#هرگز_فراموش_نمیشوی #ایستگاه_سی_سه #صفحه1⃣5⃣ ? ايستگاه 33 على(ع)هرگز از ميدان جنگ نمى هراسيد، وقتى انحراف ها را در جامعه ديد، تصميم به اصلاح آن گرفت و از هيچ كس و هيچ چيز پروايى نداشت. او در زمان پيامبر در راه خدا جهاد كرده بود و پهلوانان عرب را شكست داده بود، در جنگ "بَدر" و "خَيبر" و "حُنَين" و ديگر جنگ ها، شمشير او بود كه باعث پيروزى اسلام شده بود. تاريخ اين رشادت هاى على(ع)را از ياد نمى برد، منافقان كينه او را به دل داشتند، زيرا بستگان آن منافقان در سپاه كفر بودند و به جنگ اسلام آمده بودند و با شمشير على(ع)كشته شده بودند. وقتى على(ع)حكومت را به دست گرفت، منافقان به جنگ او آمدند، او هم با شجاعت به پيكار با آنان پرداخت. حكومت او كمتر از پنج سال طول كشيد امّا در اين مدّت سه جنگ پيش آمد: 1 - جنگ جمل طلحه و زبير با على(ع)بيعت كردند امّا بيعت خود را شكستند. آنان همراه با عايشه (همسر پيامبر) سپاهى را تشكيل دادند و به سوى بصره حركت كردند و در آنجا فتنه اى بزرگ بر پا كردند و خون بى گناهان را ريختند. اينجا بود كه على(ع)همراه با لشكر خود از مدينه به آنجا رفت و با آنان جنگيد و فتنه آنان را خاموش كرد. 2 - جنگ صفّين معاويه در زمان عثمان بر شام (سوريه) حكومت مى كرد، وقتى مردم با على(ع)بيعت كردند او از معاويه خواست تا از حكومت شام كناره گيرى كند، امّا معاويه قبول نكرد و به على(ع)اعلام جنگ كرد. معاويه با سپاهى براى جنگ حركت كرد، على(ع)هم (كه به كوفه هجرت كرده بود)، لشكر خود را حركت داد و آنان در منطقه اى به نام "صفين" به يكديگر رسيدند و در آنجا جنگ آغاز شد. در مراحل اوليّه جنگ، پيروزى با لشكر على(ع)بود، امّا معاويه (به پيشنهاد عمروعاص) دستور داد تا قرآن ها را بر سر نيزه ها كنند و اين گونه بود كه گروهى از ياران على(ع)فريب خوردند و جنگ را متوقّف كردند. قرار شد ميان لشكر كوفه و سپاه شام، دو نفر حكم كنند و ماجرا به "حكميّت" پايان پذيرد و آن دو نفر بنشينند و حكم كنند كه حق با على(ع)است يا حق با معاويه. على(ع)مى خواست يكى از ياران زيرك خود را براى حكميّت انتخاب كند، ولى مردم كوفه سخن او را نپذيرفتند و شخص ساده لوحى را براى اين كار معيّن كردند. آن شخص ساده لوح هم فريب خورد و نتيجه آن شد كه معاويه به عنوان خليفه معرّفى شد. 3 - جنگ نهروان گروهى از لشكريان على(ع)وقتى از نتيجه حكميّت باخبر شدند بسيار خشمناك شدند و گفتند: "قبول حكميّت يك گناه بزرگ بود، بايد از آن توبه كنيم"، آنان به على(ع)گفتند: "تو هم كافر شده اى و بايد توبه كنى". هر چقدر على(ع)با آنان سخن گفت، آنان نپذيرفتند و راه خود را جدا كردند و "خوارج" نام گرفتند. خوارج اهل نماز و قرآن بودند، امّا معرفت و شناخت كافى نداشتند. سرانجام كار آنان به جايى رسيد كه دست به فتنه زدند و راه ها را مى بستند و به مردم حمله مى كردند و آنها را مى كشتند و در سرزمينى به نام "نَهروان" جمع شدند. على(ع)با لشكر خود به جنگ آنان رفت و اين فتنه را خاموش كرد. ❤️❤️❤️❤️❤️🍃🍃🍃🍃 #بهترین_کلامها_در_مورد_امام_زمان_عجل_الله @zohornzdikhst