که نیکوتر ز ماه آسمانی

بلاگردونِ شما بشوم، تا به حال انگشت کوچک پایتان به مبل خورده است؟ بله همان که از همه ریزه‌میزه تر است. سقف روی سرش هم یک چهارمِ بقیه ناخن هاست. ضربه‌ی مغمومیست، برای لحظه‌ای از سخن گفتن باز می‌مانید و تمام دستگاه عصبیتان یک‌صدا، باهم آخ بلندی می‌کشند. گاهی هم شدت برخورد آنقدر زیاد است که گویی حتی مویرگ های چشم هم آزرده خاطر می‌شوند و می‌نشینن به تحصن برای آبیاری مژه ها. شاید دلیل ناسور بودنش آن است، که انتظار زخم خوردن از پایه مبل را نداریم. مثل همان موقع که رو به روی کسی مینشینی و با صدای محزون میگویی - از تو یکی، انتظار نداشتم. - یا شاید هم مثل زمانیست که فنجان جدیدت را در دست گرفته ای و درخواستِ پیاله‌ای دمنوش می‌کنی. محتوی آنقدر داغ است که فنجان زهره می‌ترکاند و تکه تکه میشود روی دستانت. دست هایت قرمز آلبالویی میشود، نه از رنگ دمنوش بلکه از گرمایش. تصدقت، آدمی از فنجانش هم توقع این رفتار را ندارد، بنا بر این هر بار با ترس و لرز فنجان جدید را در دست می‌گیرد. شاید هم تا مدتی به همان لیوان های فرانسوی دسته دار دل خوش کند. همان که حداقال دو دستی، در میان جهیز تمام مادران است. خلاصه که، سطح انتظار و توقع ما از افراد میزان دردِ حاصل از زخم را تعیین می‌کند. #حدیث_سادات_مهدوی

برای وقتی که زیرِ آسمونِ غم داره شمال نشستی. آسمونی که از دیشب زانوی گریه بغل گرفته و گنجیشکاش دارن واست هنگدرام می‌زنن. #غمِ‌پاچیده‌شده

انگار فتاح براشون خیلی سنگین بوده که قبل پرتاب و اصابت، باد بویِ سوختگی میاره از غرب.

موشک فتّاح چُرت اسرائیلی‌هارو پاره می‌کنه. شایدم چیز دیگه‌شونو؛ باز خودشون بهتر می‌دونن.

قبل اصابت که اینه، بعد اصابت مصیبتیه.

نیاز دارم به اینکه پنج میلیارد پول بهم برسه. حالا چرا پنج میلیارد؟ بلاخره مام مسلمونیم به حق پنج تن، پنج میلیارد.

ما بماندیم و خیال تو به یک جای مقیم

ظهور بهشت تو این دنیا تو وادی السلامه و دقیقا هم تمام قبورش پشت امیرالمومنین قرار گرفتن. وادیِ ولایته. سلامه چون سلام، ولایته دیگه. و این سیمای ملکوتیش اینه که بهشت نه خودِ علی، پشتِ علیه. یعنی در تبعیت از امیرالمومنینه. «يَهْدِي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ» به سلام می‌رسونه یعنی هرکی در تبعیت از امیرالمومنین قرار گرفته به سلام رسیده. -ماحی-

با تو در سکوت سخن میگویم و خلق اثر می‌کنم.

بی سبب نیست شب جمعه شب رحمت شد مادری گفت حسین جان همه را بخشیدند

به روز های پشیمونی و توبه نزدیک میشیم، روزایی که به لطف حسین‌ع به آسمون نزدیک تریم.