تو به اندازه‌ی دیدِ خالق خودت، ارزشمندی؛ خالقِت از خلق تو دلیل و حکمتی داشته.

توی روضه کنارم نشسته بود. به پشت‌سریش داشت می‌گفت نمی‌تونم با این دستم سینه بزنم، درد می‌کنه، دعا کن. داشتم فکر می‌کردم اصلا ما تا حالا خدا رو شکر کردیم که می‌تونیم سینه بزنیم؟ اصلا سینه‌زدن رو نعمت حساب کردیم؟ بی‌راه نیست که می‌گن خیلیا حتی از گفتن یه یاحسین محرومن ..💔 - خدایا شکرت‌.

کم مونده تا محرم؛ از الان نگران اشکایی‌ام که به خاطر گناهای منِ سیاه‌روز شاید قراره جاری نشن، نگران سینه‌زدن‌هایی که شاید رزقش سمت من نیاد، نگران پارچه‌ی لباس مشکی‌هایی که فقط برام ظاهر بسازه، نگران سقاخونه‌ای که نوکری منو قبول می‌کنه یا نه؟ ، نگران دنبال دسته‌رفتن‌هایی که آیا منو آدم می‌کنه یا نه؟، نگران بغضایی که باید منو بیچاره کنه ولی شاید به خاطر گناهام تاثیرش کم بشه و نگران خیلی چیزای دیگه.. نگران اینکه امسال به کاروان حسین می‌رسم؟ پاک می‌رسم؟ می‌مونم تا تهش؟ آخرش چطوری می‌شم؟ و .. - از همین الان #نوکری رو تمرین کنیم؛ با گناه نکردن.

خدایا، خیلی توبه- خدایا، ببخشید، خیلی غلط کردم، همین.

اگه خدا نبود، تاوان آدم بودن، تحمل‌نشدنی بود ..

فکر می‌کنم به گناه. به آدم. به آدمی که می‌دونه گناه یعنی چی. آدمی که می‌دونه و انجام‌ می‌ده. به اینکه چطوری آدمی‌زاد می‌تونه با دونسته‌هاشم سر خودش کلاه بذاره. یا به قولی، چی می‌شه که آدم به جای ماستی که ازش متنفره، دوغ می‌خوره و می‌گه به‌به. فکر می‌کنم به خدا. به اینکه چقدر رحیمه. چقدر ستّاره. چقدر ماهه. چقدر خداست.. به اینکه اگه خدا نبود، ما آدما چندکیلومتری قعرِ تعفن، خیمه زده بودیم به قصد پیکنیک؟ اگه خدا نبود، کی توی دنیا می‌فهمید پشیمونی یعنی چی؟ اگه خدا نبود، دوست‌داشتنیای آدم کجا بالانس می‌شد؟ اگه خدا نبود، آدمی هم نبود، البته آدمی به تعبیر ما آدما؛ اگه خدا هرثانیه روی فعل و فکر ما آدما، پارچه‌ی ستّاریت پهن نمی‌کرد، کی می‌موند که رو آدمیتّش حساب باز کنیم؟ اگه خدا نبود، کجا یاد می‌گرفتیم که خودمونو ببخشیم؟ کجا از این سیل شرم که آوار می‌شد روی قلب‌مون، نجات پیدا می‌کردیم؟ اگه خدا نبود، حتی نبودیم که لذت "صاحب داشتن" رو درک کنیم، لذت رها نبودن، لذت بی‌پشت و پناه نبودن. و از همه لطیف‌تر اینکه، اگه خدا نبود، تاوان آدم بودن، تحمل‌نشدنی بود . . - خدایا ، نزار از دستِت بدیم ؛

و غم‌هایی هست که از شاد بودن بهتر.

به اعضای خانواده‌‌ی خودتون باور داشته باشید؛ این تنها سرمایه‌ی آدمای فراموشکارِ مشغولِ زندگیه که هرگز از یادشون نمی‌ره.

گاهی اوقات باور داشتن به آدمای خوب و تلاش‌گر، 'تنها راه' نجات‌شونه.

خلاصه؟ - آدمای‌ نزدیک‌تون رو مثل آدمای دور ببینید؛ همون‌قدر تحسین‌آمیز و بااهمیّت‌.

‌ چهارشنبه، عرفه‌ست و من، هنوز دورم از کربلات امام‌حسین ..

امشب شب عرفه است... امشب سه خصوصیت دارد... 🔸به نفس قدسی آقا مجتبی تهرانی 🔻🔻🔻🔻 @hsn_mokhtari