مهم‌ترین مراقبات ماه شعبان: ۱- مناجات شعبانیه (ترجیحا سحر) ۲- صلوات شعبانیه (وقت زوال ظهر) ۳- ذکر «لا اله الا الله، و لا نعبد الا ایاه، مخلصین له الدین، و لو کره المشرکون»؛ هزار مرتبه در کل ماه؛ روزی ۳۳ مرتبه ۴- ۷۰ مرتبه: «استغفر الله و اسئله التوبه» ۵- ۷۰ مرتبه: « استغفر الله الذی لا اله الا هو الرحمن الرحیم الحی القیوم و اتوب الیه» ۶- روزه روز اول، سیزده، چهارده، پانزده و آخر ماه. ۷- صد مرتبه: «سبحان الاله الجلیل، سبحان من لا ینبغی التسبیح الا له، سبحان الاعز الاکرم، سبحان من لبس العز و هو له الاهل». بجای روزه روزهای دیگر. منبع: مفاتیح الجنان @sooyesama

امام حسين علیه السلام: انَّ شيعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ قُلوبُهُمْ مِنْ كُلِّ غِشٍّ وَ غِلٍّ وَ دَغَلٍ بى‌گمان شيعيان ما، کسانی هستند که دل‌هاشان از هر خيانت، كينه و فريب‌كارى پاك باشد (مجلسی، بحارالأنوار، ج۶۸، ص۱۵۶) @sooyesama

شخصی در مکاشفه دید امام حسین علیه السلام مشغول جمع کردن خارهای بیابان هستند. از ایشان می‌پرسند شما چه می‌کنید؟ می‌فرمایند: راه سالکان خدا را هموار می‌کنم. #سیدهاشم_حداد @sooyesama

#امام_خمینی #مناجات_شعبانیه #اوج_عرفان @sooyesama

مناجات شعبانیۀ حضرت امیر (ع)، مناجات همۀ انبیاست و حضرت بقیةالله (عج) هم این دعا را می‌خواند. لذا دعاهایی که در مناجات شعبانیه هست، دعاهای حضرت بقیةالله است. این دعاها، دعای حقیقی است. اگر خواستی حضرت بقیةالله (عج) را زیارت کنی باید این دعا را بفهمی. #استاد_محمود_امامی #مناجات_شعبانیه #زیارت_بقیه‌الله @sooyesama @malakedaei

حضرت اباالفضل العبّاس (ع) را شاگردان ایشان (آیت‌الله قاضی ره) کعبۀ اولیاء می‌گفتند. مرحوم قاضی پس از سیر مدارج و معارج و التزام به سلوک و مجاهدۀ نفس و واردات قلبیّه و کشف بعضی از حجاب‌های نورانی، چندین سال گذشته بود و هنوز وحدتِ حضرت حق تعالی تجلّی ننموده بود و مرحوم قاضی به هر عملی که متوسّل می‌شد، این حجاب گشوده نمی‌شد. تا هنگامی‌که ایشان از نجف به کربلا برای زیارت تشرّف پیدا کرده و پس از عبور از خیابان عبّاسیّه و عبور از درِ صحن، در آن دالانی که میانِ در صحن و خود صحن است، شخص دیوانه‌ای به ایشان می‌گوید: امروز ابوالفضل کعبۀ اولیاء است. مرحوم قاضی همین‌که وارد رواق مطهّر می‌شود، حال توحید به او دست می‌دهد و تا ۱۰ دقیقه باقی می‌ماند. سپس که به حرم سیّدالشهداء علیه السلام مشرّف می‌گردد، در حالتی‌که دست‌های خود را به ضریح مقدّس گذاشته بود، آن حال قدری قوی‌تر دست می‌دهد و مدّت یک ساعت باقی می‌ماند. دیگر از آن به بعد مرتّباً و متاوباً و سپس متوالیاً حالت توحید برای ایشان بوده است. #علامه_طهرانی (جُنگ خطّی شماره ۱۸، صص ۲۶۹-۲۷۰) باتلخیص #آیت‌الله_قاضی #شهود_توحید #حضرت_ابوالفضل_العباس @sooyesama

امام سجاد (ع): افْضَلُ الْبِقَاعِ مَا بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ- وَ لَوْ أَنَّ رَجُلًا عُمِّرَ مَا عُمِّرَ نُوحٌ فِي قَوْمِهِ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عَاماً يَصُومُ النَّهَارَ وَ يَقُومُ اللَّيْلَ فِي ذَلِكَ الْمَكَانِ ثُمَّ لَقِيَ اللَّهَ بِغَيْرِ وَلَايَتِنَا لَمْ يَنْفَعْهُ ذَلِكَ شَيْئاً برترین مکان‌ها میان رکن و مقام است. اما اگر کسی به اندازه عمر نوح میان قومش (پنجاه سال کمتر از هزار سال) عمر کند، و در آن مکان روزها را روزه و شب‌ها را به عبادت بگذراند، و بدون ولایت ما خدا را ملاقات کند، این اعمال هیچ سودی برای او نخواهد داشت. (وسائل الشیعة، ج۱، ص۱۲۲) @sooyesama

#علامه_طباطبایی #معرفت_نفس #شهود_فقر_ذاتی @sooyesama

مولانا یكی از اصحاب را غم‌ناک دید فرمود: همه دل‌تنگی از دل نهادگی بر این عالم است. هر دمی كه آزاد باشی از این جهان و خود را غریب دانی، و در هر رنگ كه بنگری و هر مزه‌‌ای كه بچشی دانی كه به آن نمانی و جای دیگر روی، هیچ دل‌تنگ نباشی. عبدالرحمن جامی (نفحات الانس) #مولوی #خاستگاه_غم‌ها @sooyesama

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین افسوس که آن گنج روان رهگذری بود #حافظ @sooyesama

عبادت هدف نهایی در سلوک آدمی است و مایه اماته (فنا) و احیای (بقا) آدمی می‌گردد. هر عبادتی کشف تازه‌ای است که ما بدان توجه نداریم. هیچ کشف و کرامتی، از خود عبادت برتر نیست، تا به‌عنوان پاداش عبادت قرار گیرد. افسوس که نمی‌دانیم چه کیمیای گران‌بهایی در دست داریم و می‌خواهیم آنرا به گوهرهای کم‌ارزش‌تری بفروشیم. سعدی علیه الرحمه چه زیبا فرموده است: گویند تمنایی از دوست بکن سعدی جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی #استاد_محمود_امامی #عبادت #فنا #بقا @sooyesama

خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: "واعبد ربک حتی یاتیک الیقین". برخی چنین تفسیر می‌کنند که عبادت هدف نهایی نیست و مقدمه‌ای برای یقین است. از نگاه ایشان عبادت، وسیله و کالایی است که برای دست‌یابی به علم و معرفت، به‌کار می‌آید. این تفسیر ناقص است؛ زیرا یقین، همواره متعلقی می‌خواهد و متعلق آن در آیه شریفه، خودِ عبادت است. بنابراین معنای آیه چنین می‌شود که خدا را بندگی کن تا به بنده بودنت یقین پیدا کنی. آدمی هر چیزی را که تمرین کند به همان یقین می‌یابد. برای نمونه اگر تمرین خطاطی کند اندک‌اندک همان خطاطی را به‌گونه یقینی و بدون خطا انجام می‌دهد. پس متعلق یقین در هر بخشی، وابسته به تمرینی است که انجام می‌شود. اکنون اگر عبادت را تمرین کند، به عبادت یقین پیدا می‌کند و حقیقتا عبد می‌گردد. اگر آدمی به عبودیت و فقر ذاتی خود یقین پیدا کرد، آن‌گاه به حقیقت "الموت" که همان فنای در توحید است، دست خواهد یافت. و سپس روح الهی در او دمیده می‌شود. این روشی است که از همه روش‌های سلوکی برتر است و زودتر و ژرف‌تر آدمی را به مقصد نهایی خود می‌رساند. ما هنگامی‌که عبادت می‌کنیم باید توجه داشته باشیم که هیچ پاداشی برای عبادت در نظر نگیریم؛ زیرا عبادت مقصد نهایی ماست. از همان هنگام که واردِ عبادت می‌شویم، فرمان الهی در ما دمیده شده است. فرمان که آمد ما را از خویش فانی کرده و حیات الهی به ما خواهد بخشید. عبادت هدف نهایی در سلوک آدمی است و مایه اماته (فنا) و احیای (بقا) آدمی می‌گردد. هر عبادتی کشف تازه‌ای است که ما بدان توجه نداریم. هیچ کشف و کرامتی، از خود عبادت برتر نیست، تا به‌عنوان پاداش عبادت قرار گیرد. افسوس که نمی‌دانیم چه کیمیای گران‌بهایی در دست داریم و می‌خواهیم آنرا به گوهرهای کم‌ارزش‌تری بفروشیم. سعدی علیه الرحمه چه زیبا فرموده است: گویند تمنایی از دوست بکن سعدی جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی #استاد_محمود_امامی #عبادت #فنا #بقا @sooyesama