خاطرات #اربعین‌ 2 منی که بدون خونوادمو وهمسرم هرجای دنیا برام غریب وبدون اونها هیچ جا نمیرم...نمیدونم چه طورتو یه کشور غریب خونه یه کسایی که نمیشناختمشون وحتی زبونشونو نمیدونستم پنج روز موندم...#زندگی کردم...وبیشتراز اون زندگی یاد گرفتم...انقدر مهربون وخونگرم بودن که یادم میرفت دلتنگی کنم... تازه وارد خونه شدم خیلی سختم بود و نمیدونستم چی کار کنم با گرمی به استقبالم اومدن و دعوت کردن برم داخل اتاقشون .خونه بصورت اتاق اتاق بود و خیلی خیلی ساده بود فقط یه قالیچه ساده وچندتا وسایل ضروری . چند لحظه بعد با یه سینی خوراکی اومدن( .به خاطر اینکه زائر ایرانی زیاد خونشون میرفت میتونستن منظورشونو بهم بفهمونن)..من خسته بودمو میلی نداشتم بخاطر همین چیزی نخوردم یکی از زائرا بهم گفت حتما یه چیز بخور مگرنه خیلی ناراحت میشن فکر میکنن قابل ندوستی... شنیدن این حرف خیلی برام جالب بودو شروع تازه ای بود برا شناخت این آدمای بامعرفت... دوباره اومد پیشم و پرسید چیزی نیاز نداری؟و وقتی چادرمو دید بزور ازم گرفت گفت بده برات بشورم و هرچی گفتم نه زحمت میشه قبول نکرد... خیلی شرمنده شدم و این تازه اول کار بود... ادامه دارد... #فقط_به_خاطر_حسین ع