#فنجانےچاےباخدا #قسمت_103 وارد ماه محرم شده بودیم و عرق کردنِ دستانم از فرط دلتنگی و دلشوره به دو برابر رسیده بود. حالا درد و تهوع هم تا جایی که تیغشان میبرید، کم نمیذاشتند. روز قبل از عازم شدنش به ماموریت، مانند مرغی سر کنده در حیاط قدم میزدم و لحظه شماری میکردم  آمدنش را.. یعنی باز باید هم آغوش اضطراب و ترس میشدم؟؟  اگر بلایی به سرش می آمد باید چه میکردم؟؟ من تازه کورسویِ خوشبختی را پیدا کرده بودم که آن هم به نسیمی بند بود. خدایا خودت به فریادم برس.. برایِ فرار از درد به اتاقم پناه بردم و کمی دراز کشیدم. در این بین پروین مدام غر میزند که چرا چیزی نمیخورم و انگار نمیفهمید حالِ خرابِ دلم را.. افکار مختلف به ذهنم هجوم می آورد و تا میتوانست ته مانده ی قدرتم را میکوبید. کاش میشد که بخواهم نرود و او بماند. در هجومِ منفی بافی هایم دست و پا میزدم که تقه ایی به در اتاقم خورد و باز شد. امیرمهدی سینی به دست در چهار چوب ایستاده بود و لبخند میزد.  چطور  آمده بود که متوجه حضورش نشدم. این آخرین دیدارمان بود؟ چشمانش لبخند داشت (به قولِ یان، سلام بر تو ای دختر ایرونی.. بابا احسنت.. شنیدم حسابی معرکه گرفتی.. جیغِ این حاج خانوم پروین مارو هم درآوردی..) کاش میشد اپسیلون به اپسیلونِ زمان مانده را فقط او حرف بزند و من تماشایش کنم. کنارم رویِ تخت نشست و سینی را روی پاهایش گذاشت.  باز هم چای.. شکر.. نان.. پنیر و گردو.. خیره نگاهم کرد (جواب سلام واجبه هااا بانویِ اخمو..) اخم؟؟ کدام اخم؟؟  اصلا مگر حسام و اخم در یک خانه جا میشدند؟؟ لقمه ایی از پنیرو گردو را مثل همیشه با نظمِ خاصش پیچید و مقابلم گرفت (جواب سلاممونو که ندادی.. یه کلمه حرفم که باهامون نزدی.. اخمم که واسمون کردی.. حداقل این لقمه رو بگیر بخور که هم از ضعف، غش نکنی.. هم اینکه مطمئن شم باهام قهر نیستی.) رو به رویش رویِ تخت نشستم . باید شانسم را امتحان میکرد (امیرمهدی نرو..) لبخند زد و لقمه را به دهانم نزدیک کرد (شما اول این لقمه رو از دست آقاتون میل بفرمایید تا مذاکراتو شروع کنیم.) لقمه را به دندان گرفتم و لبخندش پهنتر شد. او حتی به جای پدر هم ، پدرانه خرجم میکرد (آ باریکلا شیرزنِ خودم.. خب کجا بودیم؟؟ آهان نرَم..  خب اونوقت نمیپرسن چرا نمیخوای بیای؟؟؟ اصلا این به کنار.. بعد از این همه سال امام حسین مارو طلبیده، اونم به عنوان سربازِ حرم؛ دلت میاد نرم..؟؟) عجول جواب دادم (خب بگو.. بگو خانومم مریضه.. عمرش زیاد به دنیا نیست.. حرفِ امروز و فرداست.. بگو باید کنارش باشم..) اخمهایش را در هم رفت و میخ چشمانم شد. صدایش محکم و عصبی بود (سارا خانوم.. یکبار دیگه این جملاتِ احمقانه، در موردِ مردن رو از دهنت بشنوم، نمیدونم عکس العملم چیه..  پس به نفعته دیگه به مرگ فکر نکنی و مراقب حرفات باشی.) عصبانی شد؟؟ مگر رسمِ پرخاشگری را هم میدانست؟؟ چرا نمیفهمید؟؟ چرا باور نداشت که روزهایِ عمرم شاید به تعدادِ انگشتان یک دست هم نباشد. چشمانم از فرط اشک، شیشه شد و از تیررس نگاهش دور نماند. کاش نمیرفت.. کاش.. در خود پیچیدم و روی تخت جنین وار دراز کشیدم.. صدای نفسهاییِ کلافه و عمیقش گوشم را مورد هدف قرار میداد.  لحنش آرام و پشیمان بود (ببخشید.. معذرت میخوام.. نباید اونجوری حرف میزدم.. اما به خدا دیوونه میشم وقتی از مردن میگی..) دستم را بلند کرد و بوسید (مرگ و زندگی دست خداست.. من میرم، شما هم منتظر میمونی تا برگردم..  به خدا دلم داره واسه رفتن پر میکشه..  اما اگه شما راضی نباشی...) سرش را روی دستم گذاشت و سکوت کرد.. دلش کربلا بود و تشخیص این عشق، نیاز به دانستنِ عرفان و علوم غیب نداشت.. باید با دلش راه می آمدم..  بغضم را قورت دادم و با انگشتان دستم، شوخی وار موهایش را کشیدم (نون و چاییمو بده بخورم که دارم از گرسنگی هلاک میشم.) سرش را به ضرب بلند کرد، با خوشحالی (چشـــم) کشداری گفت و شکر را به چای اضافه کرد (یه چایی شیرینِ شوهرپسند بهت بدم، که هیچ جا نظیرشو نخورده باشی.) کنارش نشستم و تکه ایی نان به دهانم حواله کردم (با همین چاییات، قاپمونو دزدی دیگه.) استکان را به دستم داد و مشغولِ لقمه گرفتن شد. (ما رو دست کم گرفتیاا خانوم.. نصفِ عمرمو تو هیئت امام حسین چایی دم کردمااا..  چایی هایِ ما مدل بچه هیئتیِ..  ما چیز بد به مشتریامون نمیدیم.) لحنش، جدی شد و هاله ایی از احساس به خود گرفت (سارا نمیدونی... اونجایی که من دارم میرم، تو این ایام، چایی هاش طعم خدا میده.) مگر چایی شیرینتر از این استکانی که به دست داشتم، هم بود..؟؟ عصر فاطمه خانم به منزلمان آمد و شام را کنارِ هم خوردیم. من، حسام، دانیال، مادر، فاطمه خانم و پروین. ↩️ #ادامہ_دارد... #نویسنده: زهرا اسعد بلند دوست 🍃🌺 @shahidaziz_ebrahim_hadi