♨️خواندنی👌 🔅و الدعوة الحسنی؛ و دعوت نیکوتر🔅 «دعوة» به معنای دعوت کردن و خواندن است و «حُسنی» به هر چیزی که بهجت آور، مطلوب و نیکو باشد، اطلاق می‌گردد و در مقابل قبح، زشتی و بدی استعمال می‌شود. ✅برترین‌های دعوت: برای برتری ائمّه(ع) در دعوت، توجیهات مختلفی می‌توان ذکر کرد: 1. «دعوت» به معنای داعی و دعوت کننده باشد و چون اهل بیت عصمت و طهارت(ع) بهترین و نیکوترین دعوت کنندگان بودند، «دعوت حُسنی» بر آنان اطلاق شده است. 2. «دعوت» به معنای کسانی که مردم به سوی آنان فراخوانده شده‌اند. ائمّه(ع) کسانی هستند که اطاعت از آنان در کنار اطاعت خدا و رسول(ص) مورد سفارش قرار گرفته است. 3. اشاره به حدیث مشهور نبوی باشد که با استناد به دعای ابراهیم(ع) فرمود: «أنا دعوة أبی إبراهیم»(روضه المتقین، ج12، ص230) مفسران گفته‌اند: بعثت رسول اکرم(ص) اجابت دعای حضرت ابراهیم(ع) بود که هنگام تجدید بنای کعبه، همراه با حضرت اسماعیل(ع) به خدای سبحان عرض کرد: « ربّنا و ابعث فیهم رسولاً منهم یتلوا علیهم ءَایاتک و یعلمهم الکتاب و الحکمة... »(بقره: 129)؛ زیرا همه پیامبران بعد از ابراهیم(ع) که انبیای بنی‌اسرائیل هستند، از نسل اسحاق(ع) هستند و رسول اکرم(ص) تنها پیغمبری است که از نسل حضرت اسماعیل (ع) است. ائمّه(ع) نیز که فرزندان رسول اکرم(ص) و ادامه دهندگان راه آن حضرت هستند، در حقیقت، دنباله آن دعوت حسنای حضرت ابراهیم(ع) شمرده می‌شوند. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره ✅#رسانه‌ی_تبیین_باشیم. 👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅حجج الله علی أهل الدنیا والاخرة ورحمة الله و برکاته؛ و حجّت های خدا بر اهل دنیا و آخرت، و رحمت و برکات او بر شما باد🔅 «حجج» جمع حجّت به معنای دلیل و برهان است و «حجج الله» به معنای برهان‌ها و دلیل هایی است که از جانب خداوند نصب شده اند. کتاب الهی (قرآن کریم) حجّت مکتوب است؛ یعنی آنچه از آیات قرآنی استظهار می‌شود همگی حجّت است. سنّت معصومان(ع) نیز، اعم از گفتار، کردار و تقریرآنان، حجّت و قابل استناد است؛ یعنی وجود مبارک معصوم(ع) از سه جهت، حجّت است. بدین ترتیب، خدای سبحان در روز قیامت، به محتوای کتاب از یک سو و به قول، فعل و تقریر معصوم (که مجموعاً سنّت معصوم نامیده می شود) از سوی دیگر، احتجاج می کند که چرا چنین کردید و چنان نکردید؟ چنان که بندگان او نیز به همین امور استدلال می کنند که به فلان دلیل قرآنی یا برگرفته از سنّت، این گونه عمل کردیم و به فلان دلیل، آن گونه عمل نکردیم. وحضرت بقیةالله الاعظم (ع) در تعیین تکلیف شیعیان خود در زمان غیبت فرمود: 🔸در حوادث واقعه، به راویان احادیث ما رجوع کنید؛ زیرا آنها حجّت من بر شما هستند و من حجّت خدا بر آنان (و بدین طریق، حجّت خدا بر شما) هستم: «و أما الحوادث الواقعة فارجعوا فیها إلی رواة حدیثنا فإنّهم حجّتی علیکم و أنا حجة الله علیهم».(بحار، ج2، ص90) این روایت دلالت می‌کند که فقها به واسطه حضرت ولی عصر(ع) حجّت الهی شمرده می‌شوند و آن حضرت نیز به واسطه فقها، حجّیّت خود را اعمال می‌کند. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره ✅#رسانه‌ی_تبیین_باشیم. 👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅السلام علی محالّ معرفة الله؛ سلام بر محل های معرفت خدا🔅 «محالّ» جمع محلّ و «معرفت» به معنای اطلاع یافتن از چیزی و علم پیدا کردن به خصوصیات و آثار آن است. اما معرفت یعنی تمیز دادن شی‌ء از غیر خودش. به همین سبب، خداوند «معروف» خواهد شد و «عرفتُ الله» یعنی ادراک ذات ربوبی با اوصافش نه ادراک ذات به تنهایی، به طوری که قابل تمیز از غیر باشد. قرآن کریم هدف خلقت را منحصراً عبادت می داند: « وما خلقت الجن والإنس إلاّ لیعبدون » (ذاریات،56) جنّ و انس را خلق نکردم، جز برای اینکه مرا عبادت کنند. عبودیت، به معنای وابستگی بی‌قید و شرط بنده به مولاست؛ به گونه‌ای که چیزی از خود نداشته باشد و با همه وجود، مطیع و تسلیم او گردد؛ نه دنبال تمایل قلبی خود باشد و نه در مقابل معبود، به اندیشه خود تکیه کند. امام باقر(ع) فرمود: «إنّما یعبدالله من عرف الله»(بحار، ج27، ص57) بدین ترتیب، هدف خلقت، معرفت الله است. بالاترین ارزش نیز همین معرفت است؛ به گونه‌ای که در میان علوم و معارف، معادلی برای آن نمی‌توان یافت. در نتیجه، قلبی که ظرف معرفت الله باشد، بهترین و با ارزش‌ترین ظرف است و چون هر ظرفی به قدر معرفتی که دارد، می ارزد و هیچ قلبی به اندازه قلب ائمه اطهار (ع) نسبت به خدا معرفت ندارد، پس هیچ قلبی به اندازه آن قلبهای مطهّر نمی‌ارزد. آنها بهتر از هر کس دیگری خدا را می‌شناسند و بهترین وسیله برای کسانی که در صدد شناخت خدا هستند، شاگردی در مکتب ائمه اطهار(ع) است 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره ✅#رسانه‌ی_تبیین_باشیم. 👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅و مساکن برکة الله؛ و مسکن های برکت خداوند🔅 «مساکن» جمع مسکن و بر آرامش و قرار دلالت می‌کند و واژه «برکت» دوام، بقا و عدم زوال است. امور مادّی تمام می‌شود و بقا و دوامی ندارد به همین سبب، واژه برکت غالباً در امور معنوی به کار می‌رود. 🔸 مفهوم برکت هر نعمتی که خداوند به کسی داده است، اعم از مال، فرزند، علم و ... ممکن است خیر و برکت داشته باشد و موجب دوام و بقای یاد، نام و آثار آن متنعّم گردد و ممکن است بدون برکت باشد و چنین اثر و ثمری نداشته باشد. 🔸 جایگاه برکت ائمه(ع) واسطه هر نعمتند و بدین ترتیب، هم اصل نزول هر نعمتی به وساطت آنهاست و هم برکت داشتن هر نعمتی که خود نعمتی دیگر است، به وساطت آنهاست. اگرچه هر مؤمنی برای مؤمن دیگر، برکت است: «إنّ المؤمن برکةٌ علی المؤمن»(بحار، ج2، ص283) لیکن ویژگی ائمه(ع) در این است که نه تنها خودشان برکتند، بلکه واسطه هر برکتی هستند و نعمت های مادی و معنوی خداوند به یُمن وجود آنها برکت پیدا می‌کند و مبارک می‌گردد و اساساً برکت نعمت‌های الهی در وجود مبارک آنان قرار و آرام می‌گیرد. همان‌طور که مخزن‌های الهی متعدّد است، برای خیر و فیض الهی نیز چند مبدأ و مخزن ترسیم می‌شود. چیزی که سبب دوام فیض و یا خود، فیض دائم و پایدار است، برکت نامیده می‌شود و کسی که مخزن چنین مصدر و مقرّ چنین منشأ خیری باشد، مسکن برکت نامیده می‌شود و چون اهل بیت عصمت و طهارت(ع) مخزن برکتند، آنان مساکن برکت الهی هستند. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره ✅#رسانه‌ی_تبیین_باشیم. 👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅و معادن حکمة الله؛ و معدن های حکمت خداوند🔅 «معادن» جمع معدن و «حکمت» از ریشه «حکم» به معنای «منع» است. حِکمت که بر وزن «فِعلة» است و دلالت بر نوع خاصّی از حکم می‌کند نیز از آن جهت حکمت نامیده می‌شود که انسان را از جهل باز می‌دارد. 🔸معادن حکمت رسول اکرم(ص) و سایر انبیای الهی، معلّمان حکمت هستند که به بشریت حکمت آموخته اند و خداوند نیز به هر کس که بخواهد، حکمت عطا می‌کند: «یؤتی الحکمة من یشاء»(بقره، 269) لکن امتیاز ائمه(ع) بر دیگران، این‌ استکه آنان معدن تکوّن و تشکیل حکمت و منبع جوشش آن هستند؛ یعنی آنچه از فیوضات الهی که تنزّل می‌کند، باید در معدن وجود ائمه(ع) ذخیره شود تا بعد از ترقیق، مورد استفاده دیگران قرار گیرد. یعنی از آنجا باید بجوشد و هر کسی به مقدار توان و استعداد خود از آن بهره ببرد. با توجه به اینکه یکی از شئون رسول اکرم(ص) تعلیم کتاب و حکمت است، #ائمه_اطهار(ع) نیز وارث این شأن آن حضرت هستند و معلّم کتاب و حکمت شمرده می‌شوند. به بیان دیگر، رسول اکرم(ص) حکمت را به تعلیم مستقیم الهی دریافت کرده و ائمه(ع) از او ارث برده اند، در حالی که دیگران از مجرای تعلیم و تعلّم بشری به مقدار محدودی از این خیر بزرگ دست یافته‌اند. تفاوت علوم ارثی با علوم تعلیمی بشری، هم در کمّیت و پایان ناپذیری و هم در کیفیت و خطاناپذیری آنست و غرض آنکه انبیای الهی، چراغ‌های فروزان و چشمه‌های جوشان حکمتند و اهل بیت (ع) وارثان اصیل آن ذوات مقدّسند. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره 🌹رسانه‌ی تبیین باشیم.👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅و حفظة سرّ الله؛ و حافظان سرّ خدا🔅 «حفظة» از ریشه «حفظ» به معنای نگهداری چیزی از ضایع شدن و تلف گشتن است. «سرّ» مقابل «اعلان» است و به چیزی گفته می‌شود که کتمان می‌گردد. 🔸عالمان اسرار مراحل گوناگون خلقت، حقایقی را در خود نهفته دارد که برخی از آنها با حواس ظاهری یا تعقّل و اندیشیدن به دست می‌آید، لیکن بسیاری از آنها نه با حواس ظاهری و تجربه، فهمیدنی است و نه به صید تعقّل و تفکّر در می‌آید. این‌ها همان اسرار نظام هستی است که ممکن است هر یک از موجودات عوالم مختلف خلقت، حامل بخشی از آنها باشد و حتی ممکن است خودش نیز نداند که سرّی را در خود نهفته دارد. خداوند به مجموعه نظام هستی علم حضوری دارد. به همین دلیل، عالِم به همه‌ی اسرار است. لیکن بخشی از این اسرار اختصاص به او دارد و علمِ کسی به آن راه ندارد؛ مانند علم به ذات حق تعالی و خصوصیات آن. بخش دیگر این اسرار در اختیار بندگان شایسته قرار می‌گیرد و معصومین (ع) بیش از هر کسی از این علوم و اسرار، بهره‌مند شده‌اند. 🔸 معنای حفظ اسرار حفظ اسرار، دو معنا دارد: 1- برخورداری از قدرت فهم، تجزیه و تحلیل معارف و اسرار بلند و تسلیم شدن در برابر آن؛ 2- پرهیز از اشاعه و انتشار بی‌حساب اسرار و معارف الهی و دارا بودن قدرت برخورد مناسب با طالبان و متقاضیان؛ زیرا اسرار الهی، گوهرهای گرانبهایی است که برخی از آنها را به هیچ کس نمی‌توان گفت؛ زیرا هیچ کس تاب تحمّل آن را ندارد. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره 🌹#رسانه‌ی_تبیین_باشیم.👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅و حملة کتاب الله؛ و حاملان کتاب خدا🔅 «حملة» جمع حامل و اصل واژه حمل به معنای کم شمردن می‌آید. از سویی یاد گرفتن چیزی یا تسلّط و آگاهی یافتن بر آن نیز نوعی حمل است. «کتاب» از ریشه «کتب» به معنای تثبیت و تقریر چیزی است. لکن منظور کتاب اصطلاحی معهود در اذهان ما نیست، بلکه متن عقاید، اعمال و اخلاق است که به صورت خاص خودش تمثّل می‌یابد. 🔸حاملان کتاب الهی باید توجه داشت که «تحمّل کتاب الله» در این فراز، تنها به معنای آگاهی یافتن و تسلّط پیدا کردن بر مضمون و محتوای کتاب خداست؛ بنابراین، حامل کتاب الهی کسی است که آگاه، مسلّط و محیط بر کتاب تدوین و تکوین الهی باشد و کسی جز انسان های کامل و معصوم، چنین علم گسترده‌ای ندارد؛ زیرا: اوّلاً، آگاهی آنان بر کتاب تدوین (قرآن و سایر کتب آسمانی) از اعتقادات تردیدناپذیر و غیرقابل خدشه امامیه است. آنها معلّم و مبیّن قرآن هستند و طبق حدیث ثقلین، کاملاً با آن متّحد و هماهنگ بوده، در هیچ مرحله و نشئه‌ای جدای از قرآن نبوده و نیستند. دوگانگی موجود میان قرآن و عترت، مربوط به نشئه طبیعت است؛ وگرنه در نشئات قبل و بعد از این نشئه، یکی بوده و به یک حقیقت باز می‌گردند؛ چنان که رسول اکرم(ص) در باره اهل بیت عصمت(ع) فرمود: «إنّی تارک فیکم الثقلین... حتّی یردا علیّ الحوض».(بحار، ج22، ص311) نیز در باره امیرمؤمنان(ع) فرمود: «علیٌ مع القرآن و القرآن معه لا یفترقان حتّی یردا علیّ الحوض».(همان، ص2) 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره 🌹رسانه‌ی تبیین باشیم.👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅أوصیاء نبیّ‌الله؛ وصی‌های پیامبرخدا🔅 «اوصیاء» جمع وصی و به معنای وصل چیزی به چیز دیگر است. «نبی» از ریشه «نبو» یا «نبأ» است که بر انسان های برجسته مرتبط با ماورای طبیعت اطلاق می‌شود. 🔸 استمرار راه نبّوت وصیّت، یکی از پیمان‌های مشترک بین ملیت‌های مختلف شمرده می‌شود و شرع مقدس اسلام بر آن، بسیار تأکید کرده است؛ به گونه‌ای که مرگ بدون وصیت را مرگ جاهلی نامیده است: «من مات بغیر وصیّة مات میتة جاهلیة».(وسائل الشیعه، ج19، ص259) تناسب بین وصی و مورد وصیت، امری ضروری است. بنابراین، نخستین، عاقلانه‌ترین و طبیعی‌ترین انتظار از رسول‌الله این است که برای پس از خود، چاره‌ای بیندیشد تا رنج‌های او ابتر و بی‌حاصل نشود. این انتظار، با وصیت آن حضرت برآورده می‌شود. در واقع، انتخاب وصی از سوی پیامبر(ص) برای استمرار رسالت و نیل به اهداف آنست و باید به اندازه‌ی سعه‌ی وجودی و جایگاه اجتماعی ایشان، کارایی داشته باشد. لذا تعیین وصی برای مقام نبوت، نیز بر عهده‌ی خداوندست و نقش پیامبر در این امر، تنها ابلاغ تعیین خداوند می‌باشد. شیعه معتقد است که تمام شئون پیغمبر اکرم(ص) از جمله نبوّت، رسالت و نیز حکومت و ریاست عام جامعه‌ی اسلامی، نیاز به جانشین دارد و مسئولیت حفظ دین، همچنان باقیست؛ از این رو وصی و جانشین آن حضرت، عهده دار تمام این امورست. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره 🌹رسانه‌ی #تبیین باشیم.👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅و ذرّیّة رسول الله (ص)🔅 «ذرّیّة» از ریشه «ذرر» به معنای لطافت و پراکندگی و یا از ریشه «ذرأ» به معنای خلق کردن است. بدین ترتیب، کلمه «ذرّیّة رسول الله» به معنای نسل و فرزندان پیغمبر خداست. 🔸ذراری رسالت رسول اکرم(ص) برترین موجود نظام هستی است که برترین و کامل‌ترین دین را برای بشریت آورده و بیشترین تلاش را برای هدایت جامعه بشری کرده است. به گونه‌ای که در «ماسوی الله» موجودی را نمی‌توان یافت که مدیون آن حضرت نباشد و احترام رسول اکرم(ص) بر او واجب نباشد. پس ذرّیه رسول خدا(ص) بودن، یکی از کمالات ائمه اطهار(ع) است. 🔸کمال‌های اختیاری و غیراختیاری بسیاری از کمال‌ها ناشی از اراده و اختیار آدمیست و انسان برای رسیدن به آن باید با استفاده‌ی صحیح از اختیار خود تصمیم بگیرد و تلاش و کوشش کند، اما کمال‌هایی نیز ناشی از اراده و اختیار خود انسان نیست؛ مانند برخورداری از اعضا و جوارح سالم یا هوش و استعداد سرشار و.... که ذرّیه رسول خدا(ص) شدن نیز از این قبیل است. این گونه کمال‌ها، هرچند که کمال شمرده می شود، لیکن مسئولیت سنگینی دارد و زمانی برای صاحب خود نافع است که همراه با ایمان و عمل صالح باشد؛ وگرنه صرف انتساب سببی یا نسبی به اولیای الهی، مشکلی را حل نمی‌کند و هیچ ولی‌ّای از اولیای الهی نمی‌تواند شفاعت غیر مجاز کند یا وابستگان نالایق خود را از درِ پنهان، وارد بهشت کند. حتی مجاز به استغفار برای وابستگان مشرک خود نیست. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره 🌹رسانه‌ی تبیین باشیم.👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅السلام علی الدعاة إلی الله؛ سلام بر دعوت کنندگان به سوی خدا🔅 «دعاة» جمع «داعی» و دعوت عبارتست از طلب کردن و خواندن چیزی یا شخصی، تا توجه یا رغبت وی به سوی داعی جلب شود یا به سوی او برود. 🔸فراخوانان به سوی خدا هدف از خلقت انسان، تخلق به اخلاق الهی، خدایی شدن و به سوی خدا رفتن است. البته بر پایه‌ی اراده‌ی تکوینی، رفتن به سوی الهی، قهری است: «یا أیّها الإنسان إنک کادحٌ إلی ربک کدحاً فملاقیه» (انشقاق/۶) لیکن اراده‌ی تشریعی خداوند اینست‌که انسان‌ها با اختیار خود به سوی او بروند. ثمره‌ی این رفتن، تکریم و تجلیل ویژه است که بخشی از آن به صورت هدایت ویژه جلوه می‌کند. این رفتن که چنین پاداشی را به همراه دارد، بعد از دعوت خداوند است. ذات اقدس الهی، نخستین دعوت کننده‌ی انسان است که در یک فراخوان عمومی، همه‌ بندگانش را به سوی خود فراخوانده است: « و الله یدعوا إلی دارالسّلام »(یونس/۲۵) ازاین رو ظالمان در روز قیامت، چون احساس می‌کنند دعوت خدا را بی‌پاسخ گذاشته‌اند، مهلتی می‌خواهند تا آن را اجابت کنند، لیکن همه انسان‌ها نمی‌توانند سخن خدا و دعوت او را به صورت مستقیم بشنوند؛ چنان که شنیدن سخن فرشتگان میسور همگان نیست. از این رو وجود انسان‌های برجسته‌ای که بتوانند واسطه بین خلق و خالق باشند و دعوت خدا را به بندگانش ابلاغ کنند، ضرورت می‌یابد. این انسان‌های برجسته، همان انبیای الهی و جانشینان معصوم آنانند که این مأموریت را انجام دادند. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره 🌹#رسانه‌ی_تبیین_باشیم.👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅والأدلاّء علی مرضات الله؛ و دلالت کنندگان بر رضای خدا🔅 «أدلاّء» جمع دلیل است که معنای اسم فاعل از آن فهمیده می‌شود. «مرضات» مصدر میمی است که «تاء» به آن اضافه شده و بر استمرار «رضا» دلالت می‌کند. 🔸راهنمایان به رضایت پروردگار تحصیل رضای الهی، میدان وسیعی دارد که همه‌ی انسان‌ها، حتی معصومان(ع) در آن، امکان پیشروی دارند. قرآن کریم، انگیزه حضرت امیرمؤمنان(ع) از عمل شجاعانه‌اش در «لیلةالمبیت» را جلب رضای خدا می‌داند و اساساً خطّ سیرِ زندگی ائمه اطهار(ع) جز تحصیل رضای خدا نیست. تحصیل رضای خدا با پیروی از حق، برپاداشتن امور دینی و انجام اعمال صالح ممکن می‌شود و هر عمل صالحی، سهمی در این راه دارد. هر کس که عمل صالح بیشتری داشته باشد و در احیای دین و امور دینی، تلاش افزون‌تری کند، سهم بیشتری خواهد داشت. امام سجاد(ع) می‌فرمود: خدایا! در راه رضای خود، مرا به عملی مشغول دار که با آن، هیچ امری از امور دینت را ترک نکنم. پیروی از حق و برپاداشتن امور دینی، افزون بر شناخت که با تعلیم و تعلّم حاصل می‌شود، به تربیت و پرورش نیز نیاز دارد. بعد از فراخواندن مردم به خدا و معرفت اجمالی آن کمال بی‌پایان، شوق تحصیل رضای او در آنان پیدا می‌شود. آن‌گاه نوبت به راهنمایی و دلالت آنها به راه‌های رسیدن به کمال می‌رسد. از این رو ائمه اطهار نخست، جامعه را به سوی خدا دعوت و سپس آنان را به تحصیل رضای او دلالت می‌کنند. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره 🌹#رسانه‌ی_تبیین_باشیم.👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b

♨️خواندنی👌 🔅والمستقرّین فی أمر الله؛ استقرار یافتگان در امر 🔅 «مستقرّین» جمع «مستقرّ» و در اینجا به معنای تمکّن و تثبیت است. «أمر» هم دو معنا دارد: 1. نقیض نهی 2. کار و شأن. بنابراین، «المستقرّین فی أمر الله» با عنایت به هر دو جهت، به معنای استقرار یافتگان و جاگرفتگان در فرمان و در شأن و کار خداست. 🔸بندگان خالص هر چه بینش آدمی و معرفت او از امری پسندیده بیشتر و در عمل کردن به آن، کوشاتر باشد، اتّصاف وی به آن صفت، شدیدتر و آن صفت در وی راسخ‌تر می‌شود. از این رو، ایمان که یکی از اوصاف نفسانی است، در روایات به مستقرّ و مستودع تقسیم شده است: ایمان مستقرّ، ایمان ثابت و پابرجاست و تا روز قیامت یا برای همیشه ثابت می‌ماند. اما ایمان مستودع، ایمان عاریتی است که روزی قبل از مرگ، از دست آدمی خواهد رفت. پس در روز قیامت، فقط ایمان مستقرّ سودمند است. پذیرش امر خدا و گردن نهادن به فرمان او نیز درجات و مراتبی دارد. التزام و تقیّد برخی از افراد در اجرای فرمان‌های الهی به گونه‌ای است که با اندک مشکلی، از زیر بار آن، شانه خالی می‌کنند؛ برخی حاضر به تحمّل ضرر مالی هستند، برخی حاضر به فدا کردن آبرو و... اما برخی حاضرند در این راه از همه چیز بگذرند و اگر ضرورت اقتضا کند، تمام متعلّقات خود را قربانی می‌کنند؛ مانند امیرمؤمنان(ع) در لیلة المبیت و امام حسین(ع) در کربلا. چنین افرادی، حقیقتاً مستقرّ در امر خدا هستند و می‌توانند پذیرای مقام امامت باشند. 📚ادب‌فنای‌مقربان، ج۲ #امام‌شناسی #شرح‌زیارت‌جامعه‌کبیره 🌹#رسانه‌ی_تبیین_باشیم.👇 ‎‎https://eitaa.com/joinchat/2137587722C603b2cd06b