اگر دیدی همش چشم‌ت به ساعته بدون اون‌روز جای اشتباهی هستی؛ اگر دیدی هرروز چشم‌ت به ساعته بدون کلا جای اشتباهی هستی؛ جای اشتباه، مسیر اشتباه، هدف اشتباه.

قوی‌‌بودن به نترس‌بودن نیست. به این نیست که این‌قدر محکم وایسی که دست و دلت نلرزه. بلکه به اینه که بترسی و بلرزی ولی همچنان به جلو حرکت کنی. آدم نترس آدم مُرده‌ست، چون همچین آدم زنده‌ای وجود نداره؛ مگر این‌که زنده باشه و اون قسمت از مغزش از بین رفته باشه.

«رسوای زمانه» اصلا و اصلا و اصلا شانس گوش کردن به این قطعه زیبارو از خودتون نگیرید. #غمِ‌پاچیده‌شده

«وطن من» اگر شماهم مثل من از سینه‌چاکان و عاشقان کشورتان هستید احتمالا برای این تصنیف جان می‌دهید. #غمِ‌پاچیده‌شده

شاعر می‌فرماد عقربه زلف کجت با قمر قرینه تا قمر در عقربه کار ما چنینه

فرشته سمت راستمون وقتی آخر شب داره گزارش کارش و می‌نویسه یه قسمت وجود داره به اسمِ میزان پوست کلفتی، من مطمئنم اون قسمت و همیشه ۱۰۰درصد کاملش و می‌گیرم.

آبیِ رویایی من. اگه می‌تونستم همه چیز رو به رنگ تو در میووردم. آبی لطیف ترین و عاشق ترین رنگ بشریته.

شعر رو همیشه میخونم اما هیچ وقت به شعر اعتماد ندارم.

رشد زمانى اتفاق ميفته كه زمين خوردى، نه وقتى حس و حالت خوبه! اگه ميخواى پيروز بشى، وقتى زمين خوردى، بلند شو و بايست.

جمالت را نمی‌بینم، هوایت می‌کُشد اما.

چند خطی از محمود درویش می‌خوندم، رسیدم به این جمله: می‌خواستم به تو بگویم که به جز تو از همه ناامید گشته‌ام و می‌ترسم از همه. اما پیش از آنکه به تو بگویم تو نیز ناامیدم کرده‌ای.. و به این فکر می‌کردم که کاش هیچکی این حس و تجربه نکنه. چقدر دردآوره. چقدر انسان رو میشکنه.

امروز مابین کلاس ها، دوباره کتاب نخل و نارنج رو خوندم. مابین این کتاب ها دنبال چی می‌گردم؟ شاید طریق عشق رو. به کتاب ها چنگ می‌زنم تا راه عبد بودن رو پیدا کنم. شیخ مرتضی انصاری چه چیزی حس کرده بود که سالیان سال با توشه‌ای نا چیز سفر می‌کرد و چنان جنون وار علوم رو یاد می‌گرفت؟