حدیث شانزدهم مرحوم شیخ بهایی(د. 1030ق) کتابی دارد که به اربعین شیخ‌بهایی نامدار است. او در این کتاب، چهل حدیث را نقل و هر یک را قدری توضیح داده است؛ جز یک حدیث. او وقتی حدیث شانزدهم را می‌نویسد به ذکر خاطره‌ای بسنده کرده و بی‌آنکه شرحی بنگارد از آن می‌گذرد. حدیث شانزدهم: امام على(ع): از بدهی‌اى كه داشتم، به پيامبر خدا(ص) شِكوه كردم. فرمود: «اى على! بگو: خداوندا! مرا با حلالت از حرامت و با داده‌ات از غيرِ خودت، بی‌نياز كن. پس اگر بدهی‌‏ات مانند صَبير باشد، خدا آن را می‌‏پردازد. صَبير، نام كوهى در يمن است كه در آن سرزمين، كوهى بلندتر از آن نيست (أمالی صدوق، ص472). مرحوم شیخ بهایی بعد از نقل این روایت می‌نویسد: سالهای گذشته، بدهکاری‌ای برای من پیش آمد که از حدّ یک‌هزار و پانصد مثقال طلا گذشت [به پول امروز بیش از چهار میلیارد تومان می‌شود]. طلبکاران از گروههای مختلف بودند. فشار بدهی به حدی بود که مرا از کارهای دیگرم بازداشت و هیچ نوع اعتبار و چاره‌ای هم نداشتم که آن را بپردازم. پس رو به این دعا آوردم و بر آن مواظبت داشتم تا این که خداوند متعال ادای آن را بر من آسان نمود و توانستم همۀ آن را در مدت کوتاهی برگردانم. در این ماجرا خداوند متعال امکانات و اسبابی را پدیدآورد که هرگز از خاطرم عبور نمی‌کرد و به خیالم نیز نمی‌رسید (اربعین شیخ بهایی، دفتر نشر نوید اسلام، چ اول، ص255). متن دعا: «اللّهم أغنِني بِحَلالِکَ عن حرامِکَ و بِفَضلِکَ عَمَّن سِواکَ» #شرح_حدیث #دعا #بدهی #روزی 🆔 https://t.me/pishgar_ir