💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_اول #قسمت_بیست_و_پنجم ابراهیم و لعیا برای بدرقه میهمانان که به بهانه همسایه بودن به نوعی با هم #رودربایستی داشتند، به حیاط رفته بودند و پدر با سایه اخمی که بر صورتش افتاده بود، تکیه به مبل زده و با سر انگشتانش #بازی می کرد. از خطوط در هم رفته چهره ام خوانده بود که خواستگارم را نپسندیده ام و این سکوت سنگین، مقدمه همان روزهای ناخوشایندی بود که انتظارش را میکشیدم. چادر را از سرم برداشتم و به سمت اتاقم رفتم که عبدالله میان راهرو به سراغم آمد و با #شیطنت پرسید: "چی شد؟ پسندیدی؟" از کنارش رد شدم و به کلامی کوتاه اما قاطع پاسخش را دادم: "نه!" از قاطعیت کلامم به خنده افتاد و دوباره پرسید: "مگه #چِش بود؟" چادرم را بیحوصله روی تخت انداخته و از اتاق خارج شدم. در مقابل چشمان عبدالله که هنوز میخندید، خودم را برایش لوس کردم و گفتم: "چیزیش نبود، من ازش خوشم نیومد!" به خیال اینکه پدر صدایم را نمیشنود، با جسارتی پُر شیطنت جواب عبدالله را داده بودم، اما به خوبی صدایم را شنیده بود. به اتاق نشیمن که رسیدم، با نگاهی پُر #غیظ و غضب به صورتم خیره شد و پرسید: "یعنی اینم مثل بقیه؟" ابراهیم و لعیا به اتاق بازگشتند و پدر با خشمی که هر لحظه بیشتر در چشمانش میدوید، همچنان مؤاخذه ام میکرد: "خُب به من بگو عیبش چیه که خوشت نیومده؟" من ساکت سر به زیر انداخته بودم و کس دیگری هم جرأت نمیکرد چیزی بگوید که مادر به کمکم آمد: "عبدالرحمن! حالا شما اجازه بده الهه فکر کنه..." که پدر همچنانکه روی مبل نشسته بود، به طرف مادر خیز برداشت و کلام مادرانه و پُر مِهرش را با نهیبی #خشمگین قطع کرد: "تا کی میخواد فکر کنه؟!!! تا وقتی موهاش مثل دندوناش سفید شه؟!!!" حرف نیشدار پدر آن هم مقابل چشم همه، بغضی شیشه ای در گلویم نشاند و انگار #منتظر کلام بعدی پدر بود تا بشکند: "یا به من میگی مشکل این پسره چیه یا باید به حرف من گوش بدی!" حلقه گرم اشک پای چشمم نشست و بی آنکه بخواهم روی گونه ام #غلطید که پدر بر سرم فریاد کشید: "چند ساله هر کی میاد یه عیبی میگیری! تو که #عُرضه نداری تصمیم بگیری، پس اختیارت رو بده به من تا من برات تصمیم بگیرم!" بغض سنگینی که گلویم را گرفته بود، توان سخن گفتنم را ربوده و بدن #سُستم، پای رفتنم را بسته بود. با نگاهی که از پشت پرده شیشه ای اشکم میگذشت، به مادر التماس میکردم که از چنگ زخم زبانهای پدر نجاتم دهد که چند قدم جلو آمد و با لبخندی ملیح رو به پدر کرد: "عبدالرحمن! شما آقای این خونه اید! حرف، حرف شماس! #اختیار من و این بچه هام دست شماس." سپس صدایش را آهسته کرد و با لحنی مهربانتر ادامه داد: "خُب اینم دختره! دوست داره یخورده #ناز کنه! من به شما قول میدم ایندفعه درست تصمیم بگیره!" و پدر میخواست باز اوقات تلخی کند که مادر با زیرکی زنانه اش مانع شد: "شما حرص نخور! حیفه بخدا! چرا انقدر خودتو #اذیت میکنی؟" و ابراهیم هم به کمک مادر آمد و پرسید: "مامان! حالا ما بریم خونه یا برا شام وایسیم؟" و لعیا دنبالش را گرفت: "مامان! دیشب ساجده میگفت #ماهی کباب میخوام. بهش گفتم برات درست میکنم، میگفت نمیخوام! ماهی کباب مامان سمانه رو میخوام." مادر که خیالش از بابت پدر راحت شده بود، با خوشحالی ساجده را در آغوش کشید و گفت: "قربونت برم! چَشم! امشب برای دختر خوشگلم ماهی کباب درست میکنم!" سپس روی سخنش را به سمت #عبدالله کرد و ادامه داد: "عبدالله! یه زنگ بزن به محمد و عطیه برای شام بیان دور هم باشیم!" از آرامش نسبی که با همکاری همه به دست آمده بود، استفاده کرده و به #خلوت اتاقم پناه بردم. کنج اتاق چمباته زده و دل شکسته از تلخ زبانیهای پدر، بیصدا #گریه میکردم و میان گریه های تلخم، هر آنچه نتوانسته بودم به پدر بگویم، با دلم نجوا میکردم. فرصت نداد تا بگویم من از همنشینی با کسی که در معرفی خودش فقط از شغل و تحصیلاتش میگوید، لذت نمیبرم و به کسی که به جای افکار و عقایدش از #حسابهای_بانکی اش میگوید، علاقه ای ندارم که درِ اتاق با چند ضربه باز شد و گریه ام را در گلو #خفه کرد... #ادامه_دارد ✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊