داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

شرک خفی عارف کاشانی در باره ی آیه شریفه لَنْ تَنٰالُوا الْبِرَّ حَتّٰی تُنْفِقُوا مِمّٰا تُحِبُّونَ [۱]، می‌گوید: هر عملی که انسان را به خدا نزدیک سازد، نیکی است و نزدیکی به خدا زمانی ایجاد می‌شود که انسان از غیر خدا اظهار بیزاری نماید. بنابراین هرکس چیزی را دوست داشته باشد به همان اندازه محروم و در پنهانی برای او شریک دانسته است چرا که به غیر خدا محبت یافته و خدا می‌فرماید: وَ مِنَ النّٰاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللّٰهِ أَنْدٰاداً یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللّٰهِ [۲] و کسی که خواسته خود را بر خواسته خدا برتری دهد از سه راه از خدا دور شده است، علاقه به غیر، شریک برای خدا و برتری دادن بر خدا. پس کسی که خدا را بر خود برتری دهد و خواسته او را بر خواسته خود برتر شمارد، دوری از خدا از بین می‌رود و قرب ایجاد می‌شود و در غیر این صورت محجوب باقی خواهد ماند. و اگر از مال دیگری انفاق زیاد کند باز هم از احسان بهره نبرده است زیرا خدا از انفاق او باخبر است هرچند دیگران بی خبرند. کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357 [۱]: ۱) - آل عمران، ۹۲. [۲]: ۲) - بقره، ۱۶۵.

صفحه من نهج البلاغه میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357

در ادامه....👇👇👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_182 و قال عليه‌السلام لَا خَيْرَ فِي الصَّمْتِ‌ عَنِ‌ الْحُكْمِ‌؛ كَمَا أَنَّهُ‌ لَا خَيْرَ فِي الْقَوْلِ‌ بِالْجَهْلِ‌. امام عليه السلام فرمود: خاموش ماندن از گفتار حكمت‌آميز فايده‌اى ندارد همان‌گونه كه سخن گفتن نابخردانه.

شرح و تفسير كجا خاموشى باش و كجا سخن بگو امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه اشاره به موارد لزوم سكوت و موارد سخن گفتن كرده مى‌فرمايد:«خاموش ماندن از گفتار حكمت‌آميز فايده‌اى ندارد، همان‌گونه كه سخن گفتن نابخردانه»؛ (لَا خَيْرَ فِي الصَّمْتِ‌ عَنِ‌ الْحُكْمِ‌؛ كَمَا أَنَّهُ‌ لَا خَيْرَ فِي الْقَوْلِ‌ بِالْجَهْلِ‌) . سكوت بهتر است يا سخن گفتن‌؟ دانشمندان در اين باره بحث‌هاى مختلفى كرده‌اند؛ گروهى خطرات سخن گفتن و گناهان كبيره و عظيمۀ ناشى از آن را در نظر گرفته و دستور به سكوت داده‌اند. عده‌اى فوايد عظيمى را كه در سخن گفتن است در نظر گرفته و سخن گفتن را توصيه مى‌كنند ولى حق مطلب همان است كه امام عليه السلام فرمود. آنجا كه انسان، حكيمانه و عاقلانه سخن بگويد فضيلت است و ترك آن رذيلت و آنجا كه انسان جاهلانه و نابخردانه سخن بگويد رذيلت است و ترك آن فضيلت. به همين دليل هم روايات زيادى در مدح سكوت وارد شده و هم احاديث فراوانى در فضيلت كلام؛ از جمله از امام سجاد على بن الحسين عليه السلام سؤال شد كه سخن گفتن افضل است يا سكوت فرمود: «لِكُلِّ‌ واحِدٍ مِنْهُما آفاتٌ‌ فَإذا سَلِما مِنَ‌ الْآفاتِ‌ فَالْكَلامُ‌ أفْضَلُ‌ مِنَ‌ السُّكُوتِ‌ ؛هر كدام از اين دو آفاتى دارد هرگاه از آفات سالم باشند سخن گفتن از سكوت افضل است» عرض كردند: اى پسر رسول خدا چگونه است (كه سخن گفتن افضل باشد)؟ امام عليه السلام فرمود: «لِأنَّ‌ اللّهَ‌ عَزَّ وَ جَلَّ‌ ما بَعَثَ‌ الْأنْبِياءُ وَ الْأَوْلِياءُ بِالسُّكُوتِ‌ إنَّما بَعَثَهُمْ‌ بِالْكَلامِ‌ ؛خداوند پيامبران و اوصياى آنها را به سكوت مبعوث نكرد، بلكه مبعوث كرد تا با مردم سخن بگويند (و پيام خدا را به آنها برسانند)». حضرت در پايان اين حديث به نكتۀ جالبى اشاره كرده فرمود: «إنّكَ‌ تَصِفُ‌ فَضْلَ‌ السُّكُوتِ‌ بِالْكَلامِ‌ وَ لَسْتَ‌ تَصِفُ‌ فَضْلَ‌ الْكَلامِ‌ بِالسُّكُوتِ‌ ؛حتى هنگامى كه مى‌خواهى فضيلت سكوت را بيان كنى با كلام بيان مى‌كنى و هرگز فضيلت كلام را با سكوت بيان نخواهى كرد». ١ در حديث ديگرى از امام صادق از پدرانش از اميرمؤمنان على عليهم السلام چنين آمده است: «جُمِعَ‌ الْخَيْرُ كُلُّهُ‌ في ثَلاثِ‌ خِصالٍ‌ النَّظَرِ وَ السُّكُوتِ‌ وَ الْكَلامِ‌ فَكُلُّ‌ نَظَرٍ لَيْسَ‌ فيهِ‌ اعْتِبارٌ فَهُوَ سَهْوٌ وَ كُلُّ‌ سُكُوتٍ‌ لَيْسَ‌ فيهِ‌ فِكْرٌ فَهُوَ غَفْلَةٌ‌ وَ كُلُّ‌ كَلامٍ‌ لَيْسَ‌ فيهِ‌ ذِكْرٌ فَهُوَ لَغْوٌ ؛تمام نيكى‌ها در سه خصلت جمع شده است: نگاه كردن و سكوت و سخن گفتن. هر نگاهى كه در آن عبرت نباشد سهو و بيهوده است و هر سكوتى كه در آن فكر نباشد غفلت و بى‌خبرى است و هر كلامى كه در آن ياد خدا نباشد لغو است». و در پايان اضافه فرمود: «فَطُوبى‌ لِمَنْ‌ كانَ‌ نَظَرُهُ‌ عَبَراً وَ سُكُوتُهُ‌ فِكْراً وَ كَلامُهُ‌ ذِكْراً ؛خوشا به حال كسانى كه نگاهشان عبرت، سكوتشان فكر و كلامشان ذكر باشد». ٢ نتيجه اين‌كه سكوت و كلام نيز مانند ساير اعمال انسان هستند كه اگر در حد اعتدال و شرايط‍‌ لازم باشند فضيلت و اگر خارج از اين حد گردند رذيلت و اين با تفاوت اشخاص و مجالس و مطالب و موضوعات متفاوت است و هر كس مى‌تواند با دقت فضيلت را از رذيلت در اينجا دريابد؛ به يقين سكوت از امر به معروف و نهى از منكر و از حكم به حق و از شهادت عادلانه و از اندرز و نصيحت‌هاى مخلصانه و از مشورت خردمندانه جزء رذايل و يا از گناهان كبيره است؛ ولى سخن گفتن به دروغ، غيبت، تهمت، اهانت، امر به منكر و نهى از معروف، شهادت به باطل و فضول كلام (سخنان بيجا و بى‌معنا) جزء رذايل اخلاقى يا از گناهان كبيره به شمار مى‌آيد. تعبير به «حكم» در كلام امام عليه السلام تنها به معناى قضاوت كردن در محاكم قضايى يا فتواى به حلال و حرام آن‌گونه كه بعضى از شارحان پنداشته‌اند، نيست بلكه هر سخن حكيمانه و خردمندانه‌اى را فرا مى‌گيرد، زيرا نقطۀ مقابل آن در همين كلام «جهل» ذكر شده است. قرآن مجيد نيز كراراً به مسئلۀ تكلم به حق اشاره كرده و اهل كتاب را بر كتمان حق و سكوت سرزنش مى‌كند؛ از جمله مى‌فرمايد: «وَ إِذْ أَخَذَ اللّهُ‌ مِيثاقَ‌ الَّذِينَ‌ أُوتُوا الْكِتابَ‌ لَتُبَيِّنُنَّهُ‌ لِلنّاسِ‌ وَ لا تَكْتُمُونَهُ‌» ؛(به خاطر بياوريد) هنگامى را كه خدا، از كسانى كه كتاب آسمانى به آنها داده شده، پيمانى گرفت كه حتماً آن را براى مردم آشكار سازيد و كتمان نكنيد!». ١ بحث مشروحى در كتاب اخلاق در قرآن در زمينۀ سكوت و كلام داشته‌ايم.

صفحه گلدان من🌳🌳🌳🌳 با ما همراه باشید👇👇👇 .......: @zandahlm1357