✳️من اصلًا برايم مهم‏ نيست كه چه پيش مى‏آيد، بلكه اين خيلى مهم‏ است كه بدانم در هر پيش آمد چه بايد بكنم؛ ما أدرى ما يفعل بى و لا بكم‏؛ پيشامدها را من نمى‏خواهم حدس بزنم. اين دوستِ من تا آخر بد نيست، تا آخر هم مهربان نيست. لحظه‏هاى بغض و محبت را با هم دارد؛ دشمنى و نفرت را و دوستى و انس را با هم دارد. من بايد براى همه‏ى اين لحظه‏ها حسابى باز كنم. ان أَتّبع الّا ما يوحى‏ الىَ‏؛ من مى‏دانم كه چه بايد بكنم. در هر پيشامد اگر من احتمالات برخوردها را در نظر گرفته باشم و براى هر سرى كلاهى آماده كرده باشم، آنموقع احتمالات گوناگون من را غافلگير نمى‏كند، حتى نامحتمل‏ها من را غافلگير نمى‏كند. آماده هستم. مى‏دانم اگر كافر شد، اگر مرتد شد، اگر مسلمان شد، اگر مجتهد شد چه بايد بكنم.

💠آزادى، انتخاب ماست. آزادى موضع گيرى ماست. اين مهم‏ نيست كه در چه موقعيت، در چه شرايطى هستيم؛ مهم‏ اين است كه در موقعيت‏ها، چه وضعيتى داريم و چگونه ايستاده‏ايم و موضع گرفته‏ايم.

❇️مهم‏ قدرت‏ها و آگاهى‏ها نيستند، كه مهم‏ جهت به كار انداختن قدرت و صنعت و به كار بردن نيروها و نشان دادن آگاهى‏ها است.

❇️آخر مهم‏ رسيدن نيست، مهم‏ در راه بودن است و كسى كه در راه است و در روى مرز است، ديگر بن بستى ندارد. بودن و نبودن، ماندن و رفتن برايش يكسان است، نه ترسى دارد از آينده و نه حزنى از گذشته و نه تزلزلى در حال.

🔵قدرت‏ها مهم‏ نيستند، مهم‏ اين است كه با اين قدرت چه چيزى را دنبال كنيم و چه چيزى را بخواهيم و چه كسى را نشان بدهيم؛ خويش را و يا او را، خود را و يا خدا را.

💠من كه اختيار اين‏ها را ندارم و محكوم اين‏ها هستم، ناچار حاكمى خواهم داشت كه اختياردار من و بخشنده‏ى من است. اين كه اين حاكم كيست؟ طبيعت است، قانون‏ها هستند يا هر چيز ديگر براى من مهم‏ نيست؛ چون اين حاكم هنگامى كه خصوصياتش را شناختم، از اين احتمال‏ها نجات پيدا مى‏كنم. اكنون اين نكته را يافته‏ام كه من اختيار خودم را ندارم و توانايى‏هاى من به من مربوط نيستند؛ با خواست من نيامده‏اند و با خواست من نمى‏مانند، همين نشان مى‏دهد كه نه افتخارى به اين‏ وجود ابتدايى مى‏توانم داشته باشم و نه مى‏توانم در همين وجود مسايل را حل كنم؛ كه من بيرون از اين وجود محكوم، حاكمى را مى‏يابم. با چه خصوصياتى ...؟ 📒روش نقد

✳️اين درست است كه تو بى‏نهايت راه در پيش دارى، ولى در هر لحظه بيش از يك گام برايت نيست. نظم به تو كمك مى‏كند كه بفهمى گام اول را از كجا بردارى و سپس گام‏هاى بعد را. اين درست است كه كارهاى زياد داريم، ولى گرفتارى ما در هر لحظه بيش از يك كار نيست و آن مهم‏ترين‏ كار است، نه تمامى آن همه كار. و همين مفهوم از نظم، تو را قادر مى‏سازد كه اهميت‏ها را بشناسى و از جايى شروع كنى. صراط ص 12

❇️كلمه عبد به معناى عبادت كردن است، ولى هنگامى كه با مفعولش مى‏آيد، مثل‏ فَاعْبُدِ اللَّهَ‏ و اعْبُدْ رَبَّك‏، در اين تركيب معنايش عبوديت مى‏شود. عبادت خدا يعنى عبادتى كه از امر او الهام مى‏گيرد و مهمترين‏ كار در لحظه است؛ يعنى عبوديت. اين يك مرحله از اخلاص در دين.

✳️برايت مهم‏ نيست كه به كارت علاقه داشته باشى. تو مهم‏ترين‏ كار را انتخاب مى‏كنى. مهم‏ نيست كه مورد علاقه‏ى تو باشد يا نباشد. تو به اين همه رسيده‏اى، كه ذنوب خودت را مى‏شناسى و در هر لحظه استغفارها كنى، ولى مسأله اين است كه همين نظارت، همين محاسبه‏ها، شده‏اند بار سنگين تو و ذنوب آن قدر دقيق شده‏اند كه با اين چشم‏ها ديده نمى‏شوند.

✳️ندادن‏هاى او بلاء است. گرفتن و بخشيدن، محروميت و دارايى، همه‏اش ابتلاء است. موقعيت‏ها مهم‏ نيست، عكس العملى كه نشان مى‏دهى و موضعى كه مى‏گيرى، نشان دهنده‏ى عمق تو، ظرفيت تو، ايمان تو، صدق تو، كذب و نفاق و سطحى بودن توست. و تو تا ندانى كه چه هستى و در كجايى، نمى‏توانى با خودت كار كنى و جلوتر بيايى.

✳️مهم‏ رسيدن نيست، مهم‏ در راه بودن و درست رفتن است.

✳️اين مهم‏ نيست كه در امروز چه كارهايى كرده‏ام، مهم‏ اين است كه اين كارها را براى چه انجام داده‏ام و از چه عاملى كمك گرفته‏ام و از چه نفسى به اين عمل رسيده‏ام.

✳️سلوك سالم، گذشته از ظرفيّت روحى و توانمندى‏هاى باطنى، اين كاشكى‏ها را هم از تو مى‏گيرد. و ديگر تو حسرت نمى‏خورى! چون تو در هر لحظه، در موقعيّت فقرى يا غنا، در حالت مريضى هستى يا سلامتى، در تنهايى هستى يا جمع، انس دارى يا وحشت. و اين موقعيّت‏ها مهم‏ نيستند، تو بايد بياموزى كه در هر موقعيّتى چگونه موضع‏گيرى كنى.

✳️اعمال تو در هنگام اجراى برنامه، نقش هدف‏ و اسم و نشان‏ هدف تو، را با خود دارند و با اسم اللّه‏ و نام خدا و با نقش‏ و هدف تو، تحقّق مى‏يابند. و اين خيلى مهم‏ است كه‏ شغل‏ ما، نقش‏ ما باشد. خوردن، خوابيدن، دوستى، دشمنى، تحصيل و تمام شغل‏هاى اجرايى ما، نقش تربيتى و سازندگى و نقش اهداف ما و نشان خدا را با خود داشته باشند و با اسم اللّه‏ و نام و نشان خدا همراه باشند.

✳️حال اگر كارى را رها كرديم، بايد ببينيم به چه كارى پرداخته‏ايم و يا به چه بى‏كارى و فراغتى سرگرم شده‏ايم؟ اگر به كارى مهم‏تر و يا به كارى برابر و يا به مقدّمه‏ى كار خويش و تأمين نيازهاى آن روى آورده باشيم، مسأله‏اى نيست. اما اگر به دنيا، به روزمرّه‏گى و يا برگشت و ارتداد و انتكاس گرفتار شده باشيم، اين‏جا بازسازى مى‏خواهيم؛ و اين‏جاست كه بايد به‏ نهايت و غايت و هدف‏ وجود خويش و نهايت و غايت راه‏ و روش و دين و اسلام خويش باز گرديم، كه: «النِّهايَةَ النِّهايَةَ».

💠آن‏جا كه تو به‏خاطر كارى مهم‏تر و يا تكليفى ضرورى‏تر، كار اوّل را ناتمام مى‏گذارى. در واقع، با عمل به وظيفه و با اين شكر و سپاس‏گذارى، توان اتمام كار اوّل را هم به دست مى‏آورى و با ترتيب اهميت‏ها و اولويت‏ها، به تمامى كارها خواهى رسيد؛ كه به راستى، نظم، در همين مراعات اهميت‏ها و اولويت‏هاست.

✅شروع خوب كافى نيست، استمرار و ادامه‏ى خوب مهم‏ است

🔸داشتن امكانات و نعمت‏ها مهم‏ نيست، كه بهره‏بردارى مناسب و برخورد مهم‏ است. زاويه‏ى ديد و زاويه‏ى برخورد به من ظرفيت و ظرافت و كوثر و استمرار را مى‏بخشد.

✳️وقتى از بزرگان مى‏پرسيم كه چه كنيم تا برسيم؟ چه مراحلى را بايد طى كنيم؟ هر كس چيزى مى‏گويد: عبادت‏ كن. واجبات را به جا بياور. محرّمات را ترك كن. نماز شب بخوان. بيدار باش. سكوت كن و ... هر كس فتوايى مى‏دهد. نتيجه مجموع اين مسائل اين است كه وقتى تمامى اين تكاليف را هم انجام دادم، تازه مى‏شوم متّقى.

☘️در دعا مى‏خوانيم: «أَلْحِقْنا بِعِبادِكَ‏ الَّذينَ هُمْ بِالْبِدارِ الَيْكَ يُسارِعُونَ وَ بابَكَ عَلَى الدَّوامِ يَطْرُقُونَ وَ ايّاكَ فِى اللَّيْلِ وَ النَّهارِ يَعْبُدُونَ‏ وَ هُمْ مِنْ هَيْبَتِكَ مُشْفِقُونَ»؛ خدايا! ما را به عبادى‏ ملحق كن كه با سر رفتند. با شتاب رفتند؛ آنهايى كه درِ خانه تو مستمرّاً ايستاده بودند و درِ ديگرى را نمى‏شناختند و به جاى اينكه عبد نفسشان باشند، عبد خلق باشند، عبد دنيا باشند، عبد شيطان باشند، عبد تو شده بودند. عبداللَّه بودند. و با اين حركت و شتاب، با اين عبوديت، هيبت تو آنها را به اشفاق انداخته بود. خدايا! ما را به آنها ملحق كن؛ مايى كه نشسته‏ايم، مايى كه خزيده‏ايم.

آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داری #سیمای خانواده شبکه یک

❇️قدر، درك باطنى ما از يك حقيقت است و حدى از بلوغ باطنى است. 🌸استاد علی صفایی حائری

❇️قدر، درك باطنى ما از يك حقيقت است و حدى از بلوغ باطنى است. 🌸استاد علی صفایی حائری