شب دست به دامان صبح شدیم که طلوع نکند، که خط افق را روشن نکند، که سرِ حسین بالای نیزه نرود، که بدنش زیر سُمِ اسبان هرکدام گوشه‌ای نَرود. اما دنیا به کام نبود و نیست. صبح شد. گنجشک ها روزه‌ی سکوت گرفتند و جیک نمی‌زدند، مژه بر هم گذاشتم و با دل گوش کردم زمزمه‌یشان بود السلام علیک یا اباعبدلله و الارواح التی حلَّت به فنائک. نهر آبِ روبه‌رویِ خانه‌ی نقلیِ ییلاقیِ حاجی‌ننه مثل همیشه شیهه نمی‌کشید و با شور خودش را به سنگ ها و صخره‌ها نمی‌زد. آرام بود، درواقع فقط عرق شرم می‌ریخت. آنقدر آرام لب از هم باز می‌کرد و می‌بست که گویی فقط لب تکان می‌خورد و صدایی بیرون نمی‌آمد. برای تسکینش دست در آب گذاشتم. پچ پچش به تنم رسوخ کرد؛ علیک منی سلام الله ابدا ما بقیت و بقی الیل و نهار. دست از آب کشیدم سر به آسمان بلند کردم، ابر ها تکه تکه بودند. [هر سو نِگرَم تِکه ای از پیکرِ توست اَجزای تنت از چه پراکنده شده] خورشید مستقیم می‌تابید و سنگ ها سرخ شدند. باد برگ های سرو را بیدار کرد. چشمانشانِ سرخِ‌شان نوید از گریه‌ی طویلی می‌داد. ولا جعله و الاخر العهد منی لِزیارتکم. سنجاقکی دستِ دلم گرفت و برد میانِ تنه‌ی دو درختِ قدیمیِ. صدای چکاچکِ شمشیر ها قطع شد. کسی پشت به من رو به رویِ لشکریِ عظیم و بزرگ ایستاده بود. با یک دست کمرش را گرفته بود و دست دیگر شمشیرش را. خاکِ زیرِ پایش خونین بود. تمام یارانش به شهادت رسیده بودند و تنها شده بود. با گلویِ خشکش خطاب به آنان فرمود: واى بر شما! چرا با من مى‌جنگيد؟! آيا سنّتى را تغيير داده ام؟ آيا شريعتى را دگرگون ساخته‌ام؟! آيا جرمى مرتكب شده ام؟ و يا حقّى را ترک كرده ام؟! با صدایِ زمخت و مسخ شده‌ای عربده زدند، حسین: إِنا نَقتُلُكَ بُغضاً لابِيكَ! تو را به خاطر كينه اى كه از پدرت به دل داريم، می‌کُشیم! اشک از چشمانش جاری شد و بر مظلومیت پدرش گریست. درخت لرزه بر اندامش افتاد. پرده برافتاد. آسمان نعره براورد و رعد و برقی زد، گویی موجوداتِ رویِ زمین منتظرِ اذن بودند. دست ادب بر سینه گذاشتم و همراهی‌ِشان کردم: السلام و علی الحسین و علی علی‌ابن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین. اولین قطره‌ی باران افتاد. صدای اذان آمد. ظهر شد! که لسان‌الغیب حافظ گفته اند: رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت #حدیث_سادات_مهدوی

أعظَمَ اللهُ اجورَنا بمُصابِنا بِالحُسَینِ، وَ جَعَلَنا و ایّاکُم مِنَ الطّالِبینَ بِثارِهِ مَع وَلیّهِ الامامِ المَهدیِّ مِن آلِ مُحَمَّدٍ‌ص.

ای که دانی سرّ ما را مو بمو

به باد گفتم اگر شد مرتبت بکند....

به خاک گفتم اگر شد تو را بپوشاند . .

کتاب آه نوشته‌ی آقای حجازی، بازخوانیِ مقتلِ نفس‌المهموم است. نوشته‌ی شیخ عباس قمی. میانِ صفحات سفیدش یک صفحه‌ی کاملا قرمز وجود دارد. صفحه‌ی ۴۰۹. پیشنهاد هم شده که آن صفحه را در ظهر عاشورا بخوانید. و اینطور نوشته: شمر سرِ حسین را جدا کرد و به خولی سپرد. سنان نیزه بر پشتِ حسین زد که از سینه‌ی بی کینه‌اش سر زد. چون نیزه را بیرون کشید، روحِ حسین به اعلی علیّین رسید.

غریباً وحیداً فریدا. [ترجیحا پس‌از شنیدن صوت سوره‌ی فجر را به نیابت از حسین‌ابن‌علی بخوانید] #دل‌آرام

إذا كنت تخاف من مرتفعات السماء فلا یمكنك امتلاك القمر! اگر از بلندای آسمان بترسی، نمی توانی مالکِ ماه شوی💙.

و گفت: محبت درست نشود، مگر در میان دو تن، که یکی دیگری را گوید: «اِی من» - عطار نیشابوری -

شفافيت فقط امام حسین علیه‌السلام وقتی که خبر شهادت مسلم بن عقیل رو بهشون دادن با صراحت از شهادت خودشون خبر دادن و از خیانت مردم کوفه و پیمان شکنی‌شون گفتن و فرمودن پایان این سفر مرگ و شهادت است. تو همچین موقعیت خطرناکی با نهایت صراحت امام حقیقت رو گفتن و خیلیا برگشتن. اگه فریب به هر شکلی از اشکالش تو اسلام جایز بود وقتی معاویه بزرگترین دشمن اسلام به امیرالمومنین شورید حضرت باهاش سازش می‌کردن. دستور اسلام اینه؛ متضمن راستی و صراحت و مبرّا از هر دغلکاری و فریب.

شیعه اگر صد مرتبه بتواند انتخاب کند که ظالم باشد یا مظلوم باشد؛ مظلوم بودن را انتخاب می‌کند. شیعه مهربان است. ابن ابی الحدید می‌گوید شیعیان اخلاقشان را از امیرالمومنین به ارث برده‌اند [شیعیان نرم‌خو و لطیف هستند]

ماهِ امشب بیش از اندازه چشم‌نواز بود. هر آن امکان داشت ستاره اوِردوز کنم.