#نامه_ای_به_یک_دوست: دوستم بداند كه بدن يكى از نعمتهاى بزرگ الهى است بايد قدر اين نعمت را دانست مبادا بر اثر كفران چنين متاع گرانبها به رايگان از دست برود. بدن وسيله ترقّى و تعالى روان است، به مثل چون مركبى است كه روان بدان به وصول مقصد نائل میگردد، كُلُوا وَ اشْرَبُوا وَ لا تُسْرِفُوا. و بداند كه سرمايه سعادت ادب مع اللّه است كه همواره مراقبت تام داشتن و در حضور حق بسر بردن است وگرنه همان است كه جناب خواجه حافظ فرمود: جز قلب تيره هيچ نشد حاصل و هنوز باطل در اين خيال كه اكسير میكنند برادرم خلوت شب را بخصوص در وقت سحر از دست ندهد وَ مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً. قرآن عهد اللّه است، عهد خدا را فراموش نكند. برادرم خويشتن را باشد و پا در كفش اين و آن نكند وگرنه جهان با اين فراخى بر وى تنگ میشود. دوستم بداند كه كثرت عمل ملاك تقرّب نيست بلكه تعقّل و تفكّر میبايد. و بداند كه از آنسوى بخل و امساك نيست تا ندهند بلكه از اينجانب كوتاهى است كه نمیگيرند لذا تعبيرات الهى را میبينى كه از آنسوى میفرمايد: « يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ » و از اين سوى میفرمايد : « نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ.» برادرم مواظب باشد كه بی طهارت نباشد و بداند كه با حالت جنابت خوابيدن كراهت دارد، و هر وقت كه وضو گرفت تا برايش مقدور است دو ركعت نماز بخواند و از خداى متعال قرب و حضور طلب كند كه مستجاب است و میتواند كه اين دو ركعت هاى بعد از وضوها را بجاى نوافل يوميه قرار دهد. اكثر مردم بی دردند و بايد هم باشند كه : «كَلَّا بَلْ رانَ عَلى قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ، أَكْثَرُهُمْ لا يَعْقِلُونَ*، وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ*، وَ لا تَجِدُ أَكْثَرَهُمْ شاكِرِينَ»، با دردمندان باش اگرچه كم اند و بايد هم كم باشند : « وَ قَلِيلٌ ما هُمْ وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ » « وَ جاءَ رَجُلٌ مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ». برادرم وقت چندان نمانده است ابدت را درياب به قول جناب خواجه حافظ: صد ملك دل به نيم نظر میتوان خريد خوبان در اين معامله تقصير میكنند دوست من نخست ذكر انس آورد و سپس انس موجب ذكر میشود: با سوره مباركه اخلاص كه نسبت رب است بيشتر مأنوس باش. سوره با قدر قدر به ولايت راهنمايى میكند. سوره يس قلب قرآن است، آيه نور، نور میدهد، آيه سخره رفع وساوس نفسانى میكند و هفتاد بار آن در كافى منصوص است و آن از إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي تا قَرِيبٌ مِنَ الْمُحْسِنِينَ «55 اعراف» است. دوستم كتب اللّه له الرحمه بينديشد كه اگر كسى به دست خود چشمهايش را كور كرده است و به فرض در اين نشئه ابدى باشد در ظلمت نابينايى چه حالتى برايش خواهد بود، آنكه در اينجا چشم دلش را به اتّباع شهوات نفسانى كور كرده است و ابدى كه در پيش دارد و آنهم از صفات رذيله خود و آتش هاى درونى خود در عذاب باشد و از كرده هاى خود در جهنّم بسر ببرد چگونه خواهد بود " #نامه_ها_و_برنامه_ها #حضرت_علامه_حسن_زاده_آملی " @shakhehtoba