💔
#رمان_دلارام_من
#قسمت_نود_و_دو
دلیل اینکه از صبح تا الان در هتل مانده ایم، این نیست که سوریه جاهای دیدنی ندارد، اتفاقا پر است از بناهای باستانی و تاریخی، از تمدنهای وابسته‌به‌امپراطوری رم و ایران بگیر تا حکومت اموی؛ که البته بیشترشان را داعش نابود کرده؛
اما دلیل ماندنمان در هتل، این نیست که داعش با بناهای باستانی مشکل دارد، حتی ناامنی و این حرفها هم نیست؛
دلیلش ابوحسام است که میگوید فعلا در هتل بمانیم
چون شرایط عادی نیست، و توضیحی هم نمیدهد.
با گوشت کوب حامد هم تماس نمیتوانم بگیرم، آنتن نمیدهد؛ دلشوره ای که به جانم افتاده، فقط با دیدن حامد آرام میشود. عمه از من بهتر نیست، اما نمی خواهد بروز دهد. هردو از حال هم خبر داریم و نمی‌خواهیم دیگری بفهمد و نگران شود؛
عمه تسبیح میگرداند و صلوات میفرستد، صدقه هم کنار گذاشت؛ اما نمیدانم چرا
آرام نشدیم؛ اصلا خبری نرسیده که ما نگرانیم... نه... همین بیخبری موجب
نگرانی ست!
همین که صدایش را هم بشنوم، قرار میگیرم؛ بیشتر از همیشه دلم برایش تنگ
شده است؛
این بار که ببینمش، خجالت را کنار میگذارم و در آغوشش میگیرم،
شاید حتی ببوسمش! اصلا شاید با خودم عهد بستم دیگر نبندمش به رگبار و
خواهر خوبی باشم!
بالاخره طاقتم تمام میشود و زانو میزنم جلوی پای عمه که روی تخت نشسته؛ قبل
از اینکه دهان باز کنم، دست میکشد بین موهایم و میگوید: چته تو دختر؟ از صبح
تا الان داری به خودت می پیچی...
- عمه نگرانم... دلم برای حامد شور میزنه!
از اینکه حرفم را واضح گفتم و لو دادم چقدر وابسته حامد شده ام پشیمان نیستم؛
مطمئنم عمه زودتر از اینها حرف دلم را می‌دانسته.
دوباره دستش را میکشد بین
موهایم و از روی صورتم کنارشان میزند: نگران چی؟ درسته نیم الف بچه ست ولی
مردی شده دیگه!
قطره اشکی از گوشه چشمم سر میزند: اما اگه چیزیش شده باشه...؟
صدایش میلرزد: ای بابا! این حامد بیچاره الان سالمه ها! انقدر نفوس بد میزنی که
دوباره ناقصشه برگرده ور دلمون!
بجای این حرفا به ابوحسام بگو بیاد ببردمون حرم.
میدانم با این حرفها خودش را دلداری میدهد و میخواهد برود حرم که آرام بگیرد.
پیشنهاد بدی نیست، ابوحسام را میگیرم.
اول مخالفت کرد و گفت بمانیم هتل، اما خودم هم نفهمیدم چطور اصرار کردم که
راضی شده و حالا هم دارد می آید دنبالمان؛ بنده خدا معطل ما شده.
تا حرم پرواز میکنیم؛ انقدر شوق زیارت دارم که یادم میرود از حامد خبر بگیرم یا
بپرسم چرا ابوحسام پریشان است.
هوای حرم، به آب روی آتش میماند؛ نگرانی ام تمام میشود و جایش را میدهد به
آرامش. اینبار اما دست و دلم به زیارتنامه و نماز زیارت نمیرود، دلم میخواهد
فقط ضریح را نگاه کنم
#ادامہ_دارد...
✍به قلم فاطمہ شکیبا
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء
💞 @aah3noghte💞
💔 ✨ انتشار برای اولین بار✨ #رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین #قسمت_نود_و_دو لبخند همیشگی-ستاد معراج (محمدرضا مهدی زاده) یک ماهی می شد که محمدحسین را ندیده بودم. آن روز وقتی خبر شهادتش را شنیدم حالم دگرگون شد و نمی دانم که از خانه تا ستاد معراج شهدا را چگونه رفتم. می خواستم هر طور شده برای آخرین بار او را ببینم، اما سربازی که جلوی در ستاد بود نگذاشت داخل شوم. بی اختیار همان جا نشستم و زار زار گریه کردم. حالم دست خودم نبود. پاهایم قدرت ایستادن و راه رفتن نداشت. یکی یکی خاطرات محمدمحسین پیش چشمم مجسم می شد. لبخند های همیشگی اش ذهنم را مشغول کرده بود. بارها با خودم گفتم، یعنی دیگر نیست؟ خودم را کنار دیواری کشیدم و بر آن تکیه کردم تا حالم جا بیاید. سرباز که دید خیلی بی تابی می کنم. دلش به رحم آمد و مرا به داخل راه داد. درِ یک کانتینر را باز کرد، چند تابوت روی هم چیده شده بود و اسم آن ها رویشان نوشته شده بود. با کمک هم تابوت محمدحسین را پایین گذاشتیم. در تابوت بسته بود. سعی کردم با دست بازش کنم، سرباز با نگرانی گفت :«نه این کار را نکن! برای من مسئولیت دارد.» با گریه و التماس به او گفتم : «خواهش می کنم اجازه بده من صورت محمدحسین را ببینم. قول می دهم گریه نکنم، فقط یک لحظه، بعد می روم بیرون.» هر چه سعی کردم تا در تابوت را باز کنم، نشد. از کانتینر بیرون آمدم و دوباره شروع کردم به گریه کردن. نیم ساعتی آنجا نشسته بودم که دیدم دوباره سرباز آمد و در حالی که وسیله ای دستش بود اشاره کرد بیا. چراغ را هم روشن کرد تا من بهتر ببینم چشمم که به صورت محمدحسین افتاد، آرامش عجیبی تمام وجودم را در بر گرفت. فقط اشک می ریختم. او در تابوت را بست، اما من دیگر نمی توانستم از جایم بلند شوم. سرباز زیر بغلم را گرفت و از کانتینر بیرون آمدم. حدود ساعت دو و نیم شب بود که به خانه رسیدم. نمی دانم کِی خوابم برد، اما در خواب دیدم که محمدحسین از در خانه وارد شد و با همان لبخند همیشگی اش کنارم ایستاد و گفت : «محمدرضا! خیلی ناآرامی. مگر چی شده که این قدر بی تابی می کنی؟ مگر خودتان دنبال این چیزها نبودید؟ حالا که ما رفتیم حسادت می کنید؟» خواستم سئوالی بپرسم که از خواب پریدم. خوب به اطرافم نگاه کردم، خودم بودم و تاریکی شب. #ادامه_دارد... #آھ_اے_شھادت... #نسئل_الله_منازل_الشھداء 💞 @aah3noghte💞 #فقط‌فرواردکنید #کپےپیگردالهےدارد