🌷 اللّهم فُکَّ کُلَّ أسير 🕊 🔴 #نسیم_تقدیر خاطرات آزاده ی عزیز #محمدجواد_سالاریان قسمت 5⃣8⃣ داخل اردوگاه، اتاقکِ نسبتاً مخروبه‌ای وجود داشت که تابلو کوچکی سر درِ آن خونمایی می‌کرد. روی این تابلو، با خط کج و معوجی نوشته بودند: « ردهة، یعنی درمانگاه. » وسایل این به اصطلاح درمانگاه، عبارت بودند از یک تخت کهنه و زهوار در رفته، دو، سه تا صندلیِ فرسوده و یک قفسه که برای گذاشتن تک و توکی از داروهای رایج در آن استفاده می‌کردند. بعد از گذشت چند هفته_ بر اساس همان شیوۂ بخور و نمیر _ برای اولین بار به مجروحان اجازه دادند که به این ردهة مراجعه کنند. این را هم مرهون عفونت بیش از اندازۂ زخم‌ها می‌دانستیم. امدادگران عراقی، با کمک سربازان، بدون استثناء همه را اذیت می‌کردند. یکی از این اذیت‌ها فشار دادن و یا لگد کردن زخم‌های کهنه، در حین پانسمان بود. هربار هم کسی برای تعویض پانسمان می‌رفت، باندها و گازها را به شدت از روی زخم می‌کندند که وقتی داد بچه‌ها در می‌آمد، با کتک و پرخاش آنها مواجه می‌شدند. این مصیبت به خاطر تعویض پانسمان صورت و پایم، بارها نصیب خود من می‌شد که واقعاً زجر آور بود. آن اردوگاه دوتا دکتر داشت که نسبت به اسرا، هر کدام از دیگری بدتر و بی‌رحم‌تر بودند. من چون به عنوان مترجم مجبور بودم همیشه همراه مریض‌ها بروم، با طبابت‌ها و نسخه‌دادن‌های جدیدی آشنا می‌شدم که مشابه آن را به عمر آبا و اجدادم ندیده و نشنیده بودم. مثلاً یک‌بار چندتا مریض اسهالی داشتیم که حال بعضی‌شان به شدت وخیم بود، طوری که برای بردن آنها به درمانگاه کذایی، باید زیر بغلشان را می‌گرفتیم. دکتر بعد از یک معاینه سطحی و زودگذر، چیزهایی روی نسخه نو‌شت و داد دست یکی از دژبان‌ها. دژبان وقتی آن را خواند، خندۂ موزیانه‌ای کرد و از ما خواست برویم بیرون. با تعجب رو کردم به دکتر و گفتم: « ببخشین، دارویی_ چیزی به اینا نمی‌دین؟ » لبخند معنی‌داری زد و گفت: « اینا داروهای مخصوصی می‌خوان که این‌جا پیدا نمی‌شه. همون بیرون سربازهای فداکارِ ما این داروها رو براشون پیدا می‌کنن. » وقتی رفتیم بیرون، با مشت و لگد افتادند به جان آنهایی که حال‌شان وخیم بود. بقیه را هم خواباندند روی زمین و شروع کردند به زدن ضربات کابل به پشت‌شان! من هم که مات و مبهوت مانده بودم، از این ضرب و شتم بی‌نصیب نماندم. آخر کار وقتی به طور اتفاقی آن نسخه را از روی زمین پیدا کردم، دیدم دکتر داخلش نوشته: « برای آنهایی که حال‌‌شان بدتر است، مشت و لگد و برای بقیه هم چند ضربه کابل تجویز می‌شود! » این دکتر یا همکارش، گاهی که بچه‌ها از شدت دندان درد به آنها مراجعه می‌کردند، بدون تزریق هیچ‌گونه آمپول سِرکننده‌ای دندان را می‌کشیدند. و ای کاش دندان خراب را می‌کشدند! آنها از روی عمد و در کمال وحشی‌گری، گاهی تا دو، سه دندان سالم را از ریشه می‌کندند😡 و نهایتاً دندانِ خراب را در دهان باقی می‌گذاشتند تا اسیر به درد آن بسوزد و بسازد. همین شیوۂ دوا و درمان بود که باعث می‌شد بچه‌ها تمام دردها را درون خودشان بریزند و آنها را در نهایت سختی تحمل کنند ولی به این دکترها، که گویی به جای سوگند پزشکی، سوگند قصابی خورده بودند، مراجعه نکنند. 📝 نویسنده: سعید عاکف ⬅️ ادامه دارد.... ارسال فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. 🌸🌸🌸🌸🕊🕊🕊🕊🌸🌸🌸🌸 @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌷 اللّهم فُکَّ کُلَّ أسير 🕊 🔴 #نسیم_تقدیر خاطرات آزاده ی عزیز #محمدجواد_سالاریان 💠آمار قسمت 6⃣8⃣ در شرایط عادی که مشکل خاصی هم وجود نداشت، عراقی‌ها روزی سه‌بار از ما آمار می‌گرفتند. گاهی در آسایشگاه در حال استراحت و حتی در خواب بودیم که ناگهان صدای مخصوص سوت آمار بلند می‌شد. باید بلافاصله پتوها را جمع و آنکارد و وضع آسایشگاه را منظم و مرتب می‌کردیم. بعد هم به ستون پنج، روی دوپا آن‌قدر می‌نشستیم تا بالأخره مأموران آمار، خرامان خرامان نزول اجلاس بفرمایند و وارد آسایشگاه بشوند. بعضی وقت‌ها با موذی‌گریِ تمام مخصوصاً سریع می‌آمدند تا ما را غافلگیر کنند و بهانه‌ای برای کتک و ضرب و شتم داشته باشند. اینها مال وقتی بود که توی آسایشگاه بودیم. گاهی در ساعتی که نوبت هواخوری‌مان بود و می‌رفتیم توی محوطه و مشغول قدم زدن می‌شدیم، ناگهان سربازی در سوت آمار می‌دمید. در چنین موقعیتی باید با آخرین سرعت و دوان دوان خودمان را می‌رساندیم به آسایشگاه، هرکس که عقب می‌ماند، بدون استثناء گرفتار ضربات کابل و باتوم و چیزهای دیگر می‌شد، که معمولاً پیرمردها و مریض‌ها و مجروحان عقب می‌ماندند. این برای ما خیلی سخت بود. اگر این گروه را به آسایشگاه طبقۂ همکف منتقل می‌کردند، مشکل تا حد زیادی رفع می‌شد. هرچه به سربازان و گروهبان عبدالقادر اعتراض می‌کردیم و این پیشنهاد را می‌دادیم، کَتشان فرو نمی‌رفت که نمی‌رفت. یک روز من و چندتا از بچه‌ها که پیش سروان نامفید خوش‌سابقه‌تر بودند، تصمیم گرفتیم این پیشنهاد را به خود او بدهیم تا شاید از خر صدام پیاده شود و حداقل با پیرمردها و مجروحان راه بیاید، همین کار را هم کردیم. به هزار دنگ و فنگ رفتیم پیش او و در نهایت احتیاط و احترام، موضوع را باهاش مطرح کردیم و درخواست‌مان را گفتیم. البته این گفتن‌ها از طریق من بود. هنوز کلمات آخر را بر زبان نیاورده بودم که ناگهان سروان نامفید مثل گلوله‌ی توپی که گلوله در خود آن عمل کند، منفجر شد و فریاد زد: « چَب! » بی‌اختیار کمی عقب رفتم. بچه‌ها هم جا خوردند. با آن نگاه دریده‌اش و با همان صدای نکره‌اش ادامه داد: « من خودم تو جبهه‌ها دیدم همین پیرمردها و مجروح‌های شما مثل آهو از کوه و کمر بالا می‌رن، اون هم با اسلحه و تجهیزات; حالا چطوریه که از چندتا پله نمی‌تونن بالا برن؟ » عصبانی‌تر از قبل گفت: « گم‌شین از این‌جا، اینا همش بهانه است، گم‌شین! » گاهی این‌طور وقت‌‌ها چنان از خود بیخود می‌شدم که دلم می‌خواست بی‌خیال زندگی بشوم و بیفتم به جان کثیفش، ولی گویی نیرویی مانعم می‌شد. من مطمئن بودم که او ضرب شست‌های زیادی از نیروهای ما در جبهه چشیده بود که این‌طور با کینه از آن‌ها یاد می‌کرد. جملۂ آخر دربارۂ آمار این‌که آنها در حین شمارش طوری با ما برخورد می‌کردند و می‌شمردن‌مان که گویی با یک گلۂ گوسفند طرف هستند! 📝 نویسنده: سعید عاکف ⬅️ ادامه دارد.... ارسال فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. 🌸🌸🌸🌸🕊🕊🕊🕊🌸🌸🌸🌸 @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌷 اللّهم فُکَّ کُلَّ أسير 🕊 🔴 #نسیم_تقدیر خاطرات آزاده ی عزیز #محمدجواد_سالاریان 💠بهترین یادگاری و نخی از محبت قسمت 7⃣8⃣ مابین امدادگرها، یکی بود که با همه‌ی ددمنشی‌اش، خدا عنایت فرموده و قدری دل او را نسبت به من مهربان کرده بود. من چون نقش مترجم را داشتم و دائما ً باید همراه مریض‌ها به رَدْهَة یا همان درمانگاه می‌رفتم، او پانسمان زخم‌های صورت و پای مرا با دقت بیشتر و اذیت کمتری عوض می‌کرد. گاهی پیش می‌آمد سربازان عراقی شرّشان را کم می‌کردند و من دقایقی را با او تنها می‌ماندم. تو یکی از همین فرصت‌ها، در کمال تعجب دیدم چند بسته قرص و کپسول داد به من و گفت: « اینا مسکّن‌های قوی و ویتامین‌زا هست، هم خودت می‌تونی استفاده کنی، هم بدی به دوستات. » قرص‌ها را باشک و تردید گرفته بودم توی دستم. تردیدم از این بود که نکند خواب و خیالی برایم دیده و می‌خواهد از این طریق توی دردسر بیندازدم. در همین فکر بودم که یکدفعه دستم را گرفت و کرد توی جیبم. با حالت خاصی گفت: « اینا رو قایم کن! می‌دونی اگه نگهبانا بفهمن، پوست از سر هردوتامون می‌کَنن؟ » اگر آنها را قبول نمی‌کردم، قطعاً همین نخ محبتی هم که بین ما ایجاد شده بود، پاره می‌شد و در این صورت او دمار از روزگارم در می‌آورد. توکل کردم به خدا و در دل گفتم: « ان‌شاءالله که مشکلی پیش نمیاد. » مشکلی هم پیش نیامد و آن قرص و کپسول‌ها خیلی به کارمان آمد. من چون فعالیت زیادی در اردوگاه داشتم، آن گلوله از گوشت و پایم بیرون آمده و تقریباً رسیده بود زیر پوست. همین باعث می‌شد که وقت راه رفتن و دویدن، درد طاقت‌فرسایی تمام وجودم را بگیرد. گاهی حتی به حالت ضعف می‌افتادم روی زمین و از شدت درد به خودم می‌پیچیدم. یک‌بار که برای عوض کردن پانسمان پا پیش همان امدادگر رفتم، گفت: « محمد! چرا نمی‌آی این گلوله رو از پات دربیارم؟ » این حرفش برام غیر منتظره بود. پرسیدم: « چطوری می‌خوای درش بیاری؟ » خونسرد گفت: « عملت می‌کنم. » با تردید و دودلی نگاهش کردم. گفتم: « تو دکتر نیستی که بتونی عمل کنی. » ناراحت شد و گفت: « تو کاری به این چیزهاش نداشته باش، من طوری عمل می‌کنم که آب از آب تکون نخوره. » با این‌که سابقه‌ی یک عمل وحشیانه در بیمارستان الرشید را داشتم، ولی به این امید که از شر گلوله خلاص شوم، قبول کردم. گفت: « فردا صبح ساعت ده همین‌جا باش. » فردا صبح که همراه چند نفر دیگر به عنوان همان مترجم رفتم به اتاقک درمانگاه. او سریع کار بقیه را راه انداخت و مرخص‌شان کرد. بعد با حالت خاصی گفت: « آماده‌ای برای عمل؟ » گفتم: « بله. » گفت: « بسیار خوب، بشین روی زمین و صورتت رو برگردون. » همین که نشستم، چاقوی مخصوص جراحی را از جیبش در آورد. خواستم بلند شوم و از اتاق فرار کنم، ولی از عواقب کار ترسیدم. از طرفی هم گویی نیرویی ماورایی دلم را قرص و محکم می‌کرد تا به این عمل سخت تن بدهم. پارچه‌ی شلوارم را دادم بالا. او چاقو را آورد نزدیک پایم و من صورتم را برگرداندم عقب تا با ندیدن این صحنه، بهتر بتوانم آن را تحمل کنم. 📝 نویسنده: سعید عاکف ⬅️ ادامه دارد.... ارسال فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. 🌸🌸🌸🌸🕊🕊🕊🕊🌸🌸🌸🌸 @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌷 اللّهم فُکَّ کُلَّ أسير 🕊 🔴 #نسیم_تقدیر خاطرات آزاده ی عزیز #محمدجواد_سالاریان قسمت 8⃣8⃣ ناگهان بندبند تنم به سوزش افتاد. او چاقوی جراحی را فرو کرده بود در پایم و آن را مثل یک اهرم زیر گلوله قرار داده و می‌خواست با زور و فشار درش بیاورد. ابتدا ساعد دستم را به دندان گرفتم و با تمام زور فشارش دادم تا شاید بشود درد را تحمل کرد😔. اما خیلی زود دادم به هوا رفت و حتی از او خواستم دست از سرم بردارد ولی او دیگر ول‌کن معامله نبود و می‌خواست هر طور شده آن را دربیاورد و بالأخره هم درش آورد. در این لحظه وقتی برگشتم به پایم نگاه کردم، دیدم خون زیادی از هر طرف بیرون می‌زند و روی زمین می‌ریزد. آن امدادگر به جای این‌که به فکر پانسمان زخمم باشد، گلوله را گرفته بود بین دو انگشت سبابه و شستش و با شور و شعف خاصی داشت آن را نگاه می‌کرد! با این‌که به شدت درد می‌کشیدم ولی از این حالتِ او تعجب کردم. یکدفعه گفت: « به‌به، چه لذتی داره! » تعجبم بیشتر شد. ادامه داد: « این گلوله مال عراقی‌ها بوده که پای تو رو سوراخ کرده! باید برای همیشه اون رو پیش خودم نگه دارم. این بهترین یادگاری از دوران خدمت منه! » بالأخره رضایت داد و آن را در جیبش گذاشت. بعد هم قدری گاز را ضدعفونی نموده و با همان، پایم را پانسمان کرد. (۱) آن روز وقت خداحافظی، باز چند بسته از همان قرص و کپسول را بهم داد. در حالی که هنوز درد می‌کشیدم و خون‌ریزی پایم هم بند نیامده بود، نتوانستم از پرسیدن یک سؤال خودداری کنم. گفتم: « تو که این‌قدر نسبت به نیروهای خودتون متعصب هستی، چرا به ما کمک می‌کنی؟ » گفت: « سؤال خوبی پرسیدی. من اعتقاد به اذیت کردن اسرای جنگی دارم، ولی نه تا این حد که سروان مفید و معاونش اعتقاد دارن. باید کمی هم مراعات حال اسرا رو کرد! » ____________________________ ۱. زمانی یکی از اسرا خوابی دیده بود که زبان به زبان بین همه می‌گشت. او در خواب حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام را در حالی زیارت کرده بود که بر دیوار یکی از این اردوگاه‌ها قدم می‌زدند. حضرت به او فرموده بودند: « ما مراقب شما هستیم تا برگردید ایران. » بدون شک، من، جان سالم به در بردن از این طور عمل‌ها و نیز زود خوب شدن پایم را بعد از آن عمل جراحی، مدیون و مرهون همین عنایت و مراقبت آن حضرت و اولاد طیبین ایشان می‌دانستم و با تمام وجود اعتقاد داشتم، اگر این عنایت و مراقبت نباشد، ما حتی یک روز هم نمی‌توانیم در مقابل آن همه بیماری و آزار و شکنجه و ضرب و شتم، بند بیاوریم. آن هم ضرب و شتم‌هایی که یک وعده‌اش کافی بود تا رستم دستانی را از پا بیندازد. 📝 نویسنده: سعید عاکف ⬅️ ادامه دارد.... ارسال فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. 🌸🌸🌸🌸🕊🕊🕊🕊🌸🌸🌸🌸 @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌷 اللّهم فُکَّ کُلَّ أسير 🕊 🔴 #نسیم_تقدیر خاطرات آزاده ی عزیز #محمدجواد_سالاریان 💠جایگاه حوله‌ی عراقی‌ها قسمت 9⃣8⃣ عراقی‌ها، یکی از الطاف عظیم و بزرگ‌شان را دادن یک حوله‌ی نازک و نامرغوب و کوچک به هر فرد اسیر می‌دانستند. این حوله‌، هم برای حمام بود و هم خشک کردن دست و صورت. ماجرایی که می‌خواهم بگویم مربوط به یکی از روزهای گرم بهار شصت و پنج است. آن روز توی آسایشگاه نشسته بودیم که ناگهان سر و صدای یک سرباز عراقی از محوطه بلند شد. او داد می‌زد و به رفقایش می‌گفت: « بیاین این‌جا، بیاین این‌جا. » طولی نکشید که داد و بیداد آنها بلند شد. حدس می‌زدم دردسر تازه‌ای در حال شکل گرفتن است. یکی از بچه‌ها گفت: « خدا به خیر کنه! » چیزی نگذشت که صدای سوت آمار بلند شد. این‌طور وقت‌ها اگر بی‌حال و مجروح هم بودی، به ملاحظه‌ی عواقب بعدش، از جا کنده می‌شدی و سریع پتوها را جمع می‌کردی و می‌رفتی تو یکی از پنج ستون و به انتظار ورود شوم مأموران عراقی می‌نشستی. زودتر از ما رفتند سراغ اسرایی که در آسایشگاه مقابل بودند. از بین صدای عراقی‌ها فهمیدم گروهبان عبدالقادر هم بین‌شان هست. آهسته به دور و بری‌هایم گفتم: « معلوم نیست چی شده که خود این بی‌پدر پا توی گود گذاشته. » چند لحظه‌ی بعد، در سالن ما با سر و صدای زیادی باز شد. سربازی که آمده تو، داد زد: « محمد مترجم! » سریع بلند شدم و رفتم بیرون. دیدم دژبان‌های غول‌پیکر افتاده‌اند به جان اسرای آن آسایشگاه و مشغول ضرب و شتم هستند. گروهبان عبدالقادر همین که چشمش به من افتاد به دژبان‌ها دستور داد دست نگه دارند. بعد به سربازی اشاره کرد و او یکی از همان حوله‌های نازک و نامرغوب را نشانم داد. دیدم _ معذرت می‌خواهم _ آلوده به مدفوع انسانی شده است. گروهبان گفت: « این حوله رو سربازهای ما تو بشکه‌ی زباله پیدا کردند، اگر کسی که این کارو کرده خودش رو معرفی کنه، ما به بقیه کاری نداریم. » موضوع را به بچه‌ها گفتم. مسؤول آسایشگاه گفت: « به اینا بگو به جای کتک زدن، وسایل ما رو بگردن، هرکسی حوله نداشته باشه، مشخص می‌شه. » 📝 نویسنده: سعید عاکف ⬅️ ادامه دارد.... ارسال فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. 🌸🌸🌸🌸🕊🕊🕊🕊🌸🌸🌸🌸 @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

🌷 اللّهم فُکَّ کُلَّ أسير 🕊 🔴 #نسیم_تقدیر خاطرات آزاده ی عزیز #محمدجواد_سالاریان قسمت 0⃣9⃣ دیدم پیشنهادش لااقل برای در امان ماندن بقیه، پیشنهاد بدی نیست. وقتی به گروهبان گفتم، با اکراه قبول کرد. دژبان‌ها با وحشی‌گری تمام، همه‌ی وسایل هر اسیری را می‌ریختند به هم و وقتی حوله‌اش را پیدا می‌کردند، از او می‌گذشتند. تا وسایل آخرین نفر را گشتند و دیدند حوله‌اش هست. گروهبان آمد نزدیک من و کشیده‌ی محکمی به صورتم زد و گفت: « پس این‌کار بچه‌های شماست. » خیلی دلم می‌خواست ته و توی قضیه را بیشتر در بیاورم و بدانم اصلاً مگر چنین کاری جرم است؟ ولی چون آن‌جا تنها چیزی که وجود نداشت منطق بود، چه بسا پرسیدن همین یک سؤاب ممکن بود به قیمت جانم تمام شود. چند لحظه‌ی بعد، گله‌ی گرگ‌های هار، هجوم آوردند به آسایشگاه ما. ابتدا یک شکم سیر بچه‌ها را زدند و آش و لاش کردند، بعد گذاشتن تا من موضوع را بهشان بگویم. همین که گفتم، یکی از بچه‌ها که رنگ صورتش از کم‌خونی پریده بود و ضعف و بی‌حالی از چهره‌اش می‌بارید، از جا بلند شد و گفت: « چرا همون اول مثل آدم نگفتن تا من بگم کار کی بوده. » توی دلم گفتم: « تو که این بی‌شرفا رو می‌شناسی. » مهلت اعتراف کردن هم ندادند به او. دژبان‌ها از آسایشگاه کشاندنش بیرون و در را بستند. همان توی راهرو او را خواباندند و شروع کردند به فرود آوردن ضربات کابل به پشتش، آن هم با کابل‌های چند لایه و کلفت. قیافه‌ی او داد می‌زد که حسابی مریض و بی‌حال است ولی دریغ از یک جو شعور و دریغ از یک ذره رحم و مروّت! لابه‌لای این بگیر و ببند، گروهبان از من خواست علت ارتکاب این جنایت(؟) را از او بپرسم. او که صدایش به سختی بیرون می‌آمد، در حالی که اشک توی چشم‌هایش جمع شده بود😔، گفت: « من اسهال خونی شده بودم، نخواستم پیش اون دکترای قصاب برم; دیشب وضعم خیلی خراب شد و تو اون حال خواب نتونستم جلو خودم رو بگیرم. بعدش برای این‌که آبروم نره و کسی نفهمه، با حوله، خودم رو پاک کردم و امروز یواشکی انداختمش توی بشکه... » آخر کار نعش او را تحویل ما دادند و گورشان را گم کردند. در این حال گروهبان عبدالقادر رو کرد به من و در کمال خشونت گفت: « به این رفقای جاهلت بگو وسایلی هم که ما لطف کردیم و به‌شون دادیم، احترام داره. » اشاره کرد به نعش آن اسیر و ادامه داد: « کسی که حتی به یک حوله‌ی عراقی توهین بکنه، سزاش اینه! » 📝 نویسنده: سعید عاکف ⬅️ ادامه دارد.... ارسال فقط با ذکر لینک کانال مجاز و شرعی است. 🌸🌸🌸🌸🕊🕊🕊🕊🌸🌸🌸🌸 @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم

⁉️ اگر پیامبران الهی معصوم هستند پس چرا حضرت موسی علیه السلام شخصی را کشت و فرار کرد؟ 🔰 بله پیامبران الهی معصوم هستند و به اعتقاد ما پیامبران حتی قبل از بعثت نیز معصوم می باشند. مقدمتا باید خدمت شما عرض کنم که گناه زمانی صورت می گیرد که انسان یا واجبی را ترک کند و یا حرامی را مرتکب شود که در این صورت فرد معصوم نباید دچار آن شود. 💢 اما در رابطه با داستان حضرت موسی علیه السلام چیزی که نقل شده است این است که دو نفر با هم دعوا می کردند که یکی از آنها مظلوم بود و یکی ظالم؛ و حضرت جهت دفاع از مظلوم یک مشت به آن ظالم زدند که او هم بوسیله همان مشت از دنیا رفت.(آیه 15 قصص) 📌با توجه به این داستان به چند نکته باید توجه کرد. 1️⃣ نکته اول: حضرت موسی علیه السلام مرتکب گناه نشده است تا اینکه با عصمت ایشان منافات داشته باشد چرا که اگر انسان در مقام دفاع از خود و یا مظلومی؛ کسی را بکشد شرعا گناهی مرتکب نشده است و به وظیفه خود عمل نموده است. 2️⃣ نکته دوم: برای قتل عمد که گناه محسوب شود قاتل یا باید نیت قتل داشته باشد و یا با آلت و وسیله قتل مرتکب قتل شود که حضرت موسی علیه السلام مشتی که زد به نیت قتل نبود و آلت قتاله ای جهت قتل همراه نداشت پس قتل عمدی صورت نگرفته است و تنها ترک اولی بوده که آن هم نباید در آن زمان در شهر حاضر می شد تا این اتفاق پیش بیاید. 3️⃣ نکته سوم: مقتول قبطی و از فرعونیان بود و از افرادی بودند که انسان های بی گناه زیادی را کشته بودند و ظلم آن ها طوری بود که قتلشان نتنها اشکال نداشت بلکه واجب القتل بودند. ✅ پس حضرت موسی علیه السلام گناهی نکرده بودند تا برای عصمتشان مشکلی پیش بیاید بلکه فقط ترک اولی بود. 📚 بیانات استاد محمدی شاهرودی #پاسخ_به_شبهات

💌 سهم امروزمون از یاد مولای غریب ☘🌺☘🌺☘🌺☘🌺☘🌺 🔴 صلوات خاصه بر امام زمان (عج) 🔵 اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى وَلِیِّكَ وَ ابْنِ أَوْلِیَائِكَ الَّذِينَ فَرَضْتَ طَاعَتَهُمْ وَ أَوْجَبْتَ حَقَّهُمْ وَ أَذْهَبْتَ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهَّرْتَهُمْ تَطْهِيراً اللَّهُمَّ آنْصُرْهُ وَ آنْتَصِرْ بِهِ لِدِينِكَ وَ آنْصُرْ بِهِ أَوْلِیَاءَكَ وَ أَوْلِیَاءَهُ وَ شِيعَتَهُ وَ أَنْصَارَهُ وَ اجْعَلْنَا مِنْهُمْ‏ اللَّهُمَّ أَعِذْهُ مِنْ شَرِّ كُلِّ بَاغٍ وَ طَاغٍ وَ مِنْ شَرِّ جَمِيعِ خَلْقِكَ‏ وَ احْفَظْهُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ یَمِينِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ احْرُسْهُ وَ امْنَعْهُ أَنْ یُوصَلَ إِلَیْهِ بِسُوءٍ وَ احْفَظْ فِيهِ رَسُولَكَ وَ آلَ رَسُولِكَ وَ أَظْهِرْ بِهِ الْعَدْلَ وَ أَیِّدْهُ بِالنَّصْرِ وَ آنْصُرْ نَاصِرِيهِ وَ اخْذُلْ خَاذِلِيهِ وَ اقْصِمْ بِهِ جَبَابِرَةَ الْكُفْرِ وَ اقْتُلْ بِهِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنَافِقِينَ وَ جَمِيعَ الْمُلْحِدِينَ‏ حَیْثُ كَآنُوا مِنْ مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا وَ بَرِّهَا وَ بِحْرِهَا وَ امْلَأْ بِهِ الْأَرْضَ عَدْلاً وَ أَظْهِرْ بِهِ دِينَ نَبِیِّكَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ السَّلاَمُ‏ وَ اجْعَلْنِی اللَّهُمَّ مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَآنِهِ وَ أَتْبَاعِهِ وَ شِيعَتِهِ‏ وَ أَرِنِی فِی آلِ مُحَمَّدٍ مَا یَأْمُلُونَ وَ فِی عَدُوِّهِمْ مَا یَحْذَرُونَ إِلَهَ الْحَقِّ آمِينَ‏. 🌕 در کتاب مفاتیح الجنان و در بخش صلوات بر حجج طاهره  (ع) این دعا با نام صلوات بر ولی الامر المنتظر، حضرت ابا صالح المهدی علیه السلام ذکر شده و خواندن آن از توصیه های مؤکد دینی به شیعیان است. #مهدویت

#در_محضر_معصومین 🔰حضرت مهدی علیه السلام: 🔴همانا پدران من (ائمّه و اوصیاء علیهم السّلام)، بیعت حاکم و طاغوت زمانشان، بر ذمّه آنها بود؛ ولی من در هنگامی ظهور و خروج نمایم که هیچ طاغوتی بر من منّت و بیعتی نخواهد داشت. . 📚 -بحارالانوار ، جلد۵۶، ص۱۸۱ #حدیث_روز

بلند آسمان جایگاه توست ... "امیر سرتیپ خلبان منوچهر محققی" خلبان افسانه‌ای نیروی هوایی ارتش رکوردار پرواز رزمی با جنگنده فانتوم با ۱۸۲ سورتی پرواز برون‌ مرزی و بیش‌از ۲۰۰ ماموریت موفق و ۱۰۰۰ ساعت پرواز در دوران دفاع‌مقدس به یاران شهیدش پیوست #روحش_شاد_با_صلوات @shahedaneosve شاهدان اسوه، زندگینامه شهدای دفاع مقدس و مدافعان حرم