روز شانزدهم رمضان المبارک به جزء شانزدهم می رسم، سوره مریم را می خوانم، سوره ای به اسم یک #زن، و چه قصه عجیبی را حکایت می کند. #حکایت این زن شنیدنی است: زنی که نقطه عطف تاریخ می شود ، در حالی که زکریا نبی اوست. گویی خدا اراده کرده که مریم معجزه گر شود: قرار است تاریخ،#فرزند_بی_پدر را به خود ببیند، و چه بار سنگینی را باید به دوش بکشد ، آن قدر سنگین که از زبان قرآن فقط می توان شنید: 📚فَاجاءَها المَخاضُ اِلی جِذعِ النَخلهِ قالَت : یا لیتنی مِتُّ قبلَ هذا و کُنتُ نَسیاََ مَنسیّا(۲۳ مریم) آن گاه که درد زاییدن او را به کنار درخت خرمایی کشید ( واز شدت حزن واندوه و تنهایی با خود) گفت: ای کاش من پیش ازاین #مُرده بودم و از صفحه روزگار به کلی نامم #فراموش شده بود. و او شایسته شنیدن ندای پروردگار می شود تا ارام‌گردد و چشمه ای می جوشد؛ باید روزه سکوت بگیرد آن هم در مقابل #بهتان اطرافیان: یا اخت هارون ما کان ابوک امراء سوء و ما کانت امک بغیا و مریم فقط باید به طفل بی پدر #اشاره کند که: با او گفت وگو کنید و مردم ،بهت زده و متعجب که چگونه؟ و ناگهان عیسی به زبان می آید و ... به راستی اگر ما معاصر مریم بودیم، تولد فرزند بی پدر را ممکن می دانستیم؟؟؟ آیا می توان در حکایت مواجهه مردم با مریم،آن گونه تامل کنیم که خودرا حاضر ببینیم و حکایت مواجهه خود را با #حقایق_دوران نیز ورق زنیم و قرآن را به زبان بیاوریم تا اهل تدبر گردیم؟ آری تولد عیسی همان کشف خیره کننده ای است که با آن #راز_مریم در خفا رفته است. و مساله #ظهور و#خفا همیشه ملازم همند و با هم واقع می شوند. ✅@ziafat_andishe