. «ایران...سرزمین ابطال» ✍فاطمه میری طایفه فرد این اربعین چیز دیگری بود برایم. باوجود ضعف شدید ولی ترس نپذیرفتن امام من را به شدت می‌ترساند. اگر جسمم ناتوان است امام مرا نمی‌چیند؟! این اربعین بعد از یک جنگ تن به تن بود با موجودی کثیف که از قضا دشمن مشترک ما و عراقی‌ها بود و دشمن همه بشریت... ▫️▫️▫️ هنوز درست گنبد امیرالمومنین(علیه‌السلام) را ندیده، مردی از ارتش عراق دست روی شانه‌های همسرم می‌زند: «انت بطل کلکم ابطال الایرانی...» با دست موشک‌های ایرانی را نشان‌مان می‌دهد. برمی‌گردم دیگر گنبد تمام رخ شده. دلم برای بابا جانم تنگ بود. دل‌تنگ همه ابطال شهید شده در این جنگ هم بودم. اما انگار امام می‌خواست بگوید از فرزندان ایرانی‌ام راضی‌ام. جمعیت تنگاتنگ به سمت حرم می‌رفت. توی دلم گفتم بابا جان هرچه هست از شماست. یک سجده شکر طلبتان به یمن قدم‌های زائرانت جای سوزن انداختن نیست. #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

✍هاجر رضایت 🌪 فریب، در جام مغالطه آنان که به بهانه‌ی آبادانی و رفاه، دست بیعت به معاویه دادند، در حقیقت نه به دنبال امنیت، بلکه در پی دنیا، قدرت و خیانت بودند. بی‌آن‌که مسئولیتی بر دوش گیرند، حقیقت را فرافکنی کردند و درک و فهم شأن قد نمی کشید که پس از آن بیعت، به دست عبیدالله بن زیاد بر شیعیان چه خواهد آمد: خانه‌ها ویران، اموال غارت، و دست و پای مؤمنانی چون عمرو بن عمق خزاعی بی‌رحمانه قطع شد. 🏚 و این بود رفاه؟ این بود آسایش؟ صلحی که بر امام حسن علیه‌السلام در ساباط تحمیل شد، نه از سر تدبیر، بلکه با شایعه‌پراکنی و دروغی بود که پشتوانه‌ای ساختگی داشت؛ بهانه‌ای که «جنگ نباشد تا امنیت باشد». اما نتیجه چه شد؟ فقر و فلاکت، سراسر مناطق شیعه‌نشین را فرا گرفت. پیش‌بینی امام مجتبی علیه‌السلام به حقیقت پیوست: نان و غذایی که روزی از آنِ خودتان بود، به دشمن واگذار شد؛ و فردا، فرزندانتان همان نان را از سفره‌ی دشمن گدایی خواهند کرد. 🩸 معاویه، شمشیر بر پیکر تشیع کشید نماز جمعه را در چهارشنبه خواند، سبّ علی علیه‌السلام را رسم کرد، و صداهای حق‌طلب را در نطفه خفه ساخت. با کدام تجربه‌ی تاریخی باید با دشمن قسم‌خورده مذاکره کرد؟ با چه اطمینانی باید سلاح را زمین گذاشت؟ و با کدام تعهد، باید حیله‌گر را به خانه راه داد؟ ⚔️ بیدار باشید! چشم‌ها را باید گشود و خواب غفلت را زدود. که اگر لحظه‌ای در خواب فرو رویم، در مسلخ عاشورا ذبح خواهیم شد؛ و نه در صف حسین، بلکه در زمره‌ی کوفیانی خواهیم بود که امام خود را تنها گذاشتند... #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

به‌نام‌او سفرنامه‌ای مختصر از سفری طویل به قدمت ریشه دواندن نخلی از رطب شیرین در جانت. ✍فاطمه میری طایفه فرد #سفرنامه پاک شدنی نیست به سمت کربلا ایران و العراق قاطی آدم خوب‌ها ایران سرزمین ابطال هم‌پای رقیه یک چادر شبیه به یک پرچم بی‌روضه خوان خنجر یمنی در مسیر آزادگان #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

‌ نقش نشست‌های علمی در تقویت نگاه مسئله‌محور در میان دانشجویان پژوهشگر ✍🏻 زهرا کبیری پور در روزهای دوشنبه و سه‌شنبه، توفیق داشتم تا به‌عنوان دبیر علمی در دو نشست تخصصی با موضوعاتی نو و جذاب حضور داشته باشم؛ نشست‌هایی که با وجود ظرفیت‌های محتوایی بالا و اهمیت موضوعی، بیش از هر چیز می‌توانستند مورد توجه دانشجویان و پژوهشگرانی قرار گیرند که دغدغه‌ی همیشگی «موضوع‌یابی» دارند. در سال‌های اخیر، بارها شاهد بوده‌ایم که دانشجویان در مقاطع مختلف تحصیلات تکمیلی، در مواجهه با فرآیند تدوین مقاله، پایان‌نامه یا رساله، با چالش انتخاب موضوعی نو، کاربردی و دارای ظرفیت پژوهشی مواجه‌اند. در چنین شرایطی، نشست‌های علمی با رویکردهای مسئله‌محور، فرصتی کم‌نظیر برای آشنایی با زوایا، خلأها و اولویت‌های پژوهشی در حوزه‌های مختلف فراهم می‌کنند. این نشست‌ها نه‌تنها بستری برای تبادل نظر میان اساتید و دانشجویان فراهم می‌سازند، بلکه با برجسته‌سازی مسائل روز، زمینه‌ساز شکل‌گیری ایده‌های تازه و کاربردی می‌شوند. از همین رو، توصیه جدی بنده به دانشجویان پژوهش‌محور آن است که حضور فعال و مستمر در چنین نشست‌هایی را به بخشی از فرآیند پژوهش خود تبدیل کنند. در دل این محافل علمی، موضوعات نابی نهفته است که شاید در جست‌وجوهای فردی کمتر به چشم آیند، اما در فضای گفتمانی و تعاملی نشست‌ها، با وضوح بیشتری نمایان می‌شوند. امید است با استمرار برگزاری چنین رویدادهایی و مشارکت فعال‌تر دانشجویان، شاهد ارتقاء کیفی در تولید دانش و حل مسائل واقعی در فضای دانشگاهی و فراتر از آن باشیم. ‌ #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

خبرگزاری حوزه | انسان به‌مثابه اشرف مخلوقات از عقل، اختیار و فطرتی الهی برخودار است و به بیان آیات قرآن حامل کرامتی ذاتی بوده که از سوی خداند به او عطا شده است. (اسرا، آیه ۷۰) او به واسطه همین کرامت، حائز توانمندی‌ها و ویژگی‌های جسمی و روحی خاصی است و تفاوت بارزی با موجودات دیگر دارد. ✍️رضوانه اسماعیلی ایولی لینک متن کامل در خبرگزاری حوزه https://hawzahnews.com/xdX9K #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

. از محراب تا تمدن، روایت ناتمام مساجد ✍نجمه صالحی «مسجد» در تعریفی ساده، ساختمانی مذهبی برای نیایش و گردهمایی مسلمانان است؛ اما آیا امروز واقعاً چنین است؟ آیا مساجد همچنان محل پیوند دل‌ها، خاستگاه فهم عمیق آموزه‌های دینی و مرکز تپش جامعه اسلامی‌هستند؟ یا کارکردشان آرام‌آرام به برگزاری محدود چند مراسم مذهبی فروکاسته شده است؟ نگاهی به تاریخ اسلام نشان می‌دهد که مسجد، فراتر از مکانی برای عبادت، قلب تپنده حیات اجتماعی مسلمانان بوده است. از نخستین روزهای بعثت، با تأسیس مسجد قبا و مسجدالنبی توسط پیامبر اکرم(ص)، سنت مسجدسازی نه‌تنها باب شد، بلکه به هویتی پایدار برای مسلمانان بدل گشت. در هر دوره‌ای که دولتی اسلامی شکل می‌گرفت، ساخت مسجد و تعریف کارکردهای آن در اولویت قرار داشت؛ چرا که مسجد، نقطه آغاز تمدن و الگوی شهر اسلامی بود. نمونه‌ای درخشان از این حقیقت، مسجد فاس در مغرب است؛ مسجدی که در دوران دولت ادریسیان شیعی، به برکت کتابخانه‌ای کم‌نظیر، به یکی از نخستین دانشگاه‌های جهان اسلام بدل شد؛ دانشگاهی که ۱۱۵ سال پیش*1 از تأسیس الازهر مصر بنیان گذاشته شد. در همین شهر، بانویی مسلمان به نام فاطمه بنت محمد فهری مسجد جامع «قرویین»*2 را بنا نهاد؛ بنایی که بعدها به مرکزی علمی و یکی از قدیمی‌ترین دانشگاه‌های جهان تبدیل شد. این روایت‌ها تنها گوشه‌ای از حقیقتی بزرگ‌ هستند: مسجد، دومین معجزه پیامبر(ص)*3، نه فقط محل نیایش، که نشانه‌ای از زیست فکری و اجتماعی مسلمانان و نقطه آغاز شکوفایی تمدنی بوده است. امروزه، این پرسش همچنان پیش روی ماست: آیا می‌توان مساجد را به جایگاه اصیل‌شان بازگرداند؟ آیا ممکن است این سنگرهای خاموش دوباره به کانون روشنگری و خیزش تمدنی بدل شوند؟ پاسخ را شاید بتوان در سومین آیین ملی تکریم فعالان مساجد در مسجد مقدس جمکران جست. در مراسم روز چهارشنبه ۲۹مرداد ماه ۱۴۰۴، سردار محمدرضا موحد، فرمانده سپاه علی بن ابیطالب(ع)، یادآور شد که ریشه‌های حکومت اسلامی در زمان پیامبر(ص) از مسجد آغاز گردید و همین جایگاه، در انقلاب اسلامی نیز تکرار شد: «مساجد منبع و آغازگر حرکت‌های تبیینی و روشنگری مردم از ابتدای انقلاب و حتی پیش از آن بوده‌اند.» ایشان با اشاره به کلام امام خمینی(ره) که «مساجد سنگرند و باید پر شوند»، تأکید کردند: اگر امروز در آرزوی تمدن نوین اسلامی و فراهم آوردن مقدمات ظهور هستیم، مساجد باید دوباره زنده شوند؛ زنده با جوانانی که مفاهیم انقلاب و اسلام را می‌شناسند و به آن ایمان دارند.‌ به عبارتی راهکار مقابله با جنگ شناختی دشمن در تبیین و آگاهی‌بخشی در مساجد است؛ راهی که با هم‌افزایی ائمه جماعات و بسیج می‌تواند جریان تازه‌ای از حیات فکری را در دل مساجد بیدار کند. در همین مراسم، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدعلی‌اکبر اجاق‌نژاد، تولیت مسجد مقدس جمکران، با نگاهی تاریخی به صدر اسلام، مسجد را «محور حیات اجتماعی» امت معرفی کرد: جایی که هم تبلیغ دین، هم قضاوت، هم اداره امور مسلمانان و حتی اعزام سپاهیان، همه در سایه آن انجام می‌شد. او با یادآوری این نقش کلیدی افزود: «انقلاب اسلامی ایران نیز از مساجد آغاز شد؛ تحصن‌ها، اجتماعات و سخنرانی‌ها همه از این خانه‌های نور برخاستند و طومار طاغوت را در هم پیچیدند.» ایشان خاطره‌ای شنیدنی از شهید سیدحسن نصرالله(ره) بازگو کردند: «حرکت حزب‌الله از پنج نفر آغاز شد؛ سه پیرمرد و دو نوجوان چهارده‌ساله که یکی از آن‌ها من بودم، پشت سر امام موسی صدر در مسجد نماز می‌خواندیم. حرکت ما از آنجا شروع شد و امروز اسرائیل را مستأصل کرده است.... در واقع مثل نصرالله، باید کار را از مسجد آغاز کرد تا روزی دشمن در چند روز به زانو درآید.» حجت الاسلام والمسلمین اجاق‌نژاد به کاستی‌های امروز مساجد نیز اشاره کرد؛ مساجدی که «نه کاملاً دولتی‌اند و نه مردمی» و این سردرگمی، مانع نقش‌آفرینی واقعی آن‌هاست و تغییرات مکرر امامان جماعت، شبیه جابه‌جایی مدیران اداری، کارساز نیست؛ امام مسجد سرمایه‌ای معنوی است و باید در کنار مردم بماند تا بتواند نیروی انسانی مهدوی را تربیت کند. آنچه از دل این روایت‌ها برمی‌آید، تصویری روشن از حقیقتی فراموش‌شده است: مسجد تنها محراب عبادت نیست، بلکه مرکز هویت، فرهنگ و پیشرفت جامعه اسلامی است. چه بسا بازگشت به مسجد، کلید بازسازی تمدن باشد؛ همان مسیری که از قبا و قرویین و فاس آغاز شد و روزی می‌تواند پله‌ای برای صعود به سوی تمدن نوین اسلامی باشد. پ.ن: چهارشنبه ۲۹مرداد ۴۰۴ سومین آیین ملی تکریم فعالان مساجد در مسجد مقدس برگزار شد. ➖➖ *1مونس، حسین‌، تاریخ و تمدن مغرب، ج۱،ص۳۶۳، حمیدرضا شیخی‌، تهران، سمت 1384. *2سعدون‌، نصرالله، دوله الادارسه فی العصر الذهبی‌،ص۵۸، بیروت‌، دارالنهضه العربیه، 1408. *3مقاله مساجد نماد فرهنگ و تمدن اسلامی، نوشته رحمت الله علی رحیمی #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

«چارچوب بی انسانیت» گاهی دلم می‌خواهد تمام اصوات ذهنم، مانند آن نوار صوتِ خالی دوران نوجوانی مان، پاک و خالی باشد. آخر هرچه با چرتکه‌ی فکرم، تمامی آنچه در غزه این روزها می گذرد را مرور می کنم، به چارچوبی برای نقش انسانیت در اسم آدمیت نمی رسم! می دانم که در این روزها که پی در پی گذشت؛ حتماً خنده‌ی صهیونیست بر مرگ کودک گرسنه‌ی غزه، در برابر بذل اربعینی عشقِ یارانِ حسین علیه السلام، یک بخچه پر از غصه را ‌بر کوله‌‌بار زائرانِ طریق کربلا اضافه کرده بود. می دانم خیلی از ما به چارچوب تعریفی انسانیت در رفتار اروپائیان، همچون یک نمایش کمدی اندوهناک نگریستیم. باآنکه زمانه، جای لبخند را بر لبانِ اهل فهم باقی نگذاشته؛ اما بی تعارف باید از ارسال کشتی های پر از سلاح برای اسرائیل، توسط همان کشورهایی که فلسطین را به رسمیت شناختند، مثل کارناول های شادی فرهنگ‌ بی تمدن‌شان یاد کرد! در این میان اما، رساندن آن شش هزار محموله غذایی چین به غزه با اسکورت جنگنده ها، چارچوب دیگری از انسانیت را به نمایش گذاشت؛ بی انسانیت آنورِ دنیا که به یکتا پرستی مدعی است؛ برای قتل و عامِ خدا پرستان، سلاح کشتار می فرستد و بی خدایان یگانه‌ی این سوی دنیا، درس انسانیت را تعلیم می دهند! بریدن صدای خبرنگاران غزه را نیز باید با دید فراتری نگاه کرد؛ آنقدر که دیگر برای رسیدن اخبارِ نسل کشی فلسطینی‌ها، شاید به اخبار آسمان ها، نیازمند شویم! می خواهم بگویم؛ انسانیت مانند کشته های بیگناه غزه، هنوز نمی داند چرا چنین مرگ تدریجی را تجربه می کند! چه باید کرد برای انسانیتی که از فکر گرسنگی و تشنگی فرزندان آدم، به آستانه‌ی جنون رسیده است… ✍🏻فاطمه شکیب‌رخ #غزه #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

«محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است»؛ تأملی بر راز حیات اسلام هر سال که محرم و صفر می‌رسد، صدای تاریخ دوباره در گوش ما طنین می‌اندازد. بیش از هزار سال است که این سوگواری‌ها تکرار می‌شوند، و چرایی این تکرار، پرسش همیشگیِ در برابر ماست! پاسخ در نگاه سطحی، شاید تنها یادآوری مظلومیت و شهادت باشد؛ اما اگر تأمل کنیم، این چرا، کلید راز حیات اسلام است. اسلام زنده است نه به خاطر شمشیرها، نه به خاطر قدرت‌ها، بلکه به خاطر تکرار این یادها و آزمایش‌ها. هر محرم و صفر، تلنگری است که می‌گوید: امامان همیشه پیروزند؛ این مردم‌اند که در آزمون ولایتمداری سنجیده می‌شوند. امام حسن (ع) در برابر چشمان مردمی ایستاد که از جنگ خسته بودند و به دنیای خود دل بسته بودند. خیانت برخی خواص و سستی جامعه، صلحی را بر ایشان تحمیل کرد که در ظاهر به سود دشمن بود اما در باطن، بنا بر تدبیر الهیِ امام حقیقت معاویه و جریان نفاق را رسوا کرد. اما مردم، فرصت سربلندی در تاریخ را از دست دادند و آزمون را باختند، می‌توانستند در کنار امام بایستند و با ایستادگی خویش تاریخ را روشن کنند، اما کوتاهی کردند و نتیجه، شکست خودشان بود نه شکست امام. امام حسین (ع) نیز در کربلا در برابر همان مردمی قرار گرفت که هزاران نامه نوشتند، اما جز اندکی در کنارش نماندند. امام حسین (ع) رسالت خود را انجام داد؛ و پرچمی را برافراشت که تا ابد نماد آزادی و عزت است. اما مردم، بار دیگر در میدان سنجش وفاداری و ولایتمداری سرافکنده شدند. آنان می‌توانستند سربلند شوند، اما اسیر ترس و دنیاطلبی گشتند و بدین‌گونه خود را در تاریخ بی‌آبرو ساختند. راز زنده‌بودن اسلام در محرم و صفر همین است: امام مأمور به رسالت الهی خویش است، چه تنها بماند و چه یارانی اندک داشته باشد. او راه حق را می‌رود و در نهایت پیروز است؛ چرا که حق همیشه پیروز است. این مردم‌اند که با حضور یا غیاب خویش، با بصیرت یا بی‌بصیرتی خود، سرنوشت خویش را رقم می‌زنند. اگر در کنار امام باشند، خود را نجات می‌دهند؛ اگر پشت کنند، در حضیض بی‌وفایی دفن می‌شوند. محرم و صفر تنها موسم گریه نیست؛ موسم تذکر است، موسم امتحان دوباره. اشک، اگر به اندیشه گره نخورد، تاریخ را تکرار خواهد کرد. و اندیشه، اگر به عمل منجر نشود، باز همان شکست‌های تلخ گذشته را بر پیشانی ما حک خواهد کرد. امروز، ما وارثان همان تاریخیم. آیینه‌ی محرم و صفر برابر ماست و می‌پرسد: اگر در صفین بودی، آیا یار علی می‌ماندی؟ اگر در صلح بودی، آیا پشت حسن را خالی نمی‌کردی؟ و امروز که ولیّ جامعه و نائب امام در میان ماست، آیا در کنار او ایستاده‌ای یا باز هم تاریخ را تکرار می‌کنی؟ محرم و صفر به ما می‌گوید: اسلام زنده است، اما آیا ایمان ما نیز زنده مانده است؟ ✍️ محدثه جامی #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

. از رکود تا خیزش ✍نجمه صالحی وقتی «مسجد» از آغاز اسلام تاکنون، پایگاهی معنوی و اجتماعی بوده و کارکردهای گسترده‌ای داشته که با هیچ نهاد مردمی در طول تاریخ قابل مقایسه نیست؛ وقتی «مسجد» می‌تواند زمینه‌ساز برپایی دولت و تمدن نوین اسلامی باشد و بارها در تاریخ، نقطه آغاز حرکت‌های بزرگ اجتماعی و سیاسی بوده است؛ وقتی «مسجد» از ماندگارترین تراث اسلام و رسول خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله است و نه‌فقط یک بنا، بلکه مفهومی هویت‌ساز برای امت اسلامی محسوب می‌شود؛ وقتی «مسجد» خانه خدا، مأمن دل‌های بی‌قرار و نماد ایمان و معنویت در جوامع اسلامی است؛ وقتی مسجد می‌تواند پایگاه اندیشه، تصمیم‌سازی، تربیت نسل و تقویت همبستگی اجتماعی باشد… پس چرا امروز بسیاری از مساجد در مهجوریت فرو رفته‌اند؟ مهجوریت مسجد را باید در محدود شدن کارکرد آن به نماز و مناسبت‌های مذهبی، ضعف در برنامه‌ریزی فرهنگی و اجتماعی، بی‌توجهی به نیازهای نسل جوان و فاصله گرفتن سبک زندگی مدرن از الگوی مسجدجویی جست‌وجو کرد. مسجدی که روزگاری مرکز علم، عبادت، سیاست و اجتماع بود، امروز در بسیاری از نقاط صرفاً یک بنای عبادی است. اما مسجد می‌تواند دوباره به اوج بازگردد؛ به شرط آنکه نقش تمدنی آن را احیا کنیم. مسجد باید پایگاه گفت‌وگو، تولید اندیشه و حل مسائل جامعه باشد؛ فضایی که جوانان و خانواده‌ها در آن حضور فعال داشته باشند. نشست‌های معرفتی، کارگاه‌های مهارت زندگی، کانون‌های فرهنگی، کتابخانه‌های دیجیتال و حتی مشاوره‌های اجتماعی می‌توانند جایگاه مسجد را در زندگی مردم تقویت کنند. زیباسازی مساجد، نوسازی امکانات، بهره‌گیری از فناوری‌های نو و شبکه‌سازی میان مساجد نیز گامی مهم در ارتقای جایگاه این پایگاه الهی است. اگر مسجد دوباره بتواند همزمان پاسخگوی نیاز معنوی، فکری و اجتماعی جامعه باشد، بی‌تردید بار دیگر به قلب تپنده امت اسلامی تبدیل خواهد شد. پ.ن: ۲۱ آگوست، مصادف با ۳۰ مرداد ماه سال‌روز به آتش کشیدن مسجدالاقصی در سال ۱۹۶۹، روز جهانی مسجد نامگذاری شده است و همه ساله برنامه‌های مختلفی به منظور بزرگ‌داشت این روز در ایران و کشور‌های مختلف به ویژه اسلامی برگزار می‌شود. #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

🌱«یَواش مزاج ها» ✍️به قلم طیبه فرید بیانیه ای که حسن روحانی برای جنگ داده بود یک لیوان شربت خنک خیار سکنجبین توی لیوان پاشا باغچه بود که بعضی ها آن یک قطره خونِ نجسِ تهش را ندیده بودند. من هم به عادت سادگی خودم همان یک قطره خون نجس را دیده بودم. نمی توانستم بین مباح بودن شربت و نجس بودن آن یک قطره خون جمع کنم. نصف حواسم به بیانیه بو دار روحانی بود و نصف دیگرش به جریان‌سازی توئیتری ها. می گفتند دوبار بیت رهبری را هدف گرفتند. ما محکوم به صبر بودیم. توی توئیتر یک عده از مغزهای متفکر اصلاحات دستپاچه داشتند روحانی را برای جانشینی رهبری جا می انداختند. طولی نمی کشید که جریان‌سازی شان‌ می رسید به کف کوچه های اینستاگرام .هر چند با یکی دو بار حضور رهبری توی تلویزیون فهمیدند که از هول حلیم افتادند توی دیگ. همان روزی که بیانیه روحانی درآمد همان قطره خونش را گذاشتم توی یکی دو تا از گروه های انقلابی و فقط نوشتم «اینارو هم ببینید!» چیزی نگذشت که توصیه های اخلاقی دوستان در خفا و آشکارا شروع شد. «روحانی کلی مجیز انقلاب رو گفته تو همون یه تیکه رو دیدی؟» «این بیانیه رویش های جدید جنگ دوازده روزه ست!» «چرا داری دو دستگی ایجاد می کنی!!!» «خانم فرید نه خودتون ببینید و نه دیگران رو تشویق کنید به دیدن» «تندروی بی ترمز الان موقع اختلاف افکنیه» جای زخم جمعه بنزینی هنوز درد داشت، عوارض بوی تند توافقنامه لوزان و رد کفش ترامپ توی ریه مردم با هزار پاف از اسپری سالبوتامول هم جواب نمی گرفت. خبر جلسه نوروزی امسال خانه حسن روحانی، هواپیمای اکراینی نبود که مجازی را پر کند. وسط مذاکره و تعامل آدم هایی که زبان دنیا را بلد بودند آدم های درجه یکمان شهید شدند! کی باورش می شد اسرائیل آمده توی آسمان تهران؟ دم بچه های پدافند و موشکی گرم که نقره داغشان‌کردند. همه عالم فهمیدند جمهوری اسلامی ایران، غزه و لبنان نیست... القصه تقدیر بود یک آدم حسابی مثل آقای دوانی کوس نفاق این ها را بزند شاید بعضی «یواش مزاج ها» به خودشان بگیرند که نفاق وقتی عادت آدم باشد به این سادگی ها توی شربت خیار سکنجبین حل نمی شود. #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI