⭕️چرایی حضور مردم در راهپیمایی ۲۲ _ یک تبیین اجتماعی❗ 🔺جمهوری اسلامی از پس چهلمین سال و در واقع سخت ترین سال بازی خطرناک به صحنه آوردن جمعیتی که به صورت مستقیم نشانه مشروعیت اش می باشند، با سر بلندی برآمد تا همچنان تنها نظام سیاسی در جهان باشد که سالی یکبار مشروعیت خود را به صورت علنی و در معرض آزمون می گذارد. این آزمون هولناک و نفس گیر در همان حال که خطر کردنی ترسناک هست، منبع عظیم انرژی برای تداوم انقلاب و عبور از بحران ها نیز محسوب می شود. 🔺در تمام این سالها همواره این پرسش وجود داشته است که راز حضور و مشارکت جمعیت تقریبا ثابتی از مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن چیست؟ به خصوص در شرایطی چون سال ۹۷ که به دلیل بحران های اقتصادی و اجتماعی انتظار می رفت میزان مشارکت به نحو چشم گیری نسبت به سال های دیگر کاهش یابد. چگونه می توان حضور و همراهی مردم را در حالی که بخش عمده مقامات مسئول در قوای سه گانه با کاهش اعتماد اجتماعی مواجهه هستند را تبیین کرد؟ 🔺 اگر بحث های رسانه ای و تکراری ساندیس، اجبار، ترس و سازماندهی را کنار بگذاریم و از بحث های مرتبط با متر و مسافت مسیر راهپیمایی ها نیز عبور کنیم، یکی از مشهورترین تبیین های ارایه شده از چرایی حضور مردم، تبیین الهیاتی است که البته توسط یک جامعه شناس ارایه شده است. 🔹 دکتر حسین کچوئیان در تبیین این مساله ضمن اشاره به جنبه های راز آلود حضور مردم، راهپیمایی ۲۲ بهمن را همچون راهپیمایی اربعین "دست خدا" در تاریخ می داند که هم شکل گیری و هم تداوم آن به واسطه چنین حضوری رخ می دهد." چه کسی جز دست خدا می تواند ملتی را در صورت جمعی اش به مدت ۲۵ سال(بخوانید۴۰ سال) در صحنه نگاه دارد و با آن تاریخ بسازد؟" 🔺 به نظر می رسد این تبیین نسبت به تحول واقعی که انقلاب اسلامی در حیات اجتماعی جامعه ایران به خصوص ساختار دولت ایجاد کرده است و همین تحول نقش مکملی و مهمی در حفظ حضور مردم در راهپیمایی های ۲۲ بهمن دارد، بی اعتناست. 🔺 در توضیح باید گفت که ایمان و اعتقاد به اصل نظام جمهوری اسلامی و حق بودن آن، زیر بنای و انگیزه اصلی حضور مردم و یا آن گونه که کچوئیان گفته است دست خدا در صحنه است، اما صرف ایمان به تنهایی نمی تواند توجیه گر حضور اجتماعی باشد مگر آن که آن نظام حق در حیات اجتماعی و سیاسی جامعه نیز تداوم یافته و ظهور بروز داشته باشد. 🔺این گونه نیست که مردم تنها به خاطر اعتقاد به حق بودن جمهوری اسلامی در صحنه حضور دارند و حیات اجتماعی و سیاسی جامعه ایران تفاوتی با رژیم سابق یا سایر نظام های غیر دینی ندارد و یا حتی بدتر از آنهاست. روشن است که علی رغم همه کاستی ها، نقص ها، اختلاس ها و...حیات اجتماعی و سیاسی ایرانیان به نحو بارزی تغییر کرده و جمهوری اسلامی در متن حیات اجتماعی حضور دارد، هست، نفس می کشد، مبارزه می کند، به پیش می رود و البته بسان هر موجود زنده ای در جایی هم شکست می خورد و حتی به عقب بر می گردد. آن بدنه همیشه حاضر علی رغم نقد کردن و حتی ناراضی بودن این حضور را لمس می کنند، تلاش هایش را می بینند، گاهی از خطاهایش می گذرند و زمانی به روش دموکراتیک چرخ حرکتش را می چرخانند. با همه کم کاری ها و فشارهای خارجی هنوز فضای عمومی جامعه نشان جمهوری اسلامی دارد و فضای ذهنی و روانی جامعه بیانگر حضور یک حکومت دینی است. پس این تداوم و ظهور نظامی که باور بر حق بودن آن هست، نقش اساسی و مهمی در انگیزه بخشی برای حضور مردم دارد. مردم برای حفظ یک موجود واقعی مبارزه می کنند و به صحنه می آیند. 🔺 تحول دولت و ایجاد دولت ملی اما بزرگ ترین دستاورد جمهوری اسلامی و به نوعی زیرساخت اساسی حفظ آن است. منظور از دولت ملی سهمی است که ایرانیان از نهاد دولت و هیات حاکمه سیاسی از رهبری تا بخشداری و شورای شهر دارند و امکانی است که به لحاظ واقعی می توانند در آن سهیم باشند. تا قبل از مشروطه دولت در ایران، حداکثر یک دولت قبیله ای بود. مشروطه تلاش کرد تا دولت قبیله ای را به دولت ملی تبدیل کند اما با مجموع تلاش های صورت گرفته در مشروطه و پهلوی این سهم بیش تر از ۵ درصد نشد. انقلاب اسلامی در برآورد بدبینانه این سهم را به بیش از ۴۰ درصد رساند و در سال های بعد همواره در سطح بالاتر از ۳۰ باقی ماند. اگرچه شورش اشرافیت و تبانی طبقه متوسط در چند مقطع تاریخی موجب محدود شدن این نسبت شده است، با این حال همچنان جمهوری اسلامی در نسبت با تمام تاریخ پیش از خود، ملی ترین دولتی است که در این سرزمین تشکیل شده است. ایرانیان هیچ گاه به اندازه دوره جمهوری اسلامی در دولت سهم نداشته و البته از دولت نفع نبرده اند. به هم خاطر هم از یک سو انگیزه مخالفت ندارند و از سوی دیگر انگیزه حضور دارند. ✍ #سینا_کلهر 🔹 t.me/teribon 🔺 Eitaa.com/teribon_ir 🔸 http://sapp.ir/teribon_ir 🔺http://ble.im/teribon_ir

⭕️ زبان فارسی و داستان یک نمایش 🔹چرا و چگونه به هشدارها و نگرانی های بالاترین مقام کشور درباره زبان فارسی در عمل توجه نمی شود؟ چه چیزی موجب می شود تا علی رغم تکرار چندیدن و چندباره این نگرانی ها، در صحنه اجرا تحولی برای رفع آن دغدغه ها صورت نگیرد؟ من علت این اتفاق را در چیزی می دانم که آن را " نمایش عمل" می نامم. 🔹"نمایش عمل" وضعیتی است که در آن افراد چه از روی " سهل انگاری" و چه "نفاق"، برای این که تعهد خود را نسبت به دغدغه ای نشان دهند، نمایشی از اقدامات را تدارک می بینند بدون آن که آن اقدامات ویژگی لازم برای رفع آن دغدغه را داشته باشد. ابزارهایی که برای رفع دغدغه به کارگرفته می شود تناسبی با آن دغدغه ندارد اما چون هدف " نمایش عمل" است، هیچگاه عوامل نمایش به عدم تناسب و خلاء های آن فکر نمی کنند. در نتیجه دغدغه ها می ماند و انبوه تر می شود. 🔹۲۷ سال پیش در سال از ۱۳۷۴ رهبری در دیدار اعضای مجمع بین المللی استادان زبان فارسی به مظلومیت زبان فارسی اشاره کرده و بر ضرورت تلاش برای اعتلای آن تاکید می کنند.(http://farsi.khamenei.ir/news-content?id=19689) در همان سال در چند دیدار دیگر نیز نگرانی ایشان درباره زبان فارسی تکرار می شود. 🔹در نتیجه این نگرانی ها طرح قانونی در مجلس با نام " ممنوعیت به کارگیری اسامی، عناوین و اصطلاحات بیگانه" ارایه می شود و در سال ۱۳۷۵ به تصویب می رسد. هدف قانون، رفع دغدغه رهبری و "حفظ قوت و اصالت زبان فارسی به عنوان یکی از ارکان هویت ملی ایران ..." است. 🔹مطابق این قانون کلیه دستگاهها و سازمان های اجرایی موظف می شوند " از بکار‌بردن کلمات و واژه‌های بیگانه در گزارش‌ها و مکاتبات، سخنرانی‌ها، مصاحبه‌های رسمی خودداری کنند و همچنین استفاده از این واژه‌ها بر روی کلیه‌تولیدات داخلی اعم از بخش‌های دولتی و غیر دولتی که در داخل کشور عرضه می‌شود" ممنوع می شود. 🔹 قانون، فرهنگستان زبان و ادب فارسی را دستگاه اصلی واژه گزینی و واژه سازی زبان فارسی معرفی می کند و فرهنگستان علوم و علوم پزشکی هم باید در حوزه های تخصصی معادل های پیشنهادی خود را به تصویب فرهنگستان زبان فارسی برسانند. فرهنگستان زبان فارسی هم باید هر ۶ ماه یکبار گزارش فعالیت خود را به کمیسیون مربوطه در مجلس ارایه کند. یعنی ۵۲ گزارش تا سال ۹۸. از سرنوشت این تکلیف قانونی اطلاعی در دست نیست. 🔹علاوه بر این قانون به صورت خاص برای چند واحد دیگر نیز تکلیف مشخص می کند: ۱_ واحدهای تولیدی ۲- چاپخانه ها و مطبوعات ۳_ صدا و سیما کارخانه‌ها، کارگاه‌ها و اماکن تولیدی و خدماتی و تجاری موظف می شوند ظرف مدت دو سال از تاریخ ابلاغ قانون، اسامی تولیدات و ظرف‌مدت یک سال نام اماکن خود را به نامها و واژه‌های غیر بیگانه برگردانند." این تکلیف هم نه تنها درست اجرا نمی شود بلکه اویلا، سافتلن، هوم کر، لاکچری، نانسی، اکتیو و ده ها نام دیگر هم تولید، نام گذاری و در سطح ملی تبلیغ می شوند. 🔹 در خصوص رسانه ها نیز طبق قانون " چاپخانه‌ها، مراکز طبع و نشر، روزنامه‌ها و سایر مطبوعات مکلف به رعایت قانون می شوند... صدا و سیما نیز موظف می شود از بکارگیری واژه‌های نامانوس بیگانه خودداری کند و ضوابط دستوری زبان فارسی‌معیار را رعایت نماید." هم مطبوعات و هم صدا و سیما در برنامه ها و تبلیغات خود اعتنایی به این قانون نمی کنند. علت اصلی نیز در تبصره ۸ این قانون نهفته است که ضمانت اجرای قانون است. 🔹به نحو حیرت انگیزی که نشانه آشکاری از " نمایش عمل" و معیوب بودن نظام قانون گذاری در کشور است، تبصره ۸ تنها برای "تولید و توزیع‌کنندگان کالاها و صاحبان مراکز کسب و پیشه" مجازات تعیین می کند و هیچ گونه مجازاتی برای فرهنگستان و البته صدا و سیما در نظر گرفته نمی شود. دستگاه تشخیص دهنده تخلف از قانون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تعیین می شود و در صورت تخلف مجازات‌های: ‌الف - اخطار کتبی ب - تعویض علایم و نشانه‌ها و تغییر اسامی و عناوین ج - تعطیل موقت محل کار ‌د - لغو پروانه کار برای متخلف در نظر گرفته می شود" نیروی انتظامی هم موظف می شود از نصب و استفاده از علایم به زبان و خط بیگانه توسط مراکز تولید، توزیع و صنوف جلوگیری نماید." در نتیجه تکلیف دستگاه های اصلی مسئول در صیانت از زبان فارسی بدون ضمانت می ماند و تمرکز قانون برای صیانت از زبان فارسی به صاحبان مراکز کسب و پیشه محدود می شود. 🔹 در سالهای اخیر علی مطهری تنها نماینده پیگیر اجرای این قانون است و چندین بار به دلیل عدم اجرای قانون از وزرای مختلف فرهنگ در صحن علنی مجلس سئوال پرسیده است. آخرین تلاش او در سال ۹۷ با بازگشت تحریم ها و ضرورت حمایت از "صاحبان کسب و پیشه" همزمان شد. به این ترتیب تنها بخش قانون که دارای ضمانت اجرا بود نیز عملا امکان اجرایی خود را از دست داد و در عمل قانون به پایان خود رسید. ✍️ #سینا_کلهر 🔹 t.me/ter