عالم چو کوه طور شد هر ذره‌اش پرنور شد مانند موسی روح هم افتاد بی‌هوش از لقا مولانای جان🌻 @wittj2

پندانه🍂 ‌ هر چه هست و بود و خواهد بود جمله در قرآن است اما تو کجا قرآن بینی ؟ هیهات هیهات ! قرآن در چندین هزار حجاب است ؛ تو محرم نیستی اگر تو را درون پرده راه بود این معنی که میرود بر تو جلوه کردی قرآن خطاب لم یزلست با دوستان خود و بیگانگان را در آن هیچ نصیبی نیست جز حروفی و کلماتی که بظاهر شنوند زیرا که سمع باطن ندارند. عین القضات همدانی🌻 علمی عرفانی👇 @wittj2

ای شب آشفته برو وی غم ناگفته برو ای خرد خفته برو دولت بیدار بیا مولانای جان🌻 @wittj2

⭐️مقام حکمت مقامات حضرت زهرا.س.🌻 🎷علامه مروجی سبزواری علمی عرفانی👇 @wittj2

⭐️شمس الضحی 🎷سراج @wittj2

با چشم منی، جمال او نتوان دید با گوش تویی، نغمه او کس نشنید این ما و تویی، مایه کوری و کری است این بت بشکن تا شَوَدَت دوست پدید امام خمینی🌻 @wittj2

هزار عقد محبت به این و آن بندی همین به کشتن من تیغ بر میان بندی ترا که هر مژه تیغ کجی است زهرآلود چه لازم است که شمشیر بر میان بندی؟ صائب تبریزی🌻 @wittj2

برگی از معرفت🍂 نقلست که یک روز زار می‌گریست سوال کردند که سبب گریه چیست؟ گفت: اگر بلای او اژدهائی گردد اول کس من باشم که خود را لقمه او سازم و با این همه عمری گذاشتم در طلب بلا و هنوز با من می‌گویند که ترا چندان بندگی نیست که به بلای ما ارزد.! در احوالات جنید بغدادی🌻 علمی عرفانی👇 @wittj2

#خلاصه_شرح_داستان_اول_مثنوی #مقدمه_قسمت_سوم علامه مروجی سبزواری🌻 گاهی یک نی آنقدر توجه به خودش دارد که از نوازنده غافل است. خیال می‌کند که صداهایی که از او خارج می‌شود از خودش است. لذا گرفتار عجب و ریا و سایر رذائل نفسانی می‌شود و این خودبینی است که انسان را گرفتار آن ناهنجاری‌های نفسانی می‌کند. اما یک جور نی هست که متوجه «نی» بودن خود و لا بودن خود هست و می‌داند که هیچ است و اگر هست به اوست، و اگر وجودی دارد به اوست. اگر صفاتی دارد، به اوست. به او می‌شنود، به او می‌بیند و به او نطق می‌کند. آنگاه که انسان این مطالب را در خود ادراک کرد،👈 به اول درجۀ فقر و به اول مرتبۀ عبودیت رسیده است و می‌شود او را فقیر و عبد نامید. در اینجاست که این آیات را شهود می‌کند: «لایقدر علی شیء و هو کل علی مولاه» (نحل/۷۶)، «یا ایها الناس انتم الفقراء الی الله و الله هو الغنی الحمید» (فاطر/ ۱۵)، « ایاک نعبد و ایاک نستعین» (حمد/۵) البته در این مرتبه، انسان هنوز خودش را ادراک می‌کند و می‌گوید 'من'، ولی منِ خود را بالحق می‌بیند. وجودش را و صفاتش را و افعالش را از خدا می‌داند و هیچ استقلالی را برای خود احساس نمی‌کند. این اولین مرتبۀ فقر است. اینجاست که به قول مولانا: 🌻 ما چو چنگیم و تو زخمه می‌زنی زاری از ما نی تو زاری می‌کنی ما چو ناییم و نوا در ما ز توست ما چو کوهیم و صدا در ما ز توست ما چو شطرنجیم اندر برد و مات برد و مات ما ز توست ای خوش صفات ... چون انسان در این فقر خود شروع به سیر کرد، به جایی می‌رسد که عالم 🎯اطلاق و لاحدی و لا تعیّن است. این سیر در واقع سیر از هشیاری به بیهوشی و سیر از مقید به مطلق است. سیر از خود به بیخودی است. یعنی در این سیر مرتب قید کم می‌شود و کم می‌شود تا اینکه به خداوند می‌رسد و چون خداوند مطلق است، یکباره همۀ قیودش در هم می‌شکند و در نتیجه این انسان ناگهان خودش را گم می‌کند. چرا که قبلا این انسان، از یک وجود مقید و محدود و دارای حد برخوردار بود، و همین حد و قید، شناسنامه‌اش بود و خودش را در میان موجودات به همین قید می‌شناخت، و حتی خودش را در مقابل خداوند به همین قید می‌شناخت. اما چون در عالم اطلاق می‌افتد، قیدش از بین می‌رود و شناسنامه‌اش باطل می‌شود و اینجاست که بهتش می‌زند و خودش را گم می‌کند و این وادی حیرت است. علمی عرفانی👇 @wittj2

🔸جهد کن تا یک دم به دست آری که آن دم در زمین و آسمان جز حق را نبینی؛ یعنی تا بدان دم همه عمر توانگر نشینی. بایزید بسطامی🌻 علمی عرفانی👇 @wittj2

#عرفان_عملی_اسلامی #مهدویت_قرآن #مهدی_طیب 🔮 در ثواب نشر شریک باشید @wittj2 کانال علمی عرفانی👇👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/2515861505C45d2328c8f