در کشاکش نبرد، گاه می‌ایستم و می‌پرسم: اینجا کجاست و من کیستم؟ گویا فراموشم می‌شود همه آن‌چه گذشت. من، قطره‌ای بودم که بر خاک افتادم. بر سینه تفتیده کویر لغزیدم. جنگیدم و جنگیدم. تا به بذری که در سیاهی خاک، چشم‌انتظار من است، برسم. دل زلالم تیره شد و قلب نورانی‌ام تار گشت، تا سرانجام لایه‌ها خاک را زدودم و به بذر رسیدم. بذر اما گنجینه‌ای نهفته از نیرو. درهم فرو رفتیم و رشد، متولد شد. روییدم و بالیدم. اکنون شکوفه‌های زیبا، بر بلندای درخت، گاه می‌ایستند و می‌پرسند: اینجا کجاست و من کیستم؟ و من آرام، از ژرفای درونش نجوا می‌کنم: تو شکوفه‌ای، نتیجه پیوند آسمان و زمین. اینجا عالم طبع است و رنج، تنها راه شکفتن. بردبار باش. این راه پرده‌های دیگری نیز دارد، آکنده از درد، جویای رشد. به‌قربان دل بی‌قرارت. راه همین است و گریزی نیست. میوه دلم، استوار باش. تو تنها نیستی. من نیز با تو درد می‌کشم و رشد می‌کنم. مرا بنگر، مرا بشنو. از درون با تو نجوا می‌کنم و پا به‌پای تو پیش می‌روم. کاش می‌دانستی که تنها نیستی و رها نشدی... #ر_س #رشد #رنج #نجوای_درون @sooyesama