مکارم الأخلاق عن أبی الحُصَین: کانَت عَینی قَدِ ابیَضَّت و لَم أکُن ابصِرُ شَیئا، فَرَأَیتُ أمیرَ المُؤمِنینَ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِ فِی المَنامِ فَقُلتُ: یا سَیِّدی، عَینی قد آلَت إلی ما تَری. فَقالَ:خُذِ العُنّابَ فَدُقَّهُ وَ اکتَحِل بِهِ. فَأَخَذتُهُ و دَقَقتُهُ بِنَواهُ و کَحَلتُها بِهِ، فَانجَلَت عَن عَینِی الظُّلمَهُ، و نَظَرتُ أنَا إلَیها فَإِذا هِیَ صَحیحهٌ. 📚 مکارم الأخلاق، ج 1، ص 380، ح 1274، 📚 بحار الأنوار، ج 62، ص 232، ح 2. مکارم الأخلاق به نقل از ابو الحُصَین: چشمانم سفید شده بود و چیزی نمی دیدم. امیر مؤمنان صلوات الله علیه را در خواب دیدم و گفتم: سَرورم! چشمانم به وضعی که می بینی، درآمده است. فرمود: « #عنّاب را نرم کن و با آن، سرمه بکش». من، عنّاب را همراه با هسته اش نرم کردم و با آن، #سرمه کشیدم و در پی آن، #تاریکی از چشمانم رخت بربست و دیدم که چشمانم سالم است. پژوهشکده طب شیعی و سبک زندگی اسلامی https://eitaa.com/shiatebb ┄┄┅┅✿🍃🌸🌹🌸🍃✿┅┅┄┄