💔


✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_سی_و_هشت 


محمدحسین 
به روایت تاج علی آقامولایی
شیمیایی اول😷


زمان عملیات خیبر بود. بچه های اطلاعات عملیات در قرارگاه زرهی مستقر بودند.
محمدحسین یوسف اللهی به همراه تعدادی از مجاهدان عراقی برای شناسایی به خاک عراق می رفتند. یکی از این مجاهد ها یک لباس بلند عربی به محمدحسین داده بود تا وقتی که به ماموریت می رود، راحت شناسایی نشود.

محمدحسین وقتی آن لباس را پوشید به شوخی گفت :«ببینید بالاخره عرب هم شدیم.»😅


صبح زود بود. هر کدام از بچه ها مشغول کاری بودند. آن روز نوبت شهرداری من و محمد شرف علی پور بود.
دوتایی مشغول آماده کردن صبحانه بودیم که ناگهان هشت هواپیمای عراقی بالای سرمان ظاهر شدند. تا آمدیم به خودمان بجنبیم و کاری بکنیم، هواپیماها بمب های خود را ریختند.

 بیشتر انفجار ها پشت خاکریز جفیر بود، اما این بار با همیشه فرق می کرد؛ سر و صدای انفجار های قبلی را نداشت و مانند همیشه آتش و ترکش زیادی هم به اطراف پراکنده نشد.

خیلی عجیب بود در همین موقع اکبر شجره را دیدم که به سرعت می دوید و فریاد می زد :« شیمیایی! شیمیایی! بچه ها فرار کنید....شیمیایی زدند.»



#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد

💔


✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_سی_و_نه


تا آن روز به چنین موردی برخورد نکرده بودم. برای اولین بار بود که عراق از سلاح های شیمیایی استفاده می کرد و بچه ها هنوز آشنایی زیادی با آن ها نداشتند.
 وسایل را رها کردیم و به داخل محوطه ی باز قرارگاه دویدیم. 

در همین موقع محمدحسین را دیدم با همان لباس عربی، مشغول هدایت بچه ها بود. پشت لندکروز ایستاده بود و بچه ها را صدا می زد تا سوار شوند.
می خواست نیرو ها را تا آنجا که امکان دارد از محدوده ی آلوده دور کند.


همه ی بچه ها لباس نظامی به تن داشتند و با پوتین بودند، اما محمدحسین با لباس آزاد و گشاد عربی و این باعث شد بیشتر در معرض مواد شیمیایی قرار بگیرد.

 گاز به سرعت در منطقه منتشر شد وهمه را آلوده کرد. وقتی بچه ها با عقب آمدند، اغلب شیمیایی شده بودند، اما وضعیت محمدحسین به خاطر همین لباس ، بدتر از همه بود، به خصوص پاهایش که تا کشاله ی ران به شدت سوخته بود.


من هم شیمیایی شده بودم، اما نه به اندازه ی محمدحسین، همه مجروحان را به عقب منتقل کردند و با یک هواپیما به تهران فرستادند.
حدود ده ، پانزده نفر از بچه ها با هم بودیم. حالمان خوب نبود.

چشم هایمان هم خیلی خوب نمی دید. فقط از روی صدا ها تشخیص می دادیم که چه کسانی هستند. با رسیدن به تهران و بستری شدن در بیمارستان لبّافی نژاد دیگر از محمدحسین خبری نداشتم.

چند روز بعد یکی از دوستان مرا در بیمارستان دید، چشمانم کمی بهتر شده بود. بعد از سلام و احوال پرسی گفت :«می دانی کی طبقه بالاست؟.»

گفتم :«کی؟»
گفت :«حدس بزن!»
گفتم :«چه می دانم! خب بگو.»

گفت :«محمدحسین یوسف اللهی طبقه ی دوم همین جاست.»
باورم نمی شد، چند روز آنجا بودم و از محمدحسین هیچ خبری نداشتم....


در حالی که فقط چند اتاق با هم فاصله داشتیم. خیلی خوشحال شده بودم. گفتم :«حالش چطور است؟» گفت :«زیاد خوب نیست، جراحتش شدید است.» 
گفتم :«کمکم کن می خواهم به اتاقش بروم! و همین الان ببینمش.»


وقتی بالای سرش رسیدم، دیدم چشمانش بسته است. سوختگی شدیدی پیدا کرده بود. صدایش کردم. از روی صدا مرا شناخت، همان لبخند شیرین همیشگی گوشه ی لبانش نشست.
گفتم :«آقا حسین لبو شده!» چیزی نگفت ، فقط خندید. گفتم :«چی شده حسین سرخو شدی؟» گفت :«چه کنیم، توفیق شهادت که نداشتیم.»




#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد