت تسلیم كسى است كه هیچ كارى از او ساخته نیست، مانند مال‌باخته‌اى كه تمام ثروت خود را از دست داده و یا بیمارى كه در حال جان كندن است و هیچ اراده و اختیارى از خود ندارد، این حالت بیچارگى و فروتنى و تضرّع است. روان‌شناسان معتقدند كه در وجود انسان، شادى و غم، خنده و گریه، و ترس و وحشت سرشته شده و هر یك از آن‌ها در جایى مصرف و كاربرد دارد؛ زیرا وجود این‌ها بیهوده نیست. پس گاهى باید بخندد تا سلامتى و شادابى به دست بیاورد‌ گاهى باید بِگِرید تا به احساسات و عواطف خود پاسخ بدهد. گاهى باید خشم بورزد. گاهى محزون باشد. و گاهى شادمان شود و اشك شوق بریزد. خداوند مى‌فرماید: «تَرى أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمّا عَرَفُوا مِنَ الْحَق؛ برخى از كشیشان و راهبان را مى‌بینى كه به خاطر شناخت حق و حقیقت اشك شوق مى‌ریزند». یا مانند حضرت شعیب كه از شوق لقاى الهى گریه‌هاى طولانى داشته است. در پیشگاه الهى كه قادر مطلق است و ما هیچ طلبى از او نداریم بلكه گناه هم انجام داده‌ایم، باید با گریه و زارى خواسته‌هاى خودمان را مطرح نماییم و امید به پاداش و ثواب الهى داشته باشیم. بنابراین مناجات‌كننده با این دعا به دو حیثیت وجودى خویش اشاره مى‌كند: 👈 در موقعیتى هستم كه از دشمنان فرار كردم. 👈 اكنون در این‌جا با حال تضرّع و بى‌اعتمادى كامل به خویشتن، ایستاده‌ام. #مناجات_شبانه #مناجات_شعبانیه @sh_hosein

شوقِ‌ما، قاصدبی‌دردکجامی‌داند؟ آن‌قَدَرشوق‌تودارم‌که‌خدا‌می‌داند... ‍ @sh_hosein