تأثیرِ اسباب عادی که در اختیار ماست، به مقداری است که خداوند برای آنها قرار داده است، نه اینکه از پیش خود تأثیر داشته باشند؛ همۀ کارها به دست خداست و اسباب فقط راه و وسیلۀ فعل او هستند. بنابراین لازم است که بنده در نیازهای خود فقط به بارگاه عزّت و باب کبریاء او توجّه کند و از هیچ سببی توقّع تأثیر نداشته باشد... یعنی بنده اعتمادش فقط به خدایی باشد که سببیّت و تأثیر را در اسباب قرار داده است؛ نه اینکه اسباب را رها کند، و بدون سبب از خداوند چیزی طلب کند. #علامه_طباطبایی (المیزان، ج۲، ص۴۰) #دعا #اسباب #توحید_افعالی @sooyesama

آن زمان شایستگی عبودیت حقیقی برای سالک پیدا می‌شود و در آن مقام قرار می‌گیرد که تدبیر خود کند و همه چیز خود را به او سبحانه واگذار نماید، این نیز با گفتن حاصل نمی‌شود... بشر بی‌تدبیر نمی‌شود و عالم، عالم اسباب است و بدون سبب کار پیش نمی‌رود؛ اما یکی هست که به اسباب استقلال می‌دهد. با این حال انسان از آن که سبب را سبب قرار داده، غافل است و این برخلاف عبودیت است. باید خدای متعال را از راه اسباب همه کاره بدانیم... ما که می‌خواهیم به طرف حرم حضرت معصومه علیها السلام حرکت کنیم و مشرف شویم، بی تدبیر ممکن نیست؛ ولی باید به خودِ اسبابی که برای رسیدن به حرم متوسل می‌شویم و حتی خودِ تدبیر، استقلال ندهیم و بدانیم اوست که سبب را سبب قرار داده و اوست که مرا قوت تدبیر و اداره امور داده است. #آیت‌الله_سعادت‌پرور (ثمرات حیات، ج۲، ص۳۹) #توکل #تدبیر #اسباب #مسبب @sooyesama