دوران پر برکت و همراه با کرامات و وقایعی که قبل و بعد از ولادت امام رضا علیه السلام از مدینه تا مرو و مدت امامت ایشان رخ داد، جملگی دلالت بر عظمت بی‌کران امام رضا علیه السلام دارد. روایت آن از زبان بزرگان اهل سنت جالب و شنیدنی و البته شگفت‌انگیز است. آنچه پیش روی دارید، گوشه‌ای از سخنان بزرگان اهل سنت درباره امام رضا است که در منابع معتبر آنها نقل شده و تأثیر به سزایی در نزدیک کردن دیدگاه اهل سنت به دیدگاه شیعه درباره کرامت، شفاعت، توسل و زیارت قبور و ... دارد.بزرگان اهل سنت با اعتراف به جایگاه والای امام رضا علیه السلام، سخنان و اعتراف‌های شگفتی درباره ابعاد معنوی آن حضرت داشته‌اند که آنها را نقل می‌کنیم. ۱. مجدالدین ابن اثیر جزری (۶۰۶ق): ابوالحسن علی بن موسی ، معروف به رضا ، مقام و منزلت ایشان همانند پدرشان موسی بن جعفر است. امامت شیعه در زمان علی بن موسی به ایشان منتهی می‌شد، فضایل وی قابل شمارش نیست. خداوند رحمت خود و رضوان خود را بر ایشان بفرست(۱). ۲. محمد بن طلحه شافعی(۶۵۲ق): سخن در امیرالمؤمنین علی و زین العابدین علی گذشت و ایشان علی الرضا سومین آنهاست. کسی که در شخصیت ایشان تأمل کند، در می‌یابد که علی بن موسی وارث امیرالمؤمنین علی و زین العابدین علی است، و حکم می‌کند که ایشان سومین علی است. ایمان و جایگاه و منزلت ایشان فراوانی اصحاب ایشان، باعث شد تا مأمون وی را در امور حکومت شریک کند و ولایت عهدی را به ایشان بسپارد(۲). ۳. عبدالله بن اسعد یافعی شافعی (۷۶۸ق): وی امام جلیل و بزرگوار از سلاله بزرگان و اهل کرم ابوالحسن علی بن موسی الکاظم است . وی یکی از دوازده امام شیعیان است که اساس مذهب بر نظریات ایشان است. وی صاحب مناقب و فضایل است(۳). ۴. ابن صبّاغ مالکی (۸۵۵ق) به نقل از بعضی از اهل علم : علی بن موسی الرضا داری والاترین و وافرترین فضایل و کرامات و برخوردار از برترین اخلاق و صورت و سیرت است که از پدرانش به ارث برده است(۴). ۵. عبدالله بن محمد عامر شبراوی شافعی (۱۱۷۲ق): هشتمین امام علی بن موسی الرضاست که مناقب والا و صفات اولیا و کرامت نبوی وی قابل شمارش و توصیف نیست(۵). ۶. یوسف بن اسماعیل نبهانی (۱۳۵۰ق): علی بن موسی از بزرگان ائمه و چراغان امت از اهل بیت نبوی و معدن علم و عرفان و کرم و جوانمردی بود. وی جایگاه والایی دارد و نام وی شهره است و کرامات زیادی دارد(۶). ۷. شیخ یاسین بن ابراهیم سنهوتی شافعی: امام علی بن موسی الرضا رضی الله عنه از بزرگان و از بهترین سلاله است و خداوند با خلق چنین فردی قدرت خود را به نمایش گذاشته. هیچ فردی علی بن موسی را نمی‌تواند درک کند. وی والا مقام و در فضایل شهره است و کرامات بسیاری دارد(۷). ۸. ابوالفوز محمد بن امین بغدادی سُوِیدی: ایشان در مدینه به دنیا آمد و کرامات ایشان بسیار و مناقبش مشهور است؛ به گونه ا‌ی که قلم از وصف تمامی آن عاجز است(۸). ۹. عباس بن علی بن نور الدین مکّی: فضایل علی بن موسی هیچ حد و حصری نداشته است(۹). گوشه‌ی از کرامات امام رضا علیه السلام بشارت پیامبر به حمیده امام رضا (ع) به برکت سفارش پیغمبر و عنایت ایشان به دنیا آمدند. در نقل‌های اهل سنت چنین آمده: زمانی که حمیده مادر امام کاظم، کنیزی به نام نجمه را خریداری کرد، پیامبر را در خواب دید که به ایشان فرمود: «این کنیز را به فرزندت (امام کاظم) هدیه کن؛ همانا از این کنیز، فرزندی به دنیا خواهد آمد که بهترین اهل زمین است. حمیده نیز چنین کرد و امام نام نجمه را به طاهره تغییر داد»(۱۰). معجزه‌ی در دوران حمل مادر بزرگوار ایشان می‌فرمید: هنگام حاملگی، سنگینی حمل را احساس نکردم و هنگام خواب، صدای تسبیح و تهلیل و تقدیس وی را می‌شنیدم(۱۱). مناجات امام در دوران طفولیت مادر بزرگوار امام در ادامه می‌فرماید: زمانی که ایشان به دنیا آمد، در حالی که دستانش را روی زمین گذاشته و سر مبارکشان را به طرف آسمان بلند کرده بود، لبانش تکان می‌خورد، گویا مناجات خدا می‌کرد. در این حال پدر بزرگوارش آمد و به من گفت: «هنیئا لک کرامة ربَّکِ عزّوجل»؛ «مبارک باد بر تو کرامت خداوند». در این حال فرزند را به ایشان داد و ایشان در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند و با آب فرات کام دهانش را برداشت(۱۲). هارون بر من چیره نمی‌شود صفوان بن یحیی می‌گوید: بعد از شهادت امام کاظم و امامت علی بن موسی الرضا علیه السلام)از توطئه دوباره هارون علیه امام رضا علیه السلام می‌ترسیدیم. موضوع را به امام گفتیم. امام فرمود: هارون تلاش خود را انجام می‌دهد، ولی کاری از پیش نمی‌برد. صفوان می‌گوید: یکی از معتمدین برایم نقل کرد: یحیی بن خالد برمکی به هارون الرشید گفت: علی بن موسی ادعای امامت می‌کند (و با این سخن قصد تحریک هارون را داشت). هارون در جواب گفت: آنچه با پدرش انجام دادیم، بس است. آیا می‌خواهیم همه آنها را بکشیم؟(۱۳) محل دفن من و هارون یکی است موسی ب

.......: .......: ن عمران می‌گوید: روزی علی بن موسی الرضا (ع) را در مسجد مدینه، در حالی دیدم که هارون مشغول سخنرانی بوده امام به من فرمود: روزی را خواهی دید که من و هارون در یک جا به خاک سپرده می‌شویم(۱۴). امام در مکه نیز به این مهم اشاره می‌کند. حمزه بن جعفر ارجانی می‌گوید: هارون الرشید از یک درب و علی بن موسی الرضا از در دیگر مسجد الحرام خارج شدند. در این هنگام امام رضا علیه السلام به هارون اشاره کرد و فرمود: الآن از هم دور هستیم، ولی ملاقاتمان نزدیک است. ای طوس! همانا من و او را یک جا جمع می‌کنی(۱۵). مأمون، امین را می‌کشد حسین بن یاسر می‌گوید: روزی علی بن موسی الرضا(ع) به من فرمود: همانا عبدالله (مأمون) برادرش محمد (امین) را خواهد کشت. از امام پرسیدم: یعنی عبدالله بن هارون، محمد بن هارون را خواهد کشت؟ امام فرمودند: بله، عبدالله مأمون، محمد امین را خواهد کشت. طبق پیشگویی امام این اتفاق افتاد(۱۶). پی نوشت ها: 1 . تتمی جامع الاصول، ابن اثیر جزری، مکتبی النجاریی، مکه، عربستان، چاپ دوم، ج۲، ص۷۱۵،۱۴۰۳ق. 2 . مطالب السؤول، محمد بن طلحه شافعی، مؤسسه البلاغ، بیروت، لبنان، چاپ اول، ص۲۹۵، ۱۴۱۹ق. 3 . مرآة الجنان، یافعی، دارالکتب العلمیی، بیروت لبنان، چاپ اول، ج۲، ص۱۰، ۱۴۱۷ق. 4 . الفصول المهمی، ابن صباغ مالکی، اعلمی، تهران، یران، ص۲۶۳. 5 . الاتحاف بحب الاشراف، شبراوی شافعی، دارالکتاب قم، یران، چاپ اول۱۴۲۳ق. 6 . جامع کرامات الاولیاء، نبهانی، ص۳۱۱، دارالفکر، بیروت، لبنان، چاپ اول، ص۳۱۲و۳۱۳،۱۴۱۴ق. 7 . الانوار القدسیه، سنهوتی شافعی، ص۳۹، انتشارات السعادی، مصر. 8 . سبائک الذهب فی معرفی قبائل العرب، ابوالفوز سؤیدی، المکتبه، بیروت، لبنان، چاپ دوم، ص۳۳۴. 9 . نزهة الجلیس، عباس بن نور الدین مکّی، قاهره، مصر، ج۲، ص۱۰۵. 10 . روضة الاحباب، عطاء الله بن فضل الله شیرازی، ص۴۳، استامبول، ترکیه؛ مفتاح النجاة فی مناقب آل العبا، محمد خان بن رستم بدخشی، مخطوط، ص۱۷۶، به نقل از احقاق الحق، ج۱۲، ص۳۶۴؛ تاریخ الاسلام و الرجال، شیخ عثمان سراج الدین حنفی، ص۳۶۹، مخطوط، به نقل از احقاق الحق، ج۱۲، ص۳۴۸. 11 . روضة الاحباب، ج۴، ص۴۳؛ مفتاح المعارف، مولوی عبد الفتاح حنفی هندی، مخطوط، ص۷۹، بنقل از احقاق الحق، ج۱۲،ص۵۵۳. 12 . احقاق الحق، شهاید قاضی نور الله شوشتری، ج۱۲، ص۳۴۳، به نقل از محمد خواجه پارسی بخاری، فصل الخطاب. 13 . الفصول المهمی، ص۲۴۵؛ نور الابصار، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، چاپ اول۱۴۱۸ق، ص۲۴۳؛ جامع کرامات الاولیاء، ج۲، ص۳۱۱؛ الاتحاف بحب الاشراف، ص۳۱۴. 14 . الفصول المهمه، ص۲۴۶؛ نور الابصار، ص۲۴۴؛ جامع کرامات الاولیاء، ج۲، ص۳۱۲. 15 . نورالابصار، ص۲۴۴؛ جامع کرامات الاولیاء، ج۲، ص۳۱۳؛ الاتحاف بحب الاشراف، ص۳۱۵،۳۱۶. 16 . الفصول المهمه، ص۲۴۷؛ نورالابصار، ص۲۴۳؛ الاتحاف بحب الاشراف، ص۳۱۹. https://eitaa.com/zandahlm1357

هنر آن است ڪه بمیرے پیش از آنڪه بمیرانندت و مبدا و منشا حیات آنانند ڪه چنین مرده‌اند... .......: @zandahlm1357

🎬 کلیپ | نوحه‌ها و اشعار حماسی حاج #صادق_آهنگران در جبهه‌ها 🌴دوران #دفاع_مقدس https://eitaa.com/zandahlm1357

🎧🎧🎧 #صوت #شهدا #دفاع_مقدس #کتاب_صوتی 📚 #دلارام / ( 6 ) 🔚 قسمت پایانی 🎗 ✍ علی افضلی 📻 نمایش رادیویی با موضوع دفاع مقدس

باور داریم که انتقادات و پیشنهادات شما، راهگشاست! 🔸پل ارتباطی بامدیرکانال @Zh4653 https://eitaa.com/zandahlm1357

.......: من نهج البلاغه میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357 💠💠💠💠💠💠💠

🌹#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌴#حکمت_شماره_98 اعْقِلُوا الْخَبَرَ إِذَا سَمِعْتُمُوهُ عَقْلَ رِعَايَة، لاَ عَقْلَ رِوَايَة، فَإِنَّ رُوَاةَ الْعِلْمِ کَثِيرٌ، وَرُعَاتَهُ قَلِيلٌ. امام(عليه السلام) فرمود: هنگامى که خبرى را مى شنويد در آن بينديشيد (و حقيقت محتواى آن را درک نماييد) تا آن را به کار بنديد نه اينکه تفکر فقط براى نقل به ديگران باشد، زيرا راويان علم بسيارند و رعايت کنندگان آن کمند!

شرح و تفسير تنها روايت کردن کافى نيست امام(عليه السلام) در اين گفتار حکيمانه معيارى براى نقل اخبار به دست مى دهد و مى فرمايد: «هنگامى که خبرى را مى شنويد در آن بينديشيد (و حقيقت محتواى آن را درک نماييد) تا آن را به کار بنديد نه تنها تفکر براى نقل به ديگران، زيرا راويان علم بسيارند و رعايت کنندگان آن کم»; (اعْقِلُوا الْخَبَرَ إِذَا سَمِعْتُمُوهُ عَقْلَ رِعَايَة لاَ عَقْلَ رِوَايَة، فَإِنَّ رُوَاةَ الْعِلْمِ کَثِيرٌ، وَرُعَاتَهُ قَلِيلٌ). تعبير به «رعايه» در جمله بالا و «رُعاة» (جمع راعى به معناى رعايت کننده) ممکن است اشاره به دقت براى درک و فهم حقيقت خبر و يا اشاره به رعايت کردن در مقام عمل باشد و هر دو نيز ممکن است; يعنى خبرها را بشنويد و حقيقت آن را دريابيد و به آن عمل نماييد. «رِعايَه» در اصل به معناى مراقبت ستارگان و رصد کردن حرکات آنها به وسيله منجمان يا چوپانى گوسفندان و مراقبت آنهاست نيز به معناى تدبير امور کشور به وسيله زمامداران آمده است و سپس به هر گونه مراقبت از چيزى اطلاق شده و در حديث بالا همين معناى وسيع اراده شده است. در مسائلى که به مقام وحى يا کلمات پيشوايان معصوم منتهى مى شود سه مرحله وجود دارد: نخست نقل روايات سپس فهم آنها و بعد از آن عمل به مفهوم و محتوايشان. امام در گفتار بالا با تعبير «عَقْلَ رِوايَة» گوشزد مى کند که نه روايت به تنهايى کافى است نه مجرد عقل و فهم آن، بلکه مهم پوشيدن لباس عمل است بر آنچه فهميده و درک کرده است و در اين مرحله حضرت مى فرمايد: راويان و گويندگان بسيارند; اما عاملان اندک. اهميت عمل به روايات به اندازه اى است که در بسيارى از احاديث علم بى عمل به منزله جهل شمرده شده و تنها علمى شايستگى اين نام دارد که به عمل منتهى شود، در حديثى از اميرمؤمنان مى خوانيم: «ما عَلِمَ مَنْ لَم يَعْمَلْ بِعِلْمِهِ; کسى که عمل به علمش نکند عالم نيست»(1) و در حديث ديگرى از آن حضرت مى خوانيم: «عَلْمٌ لايُصْلِحَکَ ضَلالٌ وَمالٌ لايَنْفَعُکَ وَبالٌ; علمى که تو را اصلاح نکند گمراهى است و مالى که سودى به تو نبخشد مايه خسارت و بدبختى است و عاقبت شوم و تلخى دارد».(2) در حديث ديگرى از رسول خدا آمده است که به هنگام دعا عرضه مى داشت: «أللّهُمَّ إنّي أعُوذُ بِکَ مِنْ عِلْم لايَنْفَعُ وَ مِنْ قَلْب لايَخْشَعُ...; خدايا من به تو پناه مى برم از علمى که سودى نمى بخشد و از قلبى که خشوع ندارد...».(3) (1). غررالحکم، ح 2829. (2). همان، ح 193. (3). ميزان الحکمه، ح 14005.

🌹#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌴#حکمت_شماره_99 وَسَمِعَ رَجُلاً يَقُولُ: (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْهُلْکِ. امام(عليه السلام) شنيد: مردى مى گويد: (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) فرمود: اينکه مى گوييم «إِنّا لِلّهِ» اقرار بر اين است که ما مملوک خداييم واينکه مى گوييم «وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» اقرار بر اين است که همه سرانجام از دنيا مى رويم (و به آخرت مى پيونديم).

تفسير دلپذير إِنّا لِلّهِ و... ج-۱۲ شرح و تفسير تفسير دلپذير إِنّا لِلّهِ و... امام(عليه السلام) در اين جمله پرمايه حکمت آميز تفسير جالبى براى جمله (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ)(1) که از آيات قرآن مجيد است دارد، آيه اى که مردم به هنگام گرفتار شدن در مصائب آن را براى تسلى خاطر بر زبان جارى مى کنند. هنگامى که آن حضرت شنيد مردى مى گويد: (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) فرمود: اينکه مى گوييم «إنّا لله» اقرار بر اين است که ما مملوک خدا هستيم و اينکه مى گوئيم «وَإنّا إلَيْهِ راجِعُونَ» اقرار بر اين است که همه سرانجام از دنيا مى رويم (و به آخرت مى پيونديم); (وَسَمِعَ رَجُلاً يَقُولُ: (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) فَقَالَ(عليه السلام): إِنَّ قَوْلَنَا: (إِنّا لِلّهِ) إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْمُلْکِ; وَقَوْلَنَا: (وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْهُلْکِ). بعضى از مفسران نهج البلاغه بر اين عقيده اند که نظر مبارک امام(عليه السلام)اين است که جمله اول اشاره به توحيد و جمله دوم اشاره به معاد است و به اين ترتيب جمله (إِنّا لِلّهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) شهادت مجددى است بر اقرار به مبدأ و معاد. ولى بعضى ديگر معتقدند اين جمله که به هنگام بروز مصائب گفته مى شود اشاره به اين است که اگر خداوند جان کسى را گرفت، مِلک او بوده و همه از آنِ او و تحت فرمان او هستند. تا زمانى که مصلحت بداند زنده مى مانيم و هر زمان که مصلحت ببيند آنچه را که داده باز پس مى گيرد و جمله دوم اشاره به اين است که مرگ و فنا منحصر به عزيزى که از دنيا رفته نيست; همه ما نيز در اين راه گام نهاده ايم و در اين مسير گام بر مى داريم و طبق ضرب المثل معروف عرب: «الْبَلَيَّةُ إذا عَمَّتْ طابَتْ; بلا هنگامى که فراگير شود قابل تحمل خواهد بود» اين بلا فراگير است. جمع ميان اين دو تفسير نيز مانعى ندارد و چه خوب است که انسان، به هنگام پيش آمدن حوادث ناگوار اين جمله را با توجه به هر دو معنايى که ذکر شد بر زبان جارى کند و حتى اگر فارسى زبان است اضافه نمايد: «ما از آن خداييم و به سوى او باز مى گرديم» که به يقين مايه تسلى خاطر و مانع جزع و فزع و ناسپاسى است. (1). بقره، آيه 156.