ستم علی علیه السلام می‌فرماید: روز ستمدیده بر ستمگر، شدیدتر است از روز ستمگر بر ستمدیده. * یکی از سلاطین گفته است: من حیا می‌کنم از اینکه ستم نمایم به کسی که دادخواهی جز خدا ندارد. * یکی از صوفیان بر کسی گذشت که به فرمان حجاج بر چوبه دار بود، گفت: خدایا بردباری تو نسبت به ظالمان پرضررتر است نسبت به بردباری تو در باره ی مظلومان. شب در خواب قیامت را دید که خودش در بهشت است و همان به دار آویخته در عالی ترین مراتب بهشت جای گرفته است. در همان حال منادی ندا کرد: حلمی که نسبت به ظالمان دارم، مظلومان را در درجات برترین بهشت قرار می‌دهد. تأثیر پند احمد بن طولون پیش از عدالت ورزی، ستمکار بود، و فریاد مردم از ظلم او بلند بود. مردم نزد نفیسه آمدند و از احمد گلایه کردند. نفیسه پرسید: احمد چه زمان بر اسب سوار می‌شود؟ گفتند: فردا. نامه ای نوشت و سر راه احمد قرار گرفت و او را صدا زد. احمد او را شناخت و به احترامش ایستاد، نامه اش گرفت و خواند. وی نوشته بود: مردم را مالک شده و امیر کردید و مسلط شدید و ستم کردید، روزی را بر آنها بستید، می‌دانید تیرهای سحرگاههان نافذ است مخصوصاً اگر از درون مردمی برآید که شما آن را به درد آورده اید و از ترکش بدنهایی کشیده شود که شما برهنه کرده اید؛ هر کار خواهید انجام دهید، ما در برابر شما شکیبا هستیم؛ هرچه خواهید ستم کنید، ما در برابر ستم شما پناه گاهی داریم؛ هرچه خواهید ظلم کنید، ما ظلم پذیریم. احمد از تأثیر این نامه همان لحظه ستم را کنار گذاشت و دادگری را پیشه ساخت. .......: #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

🌹🌷 مناجات فوق العاده زیبای امام خمینی رحمت الله علیه با خداوند متعال از دعای خیر برای دیگران فراموش نکنیم #ماه_رمضان_مبارک https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه نماز خوب @zandahlm1357

۴۲- معنای «سبحانَ اللّه» پرتوی از اسرار نماز » معنای «سبحانَ اللّه» در مفهوم این ذکر، تنزیه و تقدیس خداوند و بی عیب و نقص دانستن او از هر جهت، نهفته است. «سبحان الله»، حقیقتی را بیان می‌کند که هم، ریشه تمام عقائد و تفکرات اسلامی، و هم، زیر بنای همه روابط انسان با خدا و صفات کمال است. اما توضیح: «توحید» بر اساس تسبیح خداست، یعنی منزه دانستن او، از شرک و شریک: «سُبْحَنَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ» (۳۹۰) «عدل» بر اساس تسبیح است، یعنی منزه دانستن خداوند از ظلم. خداوند به کسی ستم نمی کند، و اگر مشکلات و آفات و بلاهایی برای بشر پیش می‌آید، یا برای آزمایش است، برای شکوفا ساختن استعدادها، یا نتیجه و عکس العمل کارهای خود ماست. «مَآ أَصَبَکُم مِن مُّصِیبَةٍ فَبَِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ» (۳۹۱). پس، خدا منزه است، مائیم که ستم می‌کنیم: «سُبْحَنَ رَبِّنَآ إِنَّا کُنَّا ظَلِمِینَ» (۳۹۲) «نبوت و امامت» بر اساس تسبیح است. به این معنی که خداوند، برای نجات انسان از چنگ غرائز و طواغیت، و هدایت او به سوی حق و کمال و سعادت، برای او رهبر و پیشوا می‌فرستد و به حال خود، رها نمی کند. پس منزه است خدا، از اینکه بشر را گیج و سرگردان و بدون هدایت، رها کند. و آنانکه پندار باطلی دارند، حقّ خدا را نشناخته و او را حکیم ندانسته اند که چنین نسبتی می‌دهند: «وَمَا قَدَرُواْ اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِذْ قَالُواْ مَا أَنزَلَ اللَّهُ عَلَی بَشَرٍ مِن شَیْ ءٍ» (۳۹۳) «معاد» بر اساس تسبیح است. بدون حیات جاویدان آخرت و بازگشت انسان‌ها برای محاسبه و پاداش و کیفر، زندگی و خلقت، عبث خواهد بود و حق انسان‌ها ادا نخواهد شد. خداوند، منزه است که آفرینش را بیهوده قرار دهد. و معادی در کار نباشد: «أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَکُمْ عَبَثاً وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ» (۳۹۴) سبحان الله! خدا منزه از اینگونه بیهوده کاری است که سرنوشت انسان، این عصاره هستی را چنین پوچ و بی محتوا سازد. «عشق به خدا»، بر اساس تسبیح است. زیرا او کمال مطلق و وجود بی عیب و نقص است. پس چرا به او محبّت نداشته باشیم؟ «رضای انسان»، بر این اساس است. آن که از خدا راضی باشد، به کارهای او عیب نمی گیرد و با تمام وجود، او را تسبیح و تقدیس می‌کند. «اطاعت»، بر مبنای تسبیح است. انسان، مطیع وخاضع وبنده کسی می‌شود که او را معبود کامل و منزه از هر کاستی و زشتی و نقص بداند. «توکّل»، بر مبنای تسبیح است. کسی بر خدا تکیه می‌کند که به قدرت و مهربانی او معتقد باشد و او را از هر جهل و ضعف و قساوت، منزّه بشمارد. «تقوا» بر اساس تسبیح است. انسان متّقی، خدا را آگاه و دقیق و عادل و حسابگر می‌شناسد و جهان را محضر خدا می‌داند و او را از هر بیخبری و غفلت، پاک و منزّه می‌شناسد، از این رو از او پروا می‌کند و دست به گناه نمی آلاید. پس... «تسبیح»، این کلمه مبارک و عمیق، یک دنیا مفهوم دارد و منزه دانستن خدا، اساس محبت و عشق و بندگی و توکل و تقوا و اطاعت و اعتقاد به توحید و نبوت و معاد و امامت و عدل است. پس چون منزه است، شایسته ستایش و حمد است. از این رو در تسبیحات اربعه، بلافاصله پس از سبحان اللّه، الحمداللّه می‌گوییم. قرآن خدا را منزّه از شریک می‌داند: «سُبْحَنَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ» (۳۹۵) و منزه از آنچه توصیفش کنند و به خیال خود برای خدا وصف آورند: «فَسُبْحَنَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا یَصِفُونَ» (۳۹۶) منزه از فقر و دست بسته بودن است: «سُبْحَنَهُ هُوَ الْغَنِیُّ» (۳۹۷) منزه است از آفرینش پوچ و بی هدف: «رَبّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلاً سُبْحانَک» (۳۹۸) منزه است از ستم به بندگان، بلکه مردم خود به خویش ستم می‌کنند: «سُبْحَنَکَ إِنِّی کُنتَ مِنَ الظَّلِمِینَ» [۱] ---------- [۱]: ۳۹۹) انبیاء، آیه ۸۷. منزه است از داشتن فرزندان دختر: «وَیَجْعَلُونَ لِلَّهِ الْبَنَتِ سُبْحَنَهُ» [۲] و این است راز تکرار فراوان این ذکر، در رکوع و سجود و حالات مختلف نماز و غیر نماز... که درسی از توحید است. تسبیح، بیشترین فرمان رسول خدا صلی الله علیه وآله که مورد عنایت و تربیت خاصّ الهی است، برنامه‌های ویژه ای هم از سوی خدا بر عهده دارد. فرمان به او برای تسبیح، بیش از فرمان‌های دیگر است. آیات قرآن را اگر بنگریم، می‌بینیم که خطاب خداوند به پیامبر، و دستور به توکّل، هشت مرتبه، به سجده دو مرتبه، به استغفار هشت مرتبه، به عبادت پنج مرتبه، به ذکر خدا پنج مرتبه و به تکبیر دو مرتبه است، ولی فرمان به تسبیح، شانزده

مرتبه آمده است، آن هم در حالات مختلف و شرایط گوناگون، به نحوی که پیامبر، همواره توجّه به خدا داشته باشد. از این رو، در کنار دستور به تسبیح، جملاتی از این قبیل وجود دارد: ۱- «قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا» [۳] پیش از طلوع خورشید و پس از غروب آن. ۲- «وَمِنْ ءَانَآیِ الَّیْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ» [۴] در ساعات شب و روز، خدا را تسبیح کن. ۳- «وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ بِالْعَشِیِّ وَالْإِبْکَارِ» [۵] در شب و اوّل روز، خدا را تسبیح و ستایش کن. ۴- «وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ حِینَ تَقُومُ» [۶] هنگام برخاستن از خواب یا غیر آن، خدا را تسبیح کن. این، اهمیّت ذکر «سبحان الله» را می‌رساند و سازندگی آنرا در فکر و عمل انسان نمازگزار بیان می‌کند. امام سجاد علیه السلام فرمود: «اذا قالَ العبدُ: سُبحانَ اللّه، صلّی عَلیه کُلَ مَلَکٍ» [۷] ---------- [۲]: ۴۰۰) نحل، آیه ۵۷. [۳]: ۴۰۱) طه، آیه ۱۳۰. [۴]: ۴۰۲) طه، آیه ۱۳۰. [۵]: ۴۰۳) غافر، آیه ۵۵. [۶]: ۴۰۴) طور، آیه ۴۸. [۷]: ۴۰۵) توحید، صدوق، ص ۳۱۲. #پرتویی از نماز ✍محسن قرائتی https://eitaa.com/zandahlm1357

"عبودیت" مهم‌تر از "عبادت"! عبودیت یعنی: من همان را می‌خواهم که خدا می‌خواهد؛ چه مورد پسندم باشد و چه نباشد!

#یک_دقیقه_حرف_حساب   💥 هرچی تو بخوای! 🔻 گاهی وقت ها توفیق عبادت پیدا نمی‌کنیم: • برای نماز شب خواب میمونیم • زیارت رفتنمون جور نمیشه و... چه علتی میتونه داشته باشه؟! #استاد_شجاعی منبع: مجموعه مهندسی آرزوها