عباس نجار در نقش نگهبان عراقی اردوگاه

خانواده محترم دیبانژاد، آزادگان سرافراز، خبر تأسف‌بار فقدان آزاده سرافراز و بزرگوار محرمعلی دیبا نژاد، ما را داغدار کرد. مصیبت وارده را به شما خانواده محترم آن عزیز از دست رفته و همه آزادگان عزیز، صمیمانه تسلیت می‌گوییم و از درگاه خداوند متعال برای ایشان رحمت الهی و برای عموم بازماندگان صبر و اجر مسئلت داریم. یادآوری می شود مرحوم دیبانژاد برای احیای حقوق فراموش شده آزادگان و بهبود وضعیت خانواده های مرحومین آزاده تلاش فراوانی کرد. تلاش های آن عزیز را هیچگاه فراموش نکرده و‌ یاد ایشان در قلوب آزادگان جاوادانه است. کانال خاطرات آزادگان https://eitaa.com/taakrit11pw65

▪️ تشییع جنازه آزاده سرافراز، محرمعلی دیبانژاد تشییع جنازه و خاکسپاری و وداع با پیکر پاک برادر آزاده و شهیر، مرحوم محرمعلی دیبانژاد، روز دوشنبه  ۱۴۰۲/۱۱/۱۶ راس ساعت ۱۰ صبح - سالن تطهیر بهشت زهرای تهران ▪️روحش شاد و یادش گرامی کانال خاطرات ازادگان https://eitaa.com/taakrit11pw65

میرزا صالحی | ۸ بعثی ها دشمنی عمیقی با ایران دارند! روزی که قرار بود آزاد بشیم نماز جماعت رو خوندیم که بعثی ها مخالف جماعت بودند. با اتوبوس ها که حرکت کردیم فردی رو بوفه نشسته بود از اسرای خودمون بود تو خیابون عراقی ها رو که می دید می گفت: یا علی .. و کف می زد براشون! این فرد اعصاب من رو خراب کرده بود چون درسته یک عده مردم عراق انسان های خوب و مهربان و با خدایی هستند اما دسته دیگر عراقی ها که بعثی ها باشند اینها دشمنی شان ریشه ای بود و این آقا که برای همه دست تکان می داد و با این کارش عملا فرقی بین بعثی و غیر بعثی نمی گذاشت اعصاب منو خرد کرده بود. 🔻فازش چی بود نفهمیدیم! یک افسر عراقی بود که درجه نقیب داشت یعنی سروان بود. ایشان صبح ها گاهی به اردوگاه سر میزد و آدم با معرفتی بود و همیشه سلام و صبح بخیر می گفت و همیشه لباس خلبانی به تن داشت اما یک روز نمی دانم انگار شوخیش گرفته بود یا چه نیتی داشت آمد و گفت: شما دارید می روید ایران، ما ایران شما رو خراب کردیم. بعد نمی دانم می خواست با ما گرم بگیرد یا چی بود نفهمیدم گفت : ما اربیل داریم شما هم اربیل دارید ؟ ما گفتیم باهاش بدرفتاری نکردیم و جواب دادیم ما هم اردبیل داریم . 🔻جان فدایی عراقی ها را هم ببینیم ما در اسارت بعثی ها را دیدیم که دشمنی آنها با ایران ریشه دار است اما درراهپیمایی های اربعین مردم عام عراق را و شیعیان مظلوم عراق را دیدیم که چطور مهمان نوازی می کنند، واقعا بی انصافی است که ما در ایام اربعین برویم و عراقی ها را ببینیم و رفتارشون و مهمان نوازی آنها بازگو نکنیم تا دهان یک عده افتراگو را ببندی. خدا لعنت کند کسانی که ندیده بر ضد شیعیان عراق و مردم آن حرف می‌زنند. ما که رفتیم و جان فدایی این عزیزان را در مشایه دیدیم. آزاده اردوگاه تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #میرزا_صالحی

💐 محسن جامِ بزرگ | ۷۴ ▪️مدیریت آثار قطع آب               قطع آب در وسط مجازات ها خیلی مشکوک بود و من برای ساعت مبادا و بناچار آب کمی که برای آسایشگاه مانده بود را کنار خودم نگه داشتم تا موارد ضروری تر را علاج کنیم اما دو سرباز تهرانی بمن شک داشتند. شاید یک ساعت نگذشته بود که دو نفر از بچه ها دچار تشنج شدند و از حال رفتند. مقداری آب که به آنها دادیم زنده شدند! به آن دو سرباز گفتم: دیدید عزیزان من، اگر می خواستم این آب را تقسیم کنم به هر نفر فقط چند تا قطره می رسید و هیچ فایده ای نداشت، ولی الان همان یک لیوان آب این بندگان خدا را از مرگ نجات داد. با خنکی هوای شب، از تشنگی ما کاسته شد. به جریمه عزاداری برای حضرت امام، صبح از هواخوری خبری نشد. آب خواستیم. گفتند: دیشب یک سطل آب دادیم، پس چکارش کردید؟ گفتیم: یک سطل آب به هر نفر یک لیوان رسید و خلاص! نگهبان گفت: فکر کرده اید آمده اید تفریح، شما اسیرید. آب نداریم! 🔻بلای فراگیر اسهال در اردوگاه در پاییز ۱۳۶۸ اسهال خونی در اردوگاه فراگیر شد. این مصیبت در آسایشگاه ما بعلت دم کردگی فضای داخلی بیشتر بود. هر روز هفت هشت نفر به بیمارها اضافه می شد. تخلیه مدفوع خونی در سطل ته سالن، عفونت را در فضای بسته گسترش می داد. رفقا برای اینکه از گسترش بیشتر آلودگی و بیماری جلوگیری کنند، بیماران را در جلوی در ورودی اسکان دادند تا بیماران تردد کمتری داشته باشند. چیزی نگذشت که من هم به جمع اسهالیون پیوستم! عباس قربانی، جوان بسیجی شاد و شنگول و پردل و جرئت نجف آبادی که با هم حسابی اَیاغ بودیم و دعا می خواندیم، از دور صدا می زد: دیدی چه طور شد حاجی! فلز ما را از هم جدا کردند! می گفتم: حالا خیلی دلت تنگ شده بیا پیش گردان اسهالی ها یا من بیایم پیش شما؟ می گفت: دلم تنگ شده، ولی نه تا این حدّ!( با توجه به لَنگی و ناتوانی ام، عباس همیشه کنارم بود و زیر بغلم را می گرفت و کمکم می کرد.) 🔻عراقی ها داشتند انتقام می گرفتند عراقی ها با توجه به سابقه ام در اول اسارت که بخاطر شدت جراحت و برای اینکه مرا در منطقه نکشند یا نگذارند همانجا بمیرم و تشویق شوند مرا به خط عقب انتقال دهند خودم را دروغکی افسر معرفی کرده بودم دیگر مرا به درمانگاه نمی بردند. هر چند از بیماران دیگر قاچاقی قرص می گرفتم هرچند که هیچ تاثیری نداشت. کم کم بیماری تشدید شد و ادامه یافت. من بیش از چهل روز اسهال خونی و غیر خونی داشتم و در درد و ناتوانی و بیرون روی مکرّر دست و پا می زدم، اما نمی دانم چرا نمی مُردم! من فقط پوست و استخوانی بودم که چشم انتظار مرگ بودم. قرص های جور واجور، تغذیه نامناسب و آلودگی ها حالم را بدتر و بدتر کرد. سعی می کردم غذا کم بخورم و حتی هر غذایی را نمی خوردم. رستم اهل زنجان که از پا و چشم مجروح بود مثل من بود، اما هر چه دستش می رسید می خورد، خمیر نان، چربی گوشت و .... می گفتم: رستم! نخور بیچاره تر می شوی، نخور! می گفت: نترس من چیزیم نمی شود! با این ناپرهیزی ها او به فضل خدا خوب شد ولی بیماری من رو به وخامت گذاشت تا سرانجام عراقی ها مجبور شدند مرا به بیمارستان تکریت اعزام کنند. 🔻در بیمارستان بلبشویی بپا بود که نگو در بیمارستان انبوهی از اسرای اسهال خونی اردوگاه های دیگر وجود داشتند.( بیماران از اردوگاه های دوازده، ده، سینزده و پانزده بودند.) نگهبانهایی که مرا به بیمارستان بردند به کادر بیمارستان سابقه پزشکی ام را گفتند. با این سفارش، دیگر توجه کافی به من نمی شد. ساعت به ساعت حالم وخیم تر می شد و داروها تاثیری بر من نداشت. پرستار می گفت: از این پنی سیلین به هر کس می زنیم، اگر سد هم باشد می بندد ولی به تو نمی زنیم، اکبر کذّاب! ولی قرص و سِرُم دادند و من خوب نشدم. آن مقدار توانایی به دست آورده را هم از دست دادم و کاملاً زمین گیر شده. برایم لگن می آوردند. یکی از نگهبانها دلش به رحم‌ آمد و به من عصایی داد تا بتوانم به کمک آن راه بروم و خودم به دستشویی بروم. تا عصا را آورد به دست شویی احتیاج پیدا کردم! هر چه با عصا و لگد به در زدم، کسی بیرون نمی آمد. پیچ و تاب می خوردم و به در و دیوار می کوبیدم و یالّا یالّا می کردم. دو سه نفر پرسیدند: چکار داری؟ گفتم: دستشویی! گفتند: اینجا که دست شویی نیست، حمام است! نگهبان آدرس اشتباهی داده بود یا خودم براثر بیماری گیج می زدم! یکی گفت: بفرما تو. گفتم: چی بفرما تو، بیا بیرون حالم خرابه، مُردم، بیا بیرون! در این بیا نیا بودم که یک نفر آمد و رفت داخل. لحظه ای نگذشت نفر دوم و بعد سوم و چهارم و پنجم همه رفتند داخل . دست شویی خانوادگی بود! لابد ده نفری در آنجا حضور به هم رسانده بودند. من به در می زدم و از داخل صدا می کردند: بیا تو. بیا تو.  آزاده اردوگاه تکریت ۱۱ https://eitaa.com/taakrit11pw65 #محسن_جام_بزرگ

یادآوری ایام الله آزادی اسرا

به بهانه پاسداشت رنج و فداکاری آزادگان

هر روز یک خاطره از نیمه پنهان دفاع مقدس آزاده سرافراز: سید مجتبی میرشجاع خاطره شماره 17: نماز ابوترابی موسسه فرهنگی پیام آزادگان خراسان رضوی https://eitaa.com/payamazadegankhorasan https://splus.ir/payamazadegankhorasan