#پارت_117 #به_همین_سادگی *** عطیه مشکوک چشمهاش رو ریز کرد. -گریه کردی؟ باز با امیرعلی بحثت شده؟ چیزی گفته؟ بی‌حوصله گفتم: -بیخیال عطیه، مهلت جواب دادن هم بده. یک تای ابروش رو داد بالا. -خب بفرمایین ببینم چیه؟ کف اتاق امیرعلی با همون چادر دراز کشیدم. -هیچی. -آره قیافه‌ت داد میزنه چیزی نیست. امیرعلی کجاست؟ میرم از اون بپرسم. -جون محیا بیخیال شو. بالاخره رضایت داد و اومد توی اتاق. - از زیر دست مامان بابا و جواب پس دادن فرار کردی، به من نمیتونی دروغ بگی. سرگیجه داشتم، چشمهام رو روی هم فشار دادم. هول هولکی با عمه و عمو سلام احوال‌پرسی کرده بودم تا به حال و روزم شک نکنن؛ ولی عطیه تیز بود. -چی شده محیا؟ با صدای امیر علی نیم خیز شدم. -هیچی. عطیه مشکوک پرسید. -چی شده امیرعلی؟ خانومت که جواب پس نمیده، نکنه دخترداییم رو دعوا کرده باشی؟! امیرعلی خندید ولی خوب میدونستم خنده‌ش مصنوعیه؛ چون چشمهاش داد میزد هنوز نگران منه. -اذیتش نکن بیحوصله‌ست. -اونوقت چرا؟ امیرعلی کلافه پوفی کرد که من آروم گفتم: -اگه دهن لقی نمیکنی من با امیرعلی رفتم غسال‌خونه. هی بلندی گفت، چشمهاش گرد شد و داد زد: -دیوونه شدی؟ ✍🏻میم. علی زاده #ادامه_دارد