#یک_پرسش_کرونایی 📌 خودتخریبی و بیگانه‌دوستی فرض کنید ایران در صدر جدول مبتلایان و متوفیان کرونا در دنیا قرار داشت. دولت ما محموله ماسک و تجهیزات پزشکی کشور دیگری را ربوده بود. در اوج بحران، پرستارانمان مجبور بودند به‌جای لباس‌های حفاظتی مخصوص، پلاستیک زباله بپوشند. چند پرستار فداکار به دلیل اعتراض به کمبود تجهیزات به دستور مقامات اخراج می‌شدند. راهرو‌های بیمارستان‌ها پر بود از بیماران یا اجساد رها شده. مقامات حکومتی به کادر درمان توصیه می‌کردند به‌جای ماسک از دستمال و روسری استفاده کنند! صف‌های کیلومتری برای دریافت غذای خیریه تشکیل می‌شد! و...، شما می‌دانید که همه این موارد نه در ایران که در کشورهایی چون آمریکا و فرانسه و ایتالیا و اسپانیا و انگلیس اتفاق افتاد، اما آیا فقط وجود یکی از آن‌ها در کشور ما کافی نبود تا برای روز‌ها و هفته‌ها، ایران و ایرانی و ارزش‌‌های انقلاب تحقیر و تمسخر و سرزنش شود؟ و خیلی‌ها جار بزنند که شعار مرگ بر آمریکا به خودتان برگشته و اگر با اروپا و آمریکا دشمنی نداشتیم وضعمان این نبود؟ حالا به عکس این داستان نگاه کنید: اگر به‌جای ایران در یکی از آن کشورها، ظرف دو هفته به ۱۰۰ هزار زندانی مرخصی داده می‌شد و ۱۰ هزار نفر عفو می‌شدند. اگر فروشگاه‌ها پر از کالا بود و ملت، اهل طمع و ترس نبودند. اگر صدها هزار نیروی مردمی، شب و روز به ضدعفونی کردن شهرها، تولید تجهیزات محافظتی، کفن‌ودفن فوت‌شدگان و کمک به سالمندان و خدمت به بیماران کرونایی مشغول می‌شدند، اگر مردمانشان در حماسه‌ای تاریخی، یک سنت چند هزارساله همانند «روز طبیعت» را ترک می‌کردند و خیابان‌ها و بوستان‌های خالی از جمعیت را به نمایش می‌گذاشتند و...، چه تعریف‌ و تمجیدهای بی‌نظیری از فرهنگ غنی اروپایی(!) و انسا‌ن‌های رشدیافته در آن مدنیت بی‌نظیر! صفحات مجازی و دهان برخی شیفتگان غرب را پر می‌کرد؟ چرا برخی‌ها به این خودتخریبی و بیگانه‌دوستی عادت کرده‌اند؟ چرا بعضی این‌قدر نمک‌نشناس‌اند؛ برای دیدن مردم خود کورند، اما مرغ دیگران را غاز می‌بینند؟ 🆔 @Shamimeashena