آه ای غمت قصیده‌ی بی انتها حسین! غم با دلت عجین شده از ابتدا حسین! در موی بیدهای جهان مویه می‌کنند موسیقی عزای تو را بادها حسین! ای حسن بی بدیل! چه حسن سلیقه داشت آن که نهاد نام بلند تو را «حسین» تا بوده نی به حرمت تو گل نداده است این است فرق بین نی و نیزه‌ها حسین! پایان نوشتن از تو قلم سرخ می‌شود هم‌خانواده است گل سرخ با حسین من ماهی قناتم و روز و شبم یکی ست ای کاش می‌رساند به دریا مرا حسین... ای شعر ناب! نام تو را «آب» می‌نهم تا بعد خواندن تو بگویند: یا حسین #کبری_موسوی_قَهفرخی #غزل #آیینی