💔


✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_چهل_و_نه


هنوز مدت زیادی از رفتن محمدحسین نگذشته بود که توفان کم کم رو به آرامی گذاشت و لحظاتی بعد هوا صاف صاف شد. 
دلشوره و اضطراب آرامش را از من گرفته بود، با خوابیدن توفان نگرانی ام صد چندان شد.

 دوربین را برداشتم و لبه خاکریز آمدم.سنگر های عراقی را زیر نظر گرفتم. نگهبان هایشان سر پست بودند، اما از محمدحسین خبری نبود.

 همین طور مضطرب نگاه می کردم که یک مرتبه او را دیدم. 

داخل کانال دشمن نشسته بود، نمی دانستم چه کار می خواهد بکند. از خط ما تا خط عراقی ها سه کیلومتر راه بود. هوا روشن و آسمان صاف بود. 

کوچک ترین حرکتی در این مسیر از دید دشمن پنهان نمی ماند. همین طور که داشتم با دوربین نگاه می کردم، دیدم یک دفعه محمدحسین از سنگر عراقی ها بیرون پرید و به طرف خط خودی شروع به دویدن کرد. 

نگهبان های عراقی هم که تازه او را  دیده بودند با هر چه دم دستشان بود شروع به تیراندازی کردند.


محمدحسین تنها وسط بیابان می دوید و عراقی ها هم مسیر حرکت او را به شدت زیر آتش گرفته بودن. ما هم نگران این طرف خط نشسته بودیم و جلو را نگاه می کردیم و هیچ کاری از دستمان بر نمی آمد.

 گلوله های خمپاره ، یکی پس از دیگری، در اطراف محمدحسین منفجر می شد،؛ اما نکته عجیب برای ما خنده های محمدحسین در آن شرایط بود، در حالی که می دوید و از دست عراقی ها فرار می کرد یک لحظه خنده اش قطع نمی شد.

 انگار نه انگار که این همه آتش را دارند روی سر او می ریزند. من و مطهری صفات نشسته بودیم و گلوله ها را می شمردیم. فقط حدود هفتاد و پنج خمپاره شصت اطرافش زدند، اما او بی خیال می خندید و با سرعت به طرف ما می دوید.🙄 



#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد