▪ فرامتن صحبت‌های #ظریف یا منطق استعماری ظریف هفته پیش صحبت های ظریف درباره #پولشویی در ایران و نقش آن در مخالفت با اف ای تی اف آنقدر مهم بود که به طور طبیعی واکنش های فراوانی را برانگیزد و البته سبب شادی رسانه های فارسی زبان خارجی هم شد. 🔺 نکته ای در سخنان ظریف وجود دارد که به نظر نباید از کنار آن ساده عبور کرد. بودن یا نبودن پولشویی در ایران و یا مداخله یا عدم مداخله آن در فرآیند همکاری با اف ای تی اف یک مساله است و ایده محوری افرادی مانند ظریف که این سخنان را می‌گوید مساله‌ای دیگر. مساله اصلی این است که آقای ظریف در فرامتن صحبت خود معتقد است ایران فقط در زمانی می‌تواند با فساد مبارزه کند که به معاهدات بین‌المللی بپیوندد و مفاد آنها را اجرا کند. 😐 به عبارت دیگر ظریف معتقد است که در داخل ایران ایده و راه کار و توان برای مبارزه با فساد وجود ندارد و تا زمانی که به معاهدات بین‌المللی نپیوندیم و خود را متعهد به اجرای آنها نکنیم مبارزه با فساد انجام نمی شود. او باور دارد همین واقعیت سبب شده که جریان فساد در کشور با همکاری ایران با اف ای تی اف مخالفت کرده و حاضر است هزینه های نجومی برای آن انجام دهد. در نگاه ظریف جریان فساد هیچ ترسی از نیروهای داخلی ندارد و آن را ناتوان می بیند. به نظر می‌رسد اعتقاد خود ظریف هم همین است. یعنی ظریف هم باور دارد که نیروهای داخلی کشور عرضه مبارزه با فساد ندارند و حتما باید زور خارجی بالای سر نیروهای داخلی باشد تا با فساد مبارزه کنند. از طرف دیگر ظریف اعتقاد دارد که زور خارجی منافع مردم را تامین می‌کند. ❗ این منطق خیلی شباهت به منطق #استعمار و یا قیمومیت دارد. در این منطق کشورهای توسعه یافته یا شمال معتقد بودند کشورهای جنوب ایده و توان توسعه خود را ندارند و لذا ضروری است آنها به عنوان برادر بزرگتر امورات این کشورها را به دست بگیرند. این فرامتن ارزش نگرانی دارد. کاملا روشن است کسانی که فکر میکنند با زور خارجی میتوانند در داخل با فساد مبارزه کنند آب در هاون میکوبند و دچار اعوجاج فکری هستند که باید در مبانی خود بازنگری کنند. از فساد زیان بارتر این حس ناتوانی است که ادراک غلط و تصمیم غلط را هم سبب میشود. 🇮🇷 @hadisyasi

🔶 قدرت برای هدم ظلم! 🔹 یکی از پیام‌های قیام و شهادت #حسین_بن_علی (ع)، هشدار برای توجّه نسبت به مسئله «قدرت» است. اینکه قدرت نباید در دستان #بنی‌امیه قرار بگیرد، مضمون قطعی پاسخی است که #امام_حسین (ع) به مروان‌بن‌حکم می‌دهند: 💬 «ما اهل‌بیت رسول خداییم و حقّ همیشه در میان ماست، و زبان ما جز به حقّ سخن نمی‌گوید. من خود از پیامبر خدا شنیدم که می‌فرمود: خلافت بر دودمان #ابوسفیان و بر آزادشدگان (به دست پیامبر پس از فتح مکّه) و فرزندان آن‌ها، حرام است.»[1] 🔹 بنابراین یکی از مهم‌ترین مسائل أباعبدالله الحسین (ع) #قدرت است. او به هر قیمتی قدرت‌طلب نیست، امّا روشن است که اگر امثال ایشان (ع) قدرت را در دست نگیرند، امثال #یزید و #شمر، صاحبان قدرت و اختیار مردم خواهند شد. قدرت‌طلب بودن در نگرش خاندان #رسول_خدا (ص) نسبت به خاندان ابوسفیان و امثال ایشان، دو ماهیّت کاملاً متفاوت و بلکه متضاد دارد؛ در اوّلی به وسیله قدرت است که راه رسیدن به قرب پروردگار و #بهشت هموار شده و کسانی که سدّ از این راه می‌کنند یا هدایت می‌شوند یا رفع می‌گردند، امّا در دوّمی قدرت در جهت #استعمار و #استثمار نوع بشر به خدمت گرفته خواهد شد و هدفی جز #جهنم و شهوت و غضب برایش متصوّر نیست. 🔹 بنابراین کدام انسان عاقلی حاضر می‌شود به خاطر أمر موهومی چون «اخلاقی نبودنِ قدرت‌طلبی» اجازه دهد تدبیر دنیا و آخرت مردم به دست اشرار و اراذلی چون یزید و شمر بیفتد؟! این چه رذیله‌ایست (قدرت‌طلبی) که به خاطر ترکش، باید حکومت طاغوت و استکبار را پذیرفت؟! جز این نیست که اگر قدرت و قدرت‌طلبی نجس خوانده شد و حکم بر حرمت و وجوب ترکش داده شد، همانا بزرگترین خدمت به استکبار و طاغوت در عالم اتّفاق افتاده است و در ظلمشان مشارکت می‌شود. آنچه که باید موضوعیّت داشته باشد نه صرف مبارزه با ظالمان که اقدام علیه ظلم و ریشه‌کن ساختن آن است. به خاطر همین است که برای ریشه‌کن نمودن ظلم در عالم نیاز به قدرت است و تا این میل در یاران حقّ به وجود نیاید، ظلم ریشه‌کن نخواهد شد. 📚 پی‌نوشت: 1. الفتوح، ابن‌اعثم کوفی، ج 5، ص 23 و 24. ✍🏻 #گروه_سیاسی 💠اندیشکده برهان @hadisyasi