#کلام‌استاد 🔰#سیر‌مطالعاتی 🔸 الْیوْمَ اکمَلْتُ لَکمْ دینَکمْ وَ اتْمَمْتُ عَلَیکمْ نِعْمَتی وَ رَضیتُ لَکمُ الْاسْلامَ دیناً (مائده/۳) 🔹 اینجا دو تعبیر داریم: یکی اینکه‏ «اکمَلْتُ لَکمْ دینَکمْ»، دیگر اینکه‏ «اتْمَمْتُ عَلَیکمْ نِعْمَتی». دین شما را به حد کمال رساندم و نعمت خودم را - که همین نعمت دین است - به اتمام رساندم. 🔸 فرق است میان اتمام و اکمال. اتمام در جایی گفته می‌شود که یک ساخته‌ای ناقص است، به معنی اینکه بعضی از اجزائش هنوز ناتمام است. مثلا یک ساختمان قبل از آن‌که همه کارها تمام بشود که بتوان از آن استفاده کرد، مثل این‌که سقفش مانده باشد یا درهایش را هنوز کار نگذاشته باشند، «ناتمام» می‌گویند. اما مسئله‌ اکمال چیز دیگری است. 🔹 یک شی‏ء ممکن است پیکره‌‏اش درست و تمام باشد، اما از باب این‌که روح ندارد، کامل نیست و هنوز آثار حقیقی خود را ندارد. مثلاً اگر بگویند کمال «علم» به «عمل» است، معنایش این نیست که تا عمل نیامده است، علم یک جزئش ناقص است؛ خیر، علم، علم است، علم با علم تمام می‌شود ولی علم با عمل کامل می‌شود، یعنی آن آثاری که از علم باید گرفت با عمل گرفته می‌شود. 🔸 با این دستور [یعنی نصب امیرالمؤمنین(ع) به امامت‏] نعمت دین به اعتبار اینکه یک جزء از اجزاء آن و یک دستور از دستورهای آن ناتمام بود، تمام شد. از طرف دیگر این دستور به اعتبار اینکه اگر نبود همه دستورهای دیگر ناکامل بود، کمال همه آنها به این دستور است. 🔹 پس روح دین، ولایت و امامت است. انسانِ بدونِ ولایت و امامت، اعمالش حکم یک پیکر بدون روح را پیدا می‌کند. 📚#پانزده گفتار 🆔 eitaa.com/tabyien