داود: «حالا میگم. بذار اول لباسمو عوض کنم.» سجاد: «لوشش چردی؟» داود که خیلی خنده اش گرفته بود، یک بوس درشت از لپ سجاد گرفت و گفت: «آره دایی. لوله اش کردم.» داود دید بچه ها دیگر صبر ندارند. فورا لباسش را عوض کرد و دست بچه ها را گرفت و به داخل اتاق برد. دو تا دیوار روبروی هم انتخاب کرد. پلاستیک لوله شده را باز کرد. از سطح زمین به میزان یک متر در دو متر، پلاستیک ها را خیلی مرتب و محکم روبروی هم نصب کرد. بچه ها چنان با دقت به داود نگاه میکردند و حرفی نمیزدند که سابقه نداشت آنطور ساکت باشند. سپس داود چهار تا ماژیک از کیفش درآورد. دو تا مشکی و دو تا هم قرمز. رو کرد به سجاد و نیلو. گفت: «خب بیایید بشینین تا براتون بگم باید از حالا چیکار کنین!» وقتی دور هم نشستند، داود گفت: «آفرین بچه ها. ببینین! دیوار این طرف مال نیلو... دیوار این طرف هم مال سجاد. از حالا هر چی دلتون خواست روی این دو تابلو که با پلاستیک براتون به دیوار چسبوندم نقاشی بکشین. اما کسی حق نداره الکی خط خطی کنه. فقط باید روی اینا نقاشی بکشین و بعدش هم واسه من توضیح بدین. باشه؟» بچه ها خیلی خوشحال شدند. هر کدام ماژیکهایش را از داود گرفت و از همان لحظه شروع به کشیدن نقاشی کردند. یک ساعت گذشت. وقتی خوب خوششان آمد و به کار کردن با ماژیک و دیوار پلاستیکی عادت کردند به آنها گفت: «از حالا هر نقاشی که میخواین بکشین، باید برام قصه اش هم تعریف کنین. نقاشی بدون قصه نکشین. حتی اگه قصه اش کوچیک هم باشه، اشکال نداره. اما حتما قصه اش برام تعریف کنین.» بچه ها کلا دیوار پلاستیکی را با دو تا پارچه کهنه که داود به آنها داد پاک کردند و شروع کردند و از نو نقاشی کشیدند. آن شب اینقدر آنها برای داود و هاجر قصه های من درآوردی و الکی و بچه گانه اما شیرین تعریف کردند که هاجر و داود مبهوت مانده بودند! مانده بودند که این همه حرف و قصه و حرف و تعریف از کجا به کله کوچک آنها خطور کرده و چرا تا آن شب چیزی نمیگفتند. این روش ابتکاری داود سبب شده بود که آنها قصه ذهنشان را نقاشی کنند و برای آن شروع به زدن حرفهای طولانی کنند و حسابی تخلیه شوند. داود دو سه روز بعد به سراغ اوس محمود بنا رفت. اوس محمود که سیگارش از لب دهانش نمی‌افتاد، نگاهی به قیافه داود انداخت. دو تا پک عمیق کشید. -من هر چی کارگر بیشتر داشته باشم به نفعمه. اما ما فقط تا ساعت پنج بعداز ظهر کار میکنیم. از هفت صبح تا پنج بعداز ظهر. تو میگی صیح ها باید برم مدرسه. تا بیایی میشه ساعت دو. دو سه ساعت بیشتر پیشم نیستی. بدردم نمیخوره اینجوری! -تو همون دو سه ساعت، دو سه برابر کار میکنم. قول میدم. @Mohamadrezahadadpour -رو چه حسابی میگی دو سه برابر برام کار میکنی؟ بازوی درشتی داری یا هیکل ورزشکاری داری؟ اصلا وایسا بینم! تو میتونی تابوک و آجر بندازی بالا؟ میتونی با فرقون، پنجاه شصت تا آجر رو سه سوت ببری و برگردی؟ میتونی جوری شالوده بکنی که ظهر نشده برسیم به جای سِفت؟ اصلا میتونی وقتی من فحش میدم، بدت نیاد و ناراحت نشی؟ داود فقط نگاش کرد. اوس محمود گفت: «برو پسر جون. برو وقتمو نگیر.» -حالا نمیشه دو سه روز بیام کار کنم؟ اگه بد بود، از فرداش نمیام. اگه بد بود حتی حقوق هم نمیخوام. نمیدانم اوس محمود چه در قیافه داود دید که دلش سوخت. گفت: «لا اله الا الله! مدرسه ات ساعت چند تموم میشه؟» -ساعت 12 و نیم. با دو میام. دیگه خونه پُرش ساعت یک اینجام. که تا ساعت پنج که شما کار میکنین، چهار ساعت اینجا باشم. -فردا بیا ببینم چند مرده حلاجی؟ گفتی اگه جونِ کار نداشتی، دستمزدت نمیدما! گفته باشم. -باشه. قبول. اما اگر خوب کارم کردم...؟ ادامه👇

-یک سوم دستمزد کارگر خودمو بهت میدم. -نمیشه یک دوم؟ آخه یک سوم... -چونه نزن. حالا تو فردا بیا. به شب نرسیده، خودت جیم فنگ میزنی. داود مستقیم به خانه رفت و همین طور که داشت برنامه درسی فردایش را برمیداشت، به دور از چشم نیره خانم، یک پیراهن و شلوار کهنه که مال سال قبلش بود برداشت. کوتاهش شده بود اما چاره ای نداشت. همه را با کتابهایش گذاشت در یک پلاستیک و خداحافظی کرد و میخواست از در خانه بزند بیرون که نیره خانم گفت: «داود! داود!» داود که استرس گرفته بود رو به مادرش کرد و گفت: «جانم مادر!» نیره خانم آغوش باز کرد که یعنی بیا بغلم و بدون بوس، خدافظی نکن و نرو! داود به خاطر این که ضایع نباشد، پلاستیک را همان جا دمِ در ول کرد و به طرف نیره خانم رفت. نیره خانم او را در بغل گرفت و همدیگر را بوسیدند. نیره به داود گفت: «چرا قُلکت نیست مادر؟» داود که مشخص بود دلش نمیخواهد جواب بدهد گفت: «لازمش داشتم برداشتم.» -چرا؟ چی میخواستی بخری؟ -نپرس مامان! نیره خانم همین طور که داشت دست در موهای پسرش میکشید گفت: «بگو دور سرت بگردم! بگو چی خریدی باهاش؟ من باید بدونم.» -نیلو باید امسال میرفت مهد اما نرفت. میترسم عقب بمونه. براش چند تا چیز میز خریدم که خودم شبا باهاش کار کنم. -خب چرا به خودم نگفتی؟ -مهم نیست مامان. برم؟ -منصور میاد خونه؟ -بنظرت اگه میومد، جای من اونجا بود؟ خیلی از هم خوشمون میاد که زیر یه سقف باشیم؟ -خواهرت که چیزی به من نمیگه. یه چیزی بپرسم راست و حسینی جوابم میدی؟ -چی؟ -منصور مریضی خاصی داره؟ -وای مامان چقدر شما باحالی! اعتیادش مرضِ خاصی محسوب نمیشه؟ دیگه مثلا باید چِش باشه که بگیم مریضی خاصی داره یا نه؟ -اینجوری نگو! برو ... برو خدا به همرات! -مامان تو خودت ناراحت نکن. خودم حواسم به هاجر و بچه هاش هست. نیره خانم لبخندی زد و گفت: «خدا هم حواسش به تو باشه مادر!» ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour https://eitaa.com/yasegharibardakan

قرائت دعای پر فیض کمیل در چادر های منا آخرین شب بیتوته حجاج در صحرای منا مداح : حاج محمد ابراهیمیان

رمان زن، زندگی ،آزادی قسمت هفتاد و هفتم: فاصله ای را داخل راهروی تونل مانند طی کردیم ، اریک توقف کرد، نمی دانم چه کار کرد که با صدای گروپ گرومپی، دری که اصلا معلوم نبود در آنجا تعبیه شده است، باز شد و دو باره وارد راهرویی که به پله هایی رو به بالا می رسید، شدیم. اریک از پله ها بالا رفت و ما هم به دنبالش، در انتهای پله ها دری نرده مانند که نور مهتاب بیرون از آن به داخل می تابید نمایان شد. اریک دست در جیب کرد و کلیدی بیرون آورد و کلید را در قفل در چرخاند، در با صدای ناله مانندی باز شد، انگار سالها بود که بازنشده بود. هر سه به بیرون رفتیم، اریک که انگار قصد برگشتن داشت رو به جولیا گفت: می دونی که اینجا کجاست؟! جولیا نگاهی به اطراف کرد و راهی را نشان داد و گفت: فکر میکنم یه چند متر جلوتر خیابان اصلی هست. اریک سری تکان داد و گفت: درسته، شما از اینجا برید، بدون اینکه کسی را مشکوک کنید ، تاکسی بگیرید و به آدرسی گفتم برید و از اونجا ماشینی از طرف انجمن منتظرتون هست که به ساختمان شماره دو میبرتتان، من هم برمی گردم و از راه اصلی جلوی خانه با ماشین خودم میرم و ببینم تعقیبم میکنند یانه؟! جولیا سری تکان داد و به من اشاره کرد که مانتویم را بپوشم و حرکت کنیم و اریک هم از راهی که آمده بود برگشت و دوباره در نرده مانند قفل شد. از حرفها و حرکات این دو نفر برمی آمد که کسی در تعقیب آنهاست و اینها احساس خطر کرده اند، اما چه کسی؟! همراه جولیا راه افتادم، همانطور که نگاهم به سنگریزه های روی زمین بود و گاهی اطرافم را غریبانه نگاه می کردم، احساس مینمودم در روستایی آن طرف دنیا گیر افتادم،یعنی شکل ساختمان ها اینجور حسی به من میداد، اما در حقیقت من در قلب انگلیس بودم، همراه کسی که مرا به دام انداخته بود و قرار بود به مسلخ شیاطین بکشد و مرا قربانی ابلیس نماید. بغض راه گلویم را چنگ میزد، نسیمی وزید و موهای بلند و آشفته ام را آشفته تر کرد، تازه یادم افتاد شال و روسری ندارم، یک آن دلم در این دنیا فقط و فقط برای شال روی سرم تنگ شد، آهی کشیدم و زیر لب گفتم: چه زود دیر میشود. جولیا که حس کرد چیزی گفتم، با شک گفت: چی گفتی؟ با کی حرف زدی؟! در بین اینهمه بغض و دلتنگی ،خنده ام گرفت و گفتم: با رابطم توی اداره پلیس صحبت کردم. جولیا با خشم به طرفم برگشت و چنگالش را به سمتم آورد ،انگار میخواست من را خفه کند و گفت: تو کی هستی لامذهب؟! دوباره واژهٔ آشنایی گفت، واژه ای که گهکاهی ما ایرانیها ازش استفاده میکردیم. خنده ام را فرو خوردم و گفتم: آخه من توی لندن با کی میتونم ارتباط بگیرم؟! تو که کل زندگی منو میدونی، شماها از چی اینقدر میترسید؟ زیر لب با خودم حرف میزدم، اینم جرمه؟! و خیره به چشماش نگاه کردم و گفتم: جولیا...تو یک ایرانی هستی، شک ندارم. با این حرف، جولیا که اندکی آرام شده بود دوباره برافروخته شد،مچ دست من را محکم در دست گرفت و فشاری به آن داد. در این هنگام به خیابان اصلی رسیدیم، اینجا بر خلاف کوچه هایی که پشت سر گذاشتیم، جنب و جوشی در بین بود و مردم در روشنایی برق و مهتاب هرکس به دنبال کار خودش بود. منتظر تاکسی بودیم، جولیا که دستم را محکم چسپیده بود گفت: خیلی مشکوکی، تو این اطلاعات را از کجا آوردی؟ فعلا جیکت در نیاد، من بالاخره سر از کارت درمیارم. با تمام شدن حرف جولیا تاکسی جلوی پایمان ترمز کرد. مردی جلو و مردی هم عقب ماشین بود. من و جولیا هم عقب سوارشدیم.جولیا کنار مرد و من هم چسپیده به در.. در بسته شد. جولیا که انگار واقعا خسته بود ، سرش را به پشتی صندلی تکیه داد و چشمانش را بست، اما همچنان مچ دست من را محکم گرفته بود. نمی دانستم کجا میرویم، اما توی دلم مشغول راز و نیاز با خدا بودم. الان که اینجا بودم و پوششم هم آزاد بود، اصلا حس آزادی نداشتم و تازه میفهمیدم که آزادی واقعی چی هست.. با صدای جولیا به خودم آمدم: آقا کجا میرین؟ مسیر ما ،اینطرف نیست. مرد کناری دستش را زیر بارانی اش برد، کلاه دوره ای روی سرش را پایین تر کشید و انگار از زیر بارانی، قلب جولیا را نشانه رفته بود و آرام گفت: حرف نزن وگرنه میمیری.... ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺

رمان زن، زندگی، آزادی قسمت هفتاد و هشتم: جولیا با لرزشی در صدایش گفت: تو..تو کی هستی؟ و بعد مچ دستم را محکم تر فشار داد و در حالیکه دندان هایش را بهم می سایید گفت: دخترهٔ عوضی، تو کی هستی؟ اینا کی هستن؟! آن مرد لولهٔ اسلحه را از زیر بارانی اش کمی بیرون آورد و گفت: نشنیدی که چی گفتم؟! جولیا ناگهان ساکت شد، احساس کردم فشاردستش دور مچ‌من کمتر شد،انگار نقشه هایی در سرش داشت یک لحظه دست من را ول کرد و میخواست از داخل کیفش که بین من و خودش قرار داشت ،بی صدا چیزی بردارد. احسلس خطر کردم و با زیان انگلیسی رو به مردی که ما را به نوعی دزدیده بود کردم و‌گفتم: می خواد چیزی از کیفش برداره.. مرد در یک چشم بهم زدن اسلحه را بیرون آورد و بی مهابا روی شقیقهٔ جولیا گذاشت و گفت: هر حرکت اضافی، مساوی هست با تمام شدن زندگیت..فهمیدی؟! و سپس دست برد و دستهٔ کیف جولیا را گرفت و کشید و کیف را در دست گرفت، آن را به مردی که روی صندلی جلو نشسته بود داد تا کیف رو وارسی کند. جولیا که مشخص بود ترسیده بود، سرش را تکان داد و زیر لب چیزی می خواند. متوجه شدم که ماشین از محدودهٔ شلوغ شهر دور میشود و در جاده ای خلوت به پیش میرود. صدایی از جولیا در نمی آمد اما من حرکات لبانش را در تاریکی ماشین میدیدم. چند متری جلوتر ناگهان ماشین خاموش شد،فضای اطراف تاریک بود، انگار دور و بر ما شهری وجود نداشت. جولیا که انگار به هدفش رسیده بود و چشماتش در تاریکی شب مثل چشمان گربه می درخشید دوباره شروع به خواندن ورد کرد و اینبار بلندو بلندتر.. ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی 🌺🌿🌺🌿🌺🌿

سلام عیدتون مبارک باشه 👏👏 🌹جشن جمعه شب این هفته متفاوت هست. ▫️ سخنرانی ▫️ طنز پرداز ▫️ مسابقه ▫️ جایزه و ... 🔰جمعه شب همراه با اقامه نماز مغرب 🔰مجمع_عاشقان_بقیع_اردکان

بسم الله الرحمن الرحیم 🔷داستان «یکی مثل همه-2»🔷 ✍️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_چهاردهم فورا پلاستیک لباسهایش را برداشت و رفت. هنوز به چهارراه نرسیده بود که دید فاطمی نان خریده و دارد میرود. با هم سلام و علیک کردند. -خوبی؟ چه خبر از مسجد؟ -بد نیستم. شنیدی هممون رکب خوردیم؟ -نه! چی شده؟ -یکی شد فرمانده پایگاه که اصلا تو خوابم نمیدیدیم این بشه! -کی؟ زود بگو! -آقای سمیعی شد! باورت میشه؟ -سمیعی؟ همین که کارمند بانک هست و قبلا تو گروه بچه های بزرگسال بود؟! -آره. همون. داداش صالح. همون که میگفت کار فرهنگی خرج داره و بدون بودجه نمیشه کار کرد. -خب حالا حرفش خیلی هم اشتباه نبود. اما این که کلا کار فرهنگی رو بوسید و از شورای پایگاه اومد بیرون و کشید کنار، فقط به این بهانه که با دست خالی نمیشه کار کرد، به نظر من و مرحوم آسیدهاشم اصلا درست نبود. -حالا همون شده فرمانده پایگاه! نمیدونیم چیکار کنیم! اصلا حال هممون گرفته است! -بابات چی میگه؟ عموهات نتونستن کاری کنن؟! تو که یه چیز دیگه میگفتی! -نمیدونم. نشد. بابامم شاخ درآورد وقتی شنید این شده فرمانده! -خب حالا برنامش چیه؟ میتونه با دست خالی کار کنه؟ -معلومه که نه! هفته قبل، رفتیم پایگاه. دیدیم کلی میوه و شیرینی و صندلی آوردند. پرسیدیم چه خبره؟ گفتن آقای سمیعی با چند نفر خیّر جلسه گذاشته تا برای چایگاه کمک های مردمی جلب کنه. -خب! نتیجه اش؟ -دیشب بچه های همونا شدند نیروی فعال! ینی ظرف کمتر از یک هفته هفت هشت نفر بچه ای که اصلا حقشون نبود، شدند نیروی فعال و کارت فعالی گرفتند! -واقعا؟! چه نفعی واسه بسیج و پایگاه داشت؟ -نفعش این که سمیعی به یکی از بچه های شورا گفته بود که به اندازه شش ماه هزینه جاری پایگاه و دو سه تا برنامه گنده تونسته از اونا پول بِکَنه! -از جوّ معنوی پایگاه چه خبر؟ کلاس عقیدتی و این چیزا... -هر جلسه، هر موقع، با هر کدوم از بچه ها میشینیم حرف میزنیم، دغدغه هممون شده تامین مخارج برنامه ها! -خب موقع آسیدهاشم هم دغدغه بی پولی و این چیزا وجود داشت. اما دغدغه بچه ها نبود. خود آسیدهاشم یه جوری حلش میکرد. نمیذاشت بسیج و پایگاه و مسجد بشه محلِ حرفای صرفا مادی! -میدونی بابام چی میگفت؟ -چی میگفت؟ -میگفت میترسم این پایگاه و این مسجد بشه محلّ پول شبهه‌ناک و پول حروم. میگفت اگه بعضیا بفهمن که مسجد و پایگاه لنگِ پول هست، خیلی بد میشه و دیگه نمیشه تشخیص داد کی داره پول پاک میاره و کی پول ناپاک! -خدا رحم کنه. سلام بچه ها برسون. -باشه. راستی تو کجایی؟ پاشو بیا کار فرهنگی کنیم. چسبیدی تو خونه! -من پیشِ بچه های خواهرمم. واسشون قصه میگم و کتاب میخونم. @Mohamadrezahadadpour -کشیدی کنار! حواسم بهت هست. به بهانه بچه های خواهرت، کشیدی کنار و عین خیالتم نیست. حضرت علی گفته متنفرم از کسی که میشینه تو خونه و مثلا زهد پیشه میکنه تا درگیر گناه و دنیا نشه! -خودِ حضرت علی این حرفو زده؟! گفته متنفرم؟ -آره. معنیش میشه همین. حالا مسخره کن. ما آبرومون گرفتیم کف دست و اومدیم دلِ میدون. اون وقت تو چسبیدی به دو تا بچه دماغو و قصه میگی؟ باشه. برو. برو خوش باش. ادامه👇

فاطمی این را گفت و خدافظی کرد و رفت. داود یک لحظه به پلاستیک لباس کهنه اش نگاه کرد. یک نگاهی به فاطمی انداخت. یک نگاه به مسیر خانه هاجر انداخت. خنده اش گرفت! از حرف مردم و قضاوت های خلق الساعه دوستش خنده تلخی به گوشه لبانش نشست. نفس عمیقی که بیشتر شبیه آه بود کشید و راهش را گرفت و رفت. وقتی داود به در خانه هاجر رسید، دید دو نفر خانم ایستاده اند و با هاجر حرف میزدند. یاالله گفت و سلام کرد و از کنارشان رد شد و وارد حیاط شد. هنوز نیلو و سجاد نپریده بودند توی بغلش که میشنید که هاجر به آن دو خانم میگفت: «چشم. ببخشید. قول میدم تا آخر ماه بهتون برگردونم.» -الان سه ماهه که داری میگی میدم و ندادی. وقتی زنگ زدی و گفتی خواب پیامبر دیدی و گفته برو پیش فلانی تا مشکلتو برطرف بکنه، پشتم لرزید! گفتم دختر نیره خانم که دروغ نمیگه. مشکلتو اون زمان حل کردم. ولی ازت قول گرفتم که بهم برگردونی. -درسته. قول میدم برگردونم. قول میدم. -من این بار می‌خواستم برم درِ خونه نیره خانم. اما گفتم بیام باهات اتمام حجت کنم. من این پولو از پول مکه شوهرم برداشته بودم. الان اسممون دراومده و میخوایم امسال اگه خدا بخواد بریم مکه. اگه نتونم جورش کنم، شوهرم منو از خونه بیرون میندازه. به قرآن پشیمونم. کاش حرفتو باور نمیکردم. -حاج خانم بهتون قول میدم. خیالتون راحت باشه. یه کم دستم تنگه اما چشم. جورش میکنم. صدای یک خانم دیگر می‌آمد که میگفت: «من وقتی فهمیدم این قصه خواب پیغبر و این چیزا که به همه میگی، هم به من گفتی و هم به خواهرم، دیگه مطمئن شدم که یه کاسه ای زیر نیمه کاسه است. تو هنوز نصف پول منو به من برنگردوندی! چطور رفتی طرف خواهرم؟! گفتی دارم وام میگیرم و به محض این که وامم درست بشه، پولو برمیگردونم. والا اگه میخواستی بری از بانک مرکزی وام بگیری، اینقدر طول نمیکشید. من بقیه پولمو میخوام. چیکار میکنی؟ بریم به مادرت بگیم یا به مادرشوهرت؟ کدومشون؟» هاجر که مشخص بود خیلی ترسیده، با صدای لرزان گفت: «خدا کسی محتاج مردم نکنه. من که نمیخوام پول شما رو ندم. میدم. فقط یه کم مهلت میخوام. الان هم برادرم اومده و از جایی و چیزی خبر نداره. آبرومو نبرین. چشم. خدا کریمه. جور میکنم و بهتون برمیگردونم.» دنیا روی سر داود خراب شد. فهمید اوضاع خرابتر از آن است که فکر میکرده. همین طور که نیلو و سجاد را در بغل گرفته بود و بوسش میکردند، به نیلو گفت: «چه خبر دایی؟ شعر گلی خانمو تمرین کردی؟» نیلو با غصه گفت: «نه. مامانم نتونست باهام کار کنه.» داود گفت: «چرا فدات شم؟ مامانت خیلی کار داشت؟» @Mohamadrezahadadpour نیلو سرش را به گوش داود نزدیکتر کرد و دستش را جلوی دهانش گرفت و آرام گفت: «صبح بابا منصور اومد اینجا و کتکش زد. مامانمم تا ظهر گریه میکرد. دیگه نتونست با من تمرین کنه.» داود آرام درِ گوش نیلو گفت: «چی میخواس بابا منصورت؟ پول میخواس؟» نیلو آرام جواب داد: «آره. تلوزیون رو هم با خودش برد.» داود گفت: «ینی چی؟ ینی الان تلوزیون ندارین؟» نیلو هم نچ گفت و دیگر هیچ نگفت. همان لحظه هاجر در را بست و داخل حیاط شد. چشمش به داود خورد و مثلا خواست عادی جلوه بدهد و گفت: «خسته نباشی. چرا نرفتی تو اتاق؟» ادامه👇

داود که نمیداست آن لحظه چطور باید رفتار کند، لبخندی زد و گفت: «خوبه. با بچه ها همین جا حرف میزدیم.» ولی داود متوجه رد سیلی روی صورت هاجر شد. مشخص بود که یک دست مردانه و بی رحم، به صورتش کوبیده است. اما هیچ نگفت و نخواست هاجر آن لحظه شرمنده شود. اما هاجر همان طور که داشت لباس ها را از روی طناب برمیداشت به نیلو گفت: «اگه چُغُلیات پیش داییت تموم شده، برو داخل و اتاقو مرتب کن.» نیلو از بغل داود جدا شد و رفت داخل. داود هم قدم قدم به طرف هاجر رفت و با لحن برادرانه گفت: «خب وقتی مامانا واسه داداششون حرف نزنن، باید دختراشون پیش داییشون چغلی کنن.» هاجر پشتش به داود بود. لباس های آخری بود که داشت برمیداشت که یک لحظه، همه را محکم به زمین کوبید و همان جا نشست و شروع به گریه کردن کرد. داود هم همانجا پیش خواهرش روی زمین نشست. هاجر وسط گریه هایش گفت: «منصور حالش بده. دوا و درمونش خرج داره. هیچ پناه و یاوری ندارم. پدر و مادرش اصلا انگار نه انگار. روز به روز وضعشون بهتر میشه و به بقیه بچه هاشون میرسن. الا منصور. اصلا انگار طاوس خانم، منصور رو نزاییده. بابا و مامان خودمم هشتشون گروی نُهشون هست. پیش هر کی دست دراز کردم، جوابم کرد. آخه چقدر من بدبختم!» داود گفت: «منصور میتونه کتکت بزنه اما نمیتونه بره سر کار؟! مگه وظیفه تو هست که بیفتی توی قرض و قوله؟» هاجر با حالت عصبیت وسط گریه هایش گفت: «وظیفه تو هم نیست که اینجوری سیم جینم کنی! اومدی جونمو بگیری یا حواست به بچه هام باشه؟» داود نفسی کشید و دستی به صورتش کشید و به آرامی و با لحنی دلسوزانه پرسید: «کاش همین قدر که جلوی من زبون داری، جلوی منصور داشتی. این دو تا خانم چقدر ازت طلبکارن؟» هاجر در جواب داود، با همان حالت گریه و ناراحتی حرفی زد که داود تپش قلب گرفت. گفت: «مگه اینا تنها هستن؟ از ده نفر دیگه مثل اینا پول قرض کردم که همین امروز فردا میان درِ خونه!» داود برای لحظاتی خشکش زد. هر لحظه داشت حرفهای بدتر و تازه تری از هاجر میشنید و رو میشد. داود پرسید: «خب حالا همشو جمع کنیم، چقدر میشه؟ منظورم اینه که کلا چقدر بدهکاری؟» هاجر گفت: «خیلی. خیلی پول میشه. من و تو از پسش برنمیاییم.» داود پلاستیک لباس کهنه هایش را به هاجر نشان داد و گفت: «ببین اینو! میخوام از فردا بعد از مدرسه برم سر کار. میرم بنایی. چند هفته تحمل کنی، یه پولی جمع میکنیم و میتونیم خُرد خُرد بهشون بدیم تا از فشار طلبکارا راحت بشی.» هاجر صورتش را تمیز کرد و حرف ترسناک‌تری زد: «نمیشه. الکی خودتو به خاک وخُل نزن. وضع من بدتر از این حرفاس. تو اگه دو سه سال هم کار کنی و هیچی هم نخوریم و نپوشیم، نمیتونی نصف بدهی های منو بدی! بی خودی از درس و مدرسه ات نزن. اگه رد بشی یا کنکور قبول نشی، من نمیتونم جواب بابا و مامانو بدم. مشکل روی مشکلاتم نیار.» داود فکر نمیکرد که اوضاع اینقدر خراب باشد. همه رشته افکارش و برنامه ای که چیده بود و آن همه حرص و شب بیداری و صحبت با این آن برای پیدا کردن یک کار پاره وقت و همه و همه را برباد رفته میدانست. -هاجر! این همه بدهی عادی نیست. منصور هر نوع مرضی هم که داشته باشه، مگه مخارج دوا و درمونش چقدره که این همه بدهکار شدی؟ داود همین طور که روی زمین نشسته بود، کمی خودش را به هاجر نزدیک کرد و پرسید: «هاجر تو با دکتر منصور حرف زدی؟» هاجر فقط غصه خورد و از گوشه چشمانش اشک ریخت. داود سرش را نزدیکتر آورد و گفت: «میشه بدونم این بیماری کوفتی که این همه خرج داره و بابا و مامان منصور هم زیر بارش نرفتن چیه؟ چیه که تو داری به خاطرش یه تنه گند میزنی به جوونی و شخصیت خودت و آبروی بابا و مامان بیچاره مون!» هاجر با شنیدن این حرف داود عصبانی شد. رو به طرف داود کرد و اشتباه بزرگی مرتکب شد. چون یه مرتبه، یک کشیده آبدار به صورت داود زد و گفت: «مراقب حرف زدنت باش! نیاوردمت اینجا که تو زندگیم فضولی کنی!» داود که انتظار این کشیده و برخورد تند هاجر را نداشت، رو به طرف هاجر کرد و کاری کرد که شاید باید خیلی وقت پیش... یک کسی دیگر... اساسی تر... نمیدانم... داود آن لحظه، یک کشیده آبدار به صورت هاجر خواباند و گفت: «از حالا وضع همینه که هست. به ارواح خاک آسیدهاشم قسم! هاجر! قسم به ارواح خاک آسیدهاشم میخورم اگه همه چیزو بهم نگی، همین امشب پامیشم میرم خونه و همه چیزو به بابا و مامان میگم. یه سرم میرم درِ خونه طاوس خانم و هر چی از دهنم دربیاد نثار خودش و شوهر بی غیرتش میکنم!» هاجر که اصلا انتظار چنین برخوردی از داود ماخوذ به حیا و آرام و اهل مطالعه نداشت، خواست حرف بزند و مثلا دوباره ادای بزرگترها را درآورد که داود با بغض و اشک و عصبانیتی که در چشم و صورتش جمع شده بود، کاری کرد که هاجر نزدیک بود قبض روح شود... ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour https://eitaa.com/yasegharibardakan

باریک الله دست فرمون😂😆😆😁😁😂😂😃😃😄😄😁 😅😂

سلام عیدتون مبارک باشه 👏👏 🌹جشن جمعه شب این هفته متفاوت هست. ▫️ سخنرانی ▫️ طنز پرداز ▫️ مسابقه ▫️ جایزه و ... 🔰جمعه شب همراه با اقامه نماز مغرب 🔰مجمع_عاشقان_بقیع_اردکان

✋سلام خدمت عزیزان کلاس آموزش مداحی ✅ این دوبیت رو برای آموزش مداحی امشب یادداشت و تمرین کنید ❌❌ قابل توجه که این ایام عید هست و این شعر مخصوص عید قربان و امام زمان عج هست باید بصورت جشن خونده بشه 🔸️ تمرین کنید ولی قراره امشب یاد بگیرید که چجوری تولدی و در ایام جشن مداحی کنید. مست از میِ عرفان خودت کن ما را ریزه خور احسان خودت کن ما را حالا که رسیده عید قربان، مولا... برگرد و به قربان خودت کن ما را

😂😁😂لبخند صبح اومدم بیام بیرون شلوارمو پوشیدم دیدم ۵ تا تراول پنجاهی و ۶۰ تومن دهی تو جیبمه!😍 دست کردم توو جیب دیگه ، سوییچ ماشین بود😳 ، انگار روی ابرا بودم میخواستم بزنم بیرون که دیدم بابام جلوی در وایساده با چشماش گفت 😏 شلوارمو در بیار😏😂😂😂

🔶 دانلود صوتی مراسم جشن عید قربان 👤سخنرانی: #حجت_الاسلام_دادآفرین 🗣طنزپرداز: #حجت_الاسلام_سبحانی 🚩#مجمع_عاشقان_بقیع_اردکان 🆔 @YasegharibArdakan

✅ #سخنرانی بخش اول 👤سخنران: #حجت_الاسلام_دادآفرین 🔶 مراسم جشن عید قربان 🚩#مجمع_عاشقان_بقیع_اردکان 🆔 @YasegharibArdakan

✅ #سخنرانی بخش دوم 👤سخنران: #حجت_الاسلام_دادآفرین 🔶 مراسم جشن عید قربان 🚩#مجمع_عاشقان_بقیع_اردکان 🆔 @YasegharibArdakan