در فرازۍ از#وصیت‌نامھ شھید لبنانـے ِ مدافع حرم ، مھدی‌رعد آمده است: وصیت من بھ دخترانـے ڪھ عڪس هایشان را در شبکھ‌ هایِ اجتماعـے میگذارند این است کھ این کار شما باعث میشود#امام‌زمانﷻ خون گریھ کند . .💔! #شھیدمھدی‌رعد🌱' @shahidanbabak_mostafa🕊

با‌حَسن؏باش‌ڪھ‌محتـٰاج‌بھ‌غیرش‌نشوی برسرسفره‌گداییم‌وچھ‌شاهۍداریم :)💚 #بابےانت‌وامےیاکریم‌اهل‌بیت #دوشنبه‌هاےامام‌حـسنے @shahidanbabak_mostafa🕊

|•💚🖇•| #امام‌حسن‌مجتبےعلیہ‌السلام: مزاح و شوخی‌های زياد و بي جا، شخصيّت و وقار انسان را از بين مي‌برد، و چه بسا افراد ساكت داراي شخصيّت و وقار عظيمي مي‌باشند. @shahidanbabak_mostafa🕊

#امام‌حسن‌مجتبےعلیہ‌السلام: به تحقیق#خداوند روزی شما رابر عهده گرفته است، و شما را برای بندگی فراغت بخشیده و به شکرگزاری تشویق نموده است و#نماز را بر شما واجب فرموده و به پرهیزکاری توصیه فرموده است. #مُؤمِن‌یِوَقت‌نَمازِت‌اَزوَقتِش‌نَگذَرِهـ @shahidanbabak_mostafa🕊

بعد از هر #نماز حتما برای #امام‌زمان‌ﷻ دعا کنید و بدون دعا کردن برای آن حضرت از سجاده کنار نروید..!✋🏻 #آیـتﷲسیدعلی‌قاضی @shahidanbabak_mostafa🕊

_کسی‌روداری‌که‌هواتوداشته‌باشه‌همیشه..؟ +آره _کیه‌اون..؟ +بـــــ♥️ـــــرادرم #بࢪادرشهیدمـ♡ #هدیہ‌بہ‌ࢪوح‌پاڪ‌شھداصلـوات @shahidanbabak_mostafa🕊

إِن يَنصُرۡكُمُ ٱللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمۡ.. اگر خدا شما رو یاری کند. محال است کسی حریف شما شود ..♥️! @shahidanbabak_mostafa🕊

عشق،زیباترین‌نقاشۍدنیاست! وقتۍحاصل‌تصویرش‌تـوباشۍ‌رفیق ..♥️! #شهیدمصطفےصدر‌زاده #رفیق‌شهیدمـ♡ @shahidanbabak_mostafa🕊

🔸شهید هادی ذوالفقاری🔸 از خواهرانم میخواهم . ‌. @shahidanbabak_mostafa🕊

‌ با‌هم‌رفتیم‌قم جلو‌ضریح‌بهم‌گفت‌:احمد آدم‌باید‌زرنگ‌باشھ ما‌از‌تِهران‌اومدیم‌زیارت باید‌یہ هدیہ‌ بگیریم، گفتم‌چۍمۍخواے ؟ گفت#شهادت!(:💔✨ #شهیدعباسِ‌دانشگر🌱 #شهیدانهـ @shahidanbabak_mostafa🕊

#مداحی سیدرضا نریمانی🎤

مداحیش درخواست کردین 🌿

حالا این آرام بخش تر هست یا این ترانه ها که نمی‌دونم چی میگن ❤️😅

الان ویس هم ان شاالله در مورد لینک می‌فرستم در مورد سوالات و مشکلات عشق و عاشقی که خیلی به وجود اومده این چند شب 🌸

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 💗رمان خاطرات یک مجاهد 💗 قسمت297 صدای شوفر باعث می شود با عجله از او خداحافظی کنم‌. حلالیت می طلبم و از پله‌ی اتوبوس بالا می روم. بچه ها از پشت پنجره برای آقامحسن دست تکان می دهند و با ذوق او را بهم نشان می دهند. با حرکت اتوبوس آن ها را می نشانم. صدای قار و قور شکمم را می شنوم اما ذهن مخدوشم پر شده از هرج و مرج افکار ناجور. ذکر صلوات از دهانم نمی افتد‌. فقط خدا می داند این چند ساعت با چه صبری روی صندلی اتوبوس نشسته ام. بین راه وقتی مغازه گیر می آورم برای بچه ها تنقلات می گیرم تا کمی سر جایشان آرام بگیرند. وقتی به تهران می رسیم سپیده‌ی صبح تازه بالا آمده. با ترمز اتوبوس و حرکت آن بچه ها بیدار می شوند. دستی به سرشان می کشم و می گویم خودشان را جمع و جور کنند. چمدان را به دستم می گیرم و به سختی می کشم. با دو چشم بچه ها را می پایم و با نه و بله آن ها را با خودم همراه می کنم. از تلفن عمومی ترمینال به مادر زنگ می زنم. بعد از دادن خبر سلامتی ام آدرس بیمارستان را می گیرم. از همان جا مستقیم راهی بیمارستان می شوم. چمدان به دست به این سو و آن سو می روم. با دیدن پذیرش به سوی اش می پرم. چمدان را پایین می گذارم و می پرسم: _سلام خسته نباشید. بیماری به اسم مرتضی غیاثی آوردن اینجا؟ پرستار می گوید صبر کنم و در دفترش به دنبال نام می گردد. سری تکان می دهد و به انتهای سالن اشاره می کند. _آها! بله همون آقای مجروح جنگی. انتهای راهرو دست چپ اتاق ۷۱ هستن‌. تشکر می کنم و به طرف سالن می روم. اصلا حواسم به میزی که آن جا گذاشته شده نیست. مرد نگهبان پیش می آید و می گوید: _خواهر کجا؟ الان وقت ملاقات نیست. بی اختیار اشک از دیدگانم می چکد. من این همه راه از مشهد به عشق او آمده ام. رنج راه و فکرهای جوراجور از سر گذرانده ام تا این را بشنوم؟ زینب و محمد حسین دورم را گرفته اند. نمیدانم شدت گریه ام چقدر است که زینب چادرم را می کشد و می گوید: _مامان جون گریه نکن! انگار آتشی در قلبم روشن کرده اند و هیچ آبی مرهمش نیست. نگهبان با دیدن اشک و چمدان و بچه ها دلش به رحم می آید‌. رو می کند به من:" باشه خواهر، برید ولی این بچه ها نمیتونن بیان." اشکم نمی ایستد و شادی با آن مخلوط شده. بچه ها را روی صندلی می نشانم و چمدان را کنارشان می گذارم. _زینب و محمدحسین جایی نرین. مراقب هم باشین. من برم زود برمی گردم باشه؟ سر تکان می دهند و با شنیدن باشه شان را در پیش می گیرم. وقتی از کنار نگهبان رد می شوم از او تشکر می کنم. هر قدم که نزدیک به اتاق هفتاد و یک می شود آهسته تر روی زمین می نشیند‌. دستم را روی دستگیره‌ی سرد می گذارم و آن را پایین می کشم. صدای قیژ در گوش هایم را می آزارد. سرم را پایین می اندازم و یا الله گویان وارد می شوم. صدای هیس می آید. مرد بیماری که آن هم مجروح به نظر می رسد به من می گوید هیس و ادامه می دهد: _تازه خوابیده. الان بیدار میشه. بعد هم به تخت کناری اش اشاره می کند. سر تکان می دهم و پاورچین پایم را حرکت می دهم. در آن اتاق دو تخت بود. هر دو تا شان شبیه مرتضی نبودند. استرس به جانم حمله ور می شود. فکر شهادت در ذهنم بزرگ و بزرگتر می شود. به سمت پذیرش می روم و دوباره می پرسم: _همسر من تو اتاقی که گفتین نبود! از تعجب ابرویش را بالا می دهد. از پشت اتاقک بیرون می آید و به سمت اتاق هفتاد و یک به راه می افتد. در را آهسته باز می کند. با مردی که بیدار است احوال پرسی می کند. بعد هم به طرف تخت پنجره می رود و به من اشاره می کند تا بیایم. آهسته در حالی که به تابلوی بالای سرش اشاره دارد می گوید: _نگاه کنین! مرتضی غیاثی، همون اسمی که گفتین. درسته؟ جوابی ندارم بدهم. دست و پایم به لرزش می افتد. دستم را به میله‌ی تخت می گیرم و قدم برمی دارم. تابلو درست نوشته است اما این مرتضی من نیست! بدن بسیار ضعیف که صورتش را پوشانده اند. هنوز هم شک دارم و از پرستار می پرسم: _چرا صورتش رو بستین؟ _مویرگ های چشمشون آسیب دیده. نگران نباشین یکم که بسته باشه خوب میشه. آن لحظه نمیدانم چه بگویم. انگار حرف های پرستار برایم نامفهوم است. هر چیزی در ذهنم تبدیل به کاخ می شود. گمان می کنم کور شده و او طفره می رود. با این حال به کنار تخت می روم و در چهره اش دقیق می شوم. حالت ریش و مویش خودش است فقط کمی بلند و خاک آلود تر شده. از خال نزدیک لبش می فهمم خودش است اما چرا به این حال و روز افتاده؟ خس خس نفس هایش بدجور به دلم چنگ می اندازد. 🍁نویسنده‌مبینا‌رفعتی‌(آیه)🍁 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 💗رمان خاطرات یک مجاهد 💗 قسمت298 دست لرزانم را روی پارچه‌ی چشمانش می گذارم و دست دیگرم را جلوی دهانم می گیرم تا صدای گریه ام بلند نشود. زیر لب اینگونه از او گلایه می کنم: _کجا بودی یوسف دلم؟ چرا اینجوری برگشتی؟ رنگ صورتتو دیدی؟ نگفتی اینجوری برگردی دل ریحانه طاقت نمیاره؟ فدای این موهای بلند و خاکیت بشم. خودم را شونه میزنم و میشورمش، تو غصه نخور. دلم برای چشمای خوشگلت تنگ شده. راستشو بگو حتما با این چشمات نتونستی ماه رو ببینی که دلت هوای ماهرو کنه، نه؟ دیگر طاقت نمی آورم. پایین تخت می نشینم و دو دستم را کاملا روی صورتم قرار می دهم. سعی دارم خودم را کنترل کنم اما نمی شود. خلاصه با کلی تمرین بالاخره از جا بلند می شویم. بدن او زیر ملحفه تکان می خورد به خصوص صورت و شانه هایش. فکر می کنم بیدار شده. دستم را روی دستش می گذارم که سرم به آن وصل است. ملحفه را از روی خودش به آرامی کنار می زند. دستم را خوب لمس می کند و لب می زند: _پس خودتی! بی اختیار و خیلی سریع جواب می دهم:" آره... خودمم." بیشتر دستم را به دستش گره می زند. لبخند مهمان لب هایش می شود و دل خوشم می کند. چقدر هوای این لبخند را داشتم البته نه در اینجا! لب می چینم و می پرسم: _خوبی؟ نفس عمیقی می کشد و صدایش را آرام تر می کند: _تو که کنارم اومدی دردامو فراموش کردم. چراغ ذوق در دلم روشن می شود. دلم بدجور هوای چشمانش را کرده و بی فکر می گویم: _با چشمات چیکار کردی؟ آخه نمیگی یه نفر جونش به این چشما بنده؟ حلقه‌ی دستش را تنگ تر می کند. _چشمام... همچنین با بغض می گوید چشمانم که دلم برایش می سوزد و تازه یاد حرف نسنجیده ام می افتم. _اشکال نداره پرستار گفته موقتیه. خیلی زود مویرگای چشمت خوب میشه تا اون وقت خودم میشم چشمت. چطوره؟ تک خنده ای کوتاه می کند. _خیلی خوبه‌. چی ازین بهتر؟ بچه ها کجان؟ اصلا وایستا ببینم... تو کی اومدی؟ من به بچه ها گفته بودم بهت چیزی نگن. لبخند بر لبم عمیق می شود‌. دریای دلسوزی اش مواج شده و نزدیک است مرا درون خود غرق کند. _بچه ها هم خوبن. چرا نگن؟ اگه نمی گفتن هم خودم بالاخره می فهمیدم. داشتم نگرانت می شدم دیگه! خودم میومدم سراغتو میگرفتم تا جوابمو بدن. هنوز حرف هایم مانده که نگهبان از لای در سرک می کشد و می گوید:" خانم وقتتون تمومه ها!" به همین زودی می خواهند میان مان جدایی بیاندازند. به اجبار چشم می گویم. برمی گردم و به او می گویم: _چرا بهم نامه ندادی؟ _نامه؟ چه نامه ای؟ اخم می کنم. _چه نامه ای؟ جواب نامه هایی که دادم. نمی دانم رنگ چشمانش چگونه است و تنها لب می زند:" نامه ای ازت به دستم نرسید‌. همون روز قبل از این اتفاق میخواستم به اولین شهر بیام و بهت زنگ بزنم که نشد. معمولا ما برای شناسایی به کوه ها و مناطق سخت میریم. واسه همین نمی شد بهت زنگ‌بزنم. هنوز دل گیرم که در این چند وقت نتوانسته تماس بگیرد. دیگر چیزی نمانده به رفتن... باید اندکی از او دل بکنم. دستم را در موهایش می برم و برای پرسش اخر می گویم: _چطور شد که این شد؟ دیگه کجات زخمی شده؟ اول طفره می رود تا بگوید اما به اصرار من می گوید: _جز چشمام یه زخم سوختگی و یه ترکش توی پام بود. بعد ماجرایش را می گوید که عراقی ها یک روستا را به آتش کشاندند. او هم برای کمک به کسی که طلب داشته است رفته و چشمانش از آتش انجا اینگونه شده. دیگر به سوالاتم خاتمه می دهم. بعد از خداحافظی سخت از کنار تختش گذر می کنم. بدجور دلم در کنارش دراز کشیده. از نگهبان عذرخواهی می کنم. با دیدن بچه ها سر جایشان خوشحال می شوم. راه مان را می گیرم و با تاکسی به خانه می رسیم. ناهار سوپ درست می کنم تا برایش ببرم. غذای بچه ها را که میدهم قابلمه‌ی سوپ را در سبد می گذارم. سفارشات لازم را باری دیگر تکرار می کنم و کوچه را به شوق او قدم می زنم. در وقت ملاقات وارد اتاقش می شوم اما کسی نیست! تخت او خالی است! به سمت پرستار می روم و می پرسم: _اون بیماری که توی اتاق ۷۱ بود کجاست؟ _کدومشون؟ _مرتضی... غیاثی. لب هایش را جمع می کند و موقع حرب زدن از هم باز می کند. _ایشون منتقل شدن به اتاق ۶۴. یکم از اون اتاق پایین تره. تشکر می کنم و سبد به دست وارد می شوم. بی حرکت روی تخت دراز کشیده، با شنیدن صدای قیژ در که بلند می شود صداهای توی اتاق می خوابد. 🍁نویسنده‌مبینا‌رفعتی‌(آیه)🍁 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸