مردم بصره و کوفه و دمشق که سه نقطه ی اصلی و مهم به شمار میروند با تو به نیابت از طرف یزید بیعت نمودند مردم حجاز نیز بیعت خواهند کرد. این را به عهده ی سه تن گذار تا مردم مدینه را رام نمایند. معاویه گفت : آن سه تن را بگو. مغیره گفت : اولی عبدالله إبن عمر إبن خطاب فرزند خلیفه ی دوم است که اگر مردم مدینه او را ببینند که رضایت به خلافت یزید داده و با او بیعت کرده است به دنباله ی او، مردم نیز بیعت خواهند کرد. و دومین و سومین نفر، مروان إبن حَکم و ولید إبن عُتبه است که اینک کارگزاران تو در مدینه اند و باید از آنها بخواهی به هر قیمتی که هست یزید را در چشم مردم حجاز زیبا جلوه داده و از او به نیکی و سخاوتمندی و دینداری در محافل و مجالس یاد کرده و به گونه ایی وانمود کنند که گویی یزید از آسمان غیب به روی زمین افتاده است؛ آنچنان او را پاک و معصوم در ذهن و عقل عوام تداعی نمایند که اهالی حجاز با اینکه او را هنوز به چشم ندیده اند خود داوطلبانه به بیعتش درآیند. معاویه پوزخندی زد و گفت : آنچه در وجود یزید اصلاً وجود ندارد را به وجود آورند و آنچه را که در وجود و ذات اوست از مردم پنهان و مخفی بداریم! آیا از خدا نیز میتوان مخفی نگه داشت؟ مغیره گفت : کدام خدا !؟ خدای شما خاندان ابوسفیان که زر است و ثروت و مال و ملک یا خدای محمّد و خاندانش که نامرئی و غیر قابل مشاهده و توصیف است!؟ معاویه گفت : مروان و ولید إبن عُتبه خود به خوبی کار خود را میدانند چه کنند و خیالم از جانب آن دو تن آسوده است اما عبدالله إبن عمر را چگونه به میدان عمل وارد کنیم؟ مغیرة إبن أبی شعبه گفت : عبدالله إبن عمر ذاتاً شخصی حریص و طمع خوی هست، هرچند از صبح تا شب در پی عبادت و نماز و روزه بر سر سجاده اش نشسته و دخالتی در امور سیاست و جامعه ی مسلمین ندارد اما میتوان او را با درهم و دینار کلان خریداری کرد. معاویه گفت: احسنت بر تو باد، رأی و پیشنهادت مرا کارگر افتاد، امیدوارم همانگونه ایی شود که گفتی، لذا میخواستم سعید إبن عاص را بر کوفه به جای تو بگمارم اما اینک با پیشنهادی که دادی از این کار منصرف گردیدم؛ پس بنابراین هم اکنون به کوفه بازگرد و بیعت مردم آن سامان را به عهده ی تو میگذارم تا از آنان به نیابت از طرف یزید بیعت ستانی و رجال و سران طوایف و عشیره های عراق عرب را جهت تجدید بیعت به سمت شام روانه نمایی و اینک خود نیز نامه ایی به زیاد إبن أبی مینویسم تا بیعت اهل بصره را از آنان بگیرد. و اما درباره ی عبدالله إبن عمر، وجه نقدی به مبلغ ۱۰۰ هزار (صد هزار ) درهم همراه با نامه ایی برای مروان إبن حَکم به مدینه روانه خواهم کرد تا آن وجه نقد را به عنوان هدیه به عبدالله إبن عمر تقدیم کرده و اگر عبدالله إبن عمر از وی پذیرفت مردم مدینه را به بیعت با یزید فرا بخواند. مُغیره إبن أبی شعبه گفت : اگر عبدالله إبن عمر به این کار تن نداد چه میکنی؟ معاویه گفت: فعلاً به طور موقت از مدینه تا مدتی صرف نظر کرده و دست نگه میداریم، زیرا مشکل اساسی و اصلی در آنجا نه تنها عبدالله إبن عمر هست بلکه اشخاصی چون حسین إبن علی إبن أبیطالب و عبدالله إبن زبیر إبن عوام نیز موانع سرسخت و سد راه ما در این کار هستند؛ پس بهتر است همانگونه که گفتی از اهالی شام و عراق بیعت گرفته و میخ خود را در این دو سرزمین سخت کوفته تا نوبت به سرزمین حجاز رسد. اما بعد... مغیرة إبن أبی شعبه از دمشق به کوفه بازگشت؛ طی مدت کوتاهی توانست با زمینه سازی های دروغین و جعلی که در اوصاف یزید إبن معاویه در ذهن و تصور مردم عراق ایجاد کرده بود عده ی زیادی از مردم کوفه و اطراف و اکناف کوفه را به بیعت با معاویه به نیابت از طرف یزید وادار نماید اما همچنان برخی دیگر از شیعیان و دوستداران اهلبیت اطهار علیه السلام که خود را شیعیان امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام و مریدان دو فرزند گرامی اش حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام و امام حسین علیه السلام میدانستند از بیعت با مغیرة إبن أبی شعبه سر باز زده و تن به زیر بار این ذلت ندادند. مغیره إبن أبی شعبه همچنان سرگرم اخذ بیعت از رجال و بزرگان پایتخت عراق که در آن روزگار شهر کوفه قرار داشت بود که معاویه إبن ابوسفیان نامه ایی از دمشق برای زیاد إبن أبی فرماندار بصره نوشت و از او خواست تا همانند مغیرة إبن أبی شعبه والی کوفه او نیز مردم بصره را به بیعت با یزید وادار نماید. پس از آنکه نامه ی معاویه به زیاد إبن أبی در بصره رسید ،زیاد إبن أبی نامه را قرائت کرده و گفت: معاویه چه زود شتاب کرده است! ای کاش کمی در این کار می اندیشید تا دودمان آل ابوسفیان را پس از خود به باد فنا نسپارد! سپس، زیاد إبن عُبید إبن کَعب نُمِیری را به نزد خود فرا خواند و او را از مضمون نامه ی معاویه درباره ی ولیعهدی و خلافت یزید مطلع کرد و به او گفت: تو یکی از سران بزرگ و اشراف زاده ی شهر بصره ایی؛ میخواهم نظر تو را در ا

ین باره بدانم. معاویه از من خواسته تا اهالی بصره را به بیعت با فرزندش یزید دعوت نمایم و این کار بر من دشوار و ثقیل است، هر چند با قتل و کشت و کشتار میتوانم آن را از سر کشیدن جرعه ی آبی آسان تر و بی مقدار تر نمایم. زیاد إبن عُبید إبن کعب نُمیری گفت: ای امیر؛ چرا در این عمل بیم و اکراه داری؟ زیاد إبن أبی گفت : زیرا من یزید إبن معاویه را دیده ام و او را به خوبی میشناسم و اوصافش را نیز از دیگران شنیده ام. زیاد إبن عُبید إبن کعب نُمیری گفت: چگونه شخصی است؟ زیاد إبن أبی گفت : یزید در زمامداری جامعه و اداره ی حکومت هیچ سررشته و تخصصی ندارد‌، زیرا جوانکی بوزینه باز و اهل لهو و لعب است و بیشتر اوقات خود را در کوه های ییلاقی و سرسبز دمشق به صید شکار و خوشگذرانی با دخترکان سبز چشم دمشقی میگذراند و چون شب فرا رسد تا صبح در محفل شعر به میگساری مشغول شرب خمر و بازی های کودکانه ی دوران کودکی با سگ هاست، آیا میتوان او را به عنوان جانشین پدری که سالیان دراز عمر خود را صرف سیاست در امور مسلمین و اجتماع کرده و او را امیرمؤمنان خطاب میکنند قرار داد!؟ زیاد إبن عُبید إبن کعب گفت : ای امیر؛ آیا به راستی تو غم دین را داری یا از سوی دیگر بیمناکی؟ زیاد إبن أبی گفت: از این میترسم که پیشنهاد معاویه را با اهالی بصره مطرح نماییم و آنان با شناختی که از یزید دارند و آنچه که تا به حال از او شنیده اند ما را نیز به عنوان کارگزاران و نماینده پدرش معاویه مورد سرزنش و دشنام قرار دهند وگرنه یزید هر چه هست و هر که هست به عیش و نوش روزگار بگذراند که ما را غمی از برای دین و شریعت اسلام از جانب او نیست. زیاد إبن عُبید إبن کعب إبن نُمیری به زیاد إبن أبی گفت : آیا آنچه به تو بگویم حرف مرا میپذیری؟ زیاد إبن أبی گفت : آری بگو. زیاد إبن عبید إبن کعب گفت: امیرالمؤمنین معاویه را از تصمیمی که درباره خلافت یزید پس از خویش گرفته است پشیمان نکن و فرزندش را در دید او خوار و تباه نکن، زیرا طبق همان حرفی که ۱۲ سال قبل از این در سال ۴۴ هجری در دمشق بین تو و او رد و بدل شد معاویه با تو برادر است و یزید فرزند برادرت. این درست نیست فرزند برادرت را که از ریشه ی پدرت ابوسفیان است در انظار مردم خوار و حقیر جلوه دهی بلکه سعی کن با تمام قدرت و توانی که در دست داری عیوب و نواقص ظاهری او را از دیدگان محو و مخفی نگه دار و او را همانند پدرش معاویه به اوج عرش مقتدار کن زیرا در این امر، فرجام کار به دو صورت خواهد شد؛ اول اینکه پیروان و مریدان بنی امیه بدون شک به پیروی از شما با یزید بیعت خواهند کرد و جای نگرانی و خوف نیست و اما آن دسته از کسانی که با این کار مخالفت بورزند را از چند جهت میتوان رام خود کرد، اول آنکه یزید را فردی متدیّن و با ایمان به اسلام و قرآن و سنت رسول خدا جلوه دهی و دوم آنکه هر آنکس با این ترفند راضی به بیعت نگردید با زور و ضرب شمشیر او را وادار به بیعت نمایی که البته جز شیعیان علی إبن أبیطالب گمان نمیکنم کسی در عراق از بیعت کردن با یزید امتناع بورزد و قتل عام شیعیان برای تو از خوردن جرعه ایی آب آسان تر است. زیاد إبن أبی گفت: در این مورد که من تشنه به خون شیعیان علی إبن أبیطالب هستم شکی نیست و با تمام توان پای آن ایستاده ام و آنکه گفتی معاویه با من برادر است! این ننگ و بدنامی را سالهاست که به جان خریده ام و چاره ایی جز این ندارم که آن را به خود وصل نمایم، زیرا موقعیت اجتماعی و شغلی بر من ایجاب میکند برای حفظ موقعیت و منافع شخصی خویش، ابوسفیان را پدر و معاویه را که هم اکنون جهان اسلام در زیر نگین انگشترش میچرخد را برادر خود بدانم و اما بهتر این است در فرصت مناسب تری به تصمیم معاویه بیندیشیم بعد در مورد این کار قضاوت نماییم. زیاد إبن عُبید إبن کعب نُمیری گفت : من برای رضای خدا و خشنودی قلب خلیفه امیرالمؤمنین معاویه إبن ابوسفیان از بصره به دمشق آهنگ سفر میکنم و آنچه را که بین ما رد و بدل گشته است به او گزارش میدهم تا شاید خداوند او را از این کار منصرف کرد و از این اراده ایی که کرده برای اندک زمانی دست بدارد تا آنچه که خیر و صلاح مسلمین است ظاهر شود. زیاد إبن أبی گفت: خدا خیرت دهد که این کار را انجام دهی. لذا نامه ایی به دربار معاویه نوشت و از او خواست تا فعلاً در این امر شکیبایی کرده و دست نگه بدارد و اهالی مکّه و مدینه را از تصمیم و اراده ی خود باخبر نگرداند. نامه ی زیاد إبن أبی را زیاد إبن عبید إبن کعب إبن نُمیری از بصره به دمشق برد و آن را به معاویه إبن ابوسفیان تحویل داد. چون معاویه نامه ی زیاد إبن أبی را که از بصره برای او نوشته بود قرائت نمود و از مضمون آن آگاهی یافت گفت : این نامه ایی پند آمیز و موعظه گرانه از برادری به برادر دیگر است و آن را از زیاد إبن أبی میپذریم و تا مدتی در اجرای ستاندن بیعت از مردم برای یزید شتاب نمیکنم تا بعد خدا چه خوا

هد . اما دیری نپایید که مغیرة إبن أبی شعبه فرماندار کوفه به دلیل مرض طاعون به درک واصل شد و معاویه حکم فرمانداری کوفه را دست زیاد إبن أبی سپرد . مورخین تاریخ در مورد چگونگی حکومت و فرمانداری زیاد إبن أبی در بصره و کوفه نوشته اند : به دلیل مشغله و اجرای فرامین و قوانین سخت و دشوار، زیاد إبن أبی بر شیعیان کوفه و بصره مردم آن دو شهر آنچنان به سختی و مشقّت افتاده بودند که نه راهی برای فرار نه چاره ایی برای درمان درد گران خویش نداشتند. زیاد إبن أبی آنچنان بر اهالی بصره و کوفه تاخت و تاز ظالمانه و وحشیانه ایی داشت که برخی از شیعیان کوفه شبانه از آن دیار بار بسته و راه خود را به سایر نقاط دیگر از جمله مدائن و ایران کج کردند؛ از سوی دیگر، معاویه إبن ابوسفیان، بُسر إبن اَرطات و ثُباط إبن اَرطات را به شهرهای حجاز و مصر و یمن فرستاد تا علاوه بر کار استخباراتی و جاسوسی دستگاه حکومتی بنی امیه، شیعیان و دوستداران و مریدان اهلبیت اطهار علیه السلام را در سایر نقاط و ممالک اسلامی قتل عام نمایند . آنچه از جنایات وحشیانه و وقیحانه ی حاکمان زورگو و کارگزاران معاویه در مدت ۱۹ سال و چند ماه حکومتش بر مردم شبه جزیره در تاریخ به ثبت رسیده است چیزی جز ظلم و فشار و شکنجه و فساد و تبعیض و فقر و فلاکت برای مسلمین خصوصاً شیعیان علی إبن أبیطالب علیه السلام نبوده و به چشم نمیخورد! این جنایت های عظمیٰ به حدی در این مدت ۱۹ سال حکومت معاویه به اوج خود رسیده بود که در تاریخ نوشته اند: زیاد إبن أبی لعنت الله علیه ۱۴ هزار چهارده هزار شیعه را از اهالی بصره به دلیل حبّ و محبتی که نسبت به امام علی إبن أبیطالب و اهلبیت گرامی آن حضرت داشتند قتل عام کرد و زنان و دختران ایشان را به عنوان برده های جنسی و کنیزکان از دین خارج شده از عراق به شام برد و در اختیار امرای بنی امیه قرار داد. از دیگر جنایاتی که در زمان حکومت معاویه إبن ابوسفیان بر سر شیعیان و پیروان آن حضرت از ناحیه ی بنی امیه آمد و در تاریخ به ثبت رسیده تبلیغات سوء و معکوسانه ایی بود که معاویه إبن ابوسفیان و عوامل و کارگزارانش در سایر نقاط بلاد و شهرهای عراق به صورت نقشه و تئوری های مرموزانه اجرا میکردند؛یکی از آن جنایات میتوان اشاره به قتل عام و غارت و تاراج اموال و زندگی و محصولات و گوسفندان اهالی روستاهای شیعه نشین استانهای جنوبی، مرکزی و شمالی عراق کرد که با این ترفند مأموران معاویه در لباس سربازان و عوامل حکومتی حضرت امام حسن مجتبی وارد روستاها و قریات و قُصبات نام برده در سراسر عراق میشدند و به نام مأموران حسن إبن علی عده ایی از اهالی آن روستا را قتل عام و اموال و دارایی و قوت لایموت مردم بی گناه را به غارت و تاراج میبردند و عده ی دیگری از همان اشخاص طبق برنامه و نقشه ی قبل در لباس مأموران معاویه به آن روستا می آمدند و به مردم ستمدیده کمک میکردند. هدف دستگاه ظلم و جور معاویه از این جنایات وحشیانه، بدنام کردن حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام و مقام ولایت و امامت اهلبیت اطهار علیه السلام در ذهن و افکار مسلمین و محکم تر کردن پایه های قدرت و حکومت بنی امیه بود تا با این کار عوام فریبانه توده های مردم را، خصوصاً شیعیان را در چشم دیگران زشت و بدنام نمایند و از سوی دیگر معاویه و عمّال فاسق و ظالمش را خوب و سخاوتمند و دلسوز جامعه ی مسلمین در نظرهای عموم جلوه دهند. همچنان این گونه جنایات و قتل عام ها در هر نقطه ایی که شیعه ایی از شیعیان علی إبن أبیطالب وجود داشت ادامه دار بود تا اینکه موجب شهادت یکی از ناب ترین و باوفا ترین یار قدیم امیرمؤمنان امام علی علیه السلام و یاور محبوب حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام به نام شهید زنده یاد ( *حُجر إبن عُدَی* ) شد و خانواده و اهلبیت او را به دستور معاویه غارت کرده و سپس خانمانشان را بر سرشان به آتش کشیدند. یکی دیگر از مصائب و جنایاتی که در زمان حکومت معاویه بر سر جهان اسلام و مسلمین فرود آمد طبق اکثریت تواریخی که به ثبت رسیده است *جعل۴۰۰۰ چهار هزار حدیث* بود که آن ملعون با پرداخت رشوه و مبالغ بسیار هنگفت بعضی از محدّثین سست ایمانی را که نقل حدیث از نبیّ اکرم صلی الله علیه و اله میکردند را میخرید و یا آنان را با تهدید و اجبار ، مجبور و وادار میکرد تا با نقل حدیث جعلی به نقل قول از رسول اکرم صلی الله علیه واله در وصف اولاد امیّه و مدح معاویه نقل نمایند و همچنین در محافل و مجالس خود آن احادیث جعلی را بازگو کنند و یا مردم و شیعیان اکثر نقاط شام و عراق را مجبور میکرد تا در مساجد پس از اقامه ی هر نماز واجب یومیه، امیرمؤمنان امام علی علیه السلام و اولاد او را لعن و نفرین نمایند؛ همچنین با پرداخت رشوه اعم از دینار و درهم، علماء و فُقهای دین را وادار مینمودند تا با فتواهای خودساز فتوا به لعن علی و اولاد او را پس از هر نماز یومیه فریضه ی واجب شمارند و اگر کسی لعن و صبّ ع

لی و آل او را فراموش مینمود باید همانند نماز قضا آن را ادا مینمود وگرنه به فتوای علمای اموی مذهب نمازش باطل و پذیرفته نمیشد! از دیگر جنایت های معاویه و عمّال ستمکار و مردودش، قطع دست ۸۰ هشتاد نفر از شیعیان کوفه در مسجد کوفه بود که پس از رسیدن حکم فرمانداری کوفه به دست زیاد إبن أبی لعنت الله علیه از سوی معاویه فرمانداری بصره را به فرزندانش عبدالرحمن و عثمان إبن زیاد سپرد و خود سراسیمه از بصره به سمت کوفه تاخت و پس از ورود خویش به کوفه جارچیان شهر را گفت تا در میان مردم جار زنند و مردم را به مسجد فرا بخوانند. هنگامی که اهالی کوفه برای شنیدن سخنرانی زیاد إبن أبی به مسجد کوفه تجمع کردند نخست پس از حمد و ثنای خدا ، زبان گشود به لعن علی إبن أبیطالب علیه السلام و اولاد او که ناگهان با اعتراض و قیام جمعی از رجال شیعه و دوستداران اهلبیت که از ساکنان کوفه بودند مواجه شد؛ نخست چیزی نگفت، فقط دستور داد تا درب های مسجد را قبل از خروج جمع حاضر ببندند. سپس ۸۰ نفر از جوانان و پیران چند طایفه ی شیعه را دستور داد گرفتند و پس از چند روز زندانی در میدان معروف کوفه که معروف به میدان ( کناسه ) بود از کتف و آرنج تا انگشتان هر دو دستان آنان را با ساتور از بدن قطع کردند. *لعنت الله علی القوم الظالمین* آنچه که از اول مطالب امشب تاکنون خدمت شما عزیزان ارسال شد گوشه هایی از جنایات وحشیانه و ظالمانه ی دستگاه استکبار و حق ستیز معاویه إبن ابوسفیان از سال ۴۰ هجری که همزمان با شهادت مولای متّقیان امام علی علیه السلام نسبت به جانشین آن حضرت دومین امام شیعیان، حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام آغاز گردید و تا پایان سال ۵۹ الی نیمه ی رجب سال ۶۰ یعنی مدت ۱۹ سال و چند ماه با پایان عمر خبیث معاویه تا حدود کمتری پایان پذیرفت که *سرانجام منجر به قیام و نهضت سرخ حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام در صحرای کربلا و مقابله با یزید إبن معاویه گردید*. إنشاءالله در مطالب فردا ادامه ی رویدادهای سال ۶۰ هجری و حوادث پس از مرگ معاویه و آغاز قیام و هجرت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام را از مدینه منوّره به مکّه مکرّمه مفصّل براساس استناد به تواریخ معتبر توضیح خواهیم داد. *با تشکر از همراهی شما عزیزان.* *التماس دعا.*🌹

. در روز ۲۸ رجب سال 60 ه‍ کاروان امام حسين (عليه السلام ) از مدينه به سمت مكه راهی شد در اين سفر همراه ايشان عقيله بنى هاشم زينب كبرى ، برادرشان حضرت ابوالفضل العباس ، ام كلثوم ، على اكبر و ديگر اهل بيت (عليه السلام ) بودند. خواهران حضرت سيد الشهدا، (عليه السلام ) با عقيله بنى هاشم وام كلثوم (عليه السلام ) 13 نفر بودند. بانوان ديگر از منسوبين حضرت ، عليا مخدره ام كلثوم صغرى دختر زينب كبرى (عليه السلام ) كه با شوهرش به كربلا آمد و ديگرى خواهر اميرالمومنين (عليه السلام ) جمانه دختر ابوطالب (عليه السلام ). همچنين 9 كنيز با حضرت از مدينه خارج شدند و 10 نفر غلام با حضرت بودند. چند نفر از همسران امام مجتبى (عليه السلام ) و 16 نفر از اولاد دختر و پسر امام مجتبى (عليه السلام ) و خانواده مسلم بن عقيل (عليه السلام ) و ديگر اصحاب و بستگان حضرت نيز همراه بودند. لوازم و سوارى هايى كه همراه داشتند عبارت بود از 250 اسب ، 250 ناقه . از اين تعداد، 70 ناقه براى حمله خيمه ها، 40 ناقه براى حمل ديگ و ظروف و ادوات ارزاق ، 30 ناقه براى حمل مشكهاى آب ، 12 ناقه براى جامه ها و دراهم و دنانير، 50 ناقه براى حمل 50 هودج تعبيه شده براى حمل مخدرات و علويات و اطفال و ذرارى و خدمتگزاران و كنيزان ، و بقيه شتران براى حمل وسايل مختلف كه مورد لزوم بود.

حرکت_کاروان_امام_حسین _۲۸_رجب_حرکت_کاروان_از_مدینه کاش اُفتد به دلش، خواهر خود را نَبَرد یا اگر بُرد، دگر دختر خود را نبرد چند روزی نگذشته ست پسردار شده یارب ای کاش، علی اصغر خود را نبرد نبوَد نام علی، جُرم کمی درکوفه میشد ای کاش، علی اکبر خود را نبرد هست جانها به خطر، بدتر از آن جان خودش اگر عباس ز جان بهتر خود را نبرد چه عقیق یَمنی، کاش فقیری میخواست تا ببخشد شه و انگشتر خود را نبرد میرود پشت سر لشگر او، عشق ز شهر مگر او مادر سر لشگر خود را نبرد فاطمه خواسته هر جا پسرش رفت ، روَد میتوانست مگر مادر خود را نبرد

. اللهم صل علی علی بن موسی الرضاالمرتضی الامام التقی النقی وحجتک علی من فوق الارض ومن تحت الثری الصدیق الشهیدصلوة کثیرةتامةزاکیةمتواصلةمتواترة مترادفةکافضل ماصلیت علی احدمن اولیائک

*#گام به گام با کاروان حسینی* عرض سلام و ادب و احترام خدمت شما بزرگواران🌹 همانگونه که در مطالب دیشب به آن پرداختیم،از حوادث و رویدادهای سال ۴۰ هجری تا ۵۶ و از سنه ۵۶ هجری به بعد را تا حدودی خدمت شما عزیزان توضیح دادیم. و اما در ادامه ی مطالب میپردازیم به *آنچه که در نیمه ی رجب سال ۶۰ هجری، قبل و بعد از مرگ معاویه إبن ابوسفیان به وقوع پیوست و آنچه که علت هجرت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام از مدینه به مکّه بود.* در مطالب گذشته خواندید که معاویه إبن ابوسفیان در نیمه های سال ۵۶ یعنی ۴ سال قبل از مرگ خود به پیشنهاد مُغیرة إبن أبی شُعبه درصدد بود تا *بیعت مسلمین سه سرزمین شام و عراق و حجاز را پس از خود برای جانشینی فرزندش یزید إبن معاویه ستاند* و تا حدودی موفق به این کار شد؛ اما با پیشنهاد زیاد إبن أبی و نصایح و مواعظ زیاد إبن عُبید إبن کَعب نُمیری چند مدتی از این کار دست نگه داشت تا اینکه در سال ۵۹ هجری طبق نقل قول بعضی از مورخین تاریخ، عامل و کارگزار پر نفوذ حکومت اموی یعنی زیاد إبن أبی لعنت الله علیه که امور و سرپرستی پایتخت عراق را در دست داشت به درک واصل شد و او را در قبرستان ثُویّه نزدیکی کوفه به خاک سپردند. پس از زیاد إبن أبی، معاویه إبن ابوسفیان برای مدتی حکومت پایتخت عراق، شهر کوفه را به سمرة إبن جُندب، پدر زن اول مختار إبن ابوعبیده ثقفی و اداره ی امور شهر بصره را به سعید إبن عثمان إبن عفان پسر خلیفه ی سوم سپرد. سمرة إبن جُندب بر خلاف عقاید دامادش مختار رحمه الله علیه نسبت به شیعیان شخصی تند خو ،خشن و رفتاری زشت و زننده داشت؛ طی مدتی که سمرة إبن جُندب اداره امور عراق را به دست داشت آنچنان اهالی کوفه خصوصاً شیعیان آن دیار را تحت فشار و سلطه ی خویش قرار داد که مردم کوفه ناگزیر نامه ایی به معاویه إبن ابوسفیان نوشته و از او خواستند تا فرمانداری کوفه را به شخص دیگری محوّل نماید. معاویه نیز طبق درخواست مردم عراق، سمرة إبن جندب را از فرمانداری کوفه عزل و به جایش نُعمان إبن بشیر انصاری پدر زن دوم مختار إبن ابوعبیده ثقفی را به فرمانداری کوفه گمارد. نُعمان إبن بشیر انصاری برخلاف دیگر والیان و حاکمان ستمکار و زورگوی دولت معاویه، شخصی میانه رو و متدیّن بود که طبق عقیده اش دوست نداشت در امور اداره ی جامعه ی مسلمین به ناحق خونی ریخته شود یا ظلمی به مظلومی گردد. در همین راستا ، سعید إبن عثمان إبن عفان فرزند خلیفه ی سوم که خود را شخصی ممتاز و برتر و غیر از دیگر والیان و کارگزاران معاویه میدانست از فرمانداری و حکومت در شهر بصره ناراضی و نا خرسند بود تا این که نامه ایی برای معاویه إبن ابوسفیان نوشته و درخواست داد تا او را از بصره به فرمانداری یا استانداری دیاری دیگر منصوب نماید و دیگری را به جای او در بصره جایگزین کند. چون نامه ی سعید إبن عثمان به معاویه رسید نامه را خواند و در پاسخ به او نوشت: به خدا قسم، هر کس جز تو اگر چنین درخواستی از من کرده بود هرگز نمیپذیرفتم، اما تو را بخاطر پدرت مرحوم شادروان عثمان إبن عفان حرمت و اجر می نهم و برای من قابل احترامی؛ از این رو تو را به فرمانداری خراسان و طبرستان ایران میگمارم و عبیدالله إبن زیاد که اینک در خراسان به سر میبرد و شخصیت ممتازی همچون پدرش زیاد إبن أبی است را به استانداری بصره خواهم گماشت. لذا نامه ایی به عبیدالله إبن زیاد در خراسان نوشت و او را از خراسان به فرمانداری بصره گماشت و سعید إبن عثمان فرزند خلیفه ی سوم را به جای عبیدالله إبن زیاد به استانداری خراسان ایران منصوب کرد. عبیدالله إبن زیاد و دیگر کارگزاران و عوامل دولت معاویه در نیمه های سال ۵۹ هجری یعنی چند ماه قبل از مرگ معاویه توانستند بخش عظیمی از مردم عراق و شام و حجاز را تحت امر و فرمان معاویه درآورند و از همه ی آنها برای یزید إبن معاویه بیعت ستانند. طبق نقل قول از تواریخ مستند، در آن سال که چند ماهی بیش از عمر خبیث معاویه نمانده بود (( ولید إبن عُتبه را به فرمانداری مدینه)) و (( أبو اُمیّه عَمرو إبن سعید إبن عاص معروف به اَشدق را به فرمانداری مکّه)) و (( عبیدالله إبن زیاد إبن أبی را به استانداری بصره)) و (( نعمان إبن بشیر انصاری را به استانداری کوفه)) گماشته بود. ◾ *حوادث سال ۶۰ هجری* 👇 سرانجام سال ۶۰ هجری فرا رسید؛ در نیمه های ماه رجب المرجّب سال ۶۰ هجری که بعضی از مورخین آن را ۱۰ رجب سال ۶۰ هجری نقل کرده اند معاویه إبن ابوسفیان لعنت الله علیه پس از ۲۰ سال یا ۱۹ سال و چند ماه حکومت ظالمانه و غاصبانه ی خود و با زیر پا گذاشتن حق و حقوق اهلبیت رسول خدا صلی الله علیه واله و سالها تاراج و غارت و قتل عام شیعیان علی إبن أبیطالب علیه السلام در سرزمین های اسلامی، سرانجام در بستر بیماری افتاد و موجب مرگ او شد. به نقل از (واقدی در تاریخ طبری) و همچنین نقل قول از (تاریخ عزّالدین إبن أثیر) و ( *ا

لفتوح* اثر إبن أعثم کوفی)، در آن ایام که معاویه در بستر بیماری به سر میبرد چهارصد ( ۴۰۰) نفر از اهالی بصره و چهارصد (۴۰۰) نفر دیگر از اهالی کوفه به عنوان شیوخ و بزرگان قبایل عراق به دمشق نزد معاویه رفته و طبق عهد و پیمانی که با عبیدالله إبن زیاد و نُعمان إبن بشیر انصاری به عنوان نمایندگان معاویه در بصره و کوفه بسته بودند با معاویه به نیابت از طرف یزید تجدید بیعت کرده و خراج یک سال خود و خانواده و قبیله ی خود را از معاویه إبن ابوسفیان که هر کدام به مبلغ ۳۰۰ هزار دینار بود ستانده و به عراق بازگشتند. معاویه روزهای آخر عمر خود هنگامی که در بستر مرگ افتاده بود فرزند خود یزید را فراخواند؛ چون یزید بر بالین پدرش آمد معاویه به او گفت : ای فرزندم؛ سفرها و رفت و آمدهای کاری را از پیش پای تو برداشتم و کارهای سخت و امور اداره ی جامعه را برای تو آسان و هموار نمودم. دشمنان خاندان ابوسفیان که خاندان علی هستند را خانه نشین و در چشم خاص و عام، زبون و سیاه جلوه دادم. اعراب شبه جزیره را به اطاعت خود و اینک به اطاعت تو درآورده ام و اینک برای تو از هیچ نمیترسم و آسوده خاطرم؛ جز از *چهار نفر* که هر چهار تن آنان از قریش اند. اولین آنها *حسین إبن علی إبن أبیطالب* و دومین آنها *عبدالله إبن عمر إبن خطاب* و سومین آنها *عبدالرحمن إبن ابوبکر* و چهارمین آنها *عبدالله إبن زبیر إبن عوام* است که هنوز با من به نیابت از طرف تو بیعت نکرده اند و سر از اطاعت من پیچیده اند. اینک به تو وصیت و سفارش میکنم با اهل حجاز مدارا کن و ایشان را به دیده ی مهربانی بنگر که ایشان از تبار و ریشه و پایگاه و پایه های تو هستند. هرکس از اهل حجاز به نزد تو آید او را گرامی بدار و هر کس به دیدارت نیامد به جستجو و گرامی داشتش بپرداز، مگر از دوستان و شیعیان علی و مریدان اولاد او نباشد. نکته ی دیگر، به تو سفارش و توصیه میکنم با اهل عراق همانند خودشان مدارا کن و اگر هر روز از تو بخواهند که حاکمی را از شهرشان عزل و دیگری را نصب نمایی طبق درخواست و میل آنان این کار را بکن که عزل یک فرماندار بهتر است تا مقابله با هزاران شمشیر زن عراقی که به سوی تو حمله ور شوند. و اما درباره ی اهل شام به تو سفارش میکنم آنان را هیچگاه تحت فشار قرار نده، زیرا ما در شام به پشتوانه ی این ملت حکومت خود را استوار و پایه های آن را محکم نگه داشته ایم و ایضاً سفارش میکنم هرگز اجازه نده اهالی شامات با اهل عراق در یک مدت طولانی بر سر یک سفره با هم نشینند، زیرا اگر اهل شام مدتی طولانی در یک مکان زیست نمایند به خلق و خوی مردم آن مکان عادت خواهند کرد. و آنگاه وصایای مهمتر خود را به یزید گفت : اما آن چهار تن که با تو بیعت نکرده اند، اولی عبدالله إبن عمر؛ نماز و روزه و عبادت بر سر سجاده او را از پای درآورده است؛ اگر کسی را نبیند با تو بیعت خواهد کرد و مردی حریص است که میتوان او را با زر و دینار و درهم خرید و منافع شخصی او چون تأمین شود به هر کاری تن دهد. و دومین شخص از آن چهار تن، حسین إبن علی إبن أبیطالب است که مردی ناآرام و نستوه و بی باک از همه کس و همه چیز است؛ یقیناً او زیر بار بیعت با تو نخواهد رفت و میدانم اهل عراق دست از سرش برندارند تا او را از شهرش بیرون کشانند و وادارش کنند به قیام. به تو توصیه میکنم اگر جنبشی از جانب حسین بر علیه تو آغاز شد و تو بر او پیروز شوی از او درگذر و با هوش و تدبیر سیاسی با او مدارا کن، اگر دستت به خون پسر علی آغشته گردد دودمان آل اُمیّه را به باد فنا میدهی؛ زیرا حسین به خاطر قرابتش و نزدیکی با جدّش محمّد رسول خدا در قلوب مؤمنین و مؤمنات عزیز است و مردم او را نور چشمی رسول خدا میدانند و میگویند پیامبر گفته است حسن و حسین دو جگر گوشه های من هستند،پس بخاطر حفظ آبرو و حیثیت خاندان خودت هم که باشد با او به نرمی و آرامش امور بگذران که البته می دانم کشته ی حسین خطرناک تر از زنده ی حسین است. سومین نفر، عبدالرحمن إبن ابوبکر مردی بی بخار است که اگر ببیند اطرافیانش کاری میکنند او نیز مانند ایشان همان کار را میکند و جز خفتن در آغوش زنان هیچ هنر دیگری ندارد. و اما چهارمین نفر، عبدالله إبن زبیر إبن عوام که او همانند روباه مکّار، دُم بریده ایی آماده ی جستن و فرار است و اگر فرصت خوبی به دست آورد نمیگذارد نامی از دودمان بنی امیه بر روی زمین باقی بماند؛ پس بنابراین اگر از دسترس تو خارج شد و فهمیدی که قصد خروج و جنبش بر علیه تو و حکومت نو پای تو را دارد به هر قیمتی که هست او را دستگیر کن و همانند لاشه های گوشت قصابی تکه پاره اش کنید. والسلام. محمد إبن رستم جریر طبری در تاریخ طبری جلد هفتم ۷ صفحه ۲۸۸۸ به نقل از عوانه و عوانه به نقل از خلید إبن عجلان إبن عباد گوید: یزید إبن معاویه هنگامی که پدرش این وصایا را میگفت در حَوّارین دمشق منطقه ایی کوهستانی و ییلاقی در حال تفریح و تفرّج بوده اس

ت و چون قاصد به دنبالش فرستادند او بار خود بست تا از حَوّارین خود را به بالین معاویه رساند اما تا او وارد دمشق شد دیگر کار از کار گذشته و معاویه دار فانی را ترک کرده بود. اما قبل از رسیدن یزید به شهر دمشق ،معاویه ناچار شد این وصیت ها را به سه تن از نزدیکان و درباریان خود از جمله ضحّاک إبن قیس فهری و مسلم إبن عُقبه و سرجون وزیر اعظم و مشاورش بگوید تا بعداً این سه تن، آن وصایا را به گوش یزید برسانند؛ لذا وقتی یزید به دربار پدرش معاویه رسید ضحاک إبن قیس فهری مشغول نماز بر جنازه ی معاویه بود که یزید بر بالین او حاضر گردید. مورخین در تاریخ مرگ معاویه با هم اختلاف نظر دارند. واقدی گوید : معاویه در نیمه ی ماه رجب ( ۱۵ رجب) سال شصت ۶۰ هجری بمرد؛ و علی إبن محمد گوید: در روز پنج شنبه هشت روز مانده از ماه رجب یعنی ۲۲ رجب سال شصت ۶۰ هجری بمرد؛ و بعضی دیگر از مورخین در باب مرگ او نوشته اند: او در روز ۱۰ رجب سال شصت هجری در دمشق فوت کرد و او را در مسجد باستانی و عتیق امویه به خاک سپردند. سعید إبن دیندار سعدی در باب مرگ معاویه گوید: معاویه شب پنجشنبه ۱۰ رجب سال شصت ۶۰ هجری در دمشق مرکز خلافت و حکومت امویان درگذشت و مدت خلافتش ۱۹ نوزده سال و سه ۳ ماه و ۲۷ بیست و هفت روز بوده است . پادشاهی او طی مدت این ۱۹ سال و چند ماه و چند روز از هنگامی بود که حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام با او از درِ صلح وارد گردید و طبق عهدنامه و قول نامه ایی که بین طرفین امضاء شده بود اداره ی امور جامعه ی مسلمین را حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام به اصرار زیاد و درخواست همه ی مردم عراق به دست معاویه سپرد و خود نیز بنا به درخواست مسلمین از صحنه ی سیاست و اجتماع مسلمانان کناره گیری کرد، اما دیری نپایید که معاویه إبن ابوسفیان همه ی شروط قید شده در عهد نامه را زیر پا گذاشت و در حضور خاص و عام به طور آشکارا گفت: من این عهدنامه را به هیچ عنوان به رسمیت نمیشناسم و هیچ تعهدی در قبال آن به کسی نداده و نمیدهم! لذا مدت پادشاهی معاویه را در امور خلافت و حکومتش از اواخر سال ۴۰ هجری تا نیمه ی رجب سال ۶۰ هجری یعنی مدت ۱۹ سال و سه ماه و ۲۷ روز در تاریخ به استناد از تاریخ *طبری* و تاریخ *الکامل* از إبن أثیر و کتاب *الفتوح* از إبن أعثم کوفی به ثبت رسانده اند. *إنشاءالله ادامه ی مطالب مربوط به حوادث پس از مرگ معاویه و آنچه که در مدینة النّبی اتفاق افتاد را در مطالب بعد خدمت شما عزیزان ارسال خواهیم کرد.* *با تشکر از همراهی شما* *التماس دعا* 🌹

🌺🌺✨🌺🌺 ((حکایت زیبای توبه نصوح)) نصوح مردى بود شبیه زنها ،صدایش نازک بود صورتش مو نداشت و اندامی زنانه داشت او با سوءاستفاده از وضع ظاهرش در حمام زنانه کار دلاکی مى کرد و کسى از وضع او خبر نداشت او از این راه هم امرارمعاش می کرد و برایش لذت بخش نیز بود. گرچه چندین بار به حکم وجدان توبه کرده بود اما هر بار توبه اش را می شکست. روزی دختر شاه به حمام رفت و مشغول استحمام شد.از قضا گوهر گرانبهاىش همانجا مفقود شد ، دختر پادشاه در غضب شد و دستور داد که همه را تفتیش کنند. وقتی نوبت به نصوح رسید او از ترس رسوایی خود را در خزینه حمام پنهان کرد وقتی دید مأمورین براى گرفتن اوبه خزینه آمدند به خداى تعالی رو آورد و از روى اخلاص و بصورت قلبی همانجا توبه کرد. ناگهان از بیرون حمام آوازى بلند شد که دست از این بیچاره بردارید که گوهر پیدا شد. پس از او دست برداشتند و نصوح خسته و نالان٬ شکر خدا به جا آورده و از خدمت دختر شاه مرخص شد وبه خانه خود رفت.او عنایت پرودگار را مشاهده کرد. این بود که بر توبه اش ثابت قدم ماند و فوراً از آن کار کناره گرفت. چند روزی از غیبت او در حمام سپری نشده بود که دختر شاه او را به کار در حمام زنانه دعوت کرد ولی نصوح جواب داد که دستم علیل شده و قادر به دلاکی و مشت و مال نیستم و دیگر هم نرفت. هر مقدار مالى که از راه گناه کسب کرده بود در راه خدا به فقرا داد و از شهر خارج شد و در کوهى که در چندفرسنگی آن شهر بود، سکونت اختیار نمود و به عبادت خدا مشغول گردید. در یکى از روزها همانطورکه مشغول کار بود، چشمش به میشى افتاد که در آن کوه چرا می کرد. از این امر به فکر فرو رفت که این میش از کجا آمده و از کیست؟ عاقبت با خود اندیشید که این میش قطعاً از شبانى فرار کرده و به اینجا آمده است، بایستى من از آن نگهدارى کنم تا صاحبش پیدا شود . لذا آن میش را گرفت و نگهدارى نمود خلاصه میش زاد و ولد کرد و نصوح از شیر آن بهره مند مى شد. 🌸✨🌸✨🌸 روزی کاروانى راه را گم کرده بود و مردمش از تشنگى مشرف به هلاکت بودند عبورشان به آنجا افتاد، همین که نصوح را دیدند از او آب خواستند و او به جاى آب به آنها شیر داد به طورى که همگى سیر شده و راه شهر را از او پرسیدند.وى راهى نزدیک را به آنها نشان داده و آنها موقع حرکت هر کدام به نصوح احسانى کردند و او در آنجا قلعه اى بنا کرده و چاه آبى حفر نمود و کم کم در آنجا منازلى ساخته و شهرکى بنا نمود و مردم از هر جا به آنجا آمده و در آن محل سکونت اختیار کردند، همگى به چشم بزرگى به او مى نگریستند.رفته رفته، آوازه خوبى و حسن تدبیر او به گوش پادشاه آن عصر رسید که پدر آن دختر بود. از شنیدن این خبر مشتاق دیدار او شده، دستور داد تا وى را از طرف او به دربار دعوت کنند. همین که دعوت شاه به نصوح رسید،نپذیرفت و گفت: من کارى و نیازى به دربار شاه ندارم و از رفتن نزد سلطان عذر خواست.مامورین چون این سخن را به شاه رساندند شاه بسیار تعجب کرد و اظهار داشت حال که او نزد ما نمی آید ما مى رویم او را ببینیم.پس با درباریانش به سوى نصوح حرکت کرد، همین که به آن محل رسید به عزرائیل امر شد که جان پادشاه را بگیرد. بنا به رسم آن روزگار و بخاطر از بین رفتن شاه در اقبال دیدار نصوح، نصوح را به تخت سلطنت بنشانند.⭐⭐⭐⭐⭐ نصوح چون به پادشاهى رسید، بساط عدالت را در تمام قلمرو مملکتش گسترانیده و بعد با همان دختر پادشاه، ازدواج کرد. روزی دربارگاهش نشسته بود٬شخصى بر او وارد شد و گفت چند سال قبل، میش من گم شده بود و اکنون آن را از عدالت تو طالبم. نصوح گفت میش تو پیش من است و هرچه دارم از آن میش توست وی دستور داد تا تمام اموال منقول و غیر منقول را با او نصف کنند. آن شخص به دستور خدا گفت: بدان اى نصوح، نه من شبانم و نه آن یک میش بوده است بلکه ما دو فرشته براى آزمایش تو آمده ایم. تمام این ملک و نعمت٬ اجر توبه راستین و صادقانه ات بود که بر تو حلال و گوارا باد، و از نظر غایب شدند. به همین دلیل به توبه واقعی و راستین، "توبه نصوح" گویند. 📚تفسیر روح البیان‏، ج 10 🌤الّلهُــمَّـ؏جــِّل‌لِوَلیِّــڪ َالفــَرَج🌤

. اللهم صل علی علی بن موسی الرضاالمرتضی الامام التقی النقی وحجتک علی من فوق الارض ومن تحت الثری الصدیق الشهیدصلوة کثیرةتامةزاکیةمتواصلةمتواترة مترادفةکافضل ماصلیت علی احدمن اولیائک

🌹سلام بر شعبان و اعیادش، سلام بر حسین و عباسش، سلام بر سجاد و سجودش، سلام بر نیمه شعبان و ظهور مولودش. آغاز ماه رسول خدا، ماه شادی آل الله مبارک باد🌹

‏عکس از اندکی صبر،سحرنزدیک است.

🔴 مولودی که ولادتش آتش جهنم را خاموش کرد... 🌕 ابن عباس می‌گوید از پیامبر معظم اسلام شنیدم که فرمود: هنگامی که حسین علیه‌السلام عصر پنجشنبه و شب جمعه متولد شد، خدای رئوف به خازن آتش وحی کرد که آتش‌ها را به خاطر ولادت مولودی که برای حضرت محمد صلی الله علیه و آله در دنیا متولد شده خاموش کند. همچنین به خازن بهشت وحی کرد که بهشت را به خاطر مولودی که در دنیا برای پیغمبر اسلام متولد شده، زینت و معطر کند... در ادامه خدای عزوجل فرمود: «ای جبرئیل! به رسول ما بگو که ما نام او را «حسین» علیه‌السلام گذاشته‌ایم. «فَلَمَّا وُلِدَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ وَ کَانَ مَوْلِدُهُ عَشِیَّةَ الْخَمِیسِ لَیْلَةَ الْجُمُعَةِ أَوْحَی اللَّهُ إِلَی ملک مَالِکٍ خَازِنِ النِّیرَانِ أَنْ أَخْمِدِ النِّیرَانَ عَلَی أَهْلِهَا لِکَرَامَةِ مَوْلُودٍ وُلِدَ لِمُحَمَّدٍ وَ أَوْحَی إِلَی رِضْوَانَ خَازِنِ الْجِنَانِ أَنْ زَخْرِفِ الْجِنَانَ وَ طَیِّبْهَا لِکَرَامَةِ مَوْلِدٍ وُلِدَ لِمُحَمَّدٍ... وَ أَوْحَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ وَ أَخْبَرَهُ یَا جَبْرَئِیلُ إِنِّی قَدْ سَمَّیْتُهُ الْحُسَیْنَ...» 📗بحارالأنوار، ج ۴۳، ص ۲۴۸ 📗کمال الدين، ج ۱، ص ۲۸۲

✊✊✊🇮🇷☫🇮🇷☫🇮🇷 چرا بعضیا از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی می‌ترسند؟ ❓چرا افســادطلبـــان فتنــه‌گــر و مفسد باغی و یاغی؛ بهمراه منافقان و سلطنت‌طلبان و بهایی‌ها و شیاطین غربی ، عربی ، عبری از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی می‌ترسند؟ ✊️ این متن تقدیم می‌شود به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی         ✊🇮🇷✊🇮🇷✊🇮🇷✊             گرچه بدخواهان چشم دیدنت را ندارند اما بدان در دل و جان  مردم ایران و شیعیان و مسلمین جهان جا داری و چشم امید مظلومان ستمديدگان جهان اسلامی قطعاً لباس سبز پاسداری آرزوی هر جوان آزاده و آزادیخواه ایرانی و جهان است .              ✊☫✊☫✊☫✊ 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ امروز باید برای سفر به اهواز، به ایلام، به کرمانشاه، به سنندج و ارومیه، در صف طولانی مقابل در سفارتخانه‌های ایالت‌های جدید شیاطین ساخته، ساعت‌ها برای دریافت «ویزا» گردن کج می‌کردیم و معطل می‌شدیم. 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ هواپیماها ربوده می‌شدند و در تل‌آویو و پاریس و بغداد و ریاض و واشنگتن بر زمین می‌نشستند! 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ خیلی زودتر از اینها در «دشت مغان» و در جنوب رود ارس، حکومت دوم صهیونیست یا همان «تل‌آویو ثانی» تشکیل شده بود! 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ «عبدالمالک ریگی»های تروریست معدوم، الان به جای جهنم، در خیابان «پاستور» دفتر نمایندگی «جندالشیطان» را افتتاح می‌کردند! 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ تانک‌ها و نفربرهای مسعود رجوی تروریست که فقط یک روز تا تهران و رژه نظامی در میدان آزادی فاصله داشتند، الان به عنوان سمبل فتح پایتخت، وسط میدان شهدا تبدیل به تندیس و یادمان شده بودند. 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ کودتا و فتنۀ سال ۸۸، به حمام خون مبدل می‌شد و جوخه‌های ترور ۳۰ خردادماه ۱۳۶۰ بار دیگر و این بار عظیم‌تر تکرار می‌شد! 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ با جنگیدن به روش «اشکانیان»، هنوز در کف خیابان‌های تهران، با دیکتاتور دیوانه حزب بعث «صدام» دست به گریبان بودیم، از بس زمین داده و زمان خریده بودیم. 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ امروز نام بسیاری از «آقازاده‌ها»، بویژه "آقازاده‌های" ساکن در جمهوری لیبرال- دموکراتیک تهران شمالی، جاسم و عبود و ابوبکر الطهرانی و... بود. 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ داعش و تکفیریون الان تشکیل حکومت "شام و ایران و عراق" را جشن گرفته بودند. 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ روستاهای محروم و دورافتاده ما، کجا راه و جاده و آب و برق و مسجد و مدرسه ودرمانگاه بخود میدیدند؟ دولت بروکراتیک‌ها فربه و سنگین که حال تکان خوردن نداشتند! 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ از سربند زلزله «بم» تا همین امروز، چشممان به دست سازمان‌های بین‌المللی بود و منتظر دریافت صدقه کشورهای ثروتمند بودیم و جنازه‌های آوارگان بی‌پناه و هراسان و داغدار مدت‌ها بر زمین و در زیر آوارها باقی مانده بود. 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ امروز، "آقازاده‌های" عافیت‌طلب و اشرافی و «فرنگ» درس‌خوانده بعضی از حضرات، به جای فتنه‌گری و مانور تجمل، در سینه سرد قبرستان‌ها، خواب ابدی می‌کردند! 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ آثار شنی تانک‌های «مرکاوا»ی اسرائیلی در سال ۲۰۰۶ بر پیکرهای خونین شیعیان و فرزندان حزب‌الله در جنوب لبنان، برجای مانده بود! 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ ناموس شیعیان، مادران و دختران آزاده، به بردگی و اسارت و «جهاد نکاح» رفته بودند و در سنگرهای گرگ‌های گرسنه، هتک و دست به دست می‌شدند! 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ آب را هم باید مثل خودروهای لوکس چند میلیاردی حضرات، وارد میکردیم 🇮🇷✊️اگر سپاه نبود؛ از تربیت نوجوانان مؤمن در مساجد کشور تا تقویت زیرساخت‌های مهم علمی و آموزشی و دفاعی این آب و خاک.... کسی نمیدید 👌بــله! 👈حق دارند به سپاه حمله کنند! 👈حق دارند سپاه را بکوبند، 👈حق دارند پاسداران نجیب اسلام و انقلاب را سرزنش کنند! ✊️سپاه، بی‌دلیل خار چشم شیاطین نشده! 👌بـــله، چه زیبا فرمود حضرت امام خميني رحمه الله علیه که: «اگر سپاه نبود، کشور هم نبود...».               ✊🇮🇷☫✊☫🇮🇷✊  🌹میلاد میوه دل رسول الله(ص) 🌹شیر پسر حضرت ولی الله(ع) 🌹نور چشم حضرت زهرا (س) 🌹آقا حضرت ثارالله و روز پاسدار بر آقا امام زمان و نائب امام‌الزمان حضرت آیةالله خامنه‌ای و شما محبان آنحضرت مبارک باد💐💐💐 و همچنین میلاد دلاور و قهرمان کربلا حضرت ابوالفضل العباس و روز جانباز و ولادت سیدالعابدین و سیدالساجدین و رسواگر امویان و یزیدیان؛ حضرت امام علی‌ابن الحسین و روز اسرا بر شما خوبان ومحبان آل‌الله مبارکباد💐☘️          

. اللهم صل علی علی بن موسی الرضاالمرتضی الامام التقی النقی وحجتک علی من فوق الارض ومن تحت الثری الصدیق الشهیدصلوة کثیرةتامةزاکیةمتواصلةمتواترة مترادفةکافضل ماصلیت علی احدمن اولیائک

4 شعبان ﻭﻟﺎﺩﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒّﺎﺱ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 26 هـ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﻛﺮﺑﻠﺎ، ﺳﻘّﺎﻯ ﻧﻴﻨﻮﺍ، ﺣﻀﺮﺕ ﻗﻤﺮ ﻣُﻨﻴﺮ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ العبّاﺱ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ. ﻧﺎﻡ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﺒّﺎﺱ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞ، ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻘﺮﺑﺔ، ﻗﻤﺮ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ، ﺑﺎﺏ ﺍﻟﺤﻮﺍﺋﺞ، ﻋﺒﺪ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﺳﻘّﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ. ﭘﺪﺭﺷﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺃﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ، ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﺍﻡّ ﺍﻟﺒﻨﻴﻦ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ السلام ﺩﺧﺘﺮ ﺣﺰﺍﻡ ﻛﻠﺎﺑﻴﻪ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺧﻮﺵ ﺳﻴﻤﺎ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﺭﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﻣﻠﻘّﺐ ﺷﺪ. ﻗﺎﻣﺘﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭ ﻫﺎﺋﻰ ﻗﻮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺐ ﻛﻪ ﻣﻰ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺩﺭ ﺭﻛﺎﺏ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﺯﺍﻧﻮﻯ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺳﺐ ﻣﻰ ﺭﺳﻴﺪ. ﻣﻈﻬﺮ ﺟﻠﺎﻝ ﻭ ﺟَﺒَﺮﻭﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻛﺮﺩﮔﺎﺭ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺻﻔﺎﺕ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ ﺍﻭﻟﺎﺩ ﺃﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﭙﻬﺴﺎﻟﺎﺭ ﻭ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﻛﺮﺑﻠﺎ ﺑﻮﺩ. روزی امام سجاد علیه السلام به عُبیدالله فرزند حضرت عبّاس علیه السلام نگاه کرد و اشک چشمان مبارکش را فرا گرفت و فرمود : «روزی بر رسول خدا صلّی الله علیه وآله سخت تر از روز اُحُد نبود که عمویش حمزه علیه السلام در آن شهید شد، و بعد از آن مُوته بود که عمو زاده اش جعفر بن ابی طالب شهید شد». سپس فرمود : «وَ لا یَومٌ کَیَومِ الحُسَینِ علیه السلام ...» : «روزی چون روز حسین علیه السّلام نبود؛ که سی هزار مَرد که گمان می کردند از این امّتند دور او را گرفتند و هر کدامشان با کشتن او به خدا تقرُّب می جستند و او خداوند را به آن ها یاد آوری می نمود ولی پند نمی گرفتند تا او را به ستم و ظلم و عُدوان کُشتند». آنگاه فرمود : «خداوند عبّاس علیه السّلام را رحمت کند که جانبازی کرد و خوب امتحان داد و در راه برادر، خود را مبتلا ساخت و خود را فدای برادر نمود تا دو دستش قطع شد. خداوند در عوض به او دو بال داد که با فرشتگان در بهشت پرواز می کند چنان که به جعفر بن ابی طالب علیه السّلام عطا نمود. حضرت عبّاس علیه السلام نزد خداوند متعال منزلت و مقامی دارد که تمام شهدای اوّلین و آخرین در روز قیامت تمنّای مقامش را می نمایند». در زیارت وارده از حضرت صادق علیه السلام خطاب به آن حضرت علیه السلام می گوییم : «سَلامُ اللهِ وَ سَلامُ مَلائِكَتِهِ الْمُقَرَّبينَ، وَ اَنْبِيائِهِ الْمُرْسَلينَ، وَ عِبادِهِ الصّالِحينَ، وَ جَميعِ الشُّهَداءِ وَ الصِّدّيقينَ ... عَلَيْكَ يَا بْنَ أميرِ الْمُؤْمِنينَ ... وَ لَعَنَ اللهُ مَنْ جَهِلَ حَقَّکَ، وَ اسْتَخَفَّ بِحُرْمَتِکَ، وَ لَعَنَ اللهُ مَنْ حالَ بَيْنَکَ وَ بَيْنَ ماءِ الْفُراتِ ...». 📚 منابع : 1. ﺧﺼﺎﺋﺺ ﺍﻟﻌﺒّﺎﺳﻴّﻪ : ﺹ 66. و ... . 2. ﺍﻟﻌﺒّﺎﺱ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴّﻠﺎﻡ قمر بنی هاشم : ﺹ 164. ﻣﺮﺣﻮﻡ ﻣﻘﺮّﻡ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﻣﺪﺍﺭک ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻟﻘﺐ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻘّﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. 3. بحار الأنوار : ج 45، ص 39. مقاتل الطالبین : ص 56. 4. امالی صدوق : ص 547. و ... . 5. کامل الزیارات : ص 440. و ... .

. اللهم صل علی علی بن موسی الرضاالمرتضی الامام التقی النقی وحجتک علی من فوق الارض ومن تحت الثری الصدیق الشهیدصلوة کثیرةتامةزاکیةمتواصلةمتواترة مترادفةکافضل ماصلیت علی احدمن اولیائک

🌸🌿🌺🌿🌼 #السلام_علیک_یاامام_رئوف #یاامام_رضاجانم😍✋ اللهّمَ صَلّ عَلے عَلے بنْ موسَے الرّضا المرتَضے الامامِ التّقے النّقے و حُجّّتڪَ عَلے مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثرے الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ ڪثیرَةً تامَةً زاڪیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَـہ ڪافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلے اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِڪَ

. اللهم صل علی علی بن موسی الرضاالمرتضی الامام التقی النقی وحجتک علی من فوق الارض ومن تحت الثری الصدیق الشهیدصلوة کثیرةتامةزاکیةمتواصلةمتواترة مترادفةکافضل ماصلیت علی احدمن اولیائک