♥️بسم الله الرحمن الرحیم♥️ "روزانه" 🌸یک صفحه قرآن کریم به نیت شهیدفیروزآبادی🌸 #قرآن_کریم صفحه۱۳۴ •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

°• مردم همہ از قصّہ ی تو بی خبر اند نَخلے تو ،ولی مردم دورت تبر اند ! از گــردشِ ایـّام چنیــن فهمیـدم انگار #حسن_ها همہ پاره جگر اند... #پروفایل #استوری #شهادت_امام_عسڪرے علیه السلام تسلیت باد 🍂 •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

شهادت امام حسن عسگری تسلیت باد..🖤 #امام_حسن_عسکری #تسلیت_امام_زمانم •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

••• آقاجان... الان کجای‌سامراتنهانشستے :) واشڪ‌میریزی💔..." #تسلیت_امام_زمانم •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

🔊 کلیپ صوتی حتما گوش کنید👆👆 سخنان مقام معظم #رهبری و حضرت آیت الله #بهجت (ره) موضوع：در وصف حضرت امام حسن #عسکری علیه السلام •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

🌸آقا ردای سَبزِ اِمامَت مُبارک 🍃پوشیدَنِ لِباسِ خِلافَت مُبارَک 🌸اِی آخَرین ذَخیرهِ زَهراییِ حَسَن 🍃آغاز روزِگار اِمامَت مُبارَک... 🔷سالروز آغاز امامت و زعامت حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف مبارک باد💐💐 •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

أشهد أنّ لا حبیبَ الّا ... تو أشهد أنّ لا أمل الّا .... تو أشهد أن لا عمل الّا .. تو شهادت می‌دهم ؛ نه رفیقی ... نه آرزویی ... و نه هیچ عمل صالحی... جز تو و انتظار تو نیســـت💫!!! آغاز ولایتت بر پهنای گیتی، بر ما مبارک است! 💫 و مبارک تر آن روز که؛ چشمان مهربانت، پناه تمام دلشوره‌هایمان شود! ❤ #عید_بیعت 🌸🌹 •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

سالروز امامت امام زمان (عج) بر همه شیعیان جهان مبارک باد 🌺 #عید_بیعت #امام_زمان(عج) •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈• @shahid_rahimfiruzabadi •┈┈•••✾•♥️•✾•••┈┈•

💜🍃 🍃 #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت195 با یادآوری این که شماره‌ای از مرتضی ندارم آه می کشم. غصه ام را از چهره ام می خوانند. _مادر ما میریم تو استراحت کن. کاری داشتی صدا بزن، باشه؟ قبل از این که بروند به سختی می گویم: _آب! لیوان آب را به دستم می دهند و می روند. توی تنهایی پرنده‌ی خیالم بال و پر می گشاید و به خیلی چیزها فکر می‌کند. چرا من را آزاد کردند؟ چرا آرش به من گفت سایه‌ی سنگین روی سرم است؟ خدایا! نکند آن تیمسار حکم آزادی ام را گرفته؟ نکند همه‌ی این ها نقشه باشد و میخواهند از طریق من کسانی را دستگیر کنند! اگر اینطور باشد که خیلی بد است! پیش خودم دودوتا و چهارتا میکنم و در آخر تصمیم می گیرم از تلفن حاج عیسی زنگ بزنم و از خود سید کسب تکلیف کنم. صبح با صدای گاو و بز از خواب بیدار می شوم. خدیجه خانم برایم صبحانه‌ی محلی می آورد، از شیر و سرشیر تا عسل طبیعی و نان گرم. تشکر می کنم. طعم غذای خوب را از یاد برده ام و با لذت لقمه را مزه مزه می کنم. اندکی که جان می گیرم به خدیجه خانم می گویم: _میشه تلفن بزنم؟ نگاهی به من می اندازد: _بله دختر، وایستا برم تیلفون بگیرم. تا تلفن بیاید راه رفته ای که توی ذهنم بارها طی اش کرده‌ام را برمی گردم. دستم را به شماره ها می گیرم و با تردید فشار می دهم. خدیجه خانم نگاهی به من می اندازد و می پرسد: _دستتان جون نداره؟ به زور لبخندی می زنم و می گویم که می توانم. شماره را که میگیرم صدای بوق توی سرم می پیچد بعد هم صدای خود سید را می شنوم. _سلام بله؟ از استرس دهانم قفل شده، نمیدانم چه حسی است که گریبانم را رها نمی کند. به سختی زبانم را تکان می دهم و تنها سلام از دهانم خارج می شود. سید انگار صدای غم گرفته ام را شناخته و می پرسد: _شمایین خانم حسینی؟ پای تلفن سری تکان می دهم اما چیزی نمی گویم‌. مدام از من سوال می پرسد و میخواهد صحبت کنم اما نمیتوانم. صدای مبهمی را از پشت تلفن می شنوم. سید انگار تنها نیست. دیگر صدایی نمی شنوم و فقط نفس های نا منظمی گوشم را پر می کند. کسی با صدای به بغض آلوده به من می گوید: _خودتی ریحانه؟ اشک هایی که تا پشت پلکم آمده است راهشان را پیدا می کنند و چگد قطره ای روی دست و تلفن می چکد. نمیتوانم صدای مرتضی را بشنوم و دلتنگی را قانع سازم. هق هقم بلند می شود و بی اختیار می زنم زیر گریه! تلفن از دستم رها می شود و دادهای بی جواب مرتضی را می شنوم. اگر اشک هایم او را دیوانه ساخته و نمیتواند خودش را کنترل کند. خدیجه خانم نگاهش به من است و دستانش پنبه نخ می کند. از چهره اش معلوم است سوالات زیادی دارد و ملاحظه ام را می کند. صدای حزین مرتضی آتشی در دلم روشن می کند. دستم را دراز می کنم تا تلفن را بردارم. تلفن انگار خیلی سنگین شده و مدام از دستانم سُر می خورد. لبانم را از هم باز می کنم و خنده ای الکی بر لب می نشانم. _سلام مرتضی جان، خوبی؟ به سوالم پوزخند می زنم و می گویم واقعا از حال و احوالش میفهمی او خوب است؟ بغض مردانه‌ اش را در گلو خفه می کند و با صدای ضعیفی می گوید: _سلام میشه بگی کجایی؟ تو رو خدا ریحانه بگو کجایی؟ دارم میمیرم! از بی تابی او گریه ام شدت می گیرد. هیج وقت چنین حالتی از او ندیده بودم و نه چنین ادبیاتی از او شنیده بودم! دوباره به یاد ساواک می افتم، میترسم این یک دام باشد و مرتضی را گرفتار کنند. اشک هایم را پس می زنم. _مرتضی جان، فعلا نمیتونم بهت چیزی بگم ولی بدون حالم خوبه. لطفا گوشی رو بده آقاسیدرضا. _من حالم خوب نیست ریحانه! تو اینو بدون. میدونی چند روزی که فهمیدم خبری ازت نیست چه بلایی به سرم نیومده؟ میدونی چه کارا برای دوباره شنیدن صدات نکردم؟ چرا اینجوری میکنی با من؟ بگو کجایی دیگه! دلم برایش می سوزد. کلماتی که نثار دل او کردم حکم جلادی داشت که دلش را ریز ریز کرد. گاهی اوقات انسان میان دوراهی می ماند. دوراهی عقل یا احساس؟ در گفتن عقل ساده است اما سر بریدن احساس زجرآور ترین کار ممکن است. نمیتوانم از آزادی و سلامتی او بگذرم؛ ساواک جایی نیست که من برای او بخواهم. برای همین حرفم را دوباره تکرار می کنم و دیگر آهنگ صدایش در کوچه‌ی دلم نمی پیچد. _بله خانم حسینی؟ میگن کارم داشتین؟ _بله آسید! قضیه را خلاصه برایشان می گویم و ایشان هم با دقت گوش می دهند. در آخر آدرس را میگیرند و می گویند اگر امن بود به من سر می زنند. با گذاشتن تلفن شیشه‌ی دل من هم شکست. عذاب وجدان روی احساساتم سایه انداخته است. خدیجه خانم پیشم می آید و با دو دلی می پرسد: _مادر دشمن داری؟ چرا اینجوری آش ولاشت کردن؟ خدا مرگشون بده! #ادامه_دارد #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینا‌رفعتی‌(آیه)

💜🍃 🍃 #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت196 چند روزی می گذرد تا زخم هایم بهتر شود اما هر شب کابوس های ترسناک می بینم. با بوی گوشت حالم بهم می خورد و با صدای شنیدن جیغ بچه ای خیالم فرسنگ ها دور می شود. در این چند روز خدیجه خانم هیچ سوالی از من نپرسید و مثل پروانه دورم بود. عصر به کمک دیوار بلند می شوم. از پنجره به بیرون نگاه می کنم تا شاید فرجی شود و سید را ببینم. در این چند روز از بی خبری جانم به لب رسیده است و نمیتوانم یک جا بنشینم. کمی جلوی پنجره می ایستم که زخم های پایم سوز می گیرد. لنگان لنگان به بستر قدم برمی دارم و به دیوار زل می زنم. صدای در بلند می شود و خدیجه خانم را صدا می کنم. صدای در ادامه پیدا می کند و انگار خدیجه خانم نیست. چادر رنگی خدیجه خانم را برمی دارم و آهسته آهسته به سمت در می روم. _کیه؟ در را باز می کنم و سید را در لباس کردی نمی شناسم. بعد که صدایش را میشنوم میفهمم سِدرضا است! در را باز می کنم و تعارفش می کنم که نفر دیگری از پشت سرش ظاهر می شود. چهره‌ی او را در هر لباسی تشخیص می دهم! خودش است، مرتضی من! اگر حجب و حیا نبود پیش می رفتم و خوب بوی‌اش می کردم تا نسیمی شود و گل های پژمرده‌ی قلبم را زنده کند. لبم را به دندان می گیرم و اشک از گونه ام قل می خورد. توی چشمانم با حالت بُهت زل می زند. هیچ حسی را نمیتوانم از دو تیله‌ی مشکی اش بفهمم. سید داخل خانه می رود. مرتضی دستمال سر کردی اش را برمی دارد و دستانم را میان دستان مردانه اش می گیرد. سرم را پایین می گیرم و با برخورد دانه‌ای اشک به دستانم سر بلند می کنم. چشمان سرخ مرتضی بازگو کننده‌ی دلتنگی ها و سختی هایی است که این مدت متحمل شده. دستان لرزانم را نزدیک گونه هایش می برم تا اشک هایش را پاک کنم که دستم را میان دستش میگیرد و بوسه ای به آن می زند. بعد هم آن را روی پیشانی اش می گذارد. به سختی لب میزنم:" مرتضی، ببخش منو." دستش را بالا می آورد که باعث سکوتم می شود. _تو باید منو ببخشی، من نباید تنهات میزاشتم. _نه اینطور نیست! طولی نمی کشد که مرتضی اشاره می کند تا به خانه برویم. نگاهش با دیدن قد خمیده و پاهای زخمی ام لرزان می شود. دستم را به دیوار می گیرم و به زحمت سر جایم می نشینم. سید گوشه‌ی اتاق نشسته است و سرش پایین است. _خانم حسینی، ببخشید که زودتر نتونستیم بیایم. خبر دادن که اینورا امن نیست، طول کشید تا وضعیت سفید بشه. _یعنی الان وضعیت سفید شده؟ _تقربیا. میان مان سکوت می شود و این بار سید رضا لبش را به سخن تکان می دهد: _ساواک خیلی اذیتتون کرد؟ سرم را پایین می اندازم و با بغضی نهفته می گویم: _نه، خیلی از بچه ها رو بیشتر از من اذیت کردن. با به یادآوری آن جوان که با چراغ الکی او را می سوزاندند و آن زن و زخم های ناشی از سوختگی اش، تمام خاطرات تلخ روی سرم آوار می شود. مرتضی با حرص می گوید:" من مطمئنم یکی لو داده! اون روزی که من اونجا بودم هیچ اتفاقی نیوفتاده بود." نمیدانم اسم شهناز را بیاورم یا نه که سید ادامه می دهد: _خدا خودش ادبشون کنه! چطور آزادتون کردن؟ _خودمم نمیدونم، میترسم شاید دام باشه. _فکر نمیکنم. ما چند روز اینجا رو تحت نظر داشتیم اما خبری نبود. البته این نظر دور از فکر هم نیست. مرتضی نگاهم می کند و می گوید: _یه جای دیگه پیدا کردم. همین امروز میبرمت اونجا... صدای در نمی‌گذارد مرتضی حرفش را ادامه دهد. سید بلند می شود و می گوید در را باز می کند. صدای سید به گوش می رسد، انگار با خدیجه خانم صحبت می کند. خدیجه خانم با تعجب نگاهم می کند و با شرمساری می گویم: _ببخشید بدون اجازه‌ی شما مهمون آوردم‌. ایشون شوهرم هستن. ابرویش را بالا می دهد و با سر حرفم را قبول می کند. _خوش اومدین، بشینین چای بیارم. مرتضی دست را برای احترام روی سینه اش می گذارد و می گوید: _نه، مزاحم نمیشیم باید بریم دیگه. خدیجه خانم کمی اصرار می کند و سید هم می گوید: _دستتون دردنکنه مادر! ما باید بریم. ممنون از شما. مرتضی و سیدرضا بلند می شوند. خدیجه خانم برای بدرقه‌ی‌شان می رود و بعد پیش من می آید. می خواهم لباس های تمیز خدیجه خانم را به دستش بدهم اما نمی پذیرد. کمکم می کند تا دم در بروم و از آن جا مرتضی دستم را می گیرد و سوار پیکان می شویم. با حرکت ماشین دستم را برای خداحافظی بالا می آورم. #ادامه_دارد #اینستاگرام:Instagram.com/aye_novel #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینا‌رفعتی‌(آیه)