🔴واقعه ی کشف #حجاب ۲۱ تیر۱۳۱۴ واقعه خونبار مسجد گوهر شاد با شلیک عمال رضاشاه به حامیان عفاف و حجاب و شهادت آنان منجر شد. مردم حاضر شدند بمیرند ولی ننگ کشف حجاب را تحمل نکنند. 🔰در این روز عده زیادی از مردم مشهد تظاهرات پرجمعیتی علیه اجباری شدن کلاه شاپو و یکسان سازی لباس برگزار کردند و به مسجد گوهرشاد آمدند. 🔰 سران نظامی و انتظامی مشهد بنا به دستور رضاخان با تجهیزات کامل و افراد فراوان در نقاط حساس مستقر شدند و تفنگ ها، سلاح های خودکار و حتی توپ ها را به منظور سرکوب مردم به میدان آوردند. 🔰 در اجتماع مردم مشهد در گوهرشاد، مرحوم شیخ محمدتقی بهلول سخنان تندی علیه دولت ایراد کرد و خواهان مقاومت مردم شد. پاسخ حکومت به این اعتراض آرام و مدنی مردم مشهد، کشتار معترضین بود. 🔰در حوالی ظهر مأمورین نظامی و انتظامی از هر سو به مردم هجوم آورده و در داخل مسجد به کشتار آنان پرداختند. طبق گفته منابع تاریخی، حدود دو هزار نفر در این فاجعه ملی کشته و زخمی شدند. 🌱حدود شش ماه پس از فاجعه مسجد گوهرشاد، رضا خان با بي اعتنايي به علما و مردم، در روز 17 دي 1314 در جشن فارغ التحصيلي دانشسراي مقدماتي دختران در تهران، قانون کشف حجاب زنان را به طور آشکار و رسمي اعلام کرد و خود به اتفاق همسر و دخترانش که بدون #حجاب بودند، در اين جشن که به ابتکار علي اصغر حکمت، وزير معارف و فراموسونر معروف تشکيل گرديد، شرکت و سخنراني کرد و دوره اي سياه براي زنان ايران در تاريخ شروع شد. در واقع برداشتن #حجاب، مقدمه‌ای برای برداشتن عفت و #حیا در جامعه‌ی اسلامی بود... بدیهی است حرکت و جوشش مردم، وقایعی زیبا را به تصویر می‌کشد؛ شاید آن واقعه در بدو امر اتفاقی تلخ قلمداد شود ولی حضور مردم و واکنش آنان به اتفاقات، تاریخ نویسی را به جنبش وا‌ می‌دارد؛ زیرا آن‌چه از تاریخ مغفول مانده دقیقا همین‌جاست، تاریخی که اجتماع مردم آن را رقم می‌زنند و نه شاهان و شاهزادگان. واقعه‌ای مانند آن‌چه در گوهرشاد افتاد از همین مقوله است و اگر نام آن را تاریخ اجتماعی بگذاریم گزافه نیست. تاریخی که با حضور مردم، از مسیر اشتباه خود خارج می‌شود و راه صلاح را می‌طلبد؛مسیری از الگوبرداری خطای شاه مملکت و اشتباه محاسباتی از دین‌داری مردم. واقعه گوهرشاد برگی از تاریخ است که نشان می‌دهد مردم ایران بیش از هر مسئله‌ای دین‌دارند و اگر از تمام ناملایمات بگذرند و صبوری کنند اما درباره دین و هویت ملی‌شان کوتاه نمی‌آیند. شاید این حرف، کلام متحصنین در گوهرشاد بود که چرا لباسی که ما با آن زندگی کرده‌ایم و هویت دینی و ملی ماست را با چیز دیگری عوض کنیم؟ مگر نه این است که اسلام برای همه شئون زندگی مسلمانان حرف دارد چرا باید حرف دین را کنار حرف شاه بگذاریم، آن‌ هم شاهی که حرفی از خودش ندارد و مقلد است بدون داشتن حتی سوادی اندک از جامعه تحت فرمانش. مردم ایران این‌قدر توهین را حق خود نمی‌دانستند و بر نتافتند که به هرقیمتی زندگی کنند. واقعه گوهرشاد گذشت و نکته قابل توجه و عبرت پذیر این واقعه قطعا حضور مردم است و واکنش آنان به دین و معنویت، زیرا زندگی برخواسته از باید و نباید دینی، هرگز به بیراهه و گمراهی حل ناشدنی نمی‌رسد. هم اکنون هنگام تامل مسائل کنونی کشور، درمی‌یابیم که مسائلی از جنس عفاف و پاکدامنی مقوله فرهنگی و خواست همگانی‌ست. نمی‌شود که دین‌دار بود و از آفات این وادادگی در جامعه مصون ماند. نمی‌شود اصلاح جامعه را فراموش کرد و فقط به اصلاح خود پرداخت. مقوله حجاب در کشور ما سابقه‌ای طولانی‌دارد. باید پذيرفت که تک تک افراد جامعه در این امر دخیل هستند، چه بدانند و چه ندانند. نکته کانونی در واقعه گوهرشاد هوشیاری علما و همراهی مردم و نگرانی بسط لباس متحد الشکل به دیگر شئون زندگی مردم است که تا بن خانواده و جامعه را هرز نکند دست بردار نیست. الان هم با همین امر مواجه‌ایم، عقب نشینی از حجاب، از هر حدی و محدوده‌ای در واقع رفتن به سمت زندگانی متزلزل و دور از فرهنگ دینی و ملی ماست. این‌جاست که گوش به زنگی آحاد جامعه را می‌طلبد و حضور مردم در صحنه همانند واقعه گوهرشاد بسیار راهگشاست. مطالبه عمومی در امر حجاب، هوای جامعه را پاک‌تر و زیباتر می‌کند. رسالت همه مسئولان فرهنگی تبیین این جهاد مهم است. جهادی که ابتدا باید ضرورت و اهمیت آن از پس صدای بلند شبکه‌های معاند به گوش مخاطب هدف برسد. آن‌وقت نقش مردم همانند هر زمان از تاریخ پر گوهر ایران دیدنی و نوشتنی‌ست.