✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_شصت

جراحت گلو و تار های صوتی
راوی: مادرشهید


.... طبق معمول بچه ها زیر لب ذکر می گفتند و ایه ی وجعلنا... را زمزمه می کردند.

تاریکی محض بود؛ به گونه ای که حتی فاصله ی یک متری خودمان را هم نمی دیدم. منطقه تقریبا سنگلاخ و کوهستانی بود و حرکت در این شرایط کار ساده ای نبود. با نزدیک شدن به دشمن شرایط حساس تر هم می شد.


من کفش ورزشی پایم کرده بودم که کمی گشاد بود. موقع راه رفتن، سنگریزه ها از کنار پا به داخل کفش می ریخت و اذیتم می کرد و نمی گذاشت به دقت قدم بردارم.

به اولین کمین دشمن نزدیک شده بودیم. ستون در تاریکی محض و در نهایت سکوت پیش می رفت.


حرکت حساس تر و آهسته تر شد. چند سنگریزه زیر پایم تکان خورد و سر و صدایی ایجاد کرد. محمدحسین ستون را نگه داشت. او می دانست سر و صدا به خاطر کفش های من است. 


سرش را برگرداند و آهسته گفت :«عباس! مواظب باش سنگریزه ها زیر پایت صدا نکند! عراقی ها همین حال بالای سرمان هستند.» گفتم :«چشم! بیشتر مراقبت می کنم.» حرکت آهسته تر شده بود ، تجهیزات را محکم گرفته بودیم که یک وقت تکان نخورند و سر و صدا ایجاد نکنند.


آهسته از پایین اولین کمین عراقی ها گذاشتیم و وارد شیاری شدیم. دیگر در دل دشمن بودیم، کوچک ترین اشتباه می توانست غیر قابل جبران باشد. 


دو سنگر کمین عراقی ها دو طرف شیار بالای سرمان بود. 
همچنان با احتیاط تمام جلو می رفتیم. محمدحسین کنار بوته ی بزرگی توقف کرد و ستون پشت سرش، ایستاد. سرش را به طرف ما برگرداند و خیلی آهسته گفت:« مواظب باشید! عراقی ها وسط این بوته یک مین منور کار گذاشته اند.»


محمدحسین آن مین را در شب های قبل شناسایی کرده بود. به آرامی و با دقت بسیار از بوته گذشتیم. دیگر نزدیک میدان مین رسیده بودیم. سمت راست و به فاصله ی بیست متر، سر پیچِ شیار دیگر، چند عراقی مشغول گفتگو بودند. ما فقط صدای خنده و قهقهه شان را می شنیدیم.


ستون همان جا نشست. محمدحسین تخریب چی را داخل میدان مین فرستاد و گفت :«برو ببین وضع از چه قرار است و تا کجا می توانیم پیش برویم .»

چهار طرفمان سنگر کمین عراقی بود، یعنی کاملا تو دل دشمن بودیم. تخریب چی جلو رفت و وارد میدان مین شد.

من دوربین دید در شب را برداشتم و او را نگاه کردم. داخل میدان فقط چند رشته سیم خاردار وجود داشت. هیچ مینی به چشم نمی خورد. تخریب چی بعد از چند دقیقه برگشت. 

محمدحسین گفت :«چه خبر؟»
تخریب چی جواب داد:« توی میدان، هیچ مینی نیست، فقط سیم خاردار کشیده اند.»

محمدحسین گفت :«خودم هم باید ببینم.» و بلند شد و همراه تخریب چی جلو رفت. هنوز یکی، دو دقیقه از رفتن آن ها نگذشته بود که ناگهان صدای انفجار شدیدی به همراه شعله ی بزرگی به هوا بلند شد. 
برای لحظاتی همگی سر جایمان میخکوب شدیم. نفس ها توی سینه هایمان حبس شده بود. نمی دانستیم چه اتفاقی افتاده است. صدای ناله ی تخریب چی را شنیدیم و صدای محمدحسین را که مرتب سرفه می کرد....


#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد