لطفا🙏دوستان خود را به کانال دعوت بفرمایید. @talcheslkotob

🖤اربعین حسینی تسلیت باد🖤 #قال الامام الصادق (علیه السلام): من سره ان یکون على موائد النور یوم القیامه فلیکن من زوار الحسین بن على (علیهما السلام) #امام صادق (علیه السلام) فرمود: هر کس دوست دارد روز قیامت، بر سر سفره‏ هاى نور بنشیند باید از زائران امام حسین (علیه السلام) باشد. وسائل الشیعه، ج ۱۰، ص ۳۳۰، بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۷۲٫ @talcheslkotob

↫ بسمـ الله الرحمنـ الرحیمـــ ↬ الٰهُمَّ صَلِّ علیٰ مُحمَّدٍ و آل مُحمَّدٍ و عَجِّل فرَجَهُم. 🔹المسألة ۵۲ فتحُ همزة"أنَّ و کسرها🔹 💥فتحه دادن به "همزه" در یک جا،واجب است و آن یک جا این است که أنَّ و"دو معمولش"جزئی از جمله باشند و آن جمله احتیاج به اسم مرفوع، منصوب یا مجروری دارد. #مثال"شاعَ أَنَّ المعادنَ کثیرَةٌ" در این مثال فاعل "شاعَ"،أَنَّ المعادنَ کثیرَة،هست. "عرفْتُ أَنَّ زیداً عالمٌ" در این مثال مفعولِ عرفتُ،أنَّ و دو معمولش هست. "تَألَمْتُ مِنْ أَنَّ الصدیقَ مریضٌ" #در مثالهای فوق،فعل ها به ترتیب محتاج هستند به فاعل،مفعول به و مجرور،و تنها راه رسیدن به این امور،متوصل شدن به أنَّ به همراه دو معولش هست که در حکم مفرد هستند. 💥ادامه ی مواردی که"جمله" محتاج مفرد است. "حَقَّاً أَنَّک متعلمٌ رفعٌ لقدرِک" یا"لولا أنَّک مخلصٌ لَقاطَعتُکَ" "المعروفُ أَنَّ التعلمَ نافعٌ" #در مثال اول و دوم،أَنَّ به همراه دو معمولش،مبتدا ست و در مثال سوم أَنَّ به همراه دو معمولش خبر هست. #خلاصه صفحه ۵۲۴ تا ۵۲۵ @talcheslkotob

◼️رحلت رسول گرامی اسلام(ص)و شهادت امام حسن مجتبی(ع) را تسلیت عرض میکنیم◼️ @talcheslkotob

↫ بسمـ الله الرحمنـ الرحیمـــ ↬ الٰهُمَّ صَلِّ علیٰ مُحمَّدٍ و آل مُحمَّدٍ و عَجِّل فرَجَهُم. 🔹زیادَةٌ و تفصیلٌ🔹 💥أ-"أَنَّ" که معنایش تاکید است،به همراه اسم و خبرش تاویل برده میشود به مصدر،و معمول عاملی میشود که به این "مصدر مُوول"محتاج است،و این "عامل" باید از الفاظی باشد که دلالت بر "یقین کند"،تا با معنای"أَنَّ" و معمولهایش تطابق داشته باشد،زیرا که تاکید با شک جور در نمی آید. #چون "أَنَّ" دلالت بر تاکید دارد،پس فعل عامل او باید به صورت "یقینی"باشد تا تناقض پیش نیاید. #قبل از "أَنَّ" الفاظی که واقع شدن ما بعدشان جایز است،نمی آید،الفاظی که معنای طَمع،توقُع،اشفاق و رجاء،دارند، #بلکه در این موارد"أَنْ"ناصب می آید،مثلِ"والذِی أَطْمَعُ أَن یغفرَ لی". 💥ب-"أَنَّ" و دو معمولش،جزئی از جمله هستند و مستقل نیستند،گاه "أَنَّ" و دو معمولش اسم برای إِنَّ واقع میشوند به شرطی بین آنها(أنَّ وإنَّ) خبر إنَّ فاصل شود، مثلِ"إنَّ عندِی أنَّ التجربَةَ خیرُ مرشدٍ" #خلاصه صفحه ۵۲۵ تا ۵۲۷ @talkheslkotob

◼️قال رضا(ع): « أَلاْيمانُ أَرْبَعَةُ أَرْكان: أَلتَّوَكُّلُ عَلَى اللّهِ، وَ الرِّضا بِقَضاءِ اللّهِ وَ التَّسْليمُ لاَِمْرِاللّهِ، وَ التَّفْويضُ إِلَى اللّهِ » @talkheslkotob

↫ بسمـ الله الرحمنـ الرحیمـــ ↬ الٰهُمَّ صَلِّ علیٰ مُحمَّدٍ و آل مُحمَّدٍ و عَجِّل فرَجَهُم. 🔹زیادَةٌ و تفصیلٌ🔹 💥ج-مصدر مؤولی که تشکیل شده است از "أَنَّ و دو معمولش"،گاهی فاعل برای فعل ظاهر است و گاهی فاعل برای فعل محذوف است،مثلِ"اسمَعْ ما أَنَّ الخطیبَ یخطب" که تقدیرش"اسمَعْ ما ثَبَتَ أَنَّ الخطیبَ یخطب" زیرا "ما مصدریه زمانیه"داخل بر جمله ی اسمیه ای نمیشود که اولش حرف مصدریه است. #از جمله مواردی که فعلی در تقدیر گرفته میشود،این است که مصدر مؤول بعد از "لو شرطیه" واقع شود،مثلِ"لو أَنَّک حضرتَ لَأکرمتُک" به تقدیر"لو ثَبَت َأَنَّک حضرت..." #گاه این مصدر مؤول نائب فاعل است مثلِ"قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِّنَ الْجِنِّ"در مثال فوق 'أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَر"ٌ،در محل رفع و نائب فاعل است برای "أُوحِيَ". #گاه مصدر مؤول خبر است برای اسمی که شرایط زیر را داشته باشد. ۱.این اسم،اسم معنا باشد،زیرا اگر اسم،اسم ذات باشد واجب است کسر همزه. ۲.این اسمِ معنی،قول نباشد،زیرا اگر قول باشد،کسر همزه واجب است. ۳.این اسم محتاج به خبری است متشکل از "أنَّ و دو معمولش" مثلِ"الانصافُ أَنّک تُسَوِّی بین أصحابّ الحقوقَ" #گاه مصدر مؤول "مفعول له" هست،مثلِ"زِرتُک أَنِّی أحبُک" و گاه مفعول مع است،مثلِ"یسرنی قعودک هنا و أَنَّک تُحدثُنا" و گاه مستثنی است مثلِ"ترضینی احوالُک الا أنَّک تخلف المیعاد" #گاه مصدر مؤول،مضاف الیه واقع میشود و"مضاف" از مواردی نیست که به جمله اضافه میشود مثلِ"سرنی عملُک غیرَ أَنَّ خطَک ردیئ" اگر"مضاف" از مواردی باشد که به جمله اضافه میشود،کسر همزه واجب است. #گاه این مصدر مؤول بدل واقع میشود مثلِ"وَإِذْ يَعِدُكُمُ اللَّهُ إِحْدَى الطَّائِفَتَيْنِ أَنَّهَا لَكُمْ" که مصدر مؤول بدل از"إِحْدَى"است. #هرگز،مفعول مطلق،ظرف،حال و تمییز واقع نمیشود. #خلاصه صفحه ۵۲۷ تا ۵۲۹ @talkheslkotob

↫ بسمـ الله الرحمنـ الرحیمـــ ↬ الٰهُمَّ صَلِّ علیٰ مُحمَّدٍ و آل مُحمَّدٍ و عَجِّل فرَجَهُم. 🔹الحالةُ الثانیةُ🔹 💥کسره همزه در موارد زیر واجب است 🔺۱-همزه در اول جمله باشد،"حقیقتا" مثلِ"إِنّا فَتَحْنا لَکَ فَتْحاً مُبِیناً" یا"حکما" و این در جایی است که همزه بعد از حروف "استفتاح"قرار گیرد مثلِ"أَلَا إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ" #منظور از حروف استفتاح،حروفی است در آغاز کلام قرار میگیرند،مثلِ ألا،أما و در حکم این حروف است"واو" استئناف، و همچنین واوی که بعد از او جمله ی کاملی بیاید. 🔺۲-همزه در اول جمله "صله"واقع شود،مثلِ"أحترمُ الذی إِنَّه عزیزُ النفس عندی"و همچنین در اولِ جمله "صفتی"که موصوف آن ذات باشد،مثلِ"أحبُ رجلاً إنَّه مفیدٌ" و همچنین در اول جمله حالیه که صاحب حال ذات باشد"أُجِلُ الرجلَ إِنَّه یعتمدُ علی نفسِه" 🔺۳-جواب "قسم" واقع شود و خبر او همراه با لام باشد،چه قسم"اسمی" باشد و چه فعلی،چه فعل "مذکور"باشد چه محذوف ،مثلِ"واللهِ إِنَّ الظلمَ لَوخیمُ العاقبةِ" #اگر خبر إِنَّ همراه با لام نباشد،کسره همزه واجب نیست مگر در صورتی که فعل قسم محذوف باشد،مثلِ"واللهِ إنَّ الظلمَ وَخیمُ العاقبةِ" 🔺۴-همزه در صدر جمله ای واقع شود که این جمله،محکی قول است،به شرطی که "قول" به معنای "ظن" نباشد،مثلِ"قال علیه السلام إِنَّ الدینَ یُسْرٌ" #اگر قول به معنای ظن باشد،یا همزه مَحکی قول نباشد،همزه مکسور نمیشود بلکه مفتوح است. مثال"أَ تقولُ أَنَّ زیدا قائمٌ" که معنایش "أ تَظنُ"است و‌"أَخُصُک القولَ أنَّک فاضلٌ" که تقدیرش لِاَنکَّ فاضلٌ است. 🔺۵-همزه بعد از فعلی از افعال قلوب بیاید که "مُعلق" شده از عمل توسط لام ابتدا در خبرِ إِنَّ، مثلِ"علمتُ إنَّ الاسرافَ لَطریقُ الفقرِ" و اگر "لام" بر خبر نیاید،کسر همزه جایز است. 🔺۶-همزه در صدر خبری واقع شود که مبتدای آن ذات است،مثلِ"الشجرةُ إِنَّها مُثمرةٌ" #خلاصه صفحه ۵۲۹ تا ۵۳۲ @talkheslkotob

◼️امام حسن عسکری میفرمایید: "لَيْسَتِ الْعِبادَةُ كَثْرَةَ الصِّيامِ وَ الصَّلوةِ وَ إِنَّما الْعِبادَةُ كَثْرَةُ التَّفَكُّرِ في أَمْرِ اللّهِ" عبادت كردن به زيادي "روزه" و "نماز" نيست، بلكه حقيقتِ عبادت، زياد در کار خدا انديشيدن است.◼️ (تحف العقول، ص۴۴۸) @talkheslkotob