آی شهدا... #نوکرتون که بودم...🍃😞 دیگر توان ماندن نیست! این روزها #اشک امان نمی دهد!😭 دل #بی_قرار تر از همیشه می تپد! و #نَفَس به سختی بالا می آید...☘ هوای #شهادت در جان مان افتاده... آی شهدا... به رسم #نوکری... به #جان بی توان... به #اشک بی امان... به #دل بی قرار... به #نفس های به شمارش افتاده... #دریابید... دعایم کن... وقتی می گویم: دعایم کن! یعنی دیگر کاری از دست #خودم برای خودم بر نمی آید... من به #شهادت محتاج ترم تا #زندگی! پس؛ برایم در این روز ها #شهادت بخواه... فقط شهادت...😭 @taShadat

از شهید #بابایی پرسیدند: عباس #جان چه خبر؟ چه کار #میکنی؟ #گفت: به #نگهبانی_دل مشغولیم... که غیر از #خدا وارد #نشود. سخن شهيد نميخواهد شما خودتان را برای انقلاب فدا كنيد. انقلاب راه خودش را ميرود. شما.. خودتان را بسازيد و اصلاح كنيد #خدا #شهید_عباس_بابایی @taShadat

🔻 #فرازی_از_وصیت‌نامه_شهید: 🌷خدایا گناه‌های من را ببخش، اشتباهاتم را با رحمت و مغفرت خودت ببخش و تا وقتی‌که مرا نبخشیدی از این دنیا مبر. 🌷تا وقتی‌که راهم راه حق هست مرا بمیران. خدایا کمکم کن تا #درراه_تو قدم بردارم و درراه تو #جان بدهم. #شهید_بابک_نوری_هریس 🌷 #شهید_دهه_هفتادی_مدافع_حرم 🏴 @taShadat 🏴

#شهادت یک واژه و راهِ ... #تمام_نشدنی است ... و آنقدر دست یافتنی است که هرکس می تواند، آرزویش را داشته باشد و امیدش را هم به دل، که حتما به آن دست خواهد یافت ... و اما...هر آرزویی ... #بهایی دارد ... بعضی ها با پول به آرزوهایشان می رسند و ما با #جان ... و #جان_دادن، #آدم_شدن می‌خواهد #خالص و #مخلص شدن می‌خواهد ... #سختی و #درد کشیدن می خواهد! و همه ی اینها ... خلاصه می شود در #شهیدانه_زندگی_کردن... شهیدانه زندگی کنیم تا #شهید شویم... و #شهدا این گونه زیستند... #یادشهداباذکرصلوات 🌺 🏴 @taShadat 🏴

#محمدعزیزم ❤️ ✍من در تو خدا را لحظه لحظه دیده ام شاید خودت ندانی اما من با تو خدا را پیدا کرده ام... تولد تو تولد دلهای ماست آسمان نشین مهربان من تولدت مبارک..🎂🎊🎈 . . . #جان.ودلی.ای.دل.وجانم.همه.تو #شهید_محمد_غفاری 💚 #سالروزولادت💐 🏴 @taShadat 🏴

❣ #سلام_امام_زمانم❣ بیا که با تو بگویم غم ملالت دل💔 چرا که بی تو👤 ندارم #مجال گفت و شنید بهای #وصل تو💞 گر #جان بود خریدارم که جنس خوب #مُبصّر به هر چه دید خرید✅ #اللهم_عجل_لولیک_الفرج🌸🍃  ‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌ •♡ټاشَہـادَټ♡•

📚 #تنها_میان_داعش 📝 نویسنده : #فاطمه_ولی_نژاد ❤️ #قسمت_بیست_یکم 💠 در را که پشت سرش بست صدای #اذان مغرب بلند شد و شاید برای همین انقدر سریع رفت تا افطار در خانه نباشد. دیگر شیره توتی هم در خانه نبود، #افطار امشب فقط چند تکه نان بود و عباس رفت تا سهم ما بیشتر شود. 💠 رفت اما خیالش راحت بود که یوسف از گرسنگی دست و پا نمی‌زند زیرا #خدا با اشک زمین به فریادمان رسیده بود. چند روز پیش بازوی همت جوانان شهر به کار افتاد و با حفر چاه به #آب رسیدند. هر چند آب چاه، تلخ و شور بود اما از طعم تلف شدن شیرین‌تر بود که حداقل یوسف کمتر ضجه می‌زد و عباس با لبِ تَر به معرکه برمی‌گشت. 💠 سر سفره افطار حواسم بود زخم گوشه پیشانی‌ام را با موهایم بپوشانم تا کسی نبیند اما زخم دلم قابل پوشاندن نبود و می‌ترسیدم اشک از چشمانم چکه کند که به آشپزخانه رفتم. پس از یک روز روزه‌داری تنها چند لقمه نان خورده بودم و حالا دلم نه از گرسنگی که از #دلتنگی برای حیدر ضعف می‌رفت. 💠 خلوت آشپزخانه فرصت خوبی بود تا کام دلم را از کلام شیرینش تَر کنم که با #رؤیای شنیدن صدایش تماس گرفتم، اما باز هم موبایلش خاموش بود. گوشی در دستم ماند و وقتی کنارم نبود باید با عکسش درددل می‌کردم که قطرات اشکم روی صفحه گوشی و تصویر صورت ماهش می‌چکید. 💠 چند روز از شروع #عملیات می‌گذشت و در گیر و دار جنگ فرصت هم‌صحبتی‌مان کاملاً از دست رفته بود. عباس دلداری‌ام می‌داد در شرایط عملیات نمی‌تواند موبایلش را شارژ کند و من دیگر طاقت این تنهایی طولانی را نداشتم. 💠 همانطورکه پشتم به کابینت بود، لیز خوردم و کف آشپزخانه روی زمین نشستم که صدای زنگ گوشی بلند شد. حتی #خیال اینکه حیدر پشت خط باشد، دلم را می‌لرزاند. شماره ناآشنا بود و دلم خیالبافی کرد حیدر با خط دیگری تماس گرفته که مشتاقانه جواب دادم :«بله؟» اما نه تنها آنچه دلم می‌خواست نشد که دلم از جا کنده شد :«پسرعموت اینجاس، می‌خوای باهاش حرف بزنی؟» 💠 صدایی غریبه که نیشخندش از پشت تلفن هم پیدا بود و خبر داشت من از حیدر بی‌خبرم! انگار صدایم هم از #ترس در انتهای گلویم پنهان شده بود که نتوانستم حرفی بزنم و او در همین فرصت، کار دلم را ساخت :«البته فکر نکنم بتونه حرف بزنه، بذار ببینم!» لحظه‌ای سکوت، صدای ضربه‌ای و ناله‌ای که از درد فریاد کشید. 💠 ناله حیدر قلبم را از هم پاره کرد و او فهمید چه بلایی سرم آورده که با تازیانه #تهدید به جان دلم افتاد :«شنیدی؟ در همین حد می‌تونه حرف بزنه! قسم خورده بودم سرش رو برات میارم، اما حالا خودت انتخاب کن چی دوست داری برات بیارم!» احساس نمی‌کردم، یقین داشتم قلبم آتش گرفته و به‌جای نفس، خاکستر از گلویم بالا می‌آمد که به حالت خفگی افتادم. 💠 ناله حیدر همچنان شنیده می‌شد، عزیز دلم درد می‌کشید و کاری از دستم برنمی‌آمد که با هر نفس جانم به گلو می‌رسید و زبان #جهنمی عدنان مثل مار نیشم می‌زد :«پس چرا حرف نمی‌زنی؟ نترس! من فقط می‌خوام بابت اون روز تو باغ با این تسویه حساب کنم، ذره ذره زجرش میدم تا بمیره!» از جان به لب رسیده من چیزی نمانده بود جز هجوم نفس‌های بریده‌ای که در گوشی می‌پیچید و عدنان می‌شنید که مستانه خندید و اضطرارم را به تمسخر گرفت :«از اینکه دارم هردوتون رو زجر میدم لذت می‌برم!» 💠 و با تهدیدی وحشیانه به دلم تیر خلاص زد :«این کافر #اسیر منه و خونش حلال! می‌خوام زجرکشش کنم!» ارتباط را قطع کرد، اما ناله حیدر همچنان در گوشم بود. جانی که به گلویم رسیده بود، برنمی‌گشت و نفسی که در سینه مانده بود، بالا نمی‌آمد. 💠 دستم را به لبه کابینت گرفتم تا بتوانم بلند شوم و دیگر توانی به تنم نبود که قامتم از زانو شکست و با صورت به زمین خوردم. #جراحت پیشانی‌ام دوباره سر باز کرد و جریان گرم #خون را روی صورتم حس کردم. از تصور زجرکُش شدن حیدر در دریای درد دست و پا می‌زدم و دلم می‌خواست من جای او #جان بدهم. 💠 همه به آشپزخانه ریخته و خیال می‌کردند سرم اینجا شکسته و نمی‌دانستند دلم در هم شکسته و این خون، خونابه #غم است که از جراحت جانم جاری شده است. عصر، #عشق حیدر با من بود که این زخم حریفم نشد و حالا شاهد زجرکشیدن عشقم بودم که همین پیشانی شکسته #قاتل جانم شده بود. 💠 ضعف روزه‌داری، حجم خونی که از دست می‌دادم و #وحشت عدنان کارم را طوری ساخت که راهی درمانگاه شدم، اما درمانگاه #آمرلی دیگر برای مجروحین شهر هم جا نداشت. گوشه حیاط درمانگاه سر زانو نشسته بودم، عمو و زن‌عمو هر سمتی می‌رفتند تا برای خونریزی زخم پیشانی‌ام مرهمی پیدا کنند و من می‌دیدم درمانگاه #قیامت شده است... ادامه دارد.... ┄┅┅✿💐🍃💕🌹🌸✿┅┅┄ •♡ټاشَہـادَټ♡•

. حضرت آقامیگن: من‌نمیتونم‌اون‌نوشته های رودستتون‌روبخونم! یکی ازاون‌وسط‌دادزد: نوشتیم‌جانم‌فدای رهبر🌱 آقامیگن: خدانکنھ...)♥️ #جان ناقابل #من_فدای_سیدعلی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

🎥تمامی جوانان حاضر در این کلیپ از لشکر ویژه ۲۵ کربلا ؛ سی و پنج سال پیش در تاریخ ۲۸ فروردین ۱۳۶۷ در فاو بشهادت رسیدند! #جان-فدا❤ #شهیدالقدس @tashahadat313

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 💗#هر_چی_تو_بخوای💗 قسمت120 _خب تنهام نذار _محمد راست میگفت،شما دیگه خیلی پررویی. -راستی داداش خوبت چطوره؟ -خوبه.از کارهای جناب عالی فقط حرص میخوره. بعد احوال باباومامان و بقیه رو پرسید. دیگه نمیتونستم پیشش بمونم... #باید میرفتم، #نماز میخوندم و از خدا #تشکر میکردم.گفتم: _من میرم بیرون یه هوایی بخورم. یه جوری نگاهم کرد که یعنی من که میدونم کجا میخوای بری.گفت: _هواخوری طبقه پایینه.. برو ولی زیاد تنهام نذارها.از من گفتن بود،دیگه خود دانی. بالبخند نگاهش کردم و گفتم: _هی ی ی...محمد بلند خندید. از اتاق رفتم بیرون... وقتی درو بستم انگار یه #باربزرگی رو گذاشتن روی شونه م. روی صندلی کنار در نشستم. آقاجون با یه لیوان آب اومد پیشم.به #احترامش بلند شدم. بالبخند گفتم: _آقاجون..چشمتون روشن. لبخندی زد و گفت: _چشم شما هم روشن دخترم. -ممنون آقاجون.البته من کلا روشن هستم.(منظورم فامیلم بود) لبخندش عمیق تر شد و چیزی نگفت. -مامان کجا هستن؟ -نمازخونه. -با اجازه تون من میرم پیششون.شما اینجا هستین؟ -آره دخترم برو.مراقب خودت باش. -چشم. مامان رو به قبله نشسته بود و دعا میکرد.کنارش نشستم و نگاهش کردم. خیلی گریه کرده بود.این مدت خیلی اذیت شده بود... نگاهم کرد.... لبخند زدم.یه دفعه ته دلم خالی شد،نکنه خواب بوده؟!مامان گفت: _زهرا،چی شده؟ -مامان،فکر کنم...خواب دیدم...وحید..برگشته... زخمی بود.. آروم و شمرده حرف میزدم... مامان لبخند زد و گفت: _نه دخترم.خواب نبود.واقعا خودش بود. زخمی بود.همونجاهایی که تو گفتی نور داره. بابغض گفت: _زهرا...پاش. گفتم: _ولی خیالتون راحت،دیگه مأموریت نمیره. -واقعا؟!!! -خودش که اینجوری گفت.بخاطر پاش. -قربون حکمت خدا برم.دیگه #طاقت_نداشتم بره ولی #نمیخواستم هم مانعش بشم. حالش رو میفهمیدم... وحید یه پاشو از دست داد ولی دیگه پیش ما موندگار شد. مادروحید رفت پیش پسرش... منم تنهایی خیلی دعا کردم و شکر کردم و نماز خوندم. وحید یک هفته بیمارستان بود... حال من خوب نبود و نمیتونستم پیشش بمونم. مادرش و آقاجون و بابا و محمد و علی به نوبت پیشش میموندن.منم هر روز میرفتم دیدنش. سه ساعتی پیشش میموندم و برمیگشتم.فاطمه سادات وقتی پدرشو دیداز خوشحالی داشت بال درمیاورد.با باباش حرف میزد. وحید هم بادقت به حرفهاش گوش میداد و میخندید. بعد یک هفته چهره ی وحید تقریبا مثل سابق شده بود.اون موقع هم پرستارها و دکتر بالبخند و تعجب به ما نگاه میکردن. تا مدت ها مهمان زیاد داشتیم.... میومدن عیادت وحید.همکاراش،دوستاش،اقوام، بچه های هیئت؛خیلی بودن. یه روز حاجی و همسرش اومدن عیادت وحید. قبلا همسر حاجی رو دیده بودم.خانم خیلی بامحبتی بود. خودشون بچه نداشتن.وحید خیلی دوست داشتن.به منم خیلی محبت میکردن،مخصوصا بعد از قضیه ی بهار. حاجی اومده بود که بگه کار وحید تغییر کرده و مسئول جایی شده که من متوجه نشدم... ولی وحید خیلی تعجب کرد.گفت: _آخه من،...با این درجه و سن که نمیشه!!!! حاجی گفت: _ترفیع درجه گرفتی.سن هم که مهم نیست. مهم تجربه و پرونده ی کاریه که ماشاءالله تو پر و پیمونشم داری... کارت از چهار ماه دیگه شروع میشه.تا اون موقع به خانواده ت برس. به وحید نگاه کردم... ناراحت بود.حتما مسئولیتش_سنگین_تر شده.. حتما #مسئولیتش_سنگین_تر شده... حدس زدم مسئولیت نیرو های بیشتری رو داره. چون تنها چیزی که اذیتش میکرد این بود که مسئولیت حفاظت #جان کسی رو بهش بدن. درکش میکردم،خیلی سخته. همسرحاجی آروم به من گفت: _آدمها هرچی بزرگتر باشن مسئولیت شون هم بیشتره.آقا وحید مرد بزرگیه.خودتو برای روزهای #سخت_تر از این آماده کن. تو دلم گفتم سخت تر از این؟!!خدایا خودت کمکم کن. در واقع وحید و من وارد مرحله جدیدی تو زندگیمون شدیم که برامون خیلی سخت بود. چون تعداد افراد خانواده مون بیشتر میشد و از طرفی هم کار وحید به اندازه قبل خطرناک نبود، از خونه بابا اسباب کشی کردیم و یه خونه بزرگتر اجاره کردیم. سه ماه بعد... سیدمحمد و سیدمهدی به دنیا اومدن.وقتی دیدمشون خیلی خوشحال شدم.چهره شون عین وحید بود.بهشون گفتم: _اخلاقتون هم باید مثل پدرتون باشه. وحید وقتی بچه ها رو دید به من نگاه کرد و فقط لبخند زد.گفتم: _پسر کو ندارد نشان از پدر... خندیدیم.گفتم: _بیچاره من با این همه وحید. وحید مثلا اخم کرد و گفت: _خیلی هم دلت بخواد. بالبخند گفتم: _خیلی هم دلم میخواد. بعد از چند وقت پای مصنوعی برای وحید گذاشتن.دیگه بدون عصا میتونست راه بره.می لنگید ولی بهتر از عصا بود. کمتر از دو هفته به تموم شدن مرخصی چهار ماهه و شروع کار جدیدش مونده بود.وحید تو کارهای خونه و بچه داری خیلی به من کمک میکرد.فاطمه سادات هم میخواست مثل باباش به من کمک کنه.وحید هم باآرامش و حوصله بهش یاد میداد که چطوری با پسرها بازی کنه و سرگرمشون کنه.درواقع داشت آماده ش میکرد برای روزهایی که خودش خونه نبود،فاطمه