eitaa logo
کانال طب اسلامی و سنتی سید یاسین
10.9هزار دنبال‌کننده
757 عکس
362 ویدیو
39 فایل
تلگرام @seyed_ya_seen 09196807244 درمانگر طب اسلامی سنتی سیدیاسین🏠 تدریس,تحلیل عنبیه،زبانشناسی،دیسکوپاتی،کایروپرکتیک،طب سوزنی،حجامت،فصدسوزنی،فصد و اعمال یداوی و...pv مشاوره حضوری درنسیم شهر https://eitaa.ir/teb_sayed_ya_seen
مشاهده در ایتا
دانلود
داروی ترکیب : زعفران . هل . فلفل سفید . عاقرقرحا . بنج . خربق سفید . سنبل الطیب بطور مساوی وفرفیون دو برابر باقی نرم آسیاب شود والک شود وبا دو برابر وزن مجموع عسل مخلوط شود ودر یک شیشه نگهدارید وهر وقت لازم شد اندازه 1 نخود با حمال مصرف شود. موارد مصرف به این شرح است: 1. با پخته برای سردی معده، تپش قلب، درد پهلوی راست، نفخ و دیگر بیماریهای معده. 2. جامع با پخته 1نخود بمدت 3 شب برای سرفه آسم وعامه بیماریهای ریه وپستان مفید است. 3. جامع با برای مار گزیدگی، عقرب گزیدگی، رتیل گزیدگی، مسمومیت زهر، شیمیائی شدن و برای سردی شدید بدن و غلظت شدید خون. 4. جامع با پخته برای درد پهلوی راست. 5. جامع با بمدت سه شب برای بیماری سل. 6. جامع با و یک جرعه سرکه برای بیماریهای طحال. 7. مرزنجوش_جامع یعنی جامع با پخته حل شود و در بینی ریخته شود برای سکته مغزی و تمامی انواع فلج اعم از فلج اطفال، ام اس؛ ای ال اس، انواع تحلیل عضلات، توده مغز، سینوزیت و بسته شدن بینی. 8. جامع با پخته برای سنگ کلیه. 9. جامع با برای سنگ کلیه. 10. جامع با برای تیروئید، منرژیت و سایر مشکلات مغز مانند ام اس و انواع فلج. 11. جامع با مکی برای سنگ صفرا. 12. جامع با برای سنگ صفرا. 13. جامع با برای سرطان خون. 14. جامع با برای کم خونی وکمبود پلاکت و بیماری طحال. 15. جامع با برای تب است. 16. جامع با به برای بیماریهای قلب. 17. جامع با یا برای انواع عفونتها و التهابها، هپاتیت، ایدز و بیماریهای مری، معده و روده. 18. و برای انواع زخمها حتی زخم دیابتی و انواع بیماریهای پوستی. 19. جامع با برای بیماریهای کبد و روده بزرگ. 20. جامع با برای بیماریهای پانکراس. با داروی جامع میتوانید همه بیماریها را درمان کنید و از دارو و دکتر بی نیاز میشوید.
‍ ✍️خواص از دیدگاه 💎 تدریس : 1️⃣ درمان ⬅️ در روایت آمده است: 👈رعَفْتُ سَنَةً بِالْمَدِينَةِ فَسَأَلَ أَصْحَابُنَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ شَيْ‌ءٍ يُمْسِكُ الرُّعَافَ فَقَالَ لَهُمُ اسْقُوهُ سَوِيقَ التُّفَّاحِ فَسَقَوْنِي فَانْقَطَعَ عَنِّي الرُّعَافُ[1] یعنی یک سال در مدینه خون دماغ می‌شدم، بعضی از اصحاب از امام صادق (ع) برای قطع شدن خون دماغ سوال کردند حضرت فرمود: به او بدهید و به من دادند و خون دماغ قطع شد. معلوم می‌شود خون دماغ معمولی نبوده است، بلکه مدت یکسال طول كشيده است. احتمال دارد این خون دماغ، نوعی سرطان خون و کمبود «پلاکت» باشد. وقتی پلاکت کم شود، خونریزی به خصوص خون دماغ زیاد می‌شود بنابراین بعید نیست که سویق سیب درمان سرطان خون و درمان کمبود پلاکت خون هم باشد. ✍️روش ساخت سیب را ورق ورق کنید و خشک کنید سپس آسیاب کرده وآن را تفت بدهید. ظاهرا سیب بدون پوست مراد است ولی را می‌توان با پوست درست کرد ولی مانند سویق گندم و جو نیازمند مقدار مساوی نیست. در روایت هسته‌ی سیب ذکر نشده است و چون بین مردم معمول است که هسته را دور می‌ریزند، باید سویق سیب بدون هسته درست شود، در روایت روی سیب لبنانی تاکید شده است. 2️⃣ درمان ⬅️در روایت آمده است: 👈ما أَعْرِفُ‌ لِلسُّمُومِ‌ دَوَاءً أَنْفَعَ مِنْ سَوِيقِ التُّفَّاح‌[2] یعنی برای دارویى نافع تر از نمی‌شناسم. امام (ع) وقتی می‌فرماید نمی‌شناسم یعنی دارو وجود ندارد. سیب درمان زهر است و اگر تبدیل به سویق بشود بهترین درمان زهر است،به نظر می‌رسد سویق را می‌توان تا یکسال نگهداری کرد. 3️⃣ درمان و ⬅️در روایت آمده است: 👈كانَ إِذَا لَسَعَ إِنْسَاناً مِنْ أَهْلِ الدَّارِ حَيَّةٌ أَوْ عَقْرَبٌ قَالَ: اسْقُوهُ سَوِيقَ التُّفَّاحِ.[3] یعنی هنگامی که كسى از اهل خانه دچار مار گزیدگی یا عقرب گزیدگی می‌شد می‌فرمود به او سویق سیب بنوشانید. البته بهترین درمان گزیدگی، (ع) با است ولی سویق سیب هم جزء درمان های خوبی است که امام (ع) برای اهل بیت خود تجویز کرده است. مقدار مصرف در روایت سه کف بیان شده است، و هر کف یک قاشق غذاخوری پُر است. خیلی از بیماری های سخت و لاعلاج با همین سویق درمان می‌شود. 4️⃣ درمان ⬅️اگر از خود سیب برای درمان تب استفاده شود باید به عنوان غذا باشد و یک قاشق کافی نیست. 👈أطْعِمُوا مَحْمُومَكُمُ‌ التُّفَّاحَ فَمَا مِنْ شَيْ‌ءٍ أَنْفَعَ مِنَ التُّفَّاح‌[4] یعنی به شخص تب دار سیب بدهید زیرا چیزی نافع تر از سیب برای شخص تب دار نیست. [1] الکافی، کلینی، ج6، ص356، ط اسلامیه. [2] الکافی، کلینی، ج6، ص356، ط اسلامیه. [3] الکافی، کلینی، ج6، ص356، ط اسلامیه. [4] طب الائمه، ابن سابور الزیات نیشابوری، ص63.