خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: «مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً إِلَي اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَي اللَّهِ وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحيما»ً (نساء: ۱۰۰). بیت انسان همان «من موهوم» اوست. همانی‌که خود را در برابر خدا می‌بیند و سرکشی می‌کند. آدم باید از این بیت بیرون رود و راه آن «مرگ» است. مرگ یعنی پذیرش فرامین الهی. اگر فرمان الهی را پذیرفتی، منِ موهوم خود را کشته‌ای و از آن بیرون آمده‌ای. اکنون که مرگ را پذیرفتی اجر و دیه تو چیست؟ دیه تو خود خداوند است. «الله» پاداش توست. از او بهره‌مند شدی و همین پاداش توست. همین‌که امر الهی در تو جاری است و تو را از خودِ موهومت رها کرده است، همین پاداش توست. همین بهشت توست. اینکه حضرت امیر (ع) فرمودند: «اللهم نور ظاهری بطاعتک» یعنی خود طاعت، نور است و آدم را نورانی می‌کند. نور از جای دیگر و زمان دیگری نمی‌آید. خود عبادت نور خداست. #استاد_محمود_امامی (باتصرف و تلخیص) #خروج_از_بیت #عبادت #نور @sooyesama